Samuel & Olivia

OCHO

Anim na Buwan



♕ Olivia

“Good Morning Olivia!” Hayyy! that voice… kahit hindi ako lumingon, Samuel Roman Valmonte Aguila is in the House.

“Good Morning din po” sagot ko, saka ko tiningnan ang binabati kung bagong dating… Hayyuuu! Checkered Polo with white T-shirt as undershirt, dark denim pants and his ever reliable DrMartens boots… normal farm wears but on him para siyang model, Model netong buong Hacienda. Goodness Gracious me! That stubble is looking insanely good on him. -Sarap siguro haplusin niyan -Sh*t! Ke aga aga ang landi mong babae ka! Hoooyyy!!!

“Should I be worried, you’re staring like I’m something I don’t know” nakangisi niyang sabi… na nag pagising sa akin sa pag di-daydream ko… nginitian ko nalang siya -Huling huli ka Gurl, kunting kunti nalang tutulo na laway mo kanina

“It’s just good to see you recovering well, Roman” sabi ko nalang, God! It’s so good to see him well really! ang bilis ng recovery niya mula sa aksidente, buti nalang natanggal na rin ang tahi niya sa noo.

“I have My Beautiful Angel for a nurse that's why” natatawa niyang balik sa akin. Haayyyuuu naku lakas mambola

“Sus, Bola!!!... tigilan mo ako Roman” natatawa ko nalang balik sa kanya

“I’m not making bola, You’re beautiful… really beautiful inside and out. And I wanted to Thank God for giving me this chance to get to know you.” seryoso niyang sabi saka ngumiti para bagang kinukumbinse akong maniwala sa mga sinasabi niya. Hayyy naku Roman! Ewan ko sayo, bulong ng utak ko… alam ko naman kasing malayong masabi niya yun kung naalala niya lang kung sino siya…

“Thanks and Enough already, you’re making my head swell” sabay tawa ko… nginusuan lang ako ng mama, parang bata…

Malaki na ang pinag bago ng buong opisina ng Hacienda mula ng magtrabaho ako dito. Fully air conditioned na lahat na offices, meron lang kaming Lobby na para sa mga tauhan na galing sa labas. Usually tumatambay muna sila doon bago pumasok sa mga naka aircon na opisina. Modular Office partitions na rin ang gamit namin… ako na rin nag initiate ng latest renovation, natuwa naman ang Owners kaya masaya ang lahat. Isa sa mga una kung inayos ang organizational system dito, dati kasi lahat dumadaan pa sa owners ang approval, kawawa naman. Doon ako nag start mag hire ng mga additional na tao tutal sinabihan naman niya akong may leeway naman ako sa mga gusto kung gawin sa Hacienda. Sa halos eight years ko nagtatrabaho dito five years part time and three full time… madami dami na rin akong ipinatupad na changes na ikinatuwa ng may-ari.

Marami siyang comment sa Accounting Department namin, lumalabas ang pagiging Accountant ng lolo mo… Yun pa naman ang weakness ko, kaya balak kung mag MBA someday para naman may knowledge ako sa Business Management. I’m a more technical person than a manager kaya din siguro ako naging effective dito sa Farm, kailangan kasi laging kinakausap ang mga magsasaka. Kailangan nasa field ka pag anihan, para lang makita nilang may pakialam ka at hindi lang pera at ganansya ang habol mo.

“You want to have a tour around the Farm? I’ll ask Mang Kulas to accompany you” kausap ko sa kanya pagkatapos naming mag ikot sa opisina.

“Aren’t you coming with me?” parang nagugulat niya pang tanong, Ano to dapat lagi kaming magkasama… Hala siya may trabaho ako...

“I can’t right now” tinuro ko ang tambak na trabaho sa lamesa ko

“Sorry, Can I just wait when you’re available. It’s just I’m still not comfortable with anybody else. Sorry for imposing” paliwanag niya… nga naman Olivia, wala siyang kilala dito

“But, I could help you with that” turo niya sa mga papeles sa lamesa ko

“I can sense it, I know how to do accounting. When I saw your accounting programs… it’s something familiar and my brains have been working on hyperdrive” dagdag niya pa… Buti pa ang Accounting hindi nakalimutan ng utak niya…

“Oh! Maybe you’re an Accountant” biro ko sa kanya

“Yeah! I think so too” nangingiti niya na ring sabi

“Ok, I’ll let you help me with that mountain of papers… Let’s see what else your brain can remember” malay mo makatulong sa recovery niya… Sanay naman siya sa pagrereview ng mga papeles sa pagiging CEO niya ngayon.

“Maybe we can tour around the Farm this afternoon after work. Is that Ok with you?” tanong ko sa kanya

“Anytime is fine with me as long as I’m with you” may kindat at pilyong ngiti ang mokong… inirapan ko nga… pinagtawanan lang ako. -Tantanan mo pag papacute mo Roman kakaltukan na talaga kita isip isip ko lang

Inayos ko ang mga papeles at bibigyan ko siya ng mga pwedeng i-review… yung mga non-confidential, tahimik kaming nag kanya kanyang basa sa mga hawak namin. Paminsan minsan may itinatanong siya, kita sa mukha niyang alam niya ginagawa niya… may mga notes pa siyang nilalagay sa mga natatapos at binabalik sa akin. Grabe! Ang galing ng utak niya, alam ko namang henyo siya… and his brain did not forget his work. Kumukunot pa ang noo pa minsan minsan… seryoso ang lalakeng may amnesia.

Ilang oras din kaming nag trabaho ni hindi namin namalayan na lunch time na pala, kung hindi pa may kumatok sa glass partition ng opisina ko at sumenyas ng pagkain. Nagpadala nalang ako ng pagkain sa opisina ko, baka kasi naiilang pa rin tong kasama ko… sa susunod sigurong mga araw isasama ko na siya sa mess hall para masanay na rin. Kung gusto niya mag trabaho dito… aba! hindi pwedeng lagi lang siyang nakadikit sa akin.

Pagdating ng alas kwatro ng hapon niyaya ko na siyang mag-ikot sa Farm…

~~~~~~~~~~

Mabilis na lumipas ang mga araw ni Roman sa Hacienda… by the end of the week lumalabas na siyang mag-isa sa opisina. Noong sumunod na linggo may mga kinakausap na siyang mga bagong kakilala. Nakakatuwa na parang bumalik ang aura niya noong kabataan niya… yung nakikipag tawanan at nakikipag biruan sa mga trabahador. Wala pa ring pagbabago sa “alaala” niya, ok naman ang check up niya noong first week. Biniro pa nga siya ni Doc Zane na mukhang gumanda ang pangangatawan niya, nag jojogging kasi sa umaga ang mama at nakaka langhap ng sariwang hangin. - Wala kasi nun sa Metro, malamang sa loob ng gym siya nag exercise hindi fresh ang air… iba pa rin ang sa labas natakbo. I am happy to see him recuperating well, nababawasan ang guilt feeling ko sa hindi agad pagsauli sa kanya sa pamilya niya…

Napag usapan na rin namin ang trabaho niya… dalawang araw tutulong siya sa opisina, tatlong araw kasama siya ng mga magsasaka sa anihan. As much as possible ayoko rin siya sa loob ng opisina ko… iwas sa kapilyuhan niya. At sinabi niya rin na gusto niya sa bukid, yun daw kasi ang bago sa isip niya… parang hindi niya pa daw nagagawa kaya gusto niya ma try. Meron naman kaming rice harvester pero dahil nga malaki ang palayan may mga nag mamanual gapas pa rin, tapos ti-tresser. Pinaalalahanan ko nalang din ang mga kasama niya na turuan nalang lalo na ang paggapas - Mahirap na baka ma disgrasya at masugatan… patay talaga ako.

“Hi, beautiful… Good Evening” bati niya sa akin… nasa maliit na bahay ako, dito muna ako nag stay kasi nga anihan… alam naman sa malaking bahay kung nasaan ako.

“Hello din po sayo Gwapong Magsasaka” pang aasar ko sa kanya

“You’re making fun of me again” pabagsak siyang umupo sa tabi ko sa sofa… madungis dungis na pero hindi amoy araw… kaloka na mama, mabango ang pawis.

“I’m not joking, everyone here including the men are saying ang gwapo naman ni Sir Roman”

“What about you, you don’t find me Gwapo?” sabay ngisi niya sa akin, alam mong nagpapaka pilyo lang ang mamang may amnesia… Yang mga antics mo Roman pagsisisihan mo yan pag naka alala ka na.

“Haayy! naku po… sige na nga pogi ka na” sinabayan ko ang kalokohan niya

“You’re so bad, you’re just forcing yourself to say that” siniksik niya ako sa sofa, panay ang bungo sa braso ko ng braso niya… sabay ngusong parang bata saka ngingiti ng pamatay… Nasasanay na rin ako sa mga ganyang galawan niya.

“Kain na nga lang tayo, gutom lang yan” yaya ko sa kanya… lalo nanghaba ang nguso ng mamang amnesia… tinawanan ko lang ang pa cute niya

Si Aling Sonia ang nagluluto ng mga kinakain namin, pa minsan minsan pag hindi masyadong busy sa opisina nagluluto rin ako.

~~~~~~~~~~

♔ Samuel / Roman

“Hello My Beautiful Angel, Livi” bati ko sa makakasalo ko sa breakfast… ganda ng umaga ko pag nandito siya sa maliit na bahay natutulog.

“Good Morning” tipid niyang sagot, ang ganda ng ngiti… Hayyy! kung hindi mo magugustuhan ang taong to aba eh, may sira ulo mo.

“Good Morning, My Love” nginitian ko siya, kasabay ng isang kindat… ang landi ko na sa kanya. Nasasanay na rin siya sa mga pa cute ko at palipad hangin. Inirapan niya lang ako naka nguso… malapit ko na talagang halikan ang mga ngusong yan.

Kumain kami ng pinag uusapan ang mga trabahong gagawin… Sarap niya kausap… matalino, malawak ang pag iisip, bukas sa mga suggestions. Hindi ko naman alam kung saan nanggagaling ang mga ina-advise ko sa kanya, sabi niya baka daw negosyante din ako. Na si-sense ko rin yun, pamilyar sa akin ang mga trabaho sa loob ng opisina. Ang trabaho sa bukid ang hindi pamilyar pero gusto kung matuto at ang babait ng mga Kuya dito tinuruan nila ako. At henyo nga yata ako, dahil mabilis ako matuto sa lahat ng tinuturo nila… paggapas ng palay, ang pag ti-tresser ng mga ito, pati ang pagsasako. Bilib din ako sa mga Kuya na nagbubuhat ng mga sako sakong palay at proud ako sa sarili kung nagawa ko na rin yun. Ang simple lang ng buhay dito pero napaka saya. Walang araw na hindi ka nakangiti uuwi… -Ang sabihin mo may nagpapangiti talaga sayo dito sa Hacienda na ang pangalan ay Olivia -Yeah, that woman always makes me smile and I love that feeling

Time flew so fast… it’s been more than a month since I came to this Hacienda. This is such a wonderful place, not just the land, even the people here have been so good to me. I can’t ask for a better place to recuperate from my accident. I may be working my a*s off here but I’m enjoying it… every moment of it. All the sweats from working in the rice fields is all worth it, ang saya ng mga kasama ko… kita sa mga mukha nila ang tuwa sa bunga ng pinaghirapan nilang itanim, alagaan at anihin nga ngayon. Naiintindihan ko na ngayon ang sabi ng matatanda na “Huwag magsayang ng kanin dahil ang isang butil nito ay pinaghihirapan”.

Wala man ako maalala ngayon I’m sure bumalik man ako sa buhay ko babaunin kung isang napaka gandang experience ang pag stay ko dito. Nagiging close na rin kami ni “My love, Olivia”... we are good friends, really good friends now. Hindi na rin siya masyadong naiilang sa akin, hinahayaan niya na ang mga pag alalay ko sa kanya o kaya ang pag akbay pa minsan minsan. Walang malisya yun sa amin, alam kung gusto ko siya pero mas gusto ko pa siyang kilalanin… she’s not the type na pang one night lang, siya ang tipong sineseryoso.

~~~~~~~~~~

Nangabayo kami ni Livi papunta sa kakahuyan sa loob ng Hacienda, may tambayan na kami doon… It’s a Treehouse in the middle of woods, it’s in the lower ridge to the mountain already, overlooking the forest below. Dito kami napunta pag gusto namin mag muni muni… But today I have something more important to ask her…

We are in the Deck that surround the Treehouse, both looking at the Forest… magkatabi kami, inikot ko siya para magkaharap kami…

“Livi, why are you not believing me when I say that I like you” ungot ko sa kanya… two months of knowing her that’s when I asked if I could court her. Isang buwan na akong nanliligaw parang wala lang sa kanya… na papansin ko rin namang gusto niya rin ako, pero parang nagpipigil siya. Alam ko namang takot siyang sumugal dahil wala pa rin ako maalala sa nakaraan ko, pero ito ang present namin… ayoko namang sayangin ang panahon na magkasama kami.

“Roman, I do believe in what you say… It’s just that…”

“Livi, I am afraid too of what the future would bring us, but I don’t want to waste our time together. Why can’t we just be happy now? Why can’t we just enjoy ourselves while we’re still together. I promise whatever in my past would not change in how I feel for you” sumamo ko sa kanya

“Roman” halos pabulong niyang sabi… I held her hands and she’s just letting me, I brave myself and brought it to my lips to kiss it. She looked at me with longing… kita sa mukha niya ang pag aalangan pero nangingibabaw na ang tapang na pagbigyan ako. Hinayaan niya akong halikan ko ang mga kamay niya… inilapat ko yun sa mukha ko. Hinaplos niya ang mukha ko, nagdala ng kilabot yun sa puso at katawan ko. Naka pikit siyang para bagang ninanamnam ang mukha ko at saka tumango. -Tama ba ang basa ko… she’s taking a chance with me

“Livi, please look at me… Am I reading it correctly? You’re saying yes to me? You like me too?” nangingiti kung sunod sunod na tanong sa kanya… Tumango lang siya saka sumandal sa dibdib ko ayaw pa rin akong tingnan… Niyakap ko nalang siya, maya maya tumingala siya para tingnan ako sa mata. Hinawakan niya ulit mukha ko...

“Roman, Yes! I’ll take a chance with you… whatever the future may bring I’ll just cross it when we get there. Tama ka naman, bakit ko ba sinasayang ang mga panahon na nandito ka pa, might as well enjoy your company.” sabi niya… Sh*t! Gusto kung sumigaw sa tuwa… Niyakap ko ulit siya at ramdam na ramdam ko ang balik yakap niya sa akin. God! Thank you, Thank you…

“Thank you Livi, for this chance… I can’t believe you like me too” natatawa kung sabi sa kanya

“Matagal na” bulong niyang naka nguso

“Really now!” sabay halakhak ko, napapansin ko rin naman yun… sa ngayon lang din siguro siya nagka lakas ng loob. Hina halik halikan ko noo at ulo niya… hinahayaan niya lang ako. Sarap sa pakiramdam ang yakap niya… this feels home, this feels right… this is where I belong. Whatever the future may bring I will never forget this.

I hope we will have the time before my family or my memories get me... But whatever happens, I know she's worth all this…