Conviction of Justice

Chapter 7

Natahimik ang pagitan namin ni Japen. The faint 'crit' of crickets and the noise of cars' engines at the back enveloped the whole place. Hindi ako umimik sa harap ni Japen kahit pa alam kong nakatitig siya sa akin.

Maybe he wanted to ask me what happened earlier. Why was I shouting? Why was I looked traumatized? Gano'n naman 'yon, hindi ba? Napaka-generic na question. Unfortunately, I did not guess what was running in Japen's mind.

"May ginawa ba ang taong 'yon sa 'yo?" tanong niya.

Napatingin ako sa kaniya. I did not comprehend what was he asking at first, but later I realized it. "You're suspecting, Anthony?"

Kumurap siya, saka umiwas ng tingin. That's how I know something was not right at him. He seemed dazed, disoriented. This version of him was not the version that I knew. Japen should never looked away at this point. "You okay?" tanong ko.

Kumuyom-sara ang kamao niya saka doon na tumingin ulit sa mga mata ko. "Pinakiusapan ako ng ama mo na dalhin ka sa mansiyon, pero kanina ay sinabi niyang 'wag na muna kitang ihatid sa Naga. Ihahatid na lang kita sa San Fernando."

Ako naman ang napakurap sa sinabi niya. Sam Fernando? Naningkit ang mga mata ko. "You know how I hate going there."

"Alam ko, Azora. Pero wala akong magagawa. Sumusunod lang ako sa utos ng ama mo."

"And why the sudden change of mind?" tanong ko. Pinaningkitan ko pa siya nang husto.

Bumuntong-hinga siya. "Sinabi ng ama mo na may tatapusin pa siya ngayon gabi. Hindi mo raw dapat makita, o malaman ang gagawin niya kaya mas mabuti raw na ihatid kita sa San Fernando."

I became suspicious on what he said. Surely, Dad should have important matters to attend, na maski anak niya ay hindi niya papauwiin sa sarili niyang bahay. Talaga naman. I just hope that he did not freeze my account.

Umiwas na lang ako ng tingin at tumingin sa buwan sa malayo. Siguro ilang oras na rin kaming nakaupo sa ilalim ng buwan, at makaraan ang ilang minuto ay nag-aya na akong umuwi. Wala rin naman akong magagawa kung ayaw ni Dad na matulog ako sa mansyon ngayong gabi.

At habang nasa biyahe at tahimik na pinagmamasdan ang city lights sa labas ng bintana, bigla na namang sumagi sa isip ko ang tungkol sa nangyari kagabi. I thought that staying in San Fernando might give me a breath of fresh air. Ayoko pang makita si Dad.

My interest was caught by an announcement in Supermall billboard. Tungkol 'yon sa pagkamatay ni Anthony. The billboard offer some wishful thinking for Anthony, and some prayers. After that, another announcement rolled on the billboard.

But the picture of Anthony in that billboard stayed on my mind in the whole drive. Hindi ko rin napansing nakalabas na kami sa municipality ng Talisay. The car was heading further towards the south, and the car just entered the municipality of Naga.

I could see the familiar glow of city lights in the car's window. Napabuga na naman ako ng hangin. I was born and raised in this place and the picturesque of this municipality appeared weird and sometimes surreal.

"Dahil nasa Bohol si Papa, pwede mong gamitin ang kama niya kung gusto mo."

Napatingin na naman ako kay Japen saka napaismid. "Sofa will do."

"Wala kaming sofa, at puro kawayan lang ang upuan namin doon." Marahang ngumiti si Japen na parang inaasar ako. "Kung ayaw mo sa kuwarto ni Papa, pwede mong gamitin ang kama ko."

Nangunot ang noo ko sa sinabi niya. He had a bed? I did not expect that. Well, not that I expected him to lay bare on the floor, but uhh...

"Is there any alternatives?" tanong ko pa.

Hindi kasi okay para sa akin kung matutulog ako sa kama ni Mang Selyo. Liban sa hindi maganda kung isipin, talagang hindi ko gagawin. Ayaw ko lang. Hindi ako komportable.

"Wala na," sabi ni Japen saka ngiting niliko ang manibela. Naningkit na naman ang mata ko nang muntik nang humalik sa bintana ng kotse ang labi ko. Basta-basta lang kasi niyang inikot ang manibela kaya muntik na akong tumilapon sa gilid.

"Be careful!" inis kong sambit kay Japen.

Hindi naman siya nagpatinag sa sigaw ko, bagkus tumawa pa. Tsk.

Ilang minuto pa ang nilakbay ng kotse sa kahabaan ng highway. It was past seven in the evening already, pero dahil wala kami sa Cebu City, hindi masyadong mabigat ang traffic. Nakita ko pa ang private road na siyang daanan papunta sa mansion. Dinaanan namin 'yon, kaya hindi ko alam kung anong nararamdaman ko sa mga oras na 'yon.

Ilang minuto pa ay nakalabas na ng Naga ang kotse, at papasok na sa munisipalidad ng San Fernando. But to my knowlegde, nasa dulo pa ang bahay nina Japen. Mga ilang kilometro mula sa border ng San Fernando at Carcar. Kaya naman gumugol pa kami ng ilang minuto sa kalsada bago pa tuluyan naming marating ang isang may kaliitang eskina.

Pinasok ni Japen ang kotse roon at hindi nagtagal ay tumigil ang kotse sa isang bahay. Isang floor lang 'yon, at gawa sa pawid at yero. Maliit ang bahay pero malaki na para kay Japen at Mang Selyo.

Binuksan ko ang pinto ng kotse at umibis bago pa man ako pagbuksan ni Japen. I did not like to be treated as princess anyway.

Tiningnan ko ang bahay sa harap. Nakasara ang gate na ngayon ay binubuksan na ni Japen. Walang ilaw sa loob ng bahay, kaya tiyak akong wala talaga si Mang Selyo sa loob. Matagal namang biyudo ang matanda kaya sila na lang ng anak niyang si Japen ang nakatira sa bahay na 'yon. Hindi ko lang alam kung bakit nasa Bohol so Mang Selyo.

"Pasok ka, Azora." Lumingon pa saglit si Japen sa akin bago naunang lumakad papasok sa loob ng bahay.

Sumunod ako sa kaniya. Medyo malamig ang paligid dahil sa tanim na nakapaligid. Hindi ko masyadong maaninag ang mga halaman sa gilid, pero alam kong mga gulay 'yon.

Pumasok ako sa loob, at napapikit pa ako nang walang anu-ano'y binuksan ni Japen ang ilaw. Bumungad sa akin ang nakakasilaw na liwanag. Tinaas ko pa ang kamay para matakpan ang mga mata ko mula sa ilaw.

"Halika ka sa kuwarto, Azora."

Tumalikod si Japen at naglakad papunta sa kung saan. Siguro sa kuwarto na sinasabi niya. Pero hindi ko maigalaw ang paa lalo na nang marinig ko ang sinabi niya.

Iba kasi ang naisip ko sa mga salita niya.