Prostitute Heiress

Milyong boltahe ng sensasyon ang sumabog sa aking buong katawan nang maramdaman ko ang kanyang malaking kamay na unti-unting gumagapang patungo sa aking mamasa-masang p********e. Hindi ko malaman kung saan ipipilig ang ulo upang labanan ang nag-uumapaw na sensasyon. Tinakasan ako ng ulirat nang walang kahirap-hirap niyang naipasok ang kamay sa loob ng aking suot na manipis na pang-ibaba at walang ano-ano ay ipinasok ang isang daliri sa loob ng aking kuweba. “M-masakit...” halos bulong sa hangin na lamang ang lumabas sa aking bibig dahil sa magkahalong sakit at sarap. Kailanman ay wala pang nakakapasok roon kung kaya't normal lamang na makaramdam ng sakit, bagaman nalilibang ang sarili sa sarap na hatid ng kanyang makasalanang mga labi na abala sa pagsipsip sa sentro ng umbok sa aking dibdib na animo'y isang sanggol na hindi nakakain ng ilang araw. “Shh... It's just my finger, calm your ass, darling.”nang-aakit nitong turan sa bruskong tinig. Kinagat ko ang aking ibabang labi upang pigilan ang daing na nais kumawala mula sa aking bibig dulot ng sakit at hapdi. Ngunit sandali lamang iyon, dahil agad ring nawala ang sakit at napalitan ng kakaibang kiliti nang simulan niyang ilabas-pasok ang daliri sa aking p********e. “S-sige pa...!”namamaos kung pakiusap habang dinaramdam ang kanyang mga labi na ngayo'y naglalakbay pababa sa aking tiyan, at sa bawat dinaraanan nito ay nag-iiwan ng mapupulang marka na kakaibang pakiramdam ang ibinibigay. Halos manginig ang aking katawan nang maging agresibo ang bilis ng pag-ulos ng kanyang daliri sa aking p********e. “Ohhh...! Right—ugh! R-right there!”hindi ko na makilala ang sarili ko mismong boses dahil sa kalugurang nadarama. Kusang lumalabas ang mga ungol sa aking bibig, na kahit anong gawin ko'y hindi ko mapigilan. “Just like that, darling! Moan and feel my ferocity!” Napuno ng aking mga halinghing ang apat na sulok ng silid. At dahil kapwa kami walang saplot ni isa, kitang-kita ko ang kanyang dibdib na mamula-mula, katulad ng kanyang mukha hanggang leeg bagaman air-conditioned ang lugar. Bumaba ang aking tingin sa kanyang p*********i na tila ba may sariling buhay, galit na galit na para bang anumang oras ay susugod at maglalabas ng sama ng loob. Napasinghap ako nang sandaling tinanggal nito ang daliri sa loob ng aking lagusan, at para bang may sariling buhay ang aking kamay dahil agaran nito inabot ang kanyang kamay at desperadang ipinatong sa aking p********e na tila ba sinasabing 'huwag kang tumigil' dahilan upang mapatingin ito sa akin nang nahihiwagaan. Wala na akong pakialam kung ano man ang kanyang isipin dahil ano pa nga ba ang dapat kong ikatakot? Nais ko lamang pagbigyan ang aking katawang nagliliyab. “How adorable of you, my darling.” “But don't be too excited, 'cause we're just heading to the exciting part.”turan nito sa nang-aakit na paraan, nagtindigan ang aking mga balahibo dahil sa pilyong ngiti na nanahan sa kanyang mga labi, lalo nang maramdaman ko ang paglapat ng isang matigas na bagay sa entrada ng aking lagusan. Agad akong napatingin sa aking p********e at nakita ang pagsundot-sundot ng kanyang tau-tauhan sa aking p********e, na halatang sinasadya nito. Muli akong napatingin sa kanya at binigyan ng nakikiusap na tingin, ngunit sinuklian niya lamang ito ng isang pilyong ngisi. “Not yet...” Napasinghap ako sa magkahalong gulat at sensasyon nang maramdaman ko ang kanyang kamay sa aking kaliwang dibdib, cupping and massaging my breast lecherously while playing with my n****e at the same time. “P-please...” halos bulong sa hangin lamang ang lumabas sa aking bibig. Naramdaman ko ang pagtirik ng aking mga mata, tila may mahika ang kanyang mga kamay habang pinaglalaruan ng kanyang mga daliri ang aking klitoris na tila naging napakasensitibo. Kusang pumikit ang aking mga mata habang dinaramdam ang libido na kumakalat sa aking buong pagkatao. Naramdaman kong tumigil siya sa ginagawa kaya't kusang dumilat ang aking mga mata upang tingnan kung ano ang dahilan sa pagtigil nito. Kumunot ang aking noo sa kabila ng matinding pagkabitin, nagtataka kung bakit nakatitig ito sa akin. Ngunit hindi ang kanyang pagtitig ang higit na ipinagtataka ko, kundi ang malambot na ekspresyong namutawi sa kanyang mukha, at ang kaunting simpatya na nakaukit sa kanyang mga mata. Tila ba nabasa niya ang aking kalituhan dahil nagsimulang bumuka ang kanyang bibig upang magsalita na siyang kanina ko pa nais dahil sa nakakailang niyang titig... “Please tell me if you're not ready yet, for I know that you were just forced to do this for the sake of your family...” ...na hindi ko inakalang pagsisisihan ko. Awtomatiko akong napatingin sa ibang direksyon, nagbadya ang mga luha sa aking mga mata. “I don't want to contaminate your immaculate body, you're too pure to be part of this cruel world.” Hindi ko malaman kung ano ang dapat kong maramdaman at kung maniniwala ba sa mga salitang namumutawi sa kanyang bibig. Because in the first place, he didn't hesitated even a bit when I offered him my body in exchange of money. And now he is acting as if he cares for my dear innocence, now that we are already in the middle of exploring the world of pleasure. Despite of the lump in my throat, I gathered all my strength to utter something without wasting a tear. Mariin kong ipinikit ang aking mga mata at dahan-dahang tumingin sa kanyang mga mata, sinigurado kong suot ko ang pinaka blangkong ekspresyon sa mukha. “Oh please, stop pretending as if you care for my damn dignity. Alam nating pareho na katawan ko lang ang kailangan mo para gawing parausan, at pera lang din ang kailangan ko sayo.”seryusong turan ko habang nakikipagkumpetensya ng titigan sa kanya. Pilit kong ipinapamukha rito ang tunay na agenda namin, dahil kahit sa puntong ito lamang ay ayokong kaawaan ako ng ibang tao, at mas lalong ayokong kaawaan ang sarili ko... ...kahit ngayon lang. “Please b—” Hindi ko siya pinatapos sa akmang sasabihin dahil alam ko kung saan lamang ito tutungo. “Huwag kang umasta na para bang kilala mo ako.” mariin kong turan habang seryusong nakatingin sa kanya. Nakaramdam ako ng pagkailang nang makitang ganoon parin ang posisyon naming dalawa, ngunit pilit ko itong itinago sa pamamagitan ng blangkong ekspresyon. “I may not know you that much, but I have the ability to read someone's emotions through their eyes in a matter of seconds.”sandaling nawala ang kaninang malungkot na ngiti at napalitan ng isang pilyong ngisi. Akmang magsasalita ako nang muli siyang magsalita. “And don't worry, I'll still give you the amount I promised.” Hindi ko alam kung tatanggapin ko ba ang alok niya gayong ayokong magkaroon ng utang na loob sa kahit na sino, lalo na sa mga tulad niya. Natatakot ako na baka dumating ang araw na manghingi siya ng kapalit na hindi ko kayang maibigay. Ngunit lamang sa akin ang kagustuhang tanggapin ang kanyang alok, lalo't napagtanto kong wala na akong dapat na ikatakot dahil nasimula ko na ang bagay na siyang sisira sa pagkatao ko, ngunit ikagiginhawa ng pamilya ko bagaman alam kong hindi nila ikasisiya oras na malaman nila ang ginawa ko. Natigil ako sa malalim na pag-iisip nang matantong wala na siya sa harap ko. Nasagot naman ang aking katanungan nang lumabas ito mula sa banyo, suot ang damit na kanina'y suot nito. Pilit kong ikinubli ang kabang nararamdaman habang naglalakad ito papalapit sa aking kinaroroonan. Nang tuluyang makalapit ay inihagis niya sa aking harapan ang malaking halaga ng salapi, na para sa mayayaman ay barya lamang. May pambili na ng gamot si mama, may pambaon na rin si Debs sa eskwela... Ngunit sa mga oras na ito ay wala akong ibang nais kundi ang umalis ang taong nasa harapan ko at ang mapag-isa. Nanatili akong seryuso habang nakatingin sa ibang direksyon, hindi dahil ayaw kong makita ang kanyang mukha kundi dahil ayaw kong makita niya ang mga luhang namumuo sa aking mga mata. “I hope that money could help you somehow. Thank you for the night...”aniya bago tumalikod at nagsimulang maglakad palabas. Hawak niya na ang handle ng pinto nang muli siyang lumingon sa aking direksyon. “That was a nice one, anyway. And oh...” “just call me... Mr. Thompson.” Tuluyan na itong umalis pagkatapos ng kanyang sinabi. Mr. Thompson... Iyan ang gusto niyang itawag ko sa kanya. Sinubukan kong ibalik sa normal ang aking paghinga ngunit hindi ko magawa dahil sa bukol na nakabara sa aking lalamunan. Hinayaan ko ang aking sarili na ibuhos ang mga luha na kanina pa nais kumawala dahil alam kong mag-isa na lamang ako, wala nang makakakita kong gaano ako kahina. Napadako ang aking paningin sa nakakalat na pera sa aking harapan. Dahan-dahan ko itong pinulot nang isa-isa at napagtantong sobra pa sa usapan namin ang ibinigay niya. At sa kabila ng sakit at kahihiyang nadarama ko sa aking sarili ay napangiti ako, kahit papaano ay may puso rin pala ang mga katulad nila. Pinunasan ko ang aking mga luha na walang tigil sa pag-agos. Tinitigan ko ang perang hawak ko at napangiti sa kalagitnaan ng pagluha nang makita ang imahen ng aking ina at kapatid na masaya habang kumakain ng masarap na pagkain. Sa wakas...may silbi na rin ako. May nagawa na rin ako para sa pamilya ko. “Wala kang kwenta! Wala kang silbi! Pare-pareho lang kayo! Mga walang silbi!” Umalingawngaw sa aking tenga ang mga sigaw ng amain ko. Kung paano niya kami saktan, kahit ang tunay niyang anak na wala pang muwang sa mundo. “Mga palamunin! Wala na kayong ibang ginawa kundi ang maging pabigat!”sigaw nito habang pinapalo ako ng sinturon. Pinipigilan ko ang umiyak sa kabila ng sakit at mga sukat na natatamo mula sa kanyang mga hampas. Sa murang edad ay naranasan kong isipin ang nararamdaman ng aking ina kesa sa aking sarili. Pilit kong pinipigilan ang humikbi upang ipakita kay mama na ayos lang ako at hindi ako nasasaktan, dahil alam kong mas masasaktan siya kapag nakita niya akong umiiyak sa sakit lalo't wala siyang magawa dahil kalong-kalong niya sa kanyang bisig ang dalawang taong-gulang na halos hindi na makahinga sa kakaiyak na tila ba alam niya kung ano ang nangyayari. “Parang awa mo na Dante! Maawa ka, nasasaktan na ng sobra yung bata! Wala siyang kasalanan sayo!”rinig kong pagmamakaawa ni mama sa lalaking walang tigil sa paghampas ng kanyang sinturon sa iba't ibang bahagi ng aking katawan na paminsan-minsan ay tinatamaan ang kapatid ko dahilan upang mas lalong lumakas ang iyak nito. Tila dinudurog ng husto ang aking puso hanggang sa maging pino habang naririnig ang iyak at pagmamakaawa ni mama. “Tumahimik ka diyan kung ayaw mong ikaw naman ang isunod ko! At patahimikin mo ang batang yan, kundi yan ang hahampasin ko!”sigaw nito sabay itinulak ng malakas si mama dahilan upang mapa-atras siya ng ilang metro kasabay ng pagkatumba niya at awtomatikong nabitawan si Deborah na halos hindi na makahinga sa kakaiyak. Sa kabila ng pamamanhid ng buong katawan ko ay pinilit ko parin tumakbo upang kunin ang kapatid ko at patahanin ito sa pag-iyak. Binuhat ko siya gamit ang maliliit kong mga bisig na napuno na ng mga pasa at sugat. Isinayaw-sayaw ko siya habang kalong-kalong upang patigilin sa pag-iyak, pinilit ko ring kantahan siya ngunit isang impit na tinig lamang ang lumabas sa aking bibig dahil sa bukol na nakabara sa aking lalamunan. Nag-init ang gilid ng aking mga mata kaya't palihim kong kinagat ang aking dila upang pigilan ang mga luhang nagbabadya. Tuluyan na ngang tumulo ang aking mga luha nang makitang malakas nitong hinila ang buhok ni mama sabay sampal ng malakas. Nasasaktan ako hindi dahil sa mga preskong sugat at pasa sa katawan ko, kundi dahil wala man lang akong magawa para ipagtanggol si mama mula sa pananakit ng kinalakihan kong ama. “Sabihin niyo lang kung pagod na kayo, dahil hindi ako magdadalawang isip na bigyan kayo ng permanenteng pahinga!” malakas na sigaw niya habang nanlilisik ang mga matang dinuduro-duro kaming tatlo. Patuloy parin ang paghagulgol ni mama, nakita ko ang dugo na nasa gilid ng kanyang labi. Lumuluha kong tiningnan ang kapatid ko. Humina na ang kanyang pag-iyak, ngunit nag-triple lamang ang takot at kaba na nararamdaman ko dahil tila kinakapos siya nang hininga. Narinig ko ang malakas na pagsara ng pinto senyales na nakaalis na si papa. Nagsimulang manginig ang aking mga kamay at tuhod dahil sa labis na takot habang minamasdan ang kapatid kong unti-unting nawawalan ng hangin. “M-ma! S-s-si baby!”tawag ko kay mama gamit ang pumipiyok-piyok na boses. Nakita ko ang taranta sa mukha ni mama nang tuluyang makalapit sa amin at makita ang kalagayan ni Deborah. Natagpuan ko na lamang ang aking sarili na humihikbi habang kalong-kalong si Deborah na wala nang malay at nakatingin kay mama na lumuluhod at nagmamakaawang unahin at tulungan kami sa bawat doctor na dumaraan. Ngunit tila lahat sila ay bulag at bingi, marahil ay dahil alam nilang wala kaming pambayad lalo't madudumi ang aming itsura... ••• Namalayan ko na lamang ang aking sarili na umiiyak na parang bata habang inaalala ang bangungot na iyon. Ang lahat ng sakit, pasa at mga sugat ay presko parin sa aking alaala. Tanda ko pa kung gaano ako kasaya noong namayapa na ang taong nagbigay ng mga bangungot na iyon. Alam kong masama ang maging masaya sa kamatayan ng iba, ngunit kasalanan din bang maging masaya dahil sa wakas ay wala nang mananakit sa amin? Ilang minuto pa ang lumipas bago ko napagdesisyunan na tumayo at ayusin ang sarili para makauwi na. Isa-isa kong pinulot ang mga saplot sa katawan at isinuot iyon. Balak ko pa sanang maligo kaya lang sigurado akong kanina pa ako hinihintay nina mama at baka magtaka sila kung bakit basa ang buhok ko, kaya sa bahay nalang ako maliligo. Isinuksok ko sa aking bulsa ang pera at siniguradong hindi ito mahuhulog. Bago lumabas ay lumapit muna ako sa malaking salamin upang tingnan kung maayos ba ang aking itsura. Sa hindi malamang dahilan ay napatitig ako sa aking nakangiting repleksyon sa salamin. Mga matang pagod at walang tulog. At sa likod ng nakangiting mga labi ...ay nagkukubli ang sakit at hirap na kay tagal nang nananahan.