DIWATANG WALANG DANGAL (SSPG)

CHAPTER 8

LUNINGNING POV

“Good morning, Tay!” sigaw ko habang palapit sa kulungan ng mga manok. Ang simoy ng umaga ay malamig pa, at halatang sariwa ang hangin bago sumikat ang araw. Naaabutan ko si Tatay, abala sa paghaplos sa kanyang paboritong manok na pang-breeding at panabong. Parang may espesyal na koneksyon siya sa bawat balahibo, at si Letlet, nakatungo sa tabi, nakatingin sa kanya parang tinitingala ang isang superhero.

“Ah, gising na si Luningning!” bati ni Tatay, may ngiti na sabay haplos sa manok. “Halika, tingnan mo itong si Haring Itlog, parang gusto ko na siyang isali sa next contest!”

“Panabong pa rin po tayo, Tay? Baka mamaya ang manok, masyadong ambitious,” biro ko habang pinagmamasdan ang mga alagang manok na parang may sariling personalidad. Si Letlet agad na nakipagtawanan, “Ate, baka kapag nanalo siya, tataasan niya ang prize money sa kabila ng baryo!”

Tawa si Tatay. “Eh, tamang-tama lang. At least may motivation ang mga manok!”

Samantala, si Nanay, abala sa kusina, halatang nagluluto ng mga kakanin para sa aming agahan at para din sa mga kapitbahay. Ang aroma ng giniling na tinapay at bagong luto na bibingka ay halos magpabaliw ng gutom sa sinuman. “Luningning, tulungan mo nga akong ilagay itong mga tinapay sa trays bago sumigaw si Letlet na gutom na!” sigaw ni Nanay, halatang hindi rin makatiis sa excitement.

“Po, Nay!” agad kong sinunod at dumeretso sa kusina. Pinainit ko muna ang kape para sa sarili ko bago tumulong kay Nanay sa pag-aayos ng mga kakanin sa mga trays. Habang nagbabalot kami, si Letlet at si Jumar ay nagkakatuwaan sa gilid ng mesa, palaging nagtatawanan at nag-uusap ng mga nakakatawang banat.

“Ang init naman po ng puso ninyo,” sigaw ni Letlet habang hawak ang isang tray ng bibingka, “pero init ng kakanin, lalo pang pinapalakas ng pagmamahal niyo po, kaya mura lang po, promise!”

“Ah, anak ko, ang witty mo!” tawa ni Nanay. “Parang may sariling showbiz career ka na!”

Biglang may narinig kaming kalansing sa gate. Bumangon si Tatay at naglakad papunta sa labas. Hindi nagtagal, pumasok sa aming bakuran si Aling Bebe, kapitbahay namin, dala ang kanyang maleta ng tsismis at palaging alerto sa anumang nangyayari sa baryo. Alas singko pa lang, at nakatayo na siya sa harap ng gate na parang may emergency.

“Luningning! Tay! Nanay!” sigaw niya habang hawak-hawak ang isang piraso ng papel na parang may malaking balita. “May chismis na naman! Dorina, alam niyo ba, ang anak niya, labing-anim anyos lang, nabuntis!”

Napakagat kami ng labi. Si Letlet ay tumigil sa paglalagay ng bibingka sa tray at nakatingin kay Aling Bebe, “Ano po, Ate Luningning, totoo po ba ‘yan?”

“Haysst! Grabe naman, Aling Bebe,” sabi ko, halatang hindi makapaniwala. “Hindi pa nagbukang liwayliway, pero parang gusto niyo na agad na ipaalam sa lahat.”

“Eh, anak ko, kailangan ng alerto! Hindi ba’t bawal ang bata sa ganyang bagay? Ay, naku, baka pati sa simbahan malaman ito!” sagot ni Aling Bebe, halos humahagod sa sarili sa sobrang kaba.

Tawa na lang si Tatay, “Aling Bebe, kalma lang. Wala pang nangyari dito sa amin, eh. Wag nyo munang palakihin ang chismis.”

“Pero Tay, importanteng malaman namin, para maging alerto,” sabay kindat ni Aling Bebe.

“Hoy, Tay, ano pong ginagawa niyo diyan sa gate?” sabay sigaw ni Letlet. “Bakit nakangiti pa kayo? Parang nakakatawa!”

“Ah, anak ko, may gulo sa kabila ng bakuran,” sagot ni Tatay, halatang sinisikap mapanatili ang dignidad. “Wag kayong masyadong kabahan, malapit na tayong matapos magluto ng kakanin.”

Habang nagkakatuwaan sa kusina, si Nanay ay bumangon, “Luningning, tulungan mo naman ako sa paglagay ng latik sa bibingka, baka mamaya may reklamo si Letlet na hindi pantay ang toppings!”

“Po, Nay!” agad kong sinunod. Pinahiran ko ang bawat bibingka ng latik, habang si Letlet at si Jumar ay nagbabalak maglaro sa tabi ng stove.

“Uy, Ate! Ang galing po ng latik mo!” sigaw ni Letlet habang naglalakad palapit sa mesa. “Parang chef na nagmula sa TV!”

“Let, tamang-tama lang,” sabi ko. “Basta pantay lang ang latik sa bibingka, okay na.”

Biglang may narinig kaming tawanan sa labas. Nakatingin kami sa bakuran at nakita si Tatay na kinakausap si Aling Bebe, habang nagbabakasakaling mapatawa siya.

“Anak, wag ka masyadong mag-alala sa chismis ng ibang tao,” sabi ni Tatay. “Mas mahalaga dito sa atin ang pamilya at ang araw na ito.”

Sabay tumawa si Nanay at sinabing, “Oo nga, Luningning. Kahit may chismis, ang saya ng ating kusina, mas mahalaga!”

Huminga ako ng malalim at nakangiti. Nakakatuwang isipin na kahit maagang umaga, puno na ng saya at tawanan ang aming bahay. Si Letlet ay patuloy sa kanyang mga banat at biro, habang si Jumar ay nakangiti at humahabol sa bawat kakanin na inihahanda namin.

“Luningning, tapos na ang kape ko?” tanong ni Nanay, habang sinisigurado na may mainit na inumin ang bawat isa.

“Opo, Nay. May timpla na,” sagot ko habang inaabot ang tasa sa kanya. “Pwede na rin kayong magpahinga sandali bago simulan ang pagbenta.”

“Salamat, anak ko,” sabi ni Nanay, habang umupo sa tabi ng mesa at humigop ng kape. “Ang init ng kape, parang init ng pagmamahal natin sa isa’t isa.”

“Tama po, Nay!” sabay kindat ni Letlet, “Pero po Ate, para sa akin, mas init pa rin yung pagmamahal mo sa bibingka!”

Napatawa na lang kami ni Nanay at ni Tatay. Si Jumar, nakatingin sa amin na parang may malaking sikreto, at bigla niyang sabi, “Ate, puwede ba akong tikman ang bibingka na may latik?”

“Syempre, bunso,” sabi ko. “Kain tayo habang mainit pa. Pero ingat, baka mapaso ka.”

At doon kami nagkulong sa kusina, nagtatawanan, nagkukulit, at nagbabasa ng bagong chismis na dala ni Aling Bebe. Kahit sobrang nakakainit sa paligid, ramdam ang saya at pagmamahalan ng pamilya.

“Ate Luningning!” sigaw ni Letlet, biglang may ideya. “Baka po gusto nyo ipabenta muna sa harap, para maramdaman nila na may special na halong pagmamahal sa bibingka?”

“Not bad, anak ko,” sabi ni Nanay, halatang proud sa ideya ni Letlet. “Pero ingat tayo, baka maabala ang kapitbahay sa gising nila sa umaga.”

“Ate, Tay, Nay, sige na po!” sabay sigaw ni Jumar, halos ma-excite na sa pagbebenta.

Natawa ako sa kanila, “Okay, okay, pero relax lang tayo. Masaya na ako na kasama ko kayo sa kusina. Basta sama-sama, okay na.”

At doon kami nagtimplahan, nagbalot, nagtawanan, at nag-share ng kakanin sa bawat isa. Ang mga tawanan namin, ang biruan, at ang simpleng halakhak sa bahay ay parang nagbigay buhay sa umaga, kahit may dala-dalang chismis si Aling Bebe.

“Luningning, alam mo?” sabi ni Tatay, habang hinahaplos ang aking buhok. “Kahit may gulo, kahit may tsismis, basta pamilya tayo, walang makakapigil sa atin.”

Napangiti ako sa kanya at sumagot, “Opo, Tay. Basta pamilya, okay na po.”

Si Aling Bebe, sa kabilang banda, nakatingin sa amin, halatang hindi pa rin satisfied sa chismis niya. Pero kahit na ganoon, hindi namin ito pinansin. Ang mahalaga, kami, sama-sama, sa hapag-kainan, sa kusina, sa aming bahay.

Habang ang araw ay unti-unting sumisikat, ramdam ko ang init ng pagmamahal ng pamilya ko ang tawanan, ang biruan, ang kwento ng bawat isa. At kahit may dala-dalang balita si Aling Bebe, alam namin na sa bahay namin, sa kusina namin, at sa piling ng isa’t isa, lagi kaming ligtas at masaya.