NAGPAIKOT-IKOT si Danilo sa buong kagubatan ngunit hindi wala siyang nakitang Nenita. Hindi na niya namalayan ang paglipas ng oras at hindi man lang siya nakaramdam ng gutom at pagod dahil ang tanging nasa isip lang niya ay ang mahanap ang kaniyang asawa. Pakagat na ang dilim. Unti-unti nang nagtatago ang araw upang palitan ito ng buwan. Humuhuni na ang mga ibong sa gabi lamang lumalabas.
Pinanghihinaan ng loob na napaupo na lang siya sa isang ugat ng malaking puno at yumuko. Pinakawalan niya ang bigat sa dibdib sa pamamagitan ng pag-iyak. Inilagay niya sa kaniyang tabi ang itak.
“Kasalanan ko ito! Kasalanan ko ito!” Paulit-ulit niyang sambit habang sinusuntok ang sariling ulo.
May narinig siyang kaluskos. Umangat ang ulo niya at pinunasan ang luha sa mukha sabay tayo. Muli niyang kinuh
