COMMANDER KILLIAN [ EX-MILITARY SERIES 01]

“Ano’ng sabi mo, Pa? Pumayag na sina Tita at Tito? Pumayag sa ano, po?” Tanong ko sa ama ko. Kumuha ng baso si Papa at sinalinan ito ng tubig mula sa pitsel na nasa ibabaw ng mesa. “Gaya ng sabi ko kanina, dapat magpakasal kayo ni Killian. Iyon ang huling kahilingan ng Mama mo, di ba? Kaya bago ako mawala sa mundo ay kailangan kong tuparin ang huling kahilingan ng Mama mo, Nak.” Tumalon ang puso ko ng marinig ang sinabi ni Papa, I really love him. Kahit mag mukha akong tanga ay hindi pa din talaga magbabago ang nararamdaman ko para sa kanya. Matatawag ko siyang kababata ko dahil sabay kaming lumaki, kahit hindi naman kami gaanong close. Naalala ko pa noon na tuwing binubully ako ay ipinagtanggol niya ako, minsan din ay nag bulag-bulagan siya. Pero kahit ganun ay hindi pa din nakulangan ang nararamdaman ko sa kanya. Hindi din ako na disappoint sa kanya, minsan nga naisip ko baka may saltik ako sa utak o ano. Ang saya na nararamdaman ko ay biglang naglaho na parang bula. Reality hits me. Bakit ko ba nakalimutan ang importanteng katotohanan na hindi ako mahal ni Killian, kahit na mapansin man lang niya ang tunay kong nararamdaman ay wala. Siguro ay ang mga mali kong nagawa lang talaga ang nakikita niya. “But Papa, Killian don't have a feeling for me, kahit mapansin man lang niya ako bilang isang babae at hindi bilang isang kapatid.” mahinang sabi ko. Huminga ng malalim si Papa at tinapik ang balikat ko, “Anak, hindi problema kung hindi pa niya masusuklian ang pagmamahal mo sa kanya. Kasi kusang darating yan, balang araw ay nasusuklian niya ang nararamdaman mo at matutunan ka nalang niyang mahalin na lubos sa inaakala mo.” Umismid ako sa kanya. “Ang sabihin mo, pinapaalis mo na ako dito sa bahay.” ani ko at pinigilan na hindi matawa. Humalakhak ng tawa si Papa at mahigpit ako niyakap. “Palahi akong nandito anak, kahit mawala ako sa mundong ginagalawan natin ay mananatili parin kami ng Mama mo sa tabi mo at gagabayan ka.” “Papa,” mahinang tawag ko sa kanya. We all know his health condition, malungkot na tumingin si Papa sa akin. He has a stage 4 cancer, kahit na gusto namin siyang pa operahan ay huli na ang lahat. My cousin said, kahit gusto namin siyang pa-operahan ay hindi na pwede dahil baka sa operating table siya bawian ng buhay. Ayokong I-risk ang lahat, si Papa na lang ang nag-iisang pamilya ko maliban sa mga malapit na kadugo namin. Ayoko ko din pahirapan pa si Papa, ayokong maghirap siya dahil sa akin. Gumalaw ang balikat ni Papa at yumuko siya, ilang sandali ay napatakan ng isang butil ang Paa ko. He's crying. “My only wish is I want to walk beside you and walk in the aisle with you, and I'm ready to go.” he whispered and sobbed. He hold my hand, “Nak,mapapanatag kami ng Mama mo kung ikakasal kayo ni Killian. Hindi naman sa sinabi kong wala kang makikita maliban sa anak ng Santiago but we know them. Me and your mother know them a lot, alam namin na hindi ka nila pababayaan at aalagaan ka nila. Malaki ang tiwala namin sa kanilang mag pamilya.” I can't hold back my tears, pilit kong pinigilan ito ngunit hindi ako nagtagumpay,I sobbed. “Papa,” umiiyak na tawag ko sa kanya. Kung wala lang nag doorbell ay hindi matatapos ang iyakan naming mag-ama kahapon. After a week, my father and I met the Santiago family, akala ko simpleng dinner lang but it's not. They were planning the wedding already. They talk about the venue for the reception, the church, the food and even the music and the honeymoon place, but Killian interrupts. Lahat ng pinag-usapan nila ay biglang nawala, Killian agreed the wedding but in one condition. It should be a secret, no church, no reception, and etc. Kahit gusto kong umangal ay pinigilan ko ang sarili, mabuti na lang din at napigilan ko si Papa. At ngayon ay nandito kami sa ascientral house ng mga Santiago, may malawak kasi silang garden rito at dito ang gusto ni Killian. I want to get married in church but right now it's all just a fantasy. If Killian wants to keep it civil and secret, I have no choice— “Smile, Caliraya.” His voice was cold and made my knees shake. Nasa harapan kami ng judge, ang gagawa ng basbas sa amin. “Isn’t this what your family wants? Or should I say, you truly want to?” His voice is full of disgust. I felt like I was going to pee at any moment because of the nervousness and also because of him. If before he was cold towards me, now he felt like he was going to eat me alive. I forced myself to smile so as not to look awkward about what was happening. So that the other guests wouldn't notice what had happened between the two of us. “Killian Santiago, do you accept Caliraya Conception to be your wife?” the judge asked. My heart raced faster, kulang na lang ay mawalan ako ng malay dahil sa nangyayari ngayon. Panay din ang lunok ko sa laway ko habang naghihintay sa kanyang sagot. “I do,” his voice was so deep, every word he said was like a million needles stabbed into my brain to wake me up to reality. I wanted to cry, and at the same time, I'm worried about myself. The judge looked at me, “Caliraya Conception, do you accept Killian Santiago to be your husband?” I sighed and nodded before I answered his question, “I do,” hindi ko mapigilan na mapangiti. The judge smiled like he was saying success “And now you may kiss the bride!” he announced. Killian turned to me suddenly, and my heartbeat raced faster. I feel like it's going out to my chest anytime. I know Killian don't like me, pero wala siyang magagawa lalo na't wala siyang ibang pagpipilian. I wanted to kiss him, but I was afraid of making him angry at me again. I don't want to kiss him, even though I want to; I don't want to make him even angrier with me. But I just gasped when he grabbed the back of my neck and kissed me—his finger. To make it look like he kissed me, he covered my mouth with his index finger and his lips touched it. Of course, that's an insult to me, but I can't do anything because it's all my fault. If everyone thinks that the honeymoon is what we're going to do next, they're wrong, because we're just here in Mindanao and staying at a house owned by the Santiagos or should I say Killian's house here in Xavier estates. Malaki ang kanyang bahay ngunit walang kabuluhan dahil ako lang naman ang nandito, simula noong dumating kami dito ay hindi ko na siya nakita pang muli. Ako lang mag-isa at ang dalawang kasambahay na matanda at isang dalaga. “Ma’am, tumawag si Sir kung kumain kana ba daw? Kuhanan ko daw po kayo ng litrato,” ani ni Florida sa akin ang apo ni manang Maribeth. Huminga ako ng malalim, laging ganito ang eksena, mula sa agahan hanggang hapunan ay kuhanan ako ni Florida ng litrato upang ipasa kay Killian. Mukha din kasing humingi ng update sina Mommy, ang ina ni Killian. She said I can call her mom, so be it. I took my usual stance, smiled at the camera beautifully, and pretended to be excited so it would look like Killian was the one taking the photo. Florida took a few more shots before sitting down and passing them to Killian. “Tapos na?” I asked and fixed my shirt. She nods shyly, “Pasensya na po talaga ma'am, napag-utusan lang po.” I understand her, malamang na susundin niya ang utos ng amo niya dahil kung hindi, mawalan siya ng trabaho. “It's okay, aakyat na muna ako.“ paalam ko at agad na umalis upang maka-akyat. I don't have a problem staying here alone but I'm his wife now. Nag-aalala ako kung nasaan siya ngayon at sino ang mga kasama niya, kung kumain na ba siya or hindi pa. Pagpasok ko sa kwarto ay mabilis akong dumapa sa kama at mahinang humikbi, laging ganito ang eksena sa buong araw ko. Nasasaktan ako sa mga nangyayari, if he want my photo I can give it to him, huwag ng idaan pa kay Florida dahil mas nasasaktan ako. One week later, I'm staying here at my favourite spot, which has a gazebo at the back of the house. The wind is cold and fresh, kaya kong tumambay dito maghapon. I saw Florida coming so I fixed my shirt and looked at her. Her face is worried, “M-ma’am, sir Killian is coming home.” Aniya. My face lighten but I remember her worried face earlier, “Bakit ganyan ang mukha mo? Di ba dapat maging masaya tayo dahil uuwi siya?” She looked down and scratched her hand, "He also told you to stay in the other room for now and not go out without his permission." she said softly. I immediately stood up, “H-huh? Bakit?” naguguluhan na tanong ko. “M-may kasama po kasi—” My eyebrows immediately furrowed at Florida's words, "Who's with him?" I asked, would it get to the point where he would hide me in the other room? Wtf?! Nakikita ko sa mga mata ni Florida na nahihirapan din siya lalo na't nasa gitna namin siya ni Killian. “U-uhm… si Miss Lera po—” “Lera? And who's that?” I cut her off. Nakikita ko sa mga mata niya na nahihirapan siya sa mga nangyayari ngayon. “Hindi naman po sa nanghihimasok ako sa inyo ni sir Ma'am, bago kasi kayo maikasal ni Sir ay si Miss Lera po ang girlfriend niya.” she sighed and bow her head. I can't move, I feel like my feet are glued together. It's like I'm being crushed into pieces, I don't know what to say. Because it's not impossible that the reason he's angry with me is that he's going to marry someone else, and it's not me. “Galit ka ba?” tanong ko sa kanya, ayoko talagang may magagalit sa akin lalo na't ako ang naging asawa ni Killian. “Galit ka ba dahil ako ang pinakasalan ng amo mo at hindi si Lera?” tanong ko ulit sa kanya. “H-hindi naman po ma'am, wala naman kasi kaming karapatan na humindi sa amo namin. Atsaka po, mabait ka naman po. Sa ngayon po ay ang ikinabahala ko ay baka makita ka ni Miss Lera at mag-aaway na naman po sila. Ayoko din na mag-away kayo ni sir Ma'am.” paliwanag niya. Hindi na ako umimik at agad kong dinampot ang mga gamit ko at umalis sa gazebo. Pumasok ako sa bahay at umakyat sa taas, pagpasok ko sa silid ay agad kong hinila ang maleta at nilagay ang mga importanteng gamit. I also bring my passport, kung gusto niya lang naman pala akong ikulong sa kwarto ay mas mabuti kong sa hotel ako mag-stay para hindi ko makita ang harutan nila, baka kasi di ko matansya at hindi ko mapigilan ang sarili. “Ma'am saan po ang punta niyo?” taranta na tanong ni Manang Maribeth. “Manang sa hotel na lang po ako mag-stay habang may bisita si Killian po.” sagot ko at inayos ang mga dala. “Pwede naman na dito ka lang ma'am, sabi niya lang naman na huwag kang lalabas sa silid hangga't walang pahintulot niya—” “I'm staying at the hotel po Manang, pwede naman kasing sa hotel ako habang may bisita pa siya.” Aniya ko at agad na umalis.