THIRD PERSON POV
Marami na ang nagbago, pero may mga sugat na hindi kailanman tuluyang naghihilom.
Sa isang sulok ng lungsod, patuloy pa ring nagluluksa si Monching. Tahimik na lang siya, parang aninong gumagalaw sa sariling mundo. Kahit lumipas ang mga araw, buwan, at taon, ang pagkawala ng anak niyang si Crystal ay parang multong hindi umaalis sa bawat hinga niya. Nariyan pa rin ang lungkot, ang pagsisisi, ang katahimikan na mas maingay pa kaysa sigawan ng bar na minsan niyang pinamunuan.
Samantala, sa kabilang kwarto ng parehong bar, patuloy namang lumalaban si Mutya.
Hindi man niya tuluyang nalimutan ang sariling sinapit, hindi rin niya tinakasan ang realidad. Sa halip, hinarap niya ito sa entablado, sa ilaw, sa musika, at sa bawat matang nakatitig sa kanya gabi-gabi.
Mas lalo siy
