Destiny's Dance

Chapter 3

“Give the child back to his mother!”

Chanylle looked up upon hearing the familiar voice.

A man attempted to approach from the hold upper. The man had his back turned, so she couldn't see his face. Only his broad back was visible to Chanylle.

Kinabahan siya dahil pakiramdam niya ay mas lalong gugulo ang sitwasyon.

“Hoy! Huwag mo ako ini-englis! Ang yabang mo! Akala mo hindi ako nakakaintindi? Papatayin ko ang batang ito kapag nakialam ka!” Nanggagalaiting sigaw ng hold upper.

Ngunit tila hindi man lamang nasindak ang lalaki sa hold upper. Habang ang bata ay mas lalong umiyak tinatawag ang kan'yang ina.

“Sir, tulungan n'yo po ang anak ko!” Pakiusap ng ina ng bata sa lalaking sumusubok na kausapin ang hold upper.

"I will, ma'am," the man responded. "If you really need the money, I can give it to you," he directed his words to the hold-upper. "Just return the child to his mother."

Isang katahimikan ang namagitan. Nagpakiramdaman ang dalawa habang ang mga taong naroroon ay sinusubaybayan kung ano ang susunod na mangyayari.

Tila naengganyo ang hold upper sa sinabi ng lalaki.

“Kung ganun, akin na ang lahat ng pera mo!”

Walang pag-aalinlangan na ibinigay ng lalaki ang isang makapal na wallet mula sa kan'yang bulsa. Subalit hindi pa rin isinuko ng hold upper ang bata.

“Ibigay mo sa akin ang bata.” Mahinahon na saad ng lalaki sabay lahad ng kamay senyales na kukunin niya na ang bata.

“Hindi puwede!” Nanlilisik ang mga matang sigaw ng hold upper at mas lalong nagkagulo. Mas lalong nataranta ang ina ng bata.

“Wala ka palang isang salita!”

Doon naramdaman ni Chanylle na tila napuno na ang lalaking sumusubok na kuhanin ang bata mula sa hold upper. Nagkataasan pa ang dalawa ng boses.

At ang susunod na pangyayari ay mas lalong nakakapagpanginig ng tuhod ni Chanylle.

Naghilahan ang dalawang lalaki sa bata at nang makitang nasasaktan ang bata ay walang pag-aalinlangan na pinaliparan ng suntok ng lalaki ang mukha ng hold upper, dahilan upang mabitiwan nito ang bata at magkaroon ito ng pagkakataong makatakbo sa kan'yang ina. Nagpambuno ang dalawa sa gitna ng masikip na espasyo ng bus. Ang mga tao naman ay tila nanonood ng action movie.

Hanggang sa tuluyang natalo ng lalaki ang hold upper. Nakita ni Chanylle na tila may tinawagan ang lalaki sa cellphone. Ilang sandali lang ay nagsidatingan naman ang kapulisan at dinala ang lokong hold upper.

Doon ay tila nabunutan ng tinik si Chanylle. Para sa dalaga ay hindi niya malilimutan ang araw na iyon. Sa tanang buhay niya ay iyon pa ang pagkakataong nakaranas siya ng ganun. Na realize niya na totoo pala ang mga hold upper. Akala niya kasi sa TV lang makikita ang ganoon. Kung ganun ay nakakatakot pala ang matataong lugar.

Napagdesisyunan ng dalaga na tumayo at lapitan ang mag-ina upang humingi ng tawad.

“Hindi mo kasalanan, sadyang biktima ka lang din.”

Iyon ang naging tugon ng ina ng bata. Mas lalo namang napanatag ang loob ng dalaga. Dahan-dahan siyang humakbang patungo sa kinauupuan niya kanina ngunit napahinto siya nang mapansin ang pamilyar na mukha ng isang lalaki. Nakaupo na ito sa bakanteng upuan katabi sa upuan niya.

Base sa sout nitong polo shirt na kulay army green, ay ganoon din ang sout ng lalaking tumulong sa bata mula sa hold upper kanina.

Hindi malaman ni Chanylle kung tutuloy pa din ba doon sa dati niyang kianuupuan. Pero wala pala siyang choice kasi puro ukupado na ang lahat ng upuan.

“O, sisimulan na natin ang biyahe! Sana maayos na tayong lahat sa kabila ng lahat ng nangyari kanina!” Narinig niyang wika ng konduktor.

“Pero bago ang lahat, atin munang palakpakan at pasalamatan ang ating hero ngayong araw!” dagdag pa ng konduktor na ang tinutukoy ay itong lalaking nagpakilala sa kanya kahapon bilang si R. Drebb.

Pinalakpakan naman ng lahat ang lalaki. Pangiti-ngiti lamang ito na mas lalo namang nakapagpaangat ng kaguwapuhan nito.

Nagsimula ng paandarin ng driver ang bus kaya nagulat pa si Chanylle nang mabilis siyang hilahin ng lalaki papunta sa dati niyang kinauupuan.

“Bakit ka ba nanghihila? Inis na tanong ng dalaga.

“Siyempre, kung hindi kita hihilahin, baka matumba ka sa biglaang pagpapaandar ng driver ng bus,” seryosong katwiran nito. Inirapan niya lamang ang lalaki at itinuon ang pansin sa labas ng bintana ng bus.

“Sa susunod, huwag mo nang uulitin 'yon.”

Natigilan si Chanylle at kapagkuwan ay bumaling sa lalaki.

“Ang alin?” Inis niyang tanong.

"You know, money, stuff, whatsoever, are not important. What trully matters is your life and the safety of other people."

Ngayon ay nakuha na ng dalaga ang ibig nitong ipabatid. Na sana ay hindi na lamang siya sumigaw kanina dahil sa pangho-hold up sa kanya ng lalaki.

“I didn't meant it to happen, sir. Wala ka rin sa sitwasyon ko kung bakit ko ginawa iyon. I need money now. Those stuff? There are sentimental values to me!” Mariin niyang pagtatanggol sa sarili.

“Whatever your reasons are, any way here's your money, earrings, watch.” Kinuha nito ang palad niya at inilagay doon ang mga iyon. “Palagi mong tatandaan, mas mahalaga ang buhay kaysa anumang bagay.” dagdag pa nito.

Hindi na umimik pa ang dalaga. Ayaw niya ng makipagtalo pa. Inisa-isang isinout ng dalaga ang earrings, kwentas at relos ngunit natigilan siya nang mapansin na tila may kulang.

“Where's the bracelet?” tanong niya dito.

“I don't know,” Tugon nito.

Napabuntong-hininga na lamang ang dalaga. Wala naman siyang karapatan na kwestyunin ito sa kung anumang nawala. Sa halip ay dapat siyang magpasalamat dito dahil nakabalik pa sa kan'ya ang mga iyon.

“Thank you..” Pabulong niyang saad. Tumango lamang ang lalaki at kapagkuwan ay umayos ng upo at ipinikit ang mga mata.

“Hmm…kahit nakapikit, ang gwapo pa rin niya.”

Napailing na lamang ang dalaga. Kung saan-saan na lumilipad ang isip niya.

Inaliw na lamang niya ang sarili sa pagtanaw-tanaw sa mga lugar na nadadaanan nila. Ilang sandali pa ay napaisip naman ang dalaga. Kagyat niyang sinulyapan ang lalaking katabi. Nakapikit pa rin ito.

Bakit parang sinusundan siya nito? Una, doon sa hotel. Pangalawa ay dito sa bus. Coincidence nga lang ba ang lahat?

“Are you following me?”

The man instantly looked at her.

“Ofcourse not. Why would I do that?” Sagot ng lalaki. “Anyway, ano ang gagawin mo sa Baguio?”

Narinig niyang biglang tanong ng lalaki at dahan-dahang pumikit.

“None of your business!”

Mahina lamang itong natawa.

“I checked in online at the Agoda hotel.” pagkuwkento pa nito.

Umirap lamang ang dalaga. Pareho pala sila ng napagcheck-inan.

“You're such an irritable woman.”

Hindi na pinansin pa ng dalaga ang sinabi ng lalaki. Ang ginawa na lang niya ay pumikit na rin.

Namagitan ang katahimikan sa kanila.

Later on, R. Drebb heard the woman sighed audibly, her irritation evident.

Roger, sensing the discomfort, decided to break the silence. "I love Baguio City." he said, trying to initiate a conversation.

The woman shot him a sharp look, her annoyance evident in her eyes. “Am I asking?" she retorted, crossing her arms irritably.

Undeterred, Roger responded, "No, I just telling a story." He attempted a friendly smile, hoping to ease the tension.

The woman huffed, still clearly irritated. "I don't need stories to be heard,” she muttered, staring out of the window.

Undeterred, R.Drebb persisted.

"Sometimes talking it helps. What's bothering you?" He spoke with genuine concern, hoping to connect with the woman.

The woman glared at him, her frustration escalating. "Why do you care? You're just a stranger," she snapped, her tone sharp.

Roger leaned back slightly, sensing the need to tread carefully. " I am just being concern here. Alam kong may dinadala kang problema, you can share it to me,” he offered, trying to diffuse the tension.

Silence hung in the air for a moment before the woman sighed again, this time with a hint of resignation. "Fine, you want to know? It's everything. My family, my personal life, my never-ending problem. It's just overwhelming," she admitted, her guard slightly lowering.

Roger understandingly. "I get it. Life can be tough. Sometimes, talking about it helps lift the weight off our shoulders," he said, empathizing with her struggles.

The woman sighed, seemingly torn between maintaining her defensive stance and opening up. "It's just hard, you know? Everyone expects so much, they are pushing me to do a thing I didn't want, and I feel like I can't keep up," she confessed, vulnerability peeking through her tough exterior.

Roger nodded in empathy. "You're not alone in feeling that way. It's okay to ask for help or take a break when needed. We all need that sometimes," he offered, hoping to provide a moment of solace.

As the bus rumbled along, the atmosphere between them began to shift. The woman, though still irritable, seemed a bit less guarded. Roger, now engrossed in a conversation continued to offer a sympathetic ear, bridging the gap between two strangers navigating the complexities of life together on a bus journey.