Destiny's Dance

“No! I won't marry him!” matigas na tanggi ni Chanylle sa mukha ng kan'yang ina. Bukas makalawa na ang araw ng kan'yang kasal subalit pilit pa rin siyang tumatanggi. Unang-una, hindi niya mahal ang lalaki. Ni katiting na pagmamahal ay wala siyang nararamdaman para dito sapagkat kahit kailan ay hindi niya pa ito nakikita. At higit sa lahat, natatakot ang dalaga na baka kontrolin ng mapapangasawa n'ya ang buhay niya. Gusto niya rin maranasan ang isang buhay na walang komokontrol sa mga desisyon niya. Sawang-sawa na siyang makontrol dahil simula pa noon ay wala siyang karapatan magdesisyon para sa sarili niya. Palaging mali para sa mga mata ng kan'yang mga magulang ang mga hakbang na ginagawa niya. Dapat ganito, ganyan. Maging sa pagpili ng lalaking papangasawahin ay hindi siya ang nararapat na magdesisyon. “Ofcourse you will, Chanylle! Remember your Dad's debt of Roger's family! Everything was planned wether you like it or not!” Galit na saad ng ina ng dalaga. Nagmartsa ito palayo sa kinatatayuan niya. Nanlulumong bumalik ang dalaga sa loob ng kan'yang silid. Naikuyom niya ang kan'yang mga kamao. Kailangang makagawa siya ng hakbang upang hindi maituloy ang nalalapit niyang pagpapakasal kay Roger. Tinawagan niya si Reyn, ang matalik niyang kaibigan. “I need your help,” pabulong niyang wika mula sa hawak na telepono. “What is it?” tugon naman ng kaibigan mula sa kabilang linya. “I can't imagine myself marrying that Roger. So please help me get out of this situation. Ayaw kong maging pambayad utang!” Narinig niya ang pagbuntong-hininga ng kaibigan mula sa kabilang linya. Alam niyang maaasahan niya ito dahil lahat ng hilingin niya ay napagbibigyan siya palagi. Hindi rin lingid sa kaibigan niya ang tungkol sa sitwasyon niya ngayon. “How can I help you, then?” “Pick me up here. Alas tres ng madaling araw.” “Are you really sure with your decision?” Tila may pagdududang tanong ng kaibigan. Hindi maiwasan ng dalaga ang mainis. “Ofcourse I am one hundred one percent sure, Reyn! What a s**t question!” Narinig niya lang ang paghalakhak ng kaibigan mula sa kabilang linya. “Baka kako pagsisihan mo ang mga desisyon mo.” Dagdag pa nito. Umirap lamang ang dalaga. “Hindi ko pagsisisihan ang mga desisyon ko. Gusto kong magpakasal sa taong mahal ko at mahal din ako. At hindi sa Roger na iyon,” lintaya ng dalaga. “Okay, I will pick you up by three ng madaling araw.” Saka pa napantag ang loob ng dalaga dahil sa sinabi ng kaibigan. “Kung magtagumpay ka sa mga plano mo, saan ka naman pupunta? Kaya mo bang mabuhay ng mag-isa? Kaya mo bang mabuhay ng wala sa tabi mo ang mga magulang mo? I know you, Chanylle. Ni ang maghugas ng pinggan na pinagkainan mo ay hindi mo magawa, at kung magawa mo man, I am sure na lagnat ang kasunod. Hindi ka sanay sa hirap. Lumaki kang hindi hikahos sa buhay. At sa tingin mo ba kapag hindi mo pinakasalan ang Roger na iyon ay magkakaroon pa rin ng laman ng pera ang bank accounts mo? Kilala ko ang parents mo, gagawin nila ang lahat para pahirapan at parusahan ka sa mga maling desisyon mo.” Natigilan naman ang dalaga sa mahabang tinuran ng kaibigan. Natapos na lang ang kanilang pag-uusap ay nanatili pa rin lumilitaw ang isipan niya. Tama lahat ng sinabi ng kaibigan nyang si Reyn. Pero paano naman ang desisyon niya para sa kan'yang sarili? Wala ba siyang karapatan non? Nakasalalay dito ang whole life happiness niya. Gusto niya rin maranasang sumaya sa buhay kaya ang pagpapakasal para sa kan'ya ay dapat na pinagdedesisyunan ng maigi. Kaya anuman ang mga sinabi ni Reyn kanina ay sapilitan niyang isinantabi. Kailangan niyang buuin ang kalooban niya. Hindi siya magpapakasal sa Roger na 'yon. Hatinggabi na ay dilat pa rin ang mga mata ni Chanylle. Hindi na siya makatulog. Gusto niyang manatiling gising hanggang sa pagsapit ng alas tres ng madaling araw. Pabiling-biling lamang siya sa kan'yang higaan. Panay ang check niya sa kan'yang relos. Nakahanda na ang lahat ng gamit na dadalhin n'ya. Kinuntsaba na rin ng dalaga ang guwardiya upang matagumpay siyang makalabas ng bahay. Tunog ng telepono ang mas lalong nakapag alerto kay Chanylle. “Hello, pick me up.” Kaagad niyang wika. alam niya kasing si Reyn ang tumawag. “I'm on my way okay? Tatawag ulit ako sa'yo kapag malapit na ako.” Mabilis na pinatay ng kaibigan ang telepono. Kinakabahan man, pero kailangan niyang makalusot. Bago ang lahat ay mabilis na kumuha ng stationary paper at ballpen ang dalaga. She wrote a goodbye letter to her parents, expressing all of her disappointment and anger for controlling her life even before." Ilang sandali lang ay may nag text at si Reyn na iyon. Nasa labas na daw ito ng bahay gamit ang sariling kotse at hinihintay siyang makalabas. Dahan-dahan siyang humakbang patungo sa dahon ng pintuan ng kwarto ng kan'yang mommy at daddy. Hindi niya maiwasang tahimik na mapaluha habang idinidikit doon ang kan'yang naisulat kanina. Kapagkuwan ay napagdesisyunan niyang umalis na ng bahay. “One hundred one percent sure decision huh?” ang wika ni Reyn nang sa wakas ay nakapasok na siya ng kotse nito. Napayuko lamang siya at humalukipkip. “I saw you crying.” dagdag pa nito. “Puwede ka pang bumalik. Hindi pa naman tayo nalalayo sa bahay mo.” Mula sa rearview mirror ay inirapan lamang ng dalaga ang kaibigan. “I'm serious.” Wika pa nito sabay hinto sa kotse. “Just tell me kung gusto mong iurong ang mga naplano mo.” “No. This is my final decision.” Matigas na tugon ng dalaga sa kaibigan. At muling pinaandar nito ang kotse. “Ngayon, saan naman kita ihihinto?” kunot-noong tanong ng kaibigang si Reyn habang dahan-dahang nagmamaneho. Maging si Chanylle ay hindi malaman kung saan ba talaga siya patutungo. “Kahit saan.” Gulat na napatingin sa kanya ang kaibigan. Ihininto nito ang kotse at pinakatitigan siyang mabuti. “You know we're friends and I won't let you drop anywhere.” nag-aalalang wika ng kaibigan. "Please just listen to me, okay? I am already confused about what to do!" Hindi inaasahan ni Chanylle ang pagtataas ng boses sa kaibigan. “Okay, kung saan mo gusto, susundin ko. Pero just call me if you need my help.” mahinang wika nito. Tinulungan siya ng kaibigang si Reyn na makasakay ng ferry papuntang Luzon. Ng marating ang Manila, sa isang hotel tumuloy si Chanylle pero wala siyang balak magtagal doon. Gusto pa niyang magpakalayo-layo. Pupunta siya ng Baguio city. As she stepped into the hotel room, the soft glow of muted lamps revealed an ambiance of quiet luxury. The scent of fresh linens and a hint of lavender wafted through the air, creating an illusion of tranquility. She could feel the fatigue settling in her bones, a testament to the demanding day that had unfolded. The city lights outside the window cast a gentle glow on the room, creating a soothing atmosphere that should have lulled her into relaxation. However, as she sat on the edge of the plush bed, a heavy sigh escaped her lips, carrying the weight of the burdens she now had. Her mind was a canvas painted with the day's events, each stroke leaving behind a mark of anxiety. The presentation that didn't go as planned, the lingering uncertainty of a crucial arrange marriage to a stranger and the subtle but persistent ache of solitude in an unfamiliar city—all these thoughts merged into a cacophony that echoed in her mind. She orderly unpacked her suitcase, placing neatly folded clothes into the dresser. The rhythmic sound of hangers sliding along the metal rod provided a counterpoint to the chaotic symphony within her thoughts. The act of unpacking felt like a futile attempt to organize the cluttered corners of her mind. As she approached the bathroom, the mirror reflected her own weary gaze. Dark circles under her eyes bore witness to nights spent deciphering complex strategies and contemplating the unpredictable future. She splashed cool water on her face, hoping to wash away not just the physical exhaustion but also the intangible burdens that weighed her down. The hotel room, though adorned with opulence, seemed to amplify the solitude she felt. The silence in the room was palpable, broken only by the distant hum of the city outside. She couldn't shake the feeling of isolation, even in the midst of luxurious surroundings. Turning off the main lights, she left only the bedside lamp glowing softly. The room now held a gentle warmth that contrasted with the chill in her heart. She curled up on the bed, staring at the ceiling, lost in a sea of thoughts that seemed to pull her deeper into contemplation. The bothersome things played on a loop in her mind, refusing to grant her the reprieve of rest. The weight of responsibility, the fear of failure, and the loneliness intertwined like threads weaving a tapestry of restlessness. She yearned for solace but found none in the plush pillows that cradled her head. With a resigned sigh, she closed her eyes, surrendering to the day that held promises of rest yet remained elusive. The hotel room cocooned her in its luxury, but her thoughts, like elusive shadows, persisted, casting a veil over the serenity that the room seemed to offer.