Damon’s POV
Hindi ko siya iniwan. Hindi ko magawang lumayo kahit saglit.
Mula sa unang test, hanggang sa huling tinurok ng gamot nandon ako. Nakaupo sa tabi niya, hawak ang kamay niya, habang pilit kong pinapakalma ang puso kong halos mawalan ng ritmo sa bawat pagkagat niya ng labi dahil sa sakit.
At nang tuluyan siyang makatulog dahil sa epekto ng pampakapit na itinurok sa kanya, doon lang ako huminga ng malalim.
Pero hindi para magpahinga kundi para pagmasdan siya. Para namnamin ang katahimikan.
Para itanim sa utak ko ang bawat hibla ng buhok niya sa unan ko, ang bawat buntong-hiningang mahina pero totoo.
"I'm here, Camille..." bulong ko, halos di marinig. Hinaplos ko ang pisngi niyang maputla. "Hindi ka nag-iisa. Hindi ka na kailanman mag-iisa. Dito lang ako... para sa’yo, at par
