TO BE LOVED

Chapter 9

Mother was not the one who fetched me. It was Ate Lanna. I glimpse at her and I notice she has this worried face plastered. My forehead creased because of her expression.

"Is there a problem?" I ask, calmed.

Hinintay ko ang sagot niya. Pero lumipas ang ilang minuto at segundo ay hindi siya nagsalita. Kaya hinayaan ko na.

Hindi pa rin mawala sa aking isipan ang nangyari sa labas ng school. Una sa hall, tapos kanina naman sa labas ng school. I shrugged and seated on the passenger seat, trying to calm my nerves.

What a day.

Nakatulog ako habang patakbo ang sasakyan. Pagod sa nangyari sa araw na ito.

Pagkarating ko sa bahay ay nasalumbong ako ng malakas na sampal sa aking ina. Hindi parin' mawala ang antok ng makapasok sa bahay. Nabuhayan agad ako ng ulirat ng samapalin ako ni Mama.

Nagdulot iyon sakit at hapdi sa aking pisngi. Nandito ako sa aking kwarto. Tagilid ang mukha ko matapos sampalin niya ako. Nang makita sa kanyang kamay ang mga pictures na mahigpit niyang hinawakan.

Para akung nawalan ng kaluluwa. Galing sa pag inda ng sakit sa pisngi ay tiniis nalang ang sakit at takot na tinignan ang ina. Umiling-iling ako nakatingin sa kanya, kasi alam ko na anong iniisip niya.

I shook my head," It is not what you think, Ma." depensa sa sarili.

"When did this happen?"her voice cold as ice.

Nahihimigan ako sa boses niya. Alam ko na kapag ganon na ang boses ni Mama ay nagpapahiwatig lang iyon na nagtitimpi siya ng kanyang galit, kahit gusto ng mag burst out sa kanyang galit ay pinili parin na hindi ipahalata ang galit tungo sa akin.

Nanginginig ako sa takot bigla. This is new.

"Doon sa party kasama si Deb," nakayuko kung sagot, kinakabahan.

"Anong ginawa mo? Bakit ka nakulong?" she said furious.

"Ma, hindi po yan totoo. Its not that big of a deal!" nakakunot ang noo at nalakasan ang boses kasi pakiramdam ko hindi siya naniwala sa sinabi ko.

"Ano nga ang nangyari?" sa mariin niyang boses.

"Napagbintangan lang po ako." maliit ang boses at nakayuko.

I told her about what happened the other day. Her eyes are forming into slits scrutinizing me. Her face still taut as she watch me intently and listened every word I said.

It took half an hour for us to settled.

"Grounded ka." She said, marked with finality.

Galit na galit pa rin sa akin ang mukha niyang nakakunot at nagkasundo ang kilay.

Umalis siya aking harapan. Ramdam ko ang bawat tunog ng kanyang sapatos sa sahig at nandoon parin ang galit sa mukha niya.

"Pero Ma, hindi naman talaga ako ang may kasalanan. It was Dev fault! Bakit ako ang mag-sa-suffer?" I said, annoyed. As if she' didn't understand my explanations just awhile ago.

"Alam mo Blair hindi ko na talaga alam ang gagawin ko sa'yo. Puro sakit sa ulo hatid mo sa amin ng Papa mo. Diyan sa pagiging brat mo diyan tayo napapahamak! Ewan ko ha napapaisip ako na sana hindi nalang ang Ate mo ang nawala sana ikaw nalang." si Mama sa walang prenong pagsasalita nakatingin sa akin puno ng disgusto.

Nahimik ako sa sinabi niya. Dulot na dulot bawat salita niya sa aking utak. Nag ugat ako sa kinatayuan ko nakaharap sa pintuan. Naiwan ako doon tulala sa aking kwarto. Hindi hindi alam ang gagawin sa puntong ito.

Paulit-ulit kung naririnig ang boses ni Mama sa aking isipan. Every words she said echoed on my mind.

Tahimik na tumulo ang aking luha. Kinikimkim parin ang mga salita na bigay sa akin galing kay Mama.

How could she say that out infront me with no any regrets afterwards? Does she not care about my feelings?

Namamaga ang aking mga mata habang tanaw ang repleksyon ko sa salamin. Nanatili pa'rin ang mapula kung mata kahit pinaypayan na ito ng kamay ko lamang.

Pinipilit na inaayos ang sarili. Pero hindi parin nawala makalipas ang ilang segundo.

Nilagyan ko ng concealer ang ibaba sa aking mga mata, para kahit papaano hindi ako haggard kung tignan ng ibang tao makakasalamuha.

Tahimik akong umalis sa bahay alas syete pa naman ng gabi. Hindi ko alam kung saan ako pupunya basta ang alam ko gusto kung umalis muna sa bahay at magpalamig, at mag lakad-lakad. Malaki ang buwan at maraming bituin.

Mas lalong nakikita mo sila na kumikinang kapag nasa madalim ka at tinitignan sila.

Nadala ako sa mga paa ko sa park. Umupo ako sa isa sa mga swings doon na nakalatag at narinig ang impit ng tunog ng kadena nito.

Malamig ang hangin kasi syempre alas otso na ng gabi. Medyo malayo layo rin ang niligad ko sa simula sa amin hanggang dito.

Mother won't be bother about my whereabouts anyway. Its not that she would went berserk; I would die first before that happens.

Binuhay ko ang aking phone at nilagay ang airpods sa tenga p-ni-play ang paborito kung kanta. Sinandal ko ang ulo ko sa kadena sa gilid habang pinagmasdan ang ugoy ng mga pine tress na sumasayaw hatid sa malamig na halik ng hangin.

Nakasuot ako ng sweatshirt at sweatpants kaya kahit papaano hindi ako nilalamig.

Nasasaktan pa rin ako sa sinabi sa akin ni Mama. Na ako nalang daw ang nawala kaysa kay Ate. Na sana ako nalang ang pumalit sa kanya. Ganoon ba sila nasaktan sa pagkawala niya?

Ako rin naman nasakatan kasi kapatid ko siya. Pero bakit pakiramdam ko sa akin sinisi ang lahat? Bakit pakiramdama ko bunton ko lahat? Ganon ba ako kawalang kwenta?

Sa sumunod na mga araw ay pinilit ko ang pagiging masigla. Para bang walang sinabi si Mama sa akin noong isang araw. Normal ulit ang lahat.

And I forced myself forget what she said days ago.

I cleaned my room the next day. Wala naman akong magawa kasi grounded ako. Tumulong sa gawaing bahay. One week akong grounded kaya buong araw kung walang ginagawa ay natutulog ako.

The next day is my eighteen birthday. We leave town during my birthday. Most of my friends were on my birthday, my old friends. Mary is ousted from the group, my girl friends too knew what happened. They were on my side, as it should!

My mother planned everything out kaya wala na akong pinoproblema noong nakaraan. Hindi naman engrande ang debut. Simple but Elegant.

My father was not there during my eighteenth birthday.

One week before school starts ay bumalik na si Mama sa Canada. Kaya kaming dalawa nalang ang natira ni Ate Lanna sa bahay. Hindi na'rin natuloy ang pagtira ko nina Tita Florence.

Hindi naman talaga kailangan ng ganon.

My phone vibrated and pick it up and I recieved a text.

Chevy:

I'm outside ur house. Don't ditch me.

Another message from him came forward.

Chevy:

Nakita kita kakapasok mo lang sa sa inyo.

Nasapo ko ang aking noo. Kakabalik ko lang galing labas may kinuha sa sasakyan na mga pinamili ni Ate.

Binuksan ko ang gate nakita ko siya may dalang motor. Ang bandana sa ilalim ng kanyang magulong buhok. He looks so sporty.

"Ano ba ang problema mo diba sinabi ko na sayo na ayoko?" Kaswal kung sabi.

Nakahalukipkip habang nag aantay sa sagot niya.

"Just today only. I need your help."

"Well, busy ako today." taray kung ani.

"Just to remind you 'again' " may diin sa pagkasabi niya ng 'again. " ako ang nag palabas sa'yo sa kulungan."

Napataas ako ng isa kung kilay. Wow!

"It was weeks ago! Tapos na iyon. At nalaman na rin ng Mama ko ang nagyari," pambara ko habang nakahalukipkip.

Hindi siya nagsalita. Tumango tango at mukhang aalis na siya. Bigla naman akong na guilty.

Yesterday he told me na samahan ko daw siya sa laro niya today. And to pretend his girlfriend. Brenda his ex, didn't bought his reason na may bago na siyang girlfriend.

At kahit ganon man lang daw makabawi ako sa kanya.

"Sige na nga! Pasok!" irita kung ani at nagpaalam para makapagbihis ng damit.

He flashed a michievous grin.

Its already three in the afternoon. Hindi ko alam anong sports ba itong nilalaro niya.

"Wear something sexy para matalo natin sila," he shouted behind my back sabay halakhak habang nakasunod sa akin.