My Favorite You

Chapter 19

Franki's POV

It's cold monday morning but my heart couldn't shiver for her love that keeps it warmth. It's been a month since I said yes to her. To be her jowa. To be her girlfriend. And yes, it's the best thing that ever happened in my life. I already know how it felt to live in the paradise, literally. My heart's already found its home. And she's my heart's home. I don't think if I'm wanted to be lost outside, for I was already lost in her arms, that I wanted to be lost forever.

"Love? It's already 7 a.m. I need to go to work na." She said still hugging me. We are here in her room, near in the window. Cuddling, as we watches the heavy rain pours down to the ground. This calming, full of love feeling that I don't want to end. But she needs to.

"Can we stay like this forever, please?" I begged. This is what my heart wants. Please stay like this forever. I know that the work needs you now, but how about me? I need you twice, Diana.

"They need me there. Kaylangan kong pumunta doon."

"But there's a thunder. At maraming ulam--?? Maraming ulan. Sometimes you need to cancel work, once." I said trying to convince her to stay. I already understand and speak Tagalog which she taught me over a month ago. But I'm still not fluent though.

"Love naman, gusto mo bang mawalan ako ng trabaho?" She said, almost chuckling. Kuya Gino will understand you, kung hindi ka makapasok now. Besides, there's a heavy rain. But my existence cannot convinced you to stay either, then,

"Fine. Basta uuwi ka agad." I assured. I don't care if I'm sounds possessive. After all that's what love made me do. Binabaliw tayo ng pagmamahal.

"Of course! Because we need to celebrate our monthsarry pa mamayang gabi." She smiled as she pinched my nose. "So I'll better get moving na. Tama na ang pagkandong mo dito sa akin. Masakit na ang lap ko kase ang bigat mo." And she laugh hard at me. I have no choice but to withdraw from her warmth. It's against in my feeling but I need to, besides uuwi din siya mamaya. But now, I'm just going to miss her for awhile.

As we go downstair, my feet seems to be heavier. It's so hard to make a step forward because if we reached that door, I know she will bid her goodbye to me. A temporary goodbye though, I'm just overacting.

"So? Alis na ako, love." She said but not moving. I just nod at her and give her a weak smile. I'm going to miss you, Diana.

"There's no goodbye kiss?" She added. A playful smirk shows in her lips while waiting. So I give her a peck kiss on her lips.

"Goodbye love. Take care. Always remember that I love you." I said wholeheartedly as she nods.

She smiled sheepishly and

"Then always remember that I love you too, punky."

And after saying those, she left.

___________________________________

Diana's POV

Palalim na nang palalim ang gabi pero ang ulan naman ay walang planong tumila. Please tumigil ka na! Pauwiin mo na ako! Kanina pa ako nakastock dito sa kompanya ni Kuya Gino. I mean, lahat pala kami. Maghahatinggabi na oh. Wala akong balak matulog dito kaya patilahin mo na.

"Architect, kanina pa kita dinadaldal pero wala ka naman yatang narinig." Singit naman ni engineer Viah dito. Maygahd, ano ba dinaldal niya sa akin? Wala naman talaga akong narinig eh.

"Sorry. Ano ba yung sinabi mo?" Tanong ko naman. Uwing-uwi na kase kalamnan ko eh kaya wala akong narinig. Bakit pa kase umulan pa ngayon, kung pwede namang next year? This day is our special day pero pinaghintay ko siya. Tadhana? Nananadya kaba?

"Wala naman. I'm just talking about myself to you para makilala mo na ako. Dahil wala pa tayong lunch together eh. Gusto mo bukas nalang?" Ngiting wika nito. Hala! Pa'no yan? Ilang beses ko na siyang tinanggihan eh. Nakakahiya naman kung tatanggihan ko siya ulit diba? Hay. Ba't kase nakidagdag pa ito?

"Sige bukas?" Pag-aalinlangan ko dito kase hindi ako sigurado eh. Bakit pa kase may palunch pang together? Kung pwede ko naman siyang gawan ng all about myself sa isang pad ng papel? Pero okay na yung lunch together kaysa inisip ko bago lang.

"Yessss! Is this for sure na!?" Hindi makapaniwalang sabi nito. Hindi ko alam kung ganito ba ka babaw ang kaligayahan niya o--

"Thank you! Hindi na kita tatanungin pa at baka magbago pa isip mo eh!" Ngiting dagdag pa nito. Kanina pa nagbabago isip ko dito. Pero sige na nga, pagbigyan ko na. Isa lang naman eh.

Tumango lang ako sa kaniya bilang tugon. Kase wala rin naman akong sasabihin. Pero hanggang ngayon ay hindi pa rin tumitila ang ulaaaaaaannnn. Bahala na! Uuwi na lang ako. Lulusobin ko ang bagyo para kay Franki. Bahala na ang magkasakit basta makapiling ko lang ang mahal ko.

Tumayo na ako dito sa upuan at pumunta kay Kuya Gino para makapagpaalam na. Bahala na kung hindi niya ako papayagan. Basta uuwi talaga ako. Miss ko na kase siya.

"Pwede kanang umuwi, Diana, kahit hindi pa pwede. Alam ko namang kanina ka pang uwing-uwi dyan kaya go na." At itinataboy na ako ni Kuya Gino. Hala? Hindi pa nga ako nakapagsalita eh. Alam niya na agad ang takbo ng isip ko? Alam niya na agad ang sasabihin ko!?

Psychic ba siya?

"Sigurado ka po!? Sige. Uuwi na ako. Maraming salamat Kuya!" Hindi ko na siya tinanong pa kung bakit niya alam ang pakay ko. Nagmamadali din kase. Kaya dali-dali din akong lumabas dito kahit alam kong may sinasabi pa ito. Hahaha sorry na.

"Uuwi kana? Eh malakas pa naman ang ulan." Anang naman ni engineer dito sa likuran ko. Bakit ba bigla-bigla itong magtatanong kung uuwi ako? Syempre

"May naghihintay sa akin." Sagot ko naman dito.

"At susugurin mo talaga ang bagyo para lang sa kaniya?"

"Oo."

"Hindi ka ba natatakot kapag may mangyayari sayo sa daan, sa ganitong kasamang panahon?

"Hindi. Gusto ko na kase siyang makapiling."

"Pwede naman yan ipagbukas eh."

"Hindi na ako makapaghintay."

"That's why I like--

"I need to go. Pwede? Pasensiya na." Pagtatapos ko na dito.

Nagmamadali na akong bumaba sa palapag na ito para maabutan ko siyang gising pa sa bahay. Kung gising pa. Aiish. Takte kase ng ulan.

___________________________________

Basang sisiw akong pumasok dito sa bahay. s**t. Pasado ala una na pala ng umaga!? Pero bakit bukas pa ang lahat ng ilaw dito sa bahay? Hindi pa ba siya natulog? Hinintay pa ba niya talaga ako? Maygahdddd. Nakakaguilty naman.

"Franki... Love..." Tawag ko dito haba-----

"Hoy! Franki love love ka dyan! Bakit ngayon ka lang!?"

Hindi ako makagalaw nang makita ko siyang nasa kusina ko, at naka cross arms pa! Really!?

"Kanina ka pa niya hinintay! Nakatulog na nga at lahat lahat! Pero! Bakit mo siya pinaghintay!!?"

Napasindak naman ako ng bigla itong sumigaw. Hala? Alam naman niya na ang lakas ng ulan eh.

"So ano!? Tell me! May kabet ka ba!???"

"Mama! Naman?"