Hold Me Still

Prologue They say that it is easy to forget when you keep on telling yourself that everything will be ok. If you keep on convincing yourself, you’ll end up believing in it. But why is it not working on me? Mainit na likido ang sumayad sa aking lalamunan. I like the feeling of its warmness. Kung noon nasusuka pa ako ngayon ay hindi na. The cheers of my friends and the loud sound of the music resonated which made me smirk.  “Omg Kali, you are doing good! Hindi ka na nasusuka, I’m so proud of you girl,” ika ng isang kaibigan. She was busy playing with her new boy toy pero ng makita na umiinom na ako ay kaagad na lumipat sa lamesa namin. They really want me to get wasted! Nasa isa kaming club at kasama ko ang ilan sa mga bago kong kaibigan. I remember the first time I went here, halos hindi na ako maka-usap sa pagkalasing. The cheers did not stop because they were already preparing my next drink. Hindi pa naman ako lasing kaya ayos lang. I need this because without it I’m afraid I will not get through this day. Dahil sa ingay na dala ng malakas na musika hindi ko napansin kaagad na may papalapit pala saakin. “You’re enjoying too much, bakit hindi mo man lang ako hinintay?” A guy wearing a tuxedo suddenly sits beside me. Inakbayan ako nito at bahagya hinalikan sa ulo. He’s Dylan, my friend. Busy palagi si Dylan dahil siya na ang mamamahala ng negosyo ng pamilya nila. Gayunpaman hindi niya nakakalimutan na samahan ako. I playfully roll my eyes, nakakakilabot kasi ang pagkaconcern niya daig pa ang Mama ko. Of all the people who knew me, isa siya sa nakakaintindi sa pinagdadaanan ko at ipinagpapasalamat ko iyon. Tinanggal ko ang pagkakaakbay niya saakin lalo na noong makitang matalim na nakatitig saakin si Abby, a friend that obviously likes Dylan.  “Why would I? Hindi mo naman ako girlfriend para sumunod sayo and besides I’m here to enjoy! Huwag kang KJ,” pabiro kong sabi kahit na totoo naman iyon.  Alam ko na may gusto sakin si Dylan but I don’t like him romantically. Kapatid at kaibigan ang turing ko sa kanya at hindi na hihigit pa doon.  Matagal ko na namang kinaklaro sa kanya ang bagay na iyon pero matigas talaga ang ulo niya. Ayoko siyang saktan pero kung ipagpapatuloy niya ito ay wala na akong magagawa pa roon. I just hate giving false hope to people. Mahirap umasa sa hindi sigurado at mas gugustuhin ko na na magalit siya saakin dahil sa pagiging prangka ko kaysa naman masaktan siya dahil sa pagiging paasa ko. Kung tutuusin Dylan is an ideal man. Lahat na nasa kanya at tanga lang yata ang hindi makakapansin noon at oo ako iyong tanga na ‘yon. Hindi naman kasi dapat ipinipilit ang love, it comes naturally and its not my fault that I wasn’t into him.  “Hindi pa girlfriend, you know I will pester you hanggang sa mapilit kita,” he jokingly said.  I was about to protest once more pero natigilan naman ako lalo pa noong hinubad niya ang kanyang coat at sapitilan iyong isinuot saakin. I was wearing a skimpy black dress, something appropriate for the party and yet this guy just ruined the mood. Umirap ako sa ere dahil sa ginawa niya. Magpoprotesta sana ako pero nakita ko na papalayo siya saakin, baka pupunta sa waiter. “Grabe napaka-over protective talaga niyang best friend mo. Are you sure hanggang doon lang talaga kayo?” ani ni Samantha, kaibigan ko rin. Among my new found set of friends siya lang yata ang matino.  Unlike me, she’s not a fan of wearing clothes like mine. Masyadong konserbatibo na napapairap kahit ang pinsan niya na si Abby. “Kaibigan ko lang siya. Close lang kami kaya siya ganoon,” sabi ko. “Sana gets din yan ni Abby. Alam mo naman kung gaano kapatay na patay iyang pinsan ko sa best friend mo.” Umirap ako sa kawalan. Do I really need to explain myself each time they see us together? Hindi ba pwedeng maging magkaibigan ang babae at lalaki? “You know what samahan mo na lang ako, let’s dance!” I said happily at sapilitang hinila si Sam. I was happy but I could feel the tears building up, threatening to come down. Mabuti na lang hindi iyon mapapansin dahil sa ilaw. Kung sana ay kaya kong maging manhid na lang… I will trade anything para lang mawala ang sakit kahit pansamantala. Dancing in the middle of the crowd without inhibition makes me feel alive. I like the adrenaline rush, the temporary feel of being free and alive just for a moment. Na kahit pansamantala ayos lang. Wala na akong ideya kung sino ang mga nakakasayaw dahil busy ako sa pag-eenjoy. Hindi rin naman ito ang unang beses ko rito kaya sanay na ako.  I let my hips sway with the rhythm, hindi ako magaling na dancer pero masasabi kong kahit papaano kaya ko rin naman sumayaw. Someone suddenly holds my waist. Mabilis ko iyong tinanggal, I’m a party girl yes but not a flirt one. Hindi ako nagbabar para maghanap ng lalaki. I just want to get wasted, that's all. Ilang ulit kong tinatanggal ang pagkakahawak ng lalaki sa bewang ko. Nagiging uncomfortable na ako dahil hindi na simpleng hawak ang ginagawa niya. He’s caressing my waist as if he wants us to do something scandalous. Lasing ako kaya hindi umuubra ang pagpigil ko sa kanya.  Suddenly someone screams. Nawala ang mapangahas na kamay na kanina lang ay nakahawak saakin. I was grabbed violently dahilan para bahagya akong mahimasmasan. Bumulaga saakin ang lalaki na nakahiga na sa sahig, Dylan punch him straight on the face. “T*ngina ka!” Kahit ako ay nabigla sa pangyayari. The music stops, ang buong atensyon ng mga tao ay nasa amin na. I can’t believe this is happening. “Pasalamat ka iyan lang inabot mo. Subukan mong hawakan pa ulit ang girlfriend ko I will kill you!” I was speechless the whole time, natanggal ang pagkalasing ko. I’m still processing what just happened pero nasa may garahe na kami. “Bakit mo naman ginawa ‘yon? Are you crazy? Sana kinausap mo na lang. Atsaka anong girlfriend Dylan?” Parang may nakabara sa lalamunan ko, ang mga kamay ko ay nanlalamig at halos kumawala na sa dibdib ko ang puso ko sa sobrang lakas ng t***k nito. I’m nervous and relieved at the same time pero pinipilit kong ipagsawalang kibo iyon. “He’s harassing you! Natural masasapak ko talaga ang tarantadong iyon! Saglit lang akong nawala Kalila, paano kung may mangyaring masama sayo? I’m just concerned.” Wala akong makuhang salita para ipanlaban sa sinabi ni Dylan. All I know is that he’s right. I should’ve been cautious at lalo na at nasa bar kami. The tears I’ve been suppressing suddenly fall down. Dala na rin siguro ng pagod at pagkastress sa nangyari. Ngayon lang nagsink in sakin ang nangyari and I was so disgusted with myself. I was comforted by Dylan’s embrace. Mas lalo pa akong naiyak dahil doon.  “I’m sorry…” iyon lang ang tangi kong nasabi. “Shhh it’s ok. We’re going home. I’m here.” Walang emosyon akong pinagmamasdan ni Mommy. She’s still in her work attire at nakapameywang sa may gate ng bahay. The moment Dylan closed the door of his car, my mother started to go near me. “Tita good evening. I’m just sending Kalila back. She’s ok naman.” Dylan said politely. He held me on his side at ako naman ay hindi magawang makatingin kay Mommy. Just great, akala ko hindi siya uuwi ngayong gabi like the usual. “Thank you hijo. Ako ng bahala sa kanya. Salamat.” Dylan knows what will happen next but before he thinks of intervening kaagad ko na siyang sinenyasan. Ayoko ng gawing tagasalo si Dylan. What he did for today is already enough. He glanced at me for the last time before he maneuvered his car away.  “I’m so disappointed with you! Ano bang nangyayari sayo? Look at yourself, you look like a mess. My God Kalila I don’t know what to do to you anymore,” panimula ni Mommy pagkapasok ng bahay. Ni hindi man lang ako pinaupo. “Then don’t mind me! I can handle myself perfectly.” “Really? Kaya ba pinagtanggol ka ni Dylan sa nambastos sayo?” That caught me off guard.  “Naiintindihan ko kung bakit ka nagkakaganyan kaya hinahayaan kita sa gusto mo. But Kali this is not you. Sa tingin mo ba matutuwa sayo ang Daddy mo kapag nalaman niyang sinisira mo ang buhay mo?” Ang pagbanggit ni Mommy kay Daddy ang naging dahilan kaya tuluyan niyang nakuha ang atensyon ko. She’s always like that, hindi mawawala ang araw na babanggitin niya ang Daddy para konsensyahin ako.  If only she knows how the mention of his name breaks my heart. Kung papaano nito pinapaalala ang nangyari noon. “Don’t you dare bring him up Mom. Hindi tayo magkapareho! Kung ikaw madali lang sayo maka move-on well hindi ako!” I was slapped so hard that my face almost flew away. We argue a lot pero ni minsan hindi ako pinagbuhatan ng kamay ni Mommy.  Inaamin ko na may mga pagkakataon na sumosobra na ako pero kahit ganoon her patience remains. Pinagbibigyan at pinagpapasensyahan niya ako. Looks like she’s already at her limit. “Do you really think that I'm doing ok? Kailangan kong maging ok dahil hindi pwedeng tumigil ang mundo ko. I still have you, at kahit masakit saakin kakayanin ko just to provide your needs. Sana maisip mo rin iyan bago ka manumbat Kali.” Seeing my mom’s teary eyes breaks my heart pero mas nananaig ang galit saakin. Galit dahil pakiramdam ko hindi niya ako naiintindihan.  “You leave me no choice. Aalis na tayo rito! We will move to Batangas as soon as possible. I don’t care kung gusto mo o hindi dahil buo na ang pasya ko!” I wipe the tears that keep on running down my face. Pagod na akong lumaban dahil sa huli wala rin naman akong napapala. My feelings will never be valid.  The world seems to move on but here I am, still stuck. I can’t believe she's doing this to me, stripping me of my freedom.  “Bakit niyo pa sinasabi buo na naman pala ang desisyon niyo? Ngayon pala hindi na rin ako pwedeng pumili para sa sarili ko.You know what? do what you want! I don’t care.”