HINDI ko mapigilang titigan si Kazu na nakaupo sa harapan ko. Sunod-sunod ang subo niya na parang gutom na gutom. Humingi pa nga ng panibagong kanin kahit may kanin pa naman sa plato niya.
Nandito kami ngayon sa Pares at tapsilogan na, go-to-place namin lately, kapag nagyayayang kumain si Kazu. Bukod sa mura at unli rice, bukas rin bente kwatro oras.
Simula kasi nang magtrabaho siya, hindi na fix ang schedule ni Kazu. There were times he spent a day or two in a hotel. But as much as possible he always try to get home.
Madalas ko siyang pagalitan at pagsabihan na kapag ginabi o kahit maaga siyang nag-out— ipahinga na lang niya iyong oras na ‘yon. Pero makulit.
Madalas sunduin pa rin niya ako sa botique. Eto nga ngayon, alas onse na siya nakauwi. Dinaanan pa niya ako sa dorm para yay
