PAGDATING nila Bella sa kanilang bahay sa Bulacan, ay tahimik lang siyang pumasok roon. Dala ang mabigat at masakit na dalahin sa kaniyang dibdib. Sa kahaban ng biyahe nila at tulala lamang siya at parang wala siya sa kaniyang sarili. At hindi niya maiwasang hilingin na sana ay panaginip na lamang ang lahat at ang batang iniingatan ay nasa kaniyang sinapupunan pa rin.
“Bella, anak, kumain na muna tayo. Hindi ka pa kumakain simula kanina,” nag-aalalang tawag nito sa kaniya.
Alam niyang napansin nitong didiretso na siya sa kaniyang silid kaya siya tinawag nito ngunit hindi niya ito nilingon at nagpatuloy lamang siya sa paglalakad papunta sa kaniyang silid.
“Hayaan mo na lang muna siyang mapag-isa, dalhan mo na lang siya ng makakain niya mamaya,” narinig pa niyang pigil dito ng kaniyang a
