My Fate

Hindi ako nagkamali. He's indeed here. Looking at him right now seems like nothing have changed. But, i know it wasn't like that. May nagbago. Maraming nagbago, dito, sa kanya, sa amin. Ngunit ako? Wala, heto pa 'rin. Hindi ko nagawang magbago mula nang mawala siya sa akin. Ang dating sementadong pader noon ay may pinturang puti na ngayon. Maging ang sahig ay maayos at makintab. Kagayang kagaya ng sahig sa gymnasium ng school namin noon. Hindi man magkabilaan ang ring katulad ng alam kong pangarap niya, ay sigurado akong nagustuhan niya ang bagong itsura nito ngayon. Nang pagtuunan ko siya ng pansin ay malaki na talaga ang pinagbago niya. 'Di hamak na mas magaling siya ngayong maglaro kaysa noong huli ko siyang napanood. Lahat ng subok niyang tira ay pumapasok kahit alanganin ang pagtira maging ang distansya ay tila hindi magiging problema. Mas tumangkad na rin siya at iba na ang istilo ng buhok. Mas gumanda ang katawan marahil ay dahil sa palaging pageensayo at paglalaro o siguro ay pumupunta na rin siya ngayon sa mga gym. Aminado akong hindi sanay sa kung ano mang nakikita ko sa kaniya ngayon. But, i am sure that I'm more than proud. He was able to do what he wanted. He was able to achieve a lot of things by his own hardwork. I knew from the start the he'll be able to accomplish those. He even surpass what he dreamed of himself to be. Wala akong balita kung may girlfriend siya ngayon pero marami akong naririnig na pangalan ng mga babaeng nakokonekta sa kaniya. Hindi ako sigurado kung papayag siya. Ang kaso lang ay wala na akong ibang malalapitan. Siya lang. "What the f**k?!" Isang malakas na mura ang kaniyang binigkas nang bigla siyang mapalingon sa gawi ko. Ang kaninang mabilis nang t***k ng puso ko ay kagulat gulat na may ibibilis pa pala. "Holy hell! Kim? Is that you?" Hindi ako kumibo. Bagkus ay tinitigan ko lamang siya nang diretso sa mata. "Damn! You scared the s**t out of me. Why are you here? How did you even get in?" Unti-unting kumalma ang kaniyang boses kumpara sa naging pagsigaw niya kanina. Ang pagkakakunot ng noo ay dahan-dahan ko na ring nakikita. "Kim, aren't you gonna speak? How did you get in? And what the f*****g hell are you doin---" Hindi niya na nagawa pang tapusin ang mga tanong nang magsalita ako. "Help... H-help me, John." Lalong nangunot ang noo niya nang marinig ang sinabi ko. Ilang sandali pang namutawi ang katahimikan sa pagitan namin bago ko ipinagpatuloy ang sinasabi. "I b-beg you. Help me. John, I'm dying. Time's limited. Hurry and help me, p-please." Hindi ko na napigilan pa ang pangnginig ng boses ko. Hindi ko na rin sigurado kung naiintindihan ba niya ang mga sinabi ko. Marahan akong lumapit sa kaniya, yumuko at dahan dahang lumuhod. Sa nanginginig kong mga kamay ay nagawa kong hawakan ang kanang kamay niya. "I k-know we didn't end up well. You have your r-remorse against me. And, i, honestly, have m-mine, too, against y-you. But, please, have mercy on me. I'm in need of help and you're the only possible individual whom i can ask help for. You know where i stay. Call for an ambulance and go to my place. I don't wanna d-die yet. This is my l-last chance, please, help me." Marahan kong iniangat ang aking paningin upang makita ang kaniyang reaksyon at mahulaan ang kaniyang magiging desisyon. Ngunit mas lalong nagsalubong ang kaniyang kilay matapos marinig ang sinabi ko. "Kim, what the hell are you sa---" Naputol ang kaniyang sinasabi nang subukan niyang tanggalin ang pagkakahawak ko sa kaniyang kamay dahil tumagos lamang ang mga ito sa aking mga kamay. "Y-y-you... H-how the h-hell..."