Dare to break him up (R-18+)

Chapter 4

MCQUEEN

I quietly left the room, as well as closing the door. I just leaned my body against the door and rubbed my own senses because of the sadness on her face. On top of that. . .she is scared of me, what should i do? Fùck!

Nabanggait niya noon na isa siyang estudyante na ang pangarap ay magtagumpay sa buhay, kaya naman sinuportahan ko siya at nakontento na lang sa long distance relationship, kahit na gustong-gusto ko siya puntahan at makita––nagtiis ako. Kidnapping her never crossed my mind in our two years being in a relationship, but now––this is different. She want to break up with me so i can't allow that.

I know that my action is very wrong.

I brought her here to America just for my own happiness, against her will. I was afraid that I would lose her forever, so I did the thing that would give her suffering in sadness.

I was so selfish!

Gumawa nanaman ako ng hakbang na makasarili. But, i can't let her go! Gusto kong makilala niya rin ako bilang ako, and i want to give her some reason to love me back as i do. I really love her––kaya sana ay mapatawad niya ako, at matutuhan niya rin akong mahalin sa maikling panahon na makakasama niya ako. I know, hindi magtatagal ay kailangan ko rin siyang ibalik sa tunay niyang pamilya. And, i know she's not serous for our relationship sa dalawang taon na long distance relationship kami, kaya naman gusto kong bigyan siya ng dahilan ngayon para mahalin niya rin ako.

She was the only woman I truly loved.

After my mom died, ten years ago, akala ko ay wala nang tatanggap at makakaintindi sa kung sino at anong klaseng tao ako. . .i was so sad and down sa loob ng sampung taon, pero dumating siya para iparamdam muli sa akin ang pagtanggap at pag-aalaga ng isang nagmamahal. I fall for her kindness and sympathy for the problems I share with her. She's really kind, caring, and always give me love. She's like a superhero who never tires of fighting for life. She is a loving and understanding woman I have always sought to know.

Ngayon na kasama ko na siya, hinding-hindi ko hahayaan na maging malungkot siya sa tabi ko. Gagawin ko ang lahat mapasaya lang siya-dahil ganyan ang lagi niyang pinaparamdam sa akin sa bawat sandali na magkausap kami, kahit sa telepono.

"You okay, Mcqueen?" Robert asked.

"What do you think? I am so stress right now, so shut up." I groaned.

Napabuntong-hininga na lang ako nang ngumiti pa ito.

This d*mn old man! Talagang hinahasa niya ang pasensya ko.

"Just saying. Na-shock lang ako dahil matagal mo na siyang gustong makasama, and now you let her go this easy without doing anything." Pang-iinis pa nito.

"Shut up, old man! I am not in the mood to talk about your nonsense," anas ko.

"But, talaga bang hahayaan mo ang lady nang ganito kadali? I mean, i know you are so obsessed to her."

Sandali akong natigilan sa sinabi nito, inaamin kong baliw ako sa kanya. She is right here behind this door, but i need to control myself right now, because the situation is kind of complicated.

But, maybe i can seduce her next time.

"Why are you smiling Mcqueen, Alone?" Pukaw ni Robert ng atensyon ko.

Shìt, i forgot this old Bàstard!

"Nothing, and can you please mind your own business?" seryosong responde ko.

Nasa harap pa rin ako ng kwarto niya, ayokong marinig niya akong sumisigaw. Ayokong maramdaman niyang kapahamakan lang ang ibibigay ko sa kanya, because the truth is––i will do everything just to protect her.

Muling naagaw ang atensyon ko dahil sa sunod-sunod na tawag ng mga tauhan ko.

"Lower your voice, dàmn it! My girl is sleeping!" Seryoso kong utos.

"Sorry boss, pero may problema tayo. Nasa baba ang kapatid mo, sinubukan namin siyang pigilan pero tinutukan ng mga tauhan niya ang mga kasamahan ko. Inutusan niya akong sabihin sa iyo na nasa baba siya. Boss paano kung dating gawi? Tapusin na natin sila ngayon, sabihin mo lang ang gagawin namin." Mabilis niyang sabi habang naghahabol sa paghinga.

Tanging paghugot na lang ng hangin ang nagawa ko sa ibinalita ni Briz.

"We can't do that, my girl is here. Just leave it to me, i will handle it myself. Bantayan niyo na lang ang young lady niyo, and don't let her out in this moment." Walang ekspresyon kong utos na agad naman nilang sinunod.

Nagsimula akong maglakad papunta kung nasaan ang baliw kong kapatid.

That crazy fúcker! Ilang beses ko ba sasabihin sa kanya na 'wag na siyang magpapakita pa sa akin, ang lakas ng loob niyang pumasok sa mansion ko.

"Mcqueen control your temper, the lady is sleeping." Paalala ni Robert na nasa likuran ko.

"Oh, hello my dear little brother." Bati sa'kin nito nang nakangiti, habang bumababa ako ng hagdan.

His smile is really disgusting, i want to punch this bàstard right now.

"Mcqueen, control your temper." Paalalang muli ni Robert.

"I know, right? Just shut your mouth!" Inis kong anas dito. Lalo lang nainit ang ulo ko dahil sa isang ito na pilit akong tinatiyansa. Anong akala niya, hindi ako marunong magtimpi?

"My dear little brother i just want to tell you that i am back to America!" panimula nito, nang umupo ako sa sofa, tapat nang sa kanya.

"So?" Pag susuplado ko rito.

"So cold as always, i just want to give you some proposal."

This again, alam ko na agad ang sasabihin niya.

"I refuse." Mabilis kong sagot. I already know his useless proposal.

Sumeryoso ito saka nagsalita,

"Look, I know how powerful you are as one of the highest mafia here in America, but there is nothing you can do––we need to work together to further grow our corporation.

If we don't hurry, we will be defeated by another mafia group, in that very moment that will be our sad ending, you want a happy ending, right? Then accept my proposal." Pangungumbinsi nito.

He have a point. Sa lahat ng mafia group dito sa America, kami na lang dalawa ang hindi pa nagkakasundo.

"Lemme think about that," responde ko.

"Good. I'll wait for your answer tomorrow," sabi nito, bago umalis kasama ang mga tauhan nito.

I hate him, but i have to protect my position.

"I think your brother is right. Sa mga oras na ito sure ako na minamanmanan na ng ibang corporation kayong dalawa, kaya in my opinion––you need him for a while," dagdag pa ni Robert, kasalukuyang nakatayo sa likuran ko.

Natigilan ako sa pag-iisip nang madako ang paningin ko sa labas. Nagsalubong ang mga kilay ko nang ma-realize na kaunti ang mga tauhan kong nakatayo.

"Bakit parang umunti sila, nasaan ang iba?" Duro ko sa mga ito.

"Hindi mo ba napansin na dinala ng kapatid mo ang kalahati sa mga tauhan natin kanina? Akala ko ay napansin mo kaya hindi ko na binanggit pa," responde nito na nagpainit pa lalo ng ulo ko.

That desperate àsshòle, ginamit pa niya ang mga tauhan ko para makumbinsi niya ako sa mas madaling panahon!

"I am sure kung hindi ka agad papayag sa proposal niya, hindi malabong patayin niya ang mga ito," pagpatuloy ni Robert.

I see, he is taking revenge on me because back then many of his guy I kìlled. But, it's not my fault––his stupìd kids made me angry.

"Its already twelve midnight Mcqueen." Pahiwatig ni Robert.

Mabilis akong tumayo at tinalikuran ito. "Where are you going? Ang kwarto mo ay nasa kabilang bahagi. Don't tell me bubulabugin mo nanaman ang Lady?" dagdag pa niya.

"Just a minute, is that enough to shút you up?" inis kong responde habang patuloy na naglalakad papunta sa ikalawang palapag.

Nang makarating sa pinto ng kwarto ay agad tumabi ang mga tauhan kong nagbabantay rito. Agad binuksan ni Briz ang pinto na sinundan ko naman ng tahimik na pagpasok. Unang natuon ang paningin ko sa ibabaw ng kama, nang makumpirmang walang nakahiga roon ay agad kong inilibot ang paningin. Nahinto ang paningin ko sa kanya, na nakayuko habang yakap ang dalawang binti, tinitiis ang lamig ng sahig.

I quietly approached her and knelt down. I watched her for a while, when it was confirmed that she was asleep, I immediately supported her back and legs then lifted it into the air. This girl is crazy, mas pinili niyang matulog sa sahig kahit na may malaki at malambot na kama sa harap niya.

Maingat ko itong ibinaba sa kama saka kinumutan. Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwalang nasa harap ko siya, habang mahimbing na natutulog. She is so adorable, i can't believe na ganito kaganda ang itsura niya. Dati ay pinapanood ko lang siya sa internet, walang video niya na kanyang ina-upload ang pinapalampas ko, wala man itong sense sa iba pero 'yon ang kasihan ko. I may be busy but. . .when it comes to her i always do my very best just to listen to her meaningful words, every time that i feel sad, she never fail to cheer me up.

Kahit na sobra ang pagiging busy ko nitong mga nakaraang taon, i'm always thingking about her.

"Hmm!"

Ikinagitla ko ang biglang pag-ungol niya kaya naman mabilis akong napatayo, i am sure she will hate me more kung makikita niya akong pinapanood siya habang natutulog.

"M. . .ma!"

Napaiwas na lang ako nang tingin nang kumirot bigla ang dibdib ko nang makita ang mukha nitong puno ng lungkot, habang binabanggit ang salitang binitawan. Nagsasalita siya habang tulog, siguro ay napapanaginipan niya ngayon ang mom niya. I can feel her sadness, am i too much? Am i being so selfish right now, and being a trouble maker like a kid to her? I must be just a burden to her, maybe it's true that i am not needed ––

Natigilan ako sa pag-iisip at napaatras nang bila itong naupo mula sa pagkakahiga. Nag-angat ito ng mukha, sa kanyang mapupungay na mga mata, roon ako nagising sa realidad na baka hindi niya ako gustong narito.

"I am sorry, i am just so worried you might catch a cold so i moved you. The bed is warm so please stay, i will leave right no–"

"Bakit?" biglang tanong niya na nagpahinto sa akin.

"Honey?" tanging nairesponde ko nang simula na niya akong titigan nang malalim.

"Nalulungkot ako, gusto kong umiyak pero ayokong magpakita ng kahinaan sa kanya."

Nagsalubong ang mga kilay ko nang marinig ang mahina nitong sinasabi. Is she still dreaming? Ako ba ang tinutukoy niya sa part na ayaw niyang magpakita ng kahinaan?

"Who is he?" Tanong ko. I wanna confirm who is she talking about.

"Siya, si MC. . .alam mo bang pinadukot niya ako, ngayon nag-aalala ako kung ano ba talagang balak niyang gawin sa akin."

"Why? You don't have to worry, i will never––i mean he will never hurt you," anas ko. Bakit niya naiisip ang bagay na pwede ko siyang saktan, dahil ba sinubukan ko siyang yakapin kanina? I feel annoyed with her words but, it makes me sad na marinig galing sa kanya ang mga ito.

"Pero. . .naiintindihan ko siya kahit paano, kasalanan ko rin kung bakit siya nagkakaganito. Hindi ko inisip ang opinyon at nararamdaman niya bago ko gawin ang bagay na sa palagay ko lang ay tama," pagpatuloy niya na nagpatigil sa akin sa pagkilos.

Wala sa sariling hinaplos ko ang kanang pisngi niya saka napangiti.

"Thank you, you are always so kind and a loving one, but, i will never hate you. If you feel sorry, i always forgive you no matter what, because you are my weakness." Nangungusap ang mga mata kong tinitigan ito. Ipinikit niya ang mga mata at idiniin ang sariling mukha sa palad ko. Lalo pang lumawak ang mga ngiti ko nang ma-realize na nakatulog ito sa kamay ko. How adorable!

Maingat ko itong inihiga saka mabilis na ninakawan ng halik sa noo.

"Good night, honey!" bulong ko sa tainga nito bago tuluyang tumalikod.

"Hngh!" Muling angil niya ang dahilan ng paghinto ko sa paghakbang. Sinulyapan ko ito mula sa likod.

"'Wag. . .h'wag mo akong iwan!" Sa simpleng mga salita niya ay sapat para magbigay sa akin ng kiliti dahilan para magpangiting muli sa akin. This is embarrassing to feel but. . .she is too much to handle. So cute!

Mabilis pero maingat akong bumalik, nahiga ako sa tabi niya roon ay unti-unti kong nilapit ang sarili sa kanya. Nabato na lang ako nang ikinilos niya ang braso para yakapin ako sa baywang. Mariin kong naipikit ang mga mata habang kagat ang pag-ibabang labi nang masagi ng kanyang hita ang pagitan ko. Shìt! This is not the right time to feel this way, how dare this little thing stood

up as soon as my girl moved closer.

"Ugh–fúck!" I moaned softly when she pressed her legs against my mànhood. This is too much, I can't help it if she continues to press on it.

But, i have to hold back, i always have to.

I gently remove her legs down, doon ay nakahinga ako ng maluwag. Agad namang bumalik ang ngiti sa mga labi ko nang makitang komportable ito habang natutulog sa dibdib ko.

"Good night, honey!" I whispered softly and close my eyes.

SUNSHINE

Hm. . .sobrang aliwalas sa pakiramdam. Ang lambot ng bagay na dumadampi sa mukha ko, gustong-guto ko kung gaano ito kalambot.

Nakangiti kong kinuksan ang mga mata ko, napawi ito bigla nang mapagtanto na dibdib ng kung sino ang hinihigaan ko. Mabilis akong napaangat ng mukha nang maisip kung sino ito.

MC. . .

Agad akong napaupo sa ibabaw ng kama, ngunit hindi iyon nagpagising sa kanya. "A-anong ginagawa–" nahinto ako sa pagsasalita nang mapako ang paningin ko sa mala-anghel nitong mukha. Sobrang ganda ng kulay ng balat niya, base sa naramdaman ko kanina ay napakalambot at kinis nito. Ang kilay niya ay malago ngunit perpekto ang hugis. Sumasabay rin ang matangos nitong ilong na siyang mas lalong nagbibigay ng atraksyon sa kanyang mapupulang labi.

Hindi ko man natitigan masyado ang mukha niya kagabi, pero sigurado ako na mas nagkaroon ng buhay ang mukha niya kung ikukumpara kagabi, dahil kaya ito sa pagtulog niya? Ganito ako kadalasan pag sakto ang tulog, sabi ni mama ay hindi ako mukhang maputla pag sapat ang tulog ko, ibig sabihin ba ay ngayon lang siya nakatulog ng matagal. Sa itsura niya kagabi ay para siyang labi ng namayapa na sa sobrang putla niya, nangingitim na rin ang ibabang bahagi ng mata niya. Pero ngayon, lumitaw ang ganda ng balat at mukha niya dahil sa sapat na tulog, nakakamangha!

Mula sa malalim na pag-iisip ay nagitla ako nang buksan nito ang asul na mga mata saka diretsong tumingin sa akin. Awtomatiko akong napaatras nang kaunti itong ngumiti. Hindi ko maintindihan pero biglang bumilis ang t***k ng puso ko, dahil kaya ito sa nararamdaman kong takot sa kanya––pero pakiramdam ko ay hindi ito takot. . .kung gano'n––ano ito?

Naupo rin ito upang pantayan ako, tanging pagsunod lang ng paningin at pagyapos sa unan ang nagawa ko.

Nahinto ang paningin niya sa mukha ko dahilan para mapaiwas ako ng tingin. "Are you sick?" Bigla niyang sabi sabay haplos sa mukha ko na siyang labis kong ikinagulat.

Tanging pagsigaw ng malakas ang nairesponde ko kasabay ang sunod-sunod na pag-atras palayo sa kanya. Naghahabol sa paghinga akong napalingon sa pinto nang bigla itong bumukas, mula rito ay pumasok ang mga kalalakihan na may dalang baril.

Alerto nitong sinuyod ang buong silid na para bang may kriminal silang hinahanap.

"It's my fault. . ." sinsirong wika ni MC na siyang nagpahinto sa mga lalaki. Lahat ay napatingin sa kanya na para bang ngayon lang sila nakarinig ng ganitong salita mula kay MC. "I am sorry." Napakurap ang mga ito nang magpatuloy siya.

"N-narinig mo iyon?" wika ng isang lalaki sa katabi niya.

"Nag-sorry siya?" Pagkukumpirma ng ilan.

"Kinikilabutan ako. Feeling ko katapusan ko na bukas para marinig ang ganitong salita mula sa kanya."

"True, this is unbelievable!" Umiiling-iling naman na sambit ng isa pa.

"Stop, okay? You heard it right!" bulyaw ni MC na sapat para magpatikom ng bibig ko. Kung hindi ako nagkakamali ay first time nilang marinig si MC na mag-apologize, kaya pala parang nahihirapan pa siya kaninang aminin ang pagkakamali niya at sambitin ito.

Tumabi ang lahat nang dumating si Robert. "What's all this? Put your guns back, guys!" Kalmadong utos ni Robert na siyang sinunod ng lahat. Nakangiting sinulyapan ako nito saka muling nagsalita, "Behave yourselves, the lady is here," dagdag pa nito.

Hinarap ako nito habang patuloy na nakangiti. "Good morning, lady," bati niya.

"G-good morning po." Halos ibulong ko ang aking tugon, dahil hindi ko alam kung ano ba dapat ang sabihin ko.

Muli akong napaangat ng paningin nang bumaba si MC sa kama habang nakangiti at nakatingin sa akin, mabilis naman akong napaiwas nang paningin. Narinig ko pa itong tumawa ng mahina.

"You look blooming today, Mcqueen," puna ni Robert. Kung gano'n ay hindi lang pala ako ang nakapansin.

"Yeah, thanks to her," wika ni MC. Lalo pang bumilis ang t***k ng dibdib ko nang maramdaman ang malalim nitong mga tingin.

Nang matapos ito sa tinitingnang mga papel ay muli siyang naupo sa harap ko. "Honey?" mahina niyang sambit na siyang umagaw ng paningin ko.

"Aalis muna ako sandali dahil sa biglaang meeting sa company, gusto mo bang sumama sa akin?"

Mabilis akong umiling. "Okay lang ako rito," sagot ko.

"Okay, i am leaving. Kung may kailangan ka o gustong kainin, magsabi ka lang sa mga kasambahay natin, nandiyan lang sila sa baba. Okay?" Wika niya nang may ngiti.

"Okay," ika ko saka pilit na ngumiti.

Nang tuluyan na silang makalabas ng kwarto ay agad akong tumayo saka patakbong nagtungo sa bathroom, agad kong hinanap ang bintana nang makapasok ngunit nabigo ako nang makitang hindi lang basta ito bintana, may bakal na sumosoporta rito.

Mahihirapan akong makalabas mula rito kung pipilitin ko ang sarili. Wala akong choice kung hindi maghanap ng ibang paraan, para makaalis dito.