TO BE LOVED

Chapter 30

I tried talking to Kol pero natatakot ako. Ito ang pumipigil sa akin. Hindi niya ako kinausap simula sa nangyari. Kahit ang Mama niya hindi niya kinausap ito.

Wala na akong maintidihan. Nagdadalawang na'rin na pupunta sa grad ball bukas. Hindi ko'na rin gusto na pumunta. Lalo na sa nangyari na gawa ko at kasali ako.

Kol simply ignoring me means he hated me about what happened. He hates me because the love of his life at ang magiging anak nila ay nawala. At kasalanan ko iyon! Yes I seems yo hate her pero patago ang galit ko sa kanya kailanman hindi ko pinakita iyon — hanggang doon lang iyon.

Pero ang nangyari sa kanya na dahil sa akin ay hindi ko kailanman na pinangarap. I am drunk, alright? Nahimatay na siya bago pa ako makalapit sa kanya nakahandusay sa gitna ng maulan na daan.

But then, hindi sila naniniwala! Mas pinakita pa nila sa'kin na kasalanan ko.

Even their friends ignored me that was ones my friends too. I loathed myself too. That I just want to go to jail and pay for my sins.

Labis ang takot ko. Mismo napapraning ako kasi baka ipadukot ako habang naglalakad mag isa. Ma impluwensya ang mga Rios kaya hindi ko panatag na ganon na lamang ang aksiyon nila. Si Lauren mismo ang nag urong na huwag na. Hindi naman daw maibabalik ang baby niya kapag gawin iyon, ayon sa narinig ko sa usap usapan.

"You should be thankful kasi ako mismo ang kumausap sa parents ko na hindi ituloy ang pagpapakulong sayo! You're the reason why I lose my baby... Putangina ka! Bakit ba kasi nag alaga pa ng hayop si Tita Florence sa bahay niya!" she shouted straight right into my face.

Kahit anong gawin kung pagsabi ng totoo hindi sila naniniwala sa akin. Dahil ba sa mga previous stunts ko? Yon' ang basihan nila kung bakit ako na agad ang tinuturo na suspect nila?

Sino ba naman ang kumakampi sayo, ' e sana maling anggulo ka!

Day after what happened ay gagraduate na kami. And I can't wait for that, na sa wakas makakaalis na ako dito. Tinatrato nila ako na para bang toxic ako sa kanila. Deserved ko naman yan.

Kung ako siguro nasa posisyon ni Lauren ganon din ang gagawin ko. Naintindihan ko siya, ang pagkamuhi niya sa akin ay tanggap ko at naintindihan ko. Dapat lang iyon sa akin.

"Kuya Jobert mamaya pagkatapos ng grad ball namin. Kung okay lang sayo mga pasado ala una na'po kami sunduin ni Kol."Nagbabasakali kung sabi, with my hopeful eyes.

Ngumiti siya ng may kahulugan iyon.

"Hindi po 'yan ang iniisip niyo. Gusto ko lang siyang makausap bago ako umalis pagkatapos ng graduation namin sa makalawa." I explained.

Umiyak ako bigla sa harap ni Kuya Jobert. Napawi ang ngiti niya habang napatingin sa kin.

"Naku! Sige oo' na. Wag kanang umiyak." Tahan niya sa akin.

Napangiti pa ako na naiiyak sa harap niya. Para akong bata na pilit pinapahiran ang pisngi ko sa walang tigil na agos ng mga luha.

Humagulhol ako sa harap ni Kuya. I never picture out myself crying infront of everybody but right now right at this moment suko na ako. Hindo ko' na matiis na hindi maiyak. Kung kaya ko pa, ngayon hindi na.

"Alam niyo 'po ba na dala-dala ko araw araw ang sakit at konsensya... hindi ko po mapapatawad ang sarili ko."

Tita Florence kindly suggested na ipapasundo ako sa bahay. Hindi 'rin ako maihatid ni Ate Lanna kasi nagpapa breastfeading sa anak niya at isa lang ang sasakyan nila at ginamit ni Kuya Clint.

Nauna na si Kol sa venue ayon sa Ina niya. Nag uunahan ang mga iniisip ko. Ano kaya ang mangyayari mamaya kapag nakita nila ako? Magiging awkward ba ang lahat kasi nandoon ako?

I am disturbed from my reverie.

My phoned beeped.

V:

B, asan ka na? Nasa labas ako hihintayin kita. Para sabay na tayo pumasok. Love you!

Napangiti ako sa menshae galing sa kaibigan.

Pumatak ang luha ko ng mabasa ang mensahe ni V sa akin. Noong malaman niya ang nangyari sa akin agad niya akong binisita sa hospital kahit tulog pa ako. Nasabi sa akin ni Ate Lanna.

How lucky I am na may kaibigan ako katulad niya. Hindi niya ako jinudge. Na naniniwala siya sa akin.

"I always got your back, B" she said smiling – we have our lunch at the diner.

Those was the moment I'll always treasure with good people and with good company.

Umalis si Kuya Jober at sinabihan ko pa siya na, siya nalang ang magsabi kay Kol sa kanya na sasama kami uuwi mamaya.

"Oo na' Blair na text ko na siya. Walang reply galing sa kanya. Pero nabasa na niya 'yon. Basta ala una?" Panigurado niyang sabi.

Tumango ako at malungot na ngumiti. Hindi naman ako nag expect na magrereply siya pero bakit ang unfair?

Tumango siya at umalis na sa aking harapan, pina andar na ang sasakyan at umalis tanging hangin na galing sa pag alis ng sasakyan ang humaplos sa pisngi ko.

Kinuha ko pocket bottle ko na ang lamang alak. Maliit lang iyon kaya kasya sa dala kung purse. Inubos ko muna ang laman doon bago pinuntahan si V nasa tapat ng venue.

Busy siya sa phone niya kaya naalala ko tuloy ang sinabi niya sa akin noon na may nanliligaw sa kanya.

Umangat siya ng maramdaman niya ang presensiya ko.

Her mouth remain opened as she watch me from the head to toe.

I am wearing a long black dress that has a very thin spagghetti strap. My hair is wavy and I curled them. It looks darker lalo at hindi maklaro ang totoong kulay ng buhok ko.

"Blair you look so gorgeous!" Niyakap niya ako.

"Ah," she groaned," You reek of alcohol!" Tapos tinaliman niya ako ng tingin. Naka plastered sa mukha niya na para bang nandidiri sa akin.

She always reminding me to lessen my alcohol intake. Ngayon nakasimangot na kasi hindi ko sinunod ang sinabi niya. Simula kasi noong nangyari sa amin ni Kol madalas na akong umiinom. Its like I'm back to my old self again.

"You look like you're about get your revenge. Resting b***h face,"

Namilog ang mga mata ko. "Saan mo natutunan yang b-word na' yan?" Banta ko. Pinalikan ko siya ng mata.

She just shrugged at kinuha na ang kamay ko inakla sa kanya na para bang siya ang lalaki at ako ang babae.

"You too. You look like a lost Goddess with your white dress. But, hmm, innocent resting b***h face," I laughed evily but didn't reach on my eyes but I'm trying to reach for her-Its just that my heart is still heavy at ramdam ko pa'rin ang sakit.

Siya naman ngayon ang namilog ang mga mata. She really look like a kid kapag nagagalit. Kung sino man ang magkakagusto nito goodluck nalang sobrang inosenting mag-isip at iyakin pa!

Hindi maiwasan na kahit papaano naging magaan kaunti ang pakiramdam ko kasi nandiyan si V.

Nang nasa loob na kami ay sobrang inggay na. Electronic music now blasted off the whole venue.

Lahat ay nakaayon sa theme namin. Lahat ng mga kalalakihan ay nakasuot ng tux. They looked like a gentlemen in their suit and tie. Kahit naman maraming tao hinahanap ko 'parin siya.

Napahinga ako sa naisip.

Laking pasasalamat ko pa na si V ang katabi ko, kasi kung hindi, hindi ko alam anong gagawin ko. Nang makita agad ako ng mga kaklase ko ay agad naman sila natahimik sandali sa pagtitipon nila at nahagip pa ngbtingin ko ang isa doon kung maka tingin sa 'kin parang siya ang namatayan ng anak!

"Hay the audacity of showing up here!" Parinig sabi sa nakatipon na grupo.

I didn't mind who said that. Nagkatingin lang kami ni V dalawa at sabay napa-irap.

Everyone is wild and pansin ko'rin na marami ng lasing. Well, we should get wasted right? Ako 'rin kasi sa wakas malapit na akong umalis dito.

Matapos naming pumunta sa photobooth ay niyaya ko na si V na sumayaw. Huminto ako sa gitna sandali napatingin siya sa akin.

Naguguluhan sa aking asta kung bakit ako huminto.

I chugged the alcohol that left on the bottle without stopping. Hindi kasi naubos ito kanina. Napapikit ako sa hatid ng alak sa sistema.

Me and V danced kaso si V parang nahihiya pa kahit gaano ko siya ini encourage na sumasayaw ay pasimpleng sayaw lang siya.

"Blair you're drunk I think we need to rest. Pulang pula na ng mukha mo," pasigaw na sabi niya.

Hindi ko siya pinansin. Sobrang aga pa para magpahinga. Ngayon lang ulit ako nakaramdam ng ganito ka saya at walang iniisip kasi bukas makalawa na graduation na hindi na ako talaga babalik sa town na ito.

Nasa stage na ako nakasayaw. Nawala na sa paningin ko si V. Napapalibutan na ako ng mga taga ibang section doon na hindi na pamilyar sa akin. Iba sa kanila mga kalalakihan pa.

"You look hot, Blair!" sabi ng lalaki na hindi ko na maaninag ang mukha.

Naramdaman ko kaagad ang kamay niya sa baywang ko. Napangisi ako sa ginawa niya. Ganoon rin siya, nagsayawan kami. Well, this is a party right? Were here to have fun! Get loose!

"How did' you know my name!" I encouragely said trying to converse.

I can feel his hot breath against my neck and it smells alcohol.

Malikot man ang kamay niya sa likod ay hindi ko pinansin 'yon. Malikot siyang sumayaw kaya baka ganoon rin ang kamay niya.

He's handsome but really not my type. He has this spike hairstyle that I find it baduy!

"How will I not know your name when you're this smoking hot!"

"Don't kid me!"

Kung titignan, mukhang malapit na kaming magkahalikan lalo na sa lapit ng mga mukha namin. Sugod sa simula hanggang sa kalagitnaan ng sayaw ko ay hindi ako nagpahinga.

May narinig pa akong mukhang prostitute kung makasayaw. Whatever!

"Ikaw anong pangalan mo?"

Nilapit na naman niya ng mukha niya sa gilid ng tenga ko.

"I'm Leo—" Hindi na natapos ang sasabihin niya ng may humila na sa akin palayo sa kasayaw ko. Kaya natigil siya sa pagpapakilala sa akin habang napatingin na nakalayo na.

Everyone parted as we made our way out from the crowd. The music is still on and everyone is enjoying not until we walked in- but they resumed ng nakalayo na kami.

I recognized him easily. Kahit nakatalikod siya sa akin hawak ang palapulsuhan ko alam ko na siya iyon. Si Colleen Jace Vergara.

Kinaladkad niya ako palabas ng venue. At tumingin sa akin na may galit sa mukha niya.

"What are you doing?" He said na para bang hindi makapaniwala sa akin.

"I'm dancing! And I'm having fun!" I said, obviously.

"You're not having fun! You're flirting!" He said accusing me.

Natigilan ako. My lips purse.

"And if I'm flirting so what?" Hindi na mawala ang iritasyon ko sa boses ko.

Hindi siya nagsalita.

Umalis ako doon sa kanya at palayo na naglakad. Hindi ko naman inasahan na sumunod siya kaya hindi ko' na pinigilan. Ito na siguro ang panahon para sabihin ko na sa kanya.

Matapos umalis ang sasakyan nila. Pumasok na agad ako sasakyan namin at umiyak. Dinaluhan ako ni Mama. Sana kung magkita man kami, mapapatawad na niya ako. Kahit hindi na kami sa huli.

When our graduation day come. I am nervous and a little bit excited. Mamaya ang flight namin sa alas otso ng gabi papuntang Cebu, tapos Cebu to Manila kinabukasan. Naka impake na kami at ayos na ang lahat, hihintayin nalang namin na matapos ang graduation ko.

Nakasuot na ang lahat sa kulay asul nilang toga. Matapos ibigay ang mga diploma ay magsasalita na ang first honor sa batch namin.

Tahimik ang lahat habang nagbibigay siya ng kanyang mensahe sa amin. Hindi mawala ang tingin ko sa kanya. He looks sleek and cleaned. Punan pa na Valedictorian siya panalo na at swerte na ng babae sa buhay niya.

He looks freaking expensive sa malayo kung titignan. Even his eyebrow that defined his eyes. He looking dead serious.

"We meet someone in our life for a reason. A reason that taught us lessons. I think that all of us have already experienced that in our life. But in mine, I realize that it is not just give us a lessons but also to enlighten us our denial in life. Good people who you meet in your life that has a positive impact in your life keep them, " he stopped. And look at the audience.

"For the bad ones and worst ones they give you experience and lessons. Na realized ko na..."

Tumayo na ako at umalis sa kinaupuan. Naka upo ako pinakadulo na malapit sa aisle na kung saan kaninana naglalakad ang mga graduates. It was on the center so its draws attention enough that they notice my doings.

I coldly walked out of the scene. Hindi ko' na kailangan na marinig pa kasi may pakiramdam na ako saan pupunta ang speech niya.

Kinaya kung lumabas ako doon na para bang wala lang ang lahat sa akin. Tapos narin naman ang bigayan ng diploma. Para saan pa ang maghintay doon kung alam ko naman na iniinsulto niya ako sa speech niya, nagpaparinig siya!

It was battle of sadness, anger and guilt. Its also unfair to my part, like how can they do this to me? How can he do this to me? Pinalandakan niya sa buong town kung gaano ako ka walang kwenta?!

Ano ba ang punto niya sa speech niya?

It was like that day I just want to disapear and leave country immediately. I can't entirely take all these easily.

I hate myself because of what I've done! Kung tinanggap ko nalang ba na kasalanan ko 'yon siguro mas maayos pa ang lahat kasi alam nila na kasalanan ko? I know that these all are serious but bakit pakiramdaman ko ako lang ang nag suffer? Kung gayon hindi ko naman lahat kasalanan?

Hindi ko na kailangan pa tapusin ang speech niya kasi alam ko na. Ang ibig sabihin niya na bad ones and worst ones ay ako iyon! Halata naman siguro, kasi dahil sa'kin marami siyang narealized sa buhay niya!

Sumakay ako ng cab doon sa labas at timing rin' na huminto sa tapat ko, kaya mabilis akong nawala malapit sa school. I just wish this was all a nightmare.

Humahagolhul ako likod ng sasakyan. Mabigat ang pakiramdam ko sa nangyari. Galit ako sa lahat. Pinatay ko ang tawag ni Mama, pagtapos ay tumingin sa labas na nadadaanang kahoy palabas sa Coventry.

"Bad timing huh," a driver teased.

Bumaling ako sa kanya na nakatingin din sa mirror sa harap sa kanya at deritso sa akin ang tingin niya.

"f**k how come..." My voice trailed off.

Kumunot na ang noo ko at alerto na sa maging gawin niya sa akin. Pilit kung binuksan ang pintuan ng sasakyan pero hindi mabuksan kasi naka lock na at tanging siya lang ang makakabukas non. Kaya wala akong kawala sa kanya ngayon dito!

"I heard about what happened." He started.

I stay silent at nakikinig sa mga sasabihin niya sa akin. Mali na talaga na naging kaaway ito ni Chevy. Last time I saw him he is well pero ngayon, he look like wasted because of much take of drugs.

His eyes were bulge and weaked — na tila bang walang tulog ilang araw. His hair is disgustingly long and dry like a madman!

Niliko niya ang sasakyan at papaunta na sa highway. Labas na ng Coventry.

"Isa lang naman ang hinihingi ko sayo. Ito ay umalis ka'na dito sa Coventry,"He started sa makalma at gaspang niyang boses.

" I always admired you being bold and all but you've push your limits Castañeda. Kung hindi lang ako makapagtimpi sayo matagal na kitang pinadukot, pero dahil nalaman ko na aalis ka'na ay nagbago ang plano ko. Wala naring basehan kung gagawin ko pa ang plano." He looked at me warningly.

Inaapas ko ang aking hininga dahil sa takot na baka may gagawin siya. Suprisingly hininto niya ako sa labas ng port.

"Wag ka ng babalik dito. At kapag malaman ko na bumalik ka' dito Coventry humanda ka!" He threatened.

Ang tanong ko sa kanya ay hindi ko na naisatinig kasi nangingibabaw na ang takot.

By that, he clicked the locked open at dali dali na akong lumabas doon. Hindi na tinignan ang sasakyan niyang nawala na sa aking paningin.

Hindi pa'rin humupa ang iyak ko habang nakaupo sa loob ng port. Naka toga pa'rin ako habang hinihintay si ang tawag ni Mama. Maaga pa para sa barge at hindi naman ako makaluwas mag isa kaya hinintay ko siya.

Tumayo agad si ako ng makita ang Mama ko dala dala ang mga gamit ko na inimpake ko kagabi. Niyakap ko kaagad siya at doon na inilabas mga hinanaing ko.

Napansin ko 'ang mga tao na nakatingin sa amin. Agad naman bumili si Mama ng ticket para sa barge at matapos ang dalawang oras nakasakay na kami ng barge.

I feel at peace somehow with my Mother beside me. Caressing me saying that everything will be okay.

After graduation, ay hindi na kami nagkausap ni Kol– wala na'rin akong intensyon pa. Para saan pa? Matapos niya akong ipahiya sa buong tao na naroon? Kung tutuusin banned na ako sa Coventry matapos sa mga stunts ko na nagawa. Who else would've wanted me there? I don't think so...

I heard na may afterparty sa bahay nila at at sigurado ako marami ang dadalo. I wanted to stay to attend the party– at maliban kay V wala na akong ibang kaibigan doon. Even Rich and Brian didn't talk to me.

Kapag pupunta ako siguro doon pagtitinginan lang nila ako. Iparamdam na hindi ako welcome doon. Kaya wag na. Ilalagay ko nalang isipan ko — being in Coventry means remembering that things that I've done.

Nakasakay na kami sa eroplano ng makita ang post ni Kol sa i********: at maliban sa kanya ay ang mga kaibigan niya rin.

"She is the first and the last for me." Said the caption.

I smirked even if I hate it, but behind that smirked there's pang of hurt and sadness beneath me.

Tumulo ang luha ko sa screen at pinatay ko iyon at tinago sa bulsa matapos'y humikbi ng tahimik.

Mabigat ang pakiramdam ko bawat hinga ko. Hindi ko matanggap na dahil sa akin nakapatay ako sa innocenteng bata! Tama! Wala akung karapatan na sumaya! Dapat lang iyon sa akin, sa mga nagawa ko.

Ako ang tinuturo nilang salarin. Kaya hindi ko maiwasang ma guilty. Hindi pa nga nila ako pinaniniwalaan diba sa side ko kasi lasing ako sa gabing iyon. Punan pa ng mga previous stunts ko sa nangyari sa Papa ni Kol. Sa akin lahat ang turo.

Sila nagpakasaya ako dito nagluluksa. Hindi ko papatawarin ang sarili ko hangga't hindi ako pinapatawad ni Kol at ni Lauren. Kung hindi man dadating iyon so I guess I have no choice...

May we meet again.

Magpapatuloy ang buhay pero hindi na gaya sa nakasanayan.