Samuel & Olivia

NUEVE

Ng Makaalala

♕ Olivia

“Hello po, pasensya na sa pagtawag ng alanganing oras” paos ang boses sa kabila ng sumagot ng "Hello" kaya alam kung nakakaistorbo ako, pero kailangan lang talaga

“Kailangan niyo na po siyang sunduin dito, mamayang tanghali or hapon po dadalhin ko na siya sa presinto pag walang sumundo sa kanya” sabi ko sa kausap ko, alam ko namang naririnig niya ako… naririnig ko ang buntong hininga niya sa kabilang linya

“Olivia, huwag please, ayokong pag piyestahan kaming press… Please” sagot ng kausap ko

“Mam, pasensya na po… pinagbigyan ko na kayo nung una, pero sa ngayon po hindi na po… Sunduin niyo po siya bukas ng maaga.” matigas kung sabi… saka ko binaba ang tawag

Kailangan ko yun gawin baka kasi makiusap na naman sila… minsan na akong sumangayon sa gusto nila, pero sa mga nangyari kagabi hindi na pwede. Kailangan tigilan ko na ang kahibangan ko… alam ko naman ako ang may mali talaga at handa akong tanggapin ang sama ng loob, masasakit na salita, sumbat at kung ano pa man ang sasabihin nila… niya. Pasalamat na ako na umabot ng tatlong buwan ang kung anong meron kami ni Roman… simula palang alam kung may ending ang lahat at alam ko ring ako ang talo sa huli. Unexpected lang ang mga nangyari kagabi at ayoko ng maulit yun lalo na at wala pa rin siyang maalala.

Yes! Umabot na ng anim na buwan si Roman sa Hacienda, ginawa ko naman ang parte ko… pero sila rin ang nakiusap. Hayyy! Diyos ko po… sakit sa ulo ng pinasok kung gulo. Yes! It’s been wonderful having him with me… it’s happiness overload, who wouldn’t he’s such a lovely amazing man. He treated me like a princess… flowers, sweets, gentleman gestures. Exerted so much effort to woo and win me… walks in the woods, picnics near the river… learned to cook for me, who wouldn’t fall for him. Respected my limitations until last night…

Kasalanan ko, alam ko… marupok ako, gusto ko maniwala sa mga sinabi niya kagabi… pero alam kung suntok sa buwan ang umaasa ako. Kaya mas pinili ko ng ibalik siya sa kanila… maka alala man siya o hindi, balikan man niya ako o hindi… ginawa ko na ang dapat. Alam kung naging selfish ako sa pagsangayon ko sa pakiusap ng pamilya niya… maybe I just wanted more time with him.

I have no regrets on the decisions I’ve made, I know he’s worth the heartache I may get. Those wonderful beautiful memories I’ve shared with him, will remain with me forever… If the heartache is too much to bear I’ll just go back to that… I know I’ll get by. I’ve felt the love, even if he doesn’t say the word… I felt it in his embrace. I’ve felt it every time we cuddle just feeling our own heart beats. I’ve felt it on the sweet small kisses he always showered me, on every tickle, on every peck. I’ve felt it every time he would interlace our fingers and walk hand in hand with no care in the world. I’ve felt it more than ever every time he'd look at me with longing, warmth, fondness and kiss me ever so slowly, tenderly… a kiss that would always k****e the butterflies fluttering in my stomach, a kiss that makes my knees go weak. - God! I’ll miss him terribly… but I have to let go. Alam kung ito na ang tamang panahon, sa mga nangyari na… kapag nagtagal pa ito, alam kung hindi na ako makakabangon pa mula sa isang Samuel Roman Aguila.

~~~~~~~~~~

♔ Samuel / Roman

“Livi?” kinapa ko ang tabi ko, wala na akong katabi… did she run away? I thought we already talked last night after what happened. Where is she? God! Alam ko kasalanan ko… pero huwag naman sanang ito pa ang ika sira namin. - Sh*t! Kasing l*bog yan… Sh*t! Talaga gago ka kasi Roman. - Bakit di naman siya tumutol ah -Sino ba makakatutol sa pang aakit mong talipandas ka… Shut up Brain!!! Sinira ko mga pangako ko sa kanya… ang sama ko. Nasaan kaya siya? Anong oras na ba?... sinilip ko ang alarm clock sa bedside table, alas otso na pala… I’ve overslept may be because of what happened last night.

Bumangon na ako… nag imis ng pinagtulugan, nag toothbrush, naligo, nagbihis… kailangan kung hanapin ang My Love ko. Bumaba ako sa hagdan… itong “maliit na bahay” is not maliit, it has four bedroom upstairs two with its own bathroom. The other two share a jack and jill type bathroom, one of that bedroom is the one I’ve been using. Other than the bedrooms upstairs, there is also a huge family area adjacent to the terrace overlooking the beautiful garden below. Downstairs is the living area, a library / office, dining area and the kitchen with banquette breakfast nook.

“Good Morning, Mommy?” Wait lang po ha,... hanapin ko muna si Livi” tuloy tuloy lang akong naglakad papuntang kitchen… bigla ako napahinto… Sh*t! Si Mommy? Oh my God! Si Mommy! Sh*t!!! Natulala ako... ang lakas ng t***k ng puso ko, para akong hindi makahinga... nanghina mga tuhod ko. Napaupo ako sa banquette… sinubsob ko ang mukha ko sa mga palad ko saka yumukyok sa lamesa sa harap ko. Dumaluhong ang sakit ng ulo ko… kasabay ng mga alaalang anim na buwan kung nakalimutan. Halos maiyak ako sa sakit pero mas masakit ang nararamdaman ng puso ko… dahil sa mga alaalang bumalik. May nakabara sa lalamunan kung hindi ko mawari…

Ng humupa ang sakit ng ulo ko… kumuha ako ng tubig sa ref at uminom, uhaw na uhaw ako… daig ko pa ang galing sa pagtakbo dala na rin siguro ng pagpipigil kong maiyak… kasabay pa ng hangover. Umahon rin ang galit sa puso ko, paano niya nagawang itago sa akin ang totoo… Sh*t!

Bumalik ako sa sala kung saan ko nakita si Mommy…

“Mommy, Thank God you found me?” niyakap ko siya, ang tagal kung hinintay na mahanap ako pamilya ko… God! I miss my Mom, more than anybody else I’ve missed her. Na hindi na dapat sana nangyari, How could she… I need to find her…

“Anak, kamusta ka? Ok ka lang ba?” sunod sunod niyang tanong sa akin… tumango lang ako sa mga tanong niya… nakayakap pa ako.

“My, I just need to talk to somebody then let’s go home” sabi ko sa kanya ng bitawan ko siya… nagulat naman siya sa sinabi ko

“Are you sure Anak? Sigurado kang gusto mo ng umalis dito?” tanong niya sa akin. Yes! I want to get out of here… Sigaw ng utak ko…

“Yes!” yun lang ang sinagot ko kay Mommy, she doesn’t have to know what happened here.

“Just wait for me here” saka ako lumabas ng bahay… naabutan ko sina Aling Sonia at Mang Kulas sa porch ng bahay

“Good News po, I can remember already… my memories are back” balita ko sa kanila… kita ko ang gulat sa mukha nila pero may tuwa sa mga mata

“Salamat naman sa Diyos anak, buti naman gumaling ka na” tuwang tuwang sabi ni Aling Sonia

“Sakto sa pagsundo sayo ng Mommy mo” si Mang Kulas naman… saka ako tinapik sa balikat

“Thank you very much for taking me in, for taking good care of me… I don’t know how can I repay the goodness you’ve both shown me” pasasalamat ko sa kanilang dalawa

“Ano ka ba namang bata ka, masaya na kaming makatulong” natatawang balik sa akin ni Aling Sonia

Natawa na rin ako…

“Si Livi po?”

“Wala ba taas anak? Hindi ko naman nakitang lumabas yun” alam kung wala siya sa bahay dahil bago ako bumaba kanina tiningnan ko na ang kwarto niya at wala siya doon.

“She’s not there”

“Sa likod bahay anak? Baka nandun” sa likod bahay… ang Tambayan niya, Yes! niya lang!... Sa likod bahay may upuang may sandalan at lamesang pwedeng kainan na gawa sa kawayan… sa ilalim ng malaking puno ng mangga.

“Ok po, Let’s get inside I’ll introduce you to my Mom” pinakilala ko sila kay Mommy saka ko sila iniwang nagkukwentuhan.

~~~~~~~~~~

Nasa likod bahay nga siya… nakaupo siyang nakataas ang paa sa upuan at nakayap sa mga tuhod niya… nakayuko. Nagtaas siya ng ulo… naramdaman niya siguro ako. I can see sadness in her eyes, but she can’t fool me any more.

“How could you do this to me!”

“Why did you not tell me about you!”

“You knew me, you f*cking knows who I am!”

“Why? What can you possibly achieve by keeping me here!?” pasigaw na sunod sunod kung tanong sa kanya… galit ako, galit na galit… She could have returned me to my family, but she f*cking kept me here… for what! for herself. I am not for her… I will never be for Olivia Robles.

“Your memories are back, Thank God!” bulalas niya

“Yeah, they are back and I remember everything… including the thought that I should not be associated with you. You! Ms. Farmer” sumbat ko sa kanya

“Is this some kind of vengeance, a payback time for you… because of what I’ve done in the Summit. You f*cking compromise my business with your childish acts” dagdag ko pa

“How could you not tell me, you knew me?” pasinghal kung tanong sa kanya

“You were the one who insisted to wait for your family to find you” malumanay niyang sagot sa akin

“You could have told me, you knew Mom… you knew where my family is, but NO! You wanted to keep me here for your selfish Sh*ts!” singhal ko pa rin sa kanya… nakikita ko sa mga mata niya ang takot sa inaasal ko ngayon… pero wala na akong pakialam.

“Are you that desperate to get a man for yourself, that you have to take advantage of my memory loss?” I know I insulting her, but who cares… who f*cking cares… she fooled me, she knew all along I would never associate myself with her if I’m in my right mind. - Roman, you’re forgetting something you insisted on courting her even though she doesn’t want you to, you woe her, you even seduced her… - I know and I don’t care… she’s supposed to be in her right mind she could have said no… - She did, but you were stubborn… Shut Up Brain!… Shut Up!

Kita ko ang sakit sa mga mata niya sa mga sinabi ko… pero mas nangingibabaw ang galit sa puso ko, alam ko kasing may kasalanan din ako at hindi ko matanggap yun sa sarili ko. Hindi ko matanggap na nagustuhan ko siya… Hindi ko matanggap na naging masaya ako dito sa Hacienda dahil kasama ko siya… Hindi ko matanggap na ang pag stay ko dito ay isang napaka gandang alaala na kahit kailan alam kung hindi ko makakalimutan. Sh*t! I did my best to forget about her… but one accident would just crash it. One accident made it worse, how can I now forget her… she imprinted herself in me… in my mind, my heart, my body, even my soul. She will be forever somebody I knew but can’t be with. I know my world would not easily accept her and I can't let that world ruin her. Sh*t! Livi…

“I’m so sorry! God knows, I did my best to distance myself from you… I did my best to stand my ground even though you've been so charming right from the start. I did my best to resist you, but I’m just a naive girl not immune to your charisma.” nangingiti niyang sabi, kahit kitang kita ang lungkot sa mata niya…

“I knew from the start that saying Yes to you would just bring me sadness in the end, that it would break me when you get your memories back. I know you’ll loathe me. I know I shouldn’t be anywhere near you, I know I am not even worthy to breathe the same air you do. Hinanda ko naman ang sarili ko, pero sobrang sakit pa rin pala pag sa bibig mo na nanggagaling, pag personal ko ng naririnig.”

“Don’t worry, Mr. Aguila you have no obligation to me… It’s all my fault, I’m the one with the right mind so I have nothing to blame but myself. Again I’m so sorry” kitang kita ko ang pagtulo ng luha niya… pero ngumiti pa rin siya… kasabay ng singhot at pagpahid sa mga mata at ilong niya, sabay tawa niya

“I’m sorry… I’m so sorry, if I may have compromised your business.” seryoso niyang sabi

“Hindi pa naman siguro malulugi yun sa pagkawala mo, singilin mo nalang ako kapag nagka problema.” natatawa niyang sabi… I know she’s joking, but I can’t laugh with her, ng maalala ko kanina ang mga naiwan kung trabaho ang mga kontratang hinahabol ko dati... ang mga projects na naiwan ko, ang mga proposals na kakasubmit palang paano ang negotiations nun… ang mga proposals na kailangan pa namin submit, malamang talo ako sa lahat at naagaw na ng mga kalaban ko sa negosyo ang lahat ng yun…

“It may be funny to you Ms. Farmer, but my business is not a low-class one like this Farm. Even years of wages working here will not suffice the damage you might have cost me. So don’t joke about it” galit kung balik sa pagbibiro niya… hindi talaga nakakatuwa ang ginawa niya. - “Blame yourself too don’t be a p*ssy and act as if it’s all her fault. At least she’s owning to her crimes unlike you, you’re being a chicken sh*t!” sumbat ng magaling kung utak - Shut it Brain… Shut It!!! Yeah! I am f*cking talking to myself because of these Sh*ts! I am so f*cked upright now.

“Again, I’m so sorry” napayuko ulit siya… nawala na din ang pangiti ngiti niya, alam niya na sigurong hindi ako nakikipag biruan.

“Pray hard, Ms. Farmer… that nothing happens to my company while I’m away, because if that happens I’ll make you pay for what you’ve done to me.” asik ko sa kanya, hindi ko talaga alam kung ano magagawa ko sa kanya kapag may nangyaring hindi maganda sa trabaho kung naiwan... Tang na talaga!

- G*go!, bakit kasalanan niya lang, ikaw tong mapilit mag antay sa maghahanap sayo...

- Kasalanan niya!, kung ibinalik niya lang ako sa Hacienda Valmonte, hindi na sana nangyari ang mga to.

- Siya sige! paniwalain mo sarili mong wala kang kasalanan sa mga nangyari... lalaking walang bay*g! Apaka duwag… at paano naman ang mga nangyari kagabi? Nangako ka! Wala kang isang salita… “Don’t be afraid, No matter what happens I’ll take responsibility for what happened” tapos ngayon ano, nagka amnesia ka! Tang na mo Roman! G*go ka! -sumbat ng konsensiya ko...