NABUNTIS MO AKO, PA

“P-PA, B-BAKIT KA PO NANDITO?” tanong ko. Nakahiga siya sa kama ko suot ang terno niyang amerikana na ako mismo ang bumili’t pumili para sa kaniya. Napalingon si Papa sa akin. Ilang segundo niya rin akong tinitigan bago niya pinakawalan ang kaniyang matamis na ngiti. Pero sa pagkakataong iyon, doon ko rin naalala na nakatapis lang pala ako ng tuwalya. Mabilis pa sa kidlat na tinakpan ko ang katawan ko. Nahihiya ako. Kahit papa ang tawag ko sa kaniya, hindi maiaalis ang katotohanang hindi hindi niya ako anak. Napatakbo ako pabalik sa banyo. Pagkasara ko ng pinto, agad akong sumandal sa likod niyon. Hinawakan ko ang dibdib ko at marahang hinimas iyon. Kinakabahan ako sa hindi ko maipaliwanag na dahilan. Pinapakalma ko ang sarili ko. Hindi ko maikakailang hindi normal ang bilis ng pintig ng puso ko—para bang may mga kabayong nag-uunahan sa pagtakbo sa dibdib ko, at sa bawat yabag nila’y lumilikha ng ingay na ako lang ang nakaririnig. “Mara,” sambit ni Papa sa pangalan ko. “Po?” tanong ko, pilit na pinapakalma ang sarili ko. “Ano’ng ginagawa mo riyan? Labas ka. Harapin mo si Papa,” aniya. “Pero nahihiya ako. Nakatapis lang ako.” “Ama mo ako. Huwag kang mahiya sa akin,” aniya. “Pero bakit ka po nandito? Hindi ba dapat doon ka sa kuwarto mo dumiretso? Paano kung makita ka ni Parker na nandito? Baka ano pa ang isipin niya.” “Hindi naman siguro ganoon karumi ang isipan ng bunsong kapatid mo para pag-isipan niya tayo ng masama.” Napabuntonghininga ako. “Pero bakit ka nga po nandito?” “Gusto lang kita masilayan bago ako matulog. Sa tuwing nakikita kita, labis ang saya rito sa puso ko. Iyong pakiramdam na parang buhay lang din si Rose,” sabi ni Papa. Ipinikit ko ang mga mata ko. Hindi ko maikakailang kumirot ang puso ko. Sa bawat pagbikas niya ng mga salitang iyon, dama ko iyong sakit na nararamdaman sa puso niya. Muli kong iminulat ang mga mata ko. Mas mabuting lumabas na ako rito sa banyo. Sino ba ako para ipagkait kay Papa na makita ako? “Lalabas na po,” sabi ko. Paglabas ko ng banyo, napatitig sa akin si Papa. Hinihintay niya ang paglabas ko. Napatitig siya sa bandang dibdib ko bago tiningnan ang mukha ko. “Napakaganda mo talagang bata,” sabi ni Papa. Marahan akong tumango. “Salamat po. Pero Pa, magbibihis na muna ako.” Nang tumango si Papa, humakbang ako sa tapat niya. Napatigil ako nang hinawakan niya ang braso ko. Naramdaman ko ang init ng palad niyabat higpit ng pagkahawak niya. Napatitig ako sa kawalan. Hindi ko alam kung ano ang gagawin niya, pero isa lang ang sigurado ako—kinakabahan ako. “P-Pa,” utal na sambit ko. Nang naramdaman kong pumunta sa likuran ko si Papa, parang humiwalay ang kaluluwa ko sa katawan ko. Hindi pa rin niya binitawan ang braso ko. Mukhang wala siyang balak na pakawalan ako. Hinawakan niya na rin ang isang braso ko. Sa pagkakataong iyon, nanlaki na ang mga mata ko. Lalo pa noong marahan niya ng pinisil ang mga iyon. “Hindi mo ba alam, Mara, na pinigilan ko ang sarili ko? Respeto ko na lang sana sa ina mo. Pero hindi ko mapigilan ang sarili ko. Araw-araw, nang-iinit ako sa iyo. Araw-araw, sinusubukan ako. Araw-araw, talo ako.” Napabuntonghininga ako. Nagsisimula na rin mangilid ang luha sa mga mata ko. Ewan ko kung anong nangyari sa akin. Pero bakit hinayaan ko lang si Papa? Wala man lang akong ginawa para pigilan siya. Napatirik ang mga mata ko nang idinikit ni Papa ang nguso niya sa leeg ko. Inamoy niya iyon. Hindi nagtagal, naramdaman ko na ang dila niya sa ilalim ng tenga ko kaya hindi ko mapigilan na mapaungol. “P-Pa,” sambit ko sabay tulo ng luha sa mga mata ko. Hindi ko napigilan ang sarili ko na maging emosyonal. “Hayaan mo lang ako, Mara,” aniya. “P-Pero lasing po kayo,” sabi ko. “Oo. Lasing ako kaya nagawa ko ito nang buong tapang. Pero may paraan naman para hindi mangyari ang gusto ko. Sumigaw ka kung gusto mo. Ipakulong mo ako. Pero kung hindi mo magagawa iyon... isa lang ang ibig sabihin niyon...” Nanlaki ang mga mata ko. Binitawan niya ang mga balikat ko at pumunta siya sa harapan ko. Napayuko ako. Hindi ko siya kayang tingnan. Hinawakan niya ang ilalim ng baba ko at inangat para makita ang guwapong mukha niya. Wala akong nagawa kung hindi ang mapatitig din sa kaniya. Napangiti siya habang seryosong nakatitig sa akin. “Maliban na lang kung tama ang kutob ko...” “P-Pa,” sambit ko. Para na akong masisiraan ng bait. Hinawakan niya ang tuwalya ko at marahang tinanggal iyon sa katawan ko. Mas nagsitayuan pa ang mga balahibo ko nang maramdaman ko ang ginaw ng kuwarto. Parang pinagtutusok ako ng mga yelo. Hindi ako makagalaw at patuloy lang sa pagtulo ang luha sa mga mata ko. Naiinis lang din ako sa sarili ko kung bakit wala akong ginawa para matigil ang lahat ng ito. “Na gusto mo rin ako. Tama ba si Papa, Mara?” “H-Hindi po totoo iyan,” mabilis na sagot ko. “Patutunayan kong tama ako. Maghuhubad ako rito sa harapan mo. Sa oras na nandito ka pa at wala ng saplot ang katawan ko, alam mo na ang mangyayari... nasa iyo ang desisyon.” Nagsimula ng manginig ang mga tuhod ko. Gusto ko man umalis, pero hindi ako makagalaw. Sinubukan kong humakbang paatras, pero hindi ko talaga magalaw ang mga paa ko. Hanggang sa... Nang nahubad na ni Papa ang amerikana niya, napalunok na ako ng laway. Lalo na nang isa-isa na niyang tinanggal ang botones ng puting long sleeves niya. Pagkakita ko sa mabuhok na dibdib niya, napabuntonghininga na lang ako. Hindi ko maikakailang ang init niyang tingnan. Para pa rin siyang binata. Nang tuluyan na niyang mahubad ang pang-itaas niya, humakbang siya nang isang beses palapit sa akin. Napangiti lang siya habang pinunasan ang luha sa gilid ng mga mata ko. “Tama si Papa,” aniya. Hinawakan niya ang kamay ko at inilagay iyon sa matigas na dibdib niya. “Na gusto mo ako.” “P-Pa, mali it—” Hindi ko natapos ang balak na sabihin nang biglang dumapo ang kamay niya sa p********e ko. Sinundot niya iyon kaya napaungol na lang ako. “P-Pa...” ~~~