TO BE LOVED

Chapter 29

Sa gabing iyon. May party sa isa mga kaibigan ni Chevy. Nagpumilit ako na sumama kahit ayaw niya. Tatawagan na niya ang kaibigan na hindi na pupunta. Ayoko naman na ganon kaya mabilis kung kinuha ang susi sa jeep galing sa hawak niya at daling umalis.

Sumunod naman siya. Napangiti ako. Chevy's with me all the time after what happened. Minsan lang akung umuuwi nila Ate Lanna. She'stressed lalo ng kakapanganak niya lang.

My first visit was after she delivered her baby. After my second visit -hindi na nasundan iyon.

It is a big house party and everyone is wild with all the smokes in the air that came from the vape. Iyon ang bumati sa amin ng makarating kami.

Chevy's with me the whole time. Naiinis pa nga ako kasi palaging nakabuntot.

"Chev pwede ba? Maghanap ka nalang sa mga type mo don? Let me have my peace okay?" I said drunk.

"Blair you don't know these people!" he said a bit shouted kasi malakas

"Is not that may mangyayari sa akin dito! Were here to have fun! ...Okay?" Medyo mahinang tugon ko kasi lasing na.

Napabuntunghininga ako ng hindi na niya ako sinundan. Tinignan ko ang kabuoan ng bahay galing sa itaad taong hindi ko kilala na nagsasaya. Nakita ko siya sa sofa nakaupo kasama ang kakilala.

I enjoyed my night I drinking from the keg with the use of hose. I mean this is not my first time sabik lang ako kasi its been months since I last try this!

I jumped off from the rooftop off to the pool. This is kinda my thing when I am this drunk.

Chevy was horrified when he saw me on my outfit. Tinignan niya ang pinanggalingan ko.

"Blair your crazy!!" Hiyaw niya na galit.

Pinagtitinginan kami ng mga tao sa likod bahay na may pool.

" Umuwi na tayo," he demanded.

"Unh unh, no way. You don't own me," I said it a bit slutier in a way.

I said with both hands in the air like I'm surrendering. I give him a pecked on his red face probably from alcohol.

I didn't mind or even care about what happened tomorrow if I maybe drop wasted! Who cares?! No one cares. Only me and myself after all.

I picked up the ciggarette stick on the counter top. And lit up. Ilang buwan na'rin ako hindi naka try sa paninigarilyo kaya sinubukan ko.

Napaubo ako noong una at napangiwi ng maramdaman ang usok na lumabas sa ilong. Sa pangatlo kung ulit ay naka adjust na.

Lasing na lasing ako na hindi ko na matignan ng maayos kung sino ang tumawag sa oras na ito. Blurred ang na ang panigin ko ng lumabas ako sa bahay.

Pa giya-giya ang lakad ko. Magaan ang katawan at kung hindi lagyan ng pwersa baka kanina pa ako nakahilata sa concrete na frontyard sa bahay na ito.

Hinahanap ko ang jeep ni Chevy akala ko noong una ay sasakyan na niya pero hindi pala. Kaya ayan tuloy ang mga tao na nasa labas ay napatingin sa umingay na sasakyan.

My phone keeps on vibrating so attempt to answer the call despite the blurness of my sight. Sa wakas nasagot ko. Ha!

Napadaing akong nilagay ang phone sa tenga.

"Blair where are you? Your Mom called!" Boses ni Ate Lanna ang bumungad sa akin.

Napahagikhik pa ako. Napalayo pa ang phone sa tenga kasi lakas ng boses na bungad sa akin.

"Blair are you drunk? Oh my god... saan ka ipapasundo kita." Natataranta niyang sabi.

"I'm... mmm...goin...home," humagikhik na naman ako.

Itvwas as if I am playing with her and I'm having fun. Pinaandar ko ang sasakyan hindi pa sandali umalis kasi nakikinig pa sa sasabihin sa kabilang linya.

Ate Lanna is really such mother to me. Siya nalang kaya magulang ko, silang dalawa ni Clint? Napatawa ako sa naiisip.

"Tell my... parents t-tha...t I owe them big time. And m-magkikita na kami ni ate n-gayon..."

I clicked my tongue at that. Binuhay ko ang sasakyan ni Chevy.

"Blair what the f**k is wrong with you-" may banta doon sa boses niya bago ko pa marinig ng tuluyan ang sasabihin niya ay agad pinatay ko ng pinatay.

And the line went dead.

Wala ako sa tamang pag iisip. Huli na ng makita ako ni Chevy na hinaruruot ko na ang sasakyan niya. I saw his worried face outside the porch bago pa ako makalayo.

My phone is vibrating on the dashboard. Hindi ko iyon pinakialaman, kapag napapatay ang tunog nito, may tumatawag na naman ulit, hanggang sa nahulog ito sa ilalim ng upuan sa front seat.

Kumulog ng malakas dahilan kung bakit nabigla ako at nawala ako sa pokus sa klasada sandali.

The car wobbled. Inayos ko ang pag drive ko. Pilit na binuksan ang ulirat.

Bumuhos ang ulan ng malakas. Madilim at dahil sa ulan hindi ko masyadong kita ang daanan lalo na ngayon na inaantok na ako hatid sa alak.

Sinampal ko ang pisngi ko para magising ang diwa ko.

As I drove my way off the empty street. Out of nowhere I saw a familiar posture of a girl. She walked across the street. Hindi ako sigurado kung babae ba o hindi kasi nagdidilim na ang panigin ko.

Baka white lady to or what?

Kahit pilit ko naman binubuksan ang naiidlip kung mga mata.

Nanghihina na ang katawan ko. Hatid din ito sa alak kaya sumasakit na'rin ang ulo ko. Nanatili ang tingin ko sa daanan para ma klaro kung sino iyon.

Naningkit pa ang mata ko para maaninag ko ang mukha. Like a kid trying to scrutinized some s**t in the lab with a squinted

-Doon na pokus ang attention ko at medyo wala sa tamang pag iisip ay bago pa ako makahinto dahil naglakad siya sa kalsada patungo sa kabila, and adrenaline rush na siguro yon nasa harap na siya sa sasakyan ko at isang metro nalang ang layo ay nahimatay na ito bago pa ako maka break at makalapit ng tuluyan.

Paglabas ko galing sa pinto ng sasakyan ay umaalon ang paligid ko at sumakit ang ulo.

Para akung lumulutang habang nagtunggo sa daan kung saan ang babae.

Nawala ako sa aking wisyo at dumilim ang paligid bago pa ako tuluyan na mawalan ng ulirat ay naramdaman ko ang pagtama ng ulo ko sa hood ng sasakyan.

And everything went black.

Ang hindi mawala sa aking isip ay ang dugo na nagkalat na sa daan at sumabay sa agos ng tubig sa madaling araw na 'yon.

Lauren Modelaine. My first impression to her was that she is a good person. Ramdam ko na noong unang kita namin sa araw ng foundation day.

Unang tingin mo pa lang sa maamo niyang mukha, doon mo na malalaman na mabait siya. Binati niya ang mga kaibigan niya noong unang araw na nakita ko siya.

The way she move is so gentle na tila ba kung hindi iingatan ay mababasag ito kahit ano mang oras kung itoy sinaktan. She has a fair skinned na kinakaingitan ko sa lahat ng kanyang physical outlook.

Nagising ako. Walang tao sa silid kundi ako lang. And buong paligid ay tahimik. And pang umagang araw galing sa labas ay pumapasok sa loob dahilan kung bakit maliwanag ang ibang parte sa silid.

Bumukas ang pinto at nakita si Tita. Nag alalang mukha ang iginagawad niya ngayon sa kin.

"What happened last night?" Boses ni Tita ang bumungad sa akin.

Nakatunganga pa ako sa sinabi niya. Hindi maiprocesso ng utak ko kung anong nangyari kagabi.

Tita sat beside me. Her eyes being hopeful as she watch me with those set of pairs. Hinawakan niya ang aking kamay at malambot na hinihimas ito.

May pumasok sa loob at nakita ang isang nurse.

"Nabangga mo 'ba si Lauren kagabi?"

Umahon ako sa kama, at medyo nahihilo pa. Kunot noo akung nakatingin kay Tita.

"Ano po? Ha? Anong..." hindi ko na naituloy ang sasabihin ng biglang bumuhos sa aking isipan ang nangyari kagabi.

Dugo... nakahigang babae sa daan. Malakas na ulan...

Napatingin ako ni Tita na may takot sa mukha ko ngayon. Mabilis akong napailing. May kung ano sa aking tiyan na hindi ko nagustuhan, na parang may hatid iyon na hindi maganda.

Umiling ako nakatingin ni Tita at nag uunahan ng lumabas ang aking mga luha.

Hindi. Hindi si Lauren yon! Oh my god! Hindi. Umiiyak na ako habang inaalu ni Tita.

"Hindi ko po alam! At lalong wala akong intensyon na gawin iyon kay Lauren! Oh my god! Tita, sa totoo lang mahina lang patakbo ko sa sasakyan kasi sa lakas ng ulan. Huling naalala ko ay bago pa ako makalapit sa kanya ay nahimatay siya sa gitna ng daan,"

Umiiyak na ako sa takot kasi pakiramdam ko kasalanan ko.

"Hindi... Tita please maniwala kayo sa akin! Hindi ko 'yon magagawa." umiiyak ako habang kinukumbinse si Tita.

"Na kuhanan si Lauren matapos mo siyang nabangga kagabi." si Tita sa makalmang boses.

Napapikit ako ng madiin. "Tita sinabing hindi ko siya nabangga. Basta ang naalala ko bago pa ako makalapit sa kanya ay nahimatay na siya at duguan na."

Hindi ko inakala na ganon ang mangyayari. Hindi ko nga alam anong gagawin ko. Pakiramdam ko wala akung kakampi.

I tried talking to Kol pero natatakot ako. Lalo na sa huli naming pagkikita sa school. Noon kung natatakot ako kapag seryoso siya mukhang mas lumalala pa ang takot niya na bigay sa akin dahil sa nangyari.

Its like I'm a parasite to infront of everyone. Its like when they see me would cause them sore eyes.

I didn't know that Lauren and him had a baby! When did this happen? It is like this is too much to take? When they did do it?

THEY HAVE A CHILD FOR GOD SAKE!!

O mali lang talaga ang pagkarinig ko sa sinabi ni Tita? Nakuhanan? Totoo ba'to?

Mom that day called. She ssaid that she called last night. At ng malaman ang nangyari sa akin ay agad na tumawag.

"Ayos na 'po ako. Wala namang masakit."

Malumanay ang boses at mukhang pagod. Mukhang kagagaling lang niya sa night shift niya.

"Magpahinga na'po kayo Ma. Mukhang pagod po kayo. Sige." Nagdadalawang isip pa akong patayin ang videocall.

Hindi ko narin sinabi sa kanya ang mga detalye tungkol sa paparating na graduation at alam kung pinunan na siya ni Ate Lanna.

And this late afternoon when Ate Lanna visited me she said that tomorrow night Mom will be here in Coventry.

"Gusto ko ng umalis dito."

Nakatunganga ako sa labas ng pintuan nagbabasakaling puntahan ako ni Kol.

Hindi pa nakalabas si Lauren. Hysterikal daw siya ng magising kanina. Susugurin raw ako kung hindi nakita na umalis sa kwarto niya at puntahan ako.

Sa hapon ring iyon ay binisita ako ng mga pulis. Tinatanong nila ako. Kasi kailangan daw ang statement ko.

"The Rios Family didn't file any case against you. Their daughter insisted not to. Which is weird nga e. She lost her baby."

Hindi ako nagsalita. Nakayuko lamang ako.

"Hindi naman po talaga ko siya nabangga. Ang naalala ko kasi non' ay hindi pa ako nakalapit sa kanya ng tuluyan nahimatay na siya at duguan na."

"May nakita ka bang kasama niya sa ganing yon? Mag isa lang ba siya?" Tanong ng pulis.

"Blur na kasi ang paningin ko kaya hindi ako sigurado kung may iba ba siyang kasama at lalo napo na malakas ang ulan at mahina lang ang patakbo ko."

Tahimik sila sandali at may sinulat doon sa papel.

"Hindi naman po siguro ako makukulong diba?"

"Depende yan hija. Kung malakas ang statement ng mga Rios at may ebidensya sila na nabangga mo ang anak nila at kapag mag press charge sila against you, oo' may posibilidad na makulong ka lalo ng anak sa empluwensiyang pamilya sa lugar dito."

Tumango ako. Sabi naman ni Lauren diba na hindi sila magpe-presscharge? Should I be grateful?

Tumikhim ang isang pulis na babae,"You're driving under the influence of liquor. There's a penalty for that but since your Guardian bailed you out so its done."

Napatingin ako kay Ate Lanna. Tipid naman siya na ngumiti at hinatid sa labas ang bisitang pulis.

She informed me that my Mom knew about this. Napahinga nalang ako ng malalim iniisip ang magiging reaksyon ni Papa ng malaman ito.

Bumili si Ate Lanna ng makakain sa canteen dito sa hospital. Ayos naman ang kalagayan ko kaya magbibihis na sana ako at makaalis na ng makita ko si Kol.

Lumabas ako sa kwarto at hinabol siya.

Tinawag ko siya kahit naka hospital gown pa ako. Nakita ko siya lumiko patungong parking lot na kung saan kaunti lang ang nakapark na mga sasakyan.

"Kol please..." I pleaded.

"Don't make this hard for us Blair!" Lumingon siya sa akin.

Natigilan ako sa hakbang ko. Ang galit at pagkamuhi sa mukha ang nagpatigil sa akin.

Kung noon sa strikto niyang mukha ang kinakakatakot ko, ngayon may mas may ikakatakot pa pala ako.

"I didn't know that this would happen!" I explained," I didn't know that she's pregnant!"

Nagbago ang tingin niya at suminghap.

"See? Kung hindi siya buntis sasagasaan mo?" He taunted.

"Kol I didn't hit her okay? Ang naalala ko bago pa ako makalapit sa kanya nahimatay na siya at duguan. I was drunk that night so I can't remember things clearly. Basta ang alam ko hindi ko siya nasagasaan!"

"Oh yeah right! Because of your impulsive stunt when your drunk that driven you to do bad things! Tapos nangdamay kapa ng inosenting buhay!"

Umiling iling ako. Hindi totoo yan! Hindi ako nakasagasa sa kanya! Basta hindi ako!

Putangina naman Kol pakinggan mo naman ako!

"Hindi ko magagawa yon, Kol," giit ko at dahan dahang lumapit sa kanya.

Kumirot ang puso ko ng umakbang siya. Naglakbay ang mata ko sa likod niya tumingin sa kanya. Lumundas ang luha ko.

"I didn't killed your child Kol... please I will never do that," pumiyok ang boses ko.

"Why would I believe you? After what you did to my father he almost died because of you! And now this?!"

"I know I know I accepted about what happened to your dad and I know its my fault but hes feeling okay at minor injury lang naman" pangatwiran ko.

"Minor Injury? Naririnig mo pa ang sinabi mo? God I cannot believe you! Because of that minor injury that triggers hiss heart attack history and nagka he had a heart attack and he almost died kung hindi naagapan!" Galit niyang sabi sa akin.

Humagulhol na ako.

"Kol I'm sorry..." I pleaded.

"May magagawa pa ba ang sorry mo? You've lost innocent child and its all because of you! And I will never EVER forgive you! You and your impulsive stunts is tge reasons why all of this happend."

Mas lalo lang akong sumasakit sa sinabi niya. Ang sakit sa aking ulo at sa sakit ng aking dibdib ay hindi maipagkakaila. I feel like I am an abominatuon in his eyes!

"Bakit hindi ka naniniwala sa akin? Sa tingin mo ba magagawa ko' yon?

"Bakit hindi ba? Diba galit ka kay Lauren? Maybe nagawa mo 'yon kasi hindi mo matanggap na engage na'ko sa kanya-"

"See? Sino ang gumawa ng mali sa ating dalawa? Sino sa atin ang hindi nagsabi na may fiance na? Plot twist pa binuntis mo! Tapos ngayon you're not taking my sides or even atleast listen to my side?"

Tinignan ko siya ng madiin. Sumakit amg ulo ko pero winala ko yon. Hindi inintidi.

"Unfair mo! Unfair ka Kol! Sobrang umfair mo Colleen Jace! Pinaasa mo'ko na may tayo and yet," pumiyok ang boses ko.

Sobrang basa na ng pisngi ko. Masakit ang pakiramdam ko. But seeing him hurt makes my heart sink because of pain. I don't want him to be this way.

I'm hanging by the thread. With no one by myside. I should help for myself. But seeing him this say like ruined in wreckage makes me want to give way.

"So was that your child?"

"Its not your business anymore." He said cold as ice and left.