"Tingin mo po ba pwede ako mag-stay rito?" tanong ko. Pinapanood ko ang buhok ni Nanay na alunin ng hangin. Kahit ako ay hindi makapaniwala na nandito siya sa harapan ko habang nakangiti at nakatingin sa akin. I looked at where we are—a sanctuary.
Iyon ang gusto kong itawag sa lugar na ito. Luntian ang damo na para bang dinaanan ito ng ulan na siyang naglabas ng tingkad at ganda nito. Ang langit ay kulay asul at wala ni isang ulap ngayon. Banayad at hindi masakit and sinag ng araw. Nakakapawi ng pagod ang init at nakaka-relax iyon sa pakiramdam.
"Hindi pwede, anak," Nakangiting pagtanggi niya sa akin.
Para bang nalunod bigla ang puso ko sa narinig. Ang hirap huminga, ang lungkot, ang sakit. Bakit hindi ako pwede mag-stay rito? Gusto ko lang naman maging masaya—gusto ko lang siyang maka
