Once Upon a Myth

KABANATA IV

IKAAPAT NA KABANATA

MAHALIA

Note:The scenes below were assocatied to the Philippine Mythology but the conversations and dialogues were made for fictional use.

Lumbay at pighati ang nanghahari sa kalangitan ang sakit at dalamahati ay nakikiisa sa simo'y ng hangin.

Ang mga alamat ay nagtipon-tipon upang ialala ang pamumuno ni bathala.

Mahina ang pusong nakaupo ang magkakapatid sa upuan kasama ang mga maalaam ang mga konseho.

"Ako'y nalulungkot at nagdadalamhati sa inyong sinapit.Ngunit kahit na tayo'y nalulungkot kailangan nating ng taong magpapatatag sa kamunduhan.Nang taong mamumuno sa kalangitan at sa kalawakan," may bahid na lungkot sa boses ni Waragay ang punong konseho.

"Kung meron man dapat na hahalili sa aking ama ay walang-iba kundi ako sapagkat ako hahahah ang lalaki dito.Sa ngalan ng aking ama ay pamumunuan ko ang kalangitan at kalawakan tulad niya at hihigit pa," wika ni Apolaki.

Napatayo si Mayari na nakadikit ang mga tingin sa kanyang nakakatandang kapatid.

"Sa pagkawala ni ama sa tingin ko karapat dapat lang na paghatian natin ang pamumuno.Si Hanan,Dian Masalanta at Tala sa kabilang dako at tayo naman ay magtutulungan sa pamumuno dito." Napatango ang mga konseho sa sinabi ni Mayari.

"Ngunit kapatid ko nakasaad sa sulat at nang ating mga ninuno na tanging lalaking anak lamang ang maaring mamuno.Hindi naman nararapat na paghati-hatian natin ang kapangyarihan ni ama." Napaluwa ang mata ni Mayari sa narinig mula sa kanyang kapatid.

"H'wag kang maging makasarili Apolaki. Nararapat lang na maging pantay-pantay tayo,'' nanatiling kalmante si Mayari kahit tinutuligsa niya ang desisyon ng kanyang kapatid.

"Pareho kayong may punto at pareho kayong tama ngunit isa lamang ang maaring humalili sa inyong ama," Pag-awat sa kanila ng konseho.

Napangisi si Apolaki kay Mayari. "Bakit hindi natin idaan ito sa duelo?"

Tinigil ko ang pagbabasa ng libro at isinara ang libro at isinara ito ng maramdaman ko na ang pagbagsak ng mata ko.

Tumayo ako habang humihikab at nilinis ang higaan ko na puno na ng yellow paper, pencils, pen, notebooks at makakapal na libro na galing sa library namin.

Marami-rami pa kasi akong school works na nakatambak kaya kailangan ko mag double time at mahuhuli ako sa klase.

I am not that smart nor the opposite but one thing for sure. “I’am willing to learn and to improve,”

Pinagpagan ko ang aking kama at bigla kong naramdaman ang pagvibrate ng cellphone ko sa ilalim ng upuan.

Kinuha ko iyon at inopen, nagflash ka agad ang green banner. One of the signs that I got a message.

I open it and my eyes almost blink twice just to make sure I'm not hallucinating.

Good evening Mahalia you probably knew that tomorrow will be the rehearsals for Golden Crest Elite Event and I hope that it's not too late to ask you to accompany me. Goodnight :)

Galing ang message kay Damon at hindi na nakakapagtataka kung paano niya na kuha ang cellphone number ko dahil siya ang president ng council and I'm sure that she have the copy of the records of every students.

I almost drop my phone in amazement. Did I just read Golden Crest Elite Event?!

My oh my! Golden Crest Honorary Elite event or GCU ELITE EVENT is an event that held every middle quarters of the school year.

Imbitado lahat ng mga ranking students, student council and students na nag bring honor sa university.

and I AM INVITED!

Eventhough I'm not one of the students who belong to these categories. I giggled and sent her a text message saying yes and telling him how excited and happy I am.

Finally after some preparations and night rituals. I flock myself on the soft bed and covered my body with my feather blanket.

I turned on the left side and turn off the lamp that lights my room.

It takes some time but I successfully I dazed off.

Gýrisa kai tha katavrochthíso tin psychí sou

Gýrisa kai tha katavrochthíso tin psychí sou

Gýrisa kai tha katavrochthíso tin psychí sou

Gýrisa kai tha katavrochthíso tin psychí sou

Gýrisa kai tha katavrochthíso tin psychí sou

“Mahalia,” my vision were haze but I could hear the voices ringing in my head and this voice was very familiar.

“Mahalia,anak ko.” A sudden face appear in my sight. Her gentle face, brown wavy hair that I almost got from her and those enchanting brown eyes that me and my brother treasured a lot.

“Mama?” I whispered to myself. It feels like my voice were stuck on my throat and I'm unable to hold my tears that choking me.

“Mama,Mama!” I continue to cried out and tried to reached out she started to fade like how she faded in our life.

“Mama, please wag mo akong iwan ulit!” I gather all my strength pleading for someone who's no longer here.

Tears rolling on my cheeks and my heart races in panick as if saying she's afraid to be left alone again.

She's afraid for the love she's been sicking on, for the love who told her she's born to be alone.

And before I knew I was swallowed by the darkness.