RAY OF LIGHT

CHAPTER 30

"W-what?!" Hillary shouted the moment she answered his phone.

Nandito kami ngayon sa sala, hinihintay ang pagdating ni Hiro with my Gelo.

Ah, wala nga pala sa Cheena. She was on her room with the nurse that Gogi called while ago.

"Bakit? Sino 'yan Hillary?" napapatayo na rin na tanong ni tita Felie.

Hills slowly looked at all of us looking like she's on a horror movie.

"What's the matter Hills?"

"Roni couldn't... find Gelo."

Napatakip ako ng bibig sa narinig ko. Pero I tried to compose myself. Ayokong maging magulo utak ko baka hindi ko makita anak ko.

Agad kong kinuha ang susi ng sasakyan. "Glade, call the security office, tell them our problem. Command them to check every cctv in the subdivision. I'll try to find my son," sabi ko at handa ng lumabas nang may humila sa kamay ko. It was Gogi.

"No. You're not leaving the house. Ako na tutulong kay Roni na hanapin si Gelo. Let me find my son Hon," he said looking so serious but at the same time afarid to not be able to see his son, and I was too.

Bumuntong hininga ako at unti-unting iniabot ang susi sa kanya.

"Please, bring my Gelo back here Gogi," I pleaded.

"I will Hon. I will. Don't worry, hindi iyon makakalayo at ligtas siya sa subdivision natin. He's just on the corner of Samari," he assured me.

Tumangoat at naramdaman kong may lumapit sa akin. It's tita Felie.

"Gelo will be okay Honey. Let's just wait him here," tita said and guides me to sit again in the sofa.

We waited for more twenty minutes when Gogi arrived. Agad akong tumayo at nilapitan siya.

"Where's my... my son Gogi?" trembling, I asked.

Umiling ito kaya muntik akong na-out of balance. What does it mean?

"Huling kita kay Gelo sa cctv ay lumagpas ito sa borderline ng middle class group and we all know that cctv camera's are not installed in every street, kaya hindi ko pa rin siya mahanap," malungkot nitong paliwanag.

"Give me the key," matigas kong sabi at kumunot noo niya. "I'm going to find my son Gogi! Now give me the fvking key!" I shouted.

Baka mapano pa ang anak ko, kailangan ko siyang mahanap, as soon as possible.

"No! You're not driving with that state! Baka mapahamak ka pa!" Glade exclaimed!

"What do you want me to do then Glade? Wait for nothing? Sa lawak ng subdivision na ito sa tingin madali lang mahanap si Gelo? Nasa middle class borderlina na siya! Konti nalang makakalabas na siya sa subdivision!"

"Iha, huminahon ka. Naghahanap na rin naman ang mga guards Let's wait for them," tita said.

"Love, walang mangyayari kung magiging ganito ka lang. Hintayin nalang natin sila, hmm?" mahinahong tugon ni Glade habang himawakan ako sa magkabilang braso at inakay paupo sa sofa.

Please, pabalikin niyo sa'kin si Gelo.

We waited for a couple of minutes when we heard a noise from a car. Inabangan namin kung sino ang papasok sa pinto. Lahat kami ay nakatutok ang paningin doon.

Then Hiro entered. Our eyes met and there's something in his eyes that tells me that everything is okay. He then gave me quick smile and looked at his back.

At that moment, my tears flows down to my face. My baby boy entered.

Lahat kami nakahinga ng maluwag nang makita namin si Hiro. I immediately run to him and kneeled down and hug him tight.

I held his face. "Where did you go baby, hmm?" nanginginig ang kamay kong tanong.

His eyes was swollen. Looks like my baby boy cried so hard.

Pero hindi na ngayon. Seryoso ang kanyang paningin at hindi ko siya mabasa. Ni hindi man lang ito ngumiti ng kahit konti.

"Can I go to my room?" mahina nitong sabi.

Bigla akong nanibago kay Gelo.

Pinahid ko ang akin mga luha at ngumiti ng bahagya.

"Can we talk first baby?" malambing kong tanong pero umiwas lang siya.

"I wanna rest."

"Atleast give me a hug baby? I-I was so scared earlier. You ran like you're going to leave me," I said trying not to craked my voice.

"I told you mom, I wanna rest! Don't you understand that?!" he suddenly exclaimed which made my eyes widened.

Did he just shout at me?

"G-Gelo?" gulat kong tanong.

Bumuntong hininga siya at muling umiwas ng tingin.

"Gelo!" suway ni tito Greg. "It's not right to raise your to your mommy. It's disrespectful boy," sambit ni tito.

Biglang naman siyang binalingan ni Gelo.

"Why grandi? Is it right too to lie to your son?" puno ng hinanakit niyang sabi na ikinatahimik ng lahat.

That's the time when Gelo started to cry again.

"I am not my mom's son! I was being thrown to this family. I was abandoned by my own father. And then my yaya was my real mom. Everyone here are liers!" Sigaw nito at saka nagtatatakbo papunta sa kanyang kwarto.

Napatayo ako at handa ng sundan ang anak ko nang pigilan ako ni tita. Umiling siya.

"Let him be iha. He needs time. He need silence para magsink in sa isipan niya ang mga nalaman niya. Your boy is smart, he will understand everything eventually," tugon nito.

That's true. My Gelo is smart. Smart enough to understand everything just by hearing and observing the people around him.

Parang gusto ko nalang maging normal na bata ang anak ko. 'Yong walang pakialam sa mga nangyayari sa paligid niya. Considering his age, he must be on a playground or his playroom, making time with his toys. Hindi 'yong lagi siyang sumasama sa akin sa work or kay tita at tito o kaya o kaya naman nagbabasa ng mga novels. At hindi iyon gawain ng isang normal na bata. My Gelo mental growth was far from child with the same age of him.

Napabuntong hininga ako at tumango nalang kay tita.

Nang medyo kumalma na ang lahat, nagpahanda na ng makakain si tita Felie.

And because of what happened, the atmosphere in the dinning was too heavy, enough to not here a single word from anyone of us.

Hindi pa rin bumababa si Gelo until now pero pinadalhan ko na ng makakain kay manang Lida, good thing pinagbuksan niya ito ng pinto.

I was sitting on the sofa trying to think a way on how to woo my son when I got a glimpse of Hiro walking to the garden.

At naramadaman ko nalang na naglalakad na rin ako papunta roon.

He was sitting on the chair at the corner. Naupo ako sa upuan sa may harap niya.

Kumunot ang noo nito nang makita ako. "Need something?" he cooly asked.

"Uhmm... Thank you," mahinang sabi ko.

"For what exactly?"

"Sa paghahanap kay Gelo kanina."

"It's nothing," tugon nito na nasa malayo ang tingin.

Like what I said, hindi lang basta engot si Hiro kundi isang engot na may mabuting puso.

Iniabot ko sa kanya ang kamay indikasyon na gusto kong makipagkapay, ngunit nagtatataka lamang niya iting tiningnan.

"What's that?"

"Friends?" sabi ko na ikinagulat niya.

"Alam kong hindi maayos naging pakikitungo ko noong una kitang makita bilang boyfriend ng pinsan ko but then narealize ko at nakita ko na hindi ka naman talaga masama. You still have a soft spot for helping in your heart," bahagyang nakangiting sambit ko.

"So friends?"

He then slowly accept my friendship.

"Asan nga pala si Hillary?" I asked.

After kasi naming kumain bigla siyang nawala sa paningin ko.

"Nagka-emergency yata sa Club H," sabi niya at biglang kumunot ang noo. "Hindi mo alam? She's with your fiance."

Magkasama sila ni Glade? How come na hindi ko alam or nakita?

O baka sa sobrang pagkalutang ko, hindi ko na namankayan pag-alis ng dalawa.

"But George didn't come with them, nagpaiwan siya. I think nasa room siya no'ng yaya ni Gelo."

Napatango ako. Siguro nag-uusap sila ng masinsinan tungkol kay Gelo. Are they going to get my Gelo?

Mama, Papa, Yohan, please let me be with Gelo. Let Gelo stay with me. Please mama, do something. Ayoko pong mawala ang anak ko sa'kin.

Napabuntong hininga ako at tumayo. "Alis na ako," sabi ko.

"Wait!" pigil niya sa kamay ko.

"Bakit?" nagtatakang tanong ko.

"S-saan lakad mo?" kibit balikat niyang tanong.

"Sa pinagdalhan niyo noon sa'min na restaurant. Nakita ko kasi noon na may cakes sila. I want to buy one for my baby boy," sabi ko at agad na binawi ang kamay kong hawak niya pa rin.

"Oh, sorry," pagtukoy niya sa kamay kong hindi niya nabitawan agad. "Ah, let me drive you."

"No. I can handle it."

"Baka maligaw ka," hirit niya.

"I'll ask-"

"Let's go!"

Wala na akong nagawa nang hilahin niya ako, nagpatinaod na lamangako sa bikig ng lakad niya.

"Ibaba mo na ako dito," sabi ko nang marating namin ang harap, dahil kung magpa-park pa siya kailangan pa niya g umikot dahil sa likuran pa at side ang parking lot.

"Sigurado ka?"

"Yeah. Hindi naman ako mawawala dito."

"Fine. Park lang ako saglit. I'll follow you after," sabi niya habang nakadungaw sa bintana dahil nakalabas na ako ng kotse niya.

"No need. Hintayin mo na ako diyan para mabilis lang tayo."

And then I went straight inside the restaurant and I bought what I had to get.

Napangiti ako nang mahawakan ko na ang box ng chocolate cake ni Gelo.

I hope you like this Gelo. I'm sorry baby boy for lying to you.

Napasinghap ako nang may biglang bumangga sa'kin nang malapit na ako sa pintuan.

Agad kong iniiwas ang hawak ko samantalang ang lalaking nakabangga ko ay napamura dahil nahulog ang kanyang cellphone.

"I'm sorry miss. My apo-" natigilan siya nang makita ako at biglang napaatras at napatakip sa bibig na parang nakakita ng multo.

"Miss Gorgeous? Is that you?" tanong nito bigla.

"Kieffer?"

"Oh! You remember my name!" natawa siya kaya naman nagpakita ang dalawa niyang dimples. Okay, I admit it. He looks cute with his dimples.

"So how are you? You look..." sinipat niya ako mula ulo hanggang paa. "Well, still gorgeous but you look matured now."

Bahagya lang akon ngumiti dahil hindi ko alam kung paano ko siya kakausapin. It feels awkward to me dahil hindi naman kami talaga close. And we only met once and talked for just a couple of hours. And with those time, there's no attachment that happened between us. So we're not really that close.

"Kaya naman pala wala na akong mahintay sa office ko dahil nambababae ka na naman!" rinig kong sigaw ng isa babae.

I tried to look for the owner of that voice then I found Fionie just meters away from us and furiously staring at us. Binalingan ko naman ang kaharap ko at nakapikit ito. Para bang takot na takot siya.

Wait. Don't tell me.

Nilingon ko ulit si Fionie at naglalakad na ito palapit sa amin.

Nang makalapit siya agad niyang hinila ang tainga ni Kie.

"I was waiting for you for an hour already! Tapos lumalandi ka lang pala. At talagang sa may entrance pa ano? Paagaw eksena ka pa talagang pagong ka!"

Gusto kong matawa sa itsura ni Kieffer. Nalulukot ang mukha nito at napapa-aray sa ginagawa ni Fionie sa kanya.

Bigla akong nilingon ni Fionie at kumunot ang noo nito.

"Honeyleigh?"

I smiled awkwardly.

"Ikaw ang kausap nitong Kipong na'to?" nagtayakang tanong niya na halos ikinatawa ko na. Pinigilan ko lang kasi baka ma-offend sila.

Binitawan niya ang tainga ni Kieffer at inayos ang sarili at buhok nitong kulot.

"Wait, you already met each other?" papalit-palit ang tingin niya sa'min ni Fionie.

Tumango ako bilang sagot.

"Inaabala ka ba ni Kinong Honey? I'm sorry napagkamalan pa kitang babas niya," sabi nito at siniko si Kieffer.

"No problem," sabi ko naman.

"By the way this is Kieffer, my w***e boyfriend," pagpapakilala niya kay Kieffer.

"Babe! Ang sama mo naman sa'kin," reklamo nito na nakapout pa na parang bata.

"You can call him Kipong," dagdag niya na hindi pinapansin si Kie.

"Kipong?" What kind of name is that?

"Yupp. Short fot Kieffer pagong. Kipong," proud pa nitong sabi kaya mas lalong lumaylay ang balikat ni Kieffer at mas humaba pa ang nguso nito.

"What's the problem here?" I heard a manly voice at my back.

Napalingon ako sa aking likuran and it's Hiro. Grabe ang tagal niyang magpark ha.

Kumunot agad ang noo ko nang makita ang reaksyon ng dalawa. They look amazed. By what?

Bigla kaming tinuro ni Kieffer.

"You're together? Wow! You're so fast bro. Atlast you-" natigil siya sa sinabi niya nang malakas siyang siniko ni Fionie dahilan para tumama siya sa malapit na upuan.

"What the fvck!" singhal niya na agad ding pinagsisihan nang makita ang galit na mukha ng kasintahan niya.

"Did you just say bad words to me?"

Agad na niyakap ni Kieffer si Fionie. "No babe! I didn't mean to say that. Nagulat lang ako. I'm sorry babe,"

"Just shut your mouth, stupid Kipong!" asik niya.

Napailing nalang ako sa kinikilos nila.

"That what happens when you're too loud," bigla namang singit ni Hiro.

"Eh bakit kasi kayo magkasama?" muling sabi niya kaya tiningnan muli siya ng masama ni Fionie.

Bumuntong hininga ako. "He's my driver," sabi ko at namangha ang dalawa. "He insisted to come with me. I bought chocolate cake for my kid," I added which made Fionie's eyes widened.

"You have kid?" gulat niyang tanong.

Napatigil ako sa sinabi niya dahil naalala kong hindi ko pala tunay na anak si Gelo. Si Cheena, siya ang tunay niyang mommy.

"Maybe we should go. Baka hinahanap ka na ni Gelo," sabi ni Hiro at hinila ako palabas ng restaurant nang hindi na nakakapagpaalam sa dalawa.

I was silent the whole ride, hanggang sa makauwi na kami.

I was about to go to Gelo's room when I got a glimpse of tita on the kitchen, so I decided to confront her about Quipar foundation.

"Tita," tawag ko.

"Yes?" sagot niya na nasa kanyang laptop ang tingin.

"Tita can I asked you something?"

"Yes, what it is?" sabi niya na nasa laptop pa rin ang atensyon.

"About Quipar foundation," I said and it made her stop from what she's doing. Unti-unti niya akong nilingon.

"W-what about it?"

"May nabangga kasi ako kahapon na dalaga. Isa siya sa mga dating nasa orphanage. Nabanggit niya sa'kin na... ibinenta raw iyon. May alam ka ba do'n tita?" tanong ko.

I have something in my mind that I also want to clear. Sana mali lang ako ng iniisip.

Napailing siya makalipas ang ilang minuto. "I don't have any idea about it iha. Hindi rin kasi nababanggit ng mama mo ang tungkol do'n kapag nagkakasama o nagkakausap kami but I visited once there at hindi na naulit," sabi niya at nakahinga ako ng maluwag. Atleast mali ako ng iniisip na baka si tita nag nagbenta ng orphanage.

Hindi ko alam kung bakit naiisip ko 'yon pero ewan. Naguguluhan lang siguro talaga ako.

"O-okay tita," bumuntong hininga ako. "Baka lang kasi may alam kayo. You know how much mama love's the orphanage and the kids at nalulungkot ako sa nalaman ko," sabi ko.

Napatayo naman si tita at hinagod ang likuran ko. "I know iha."

"Siguro kailangan ko lang alamin kung kanino ibinenta 'yon," sabi ko at nilingon si tita. "Babawiin ko tita. Maraming memories doon si mama, ang pamilya ko. I want it back."

Desidido ako sa desisyong kong iyon. Alam kong may magagawa ako sa bagay na iyon at 'yon ang gagawin ko.

"I understand iha pero pwede bang unahin mo muna ang pamilya mo? Ang pamilya natin. Alam kong may pinagdadaan pa ang puso mo," sabi niya at bigla kong naalala si Gelo, ang sitwasyon namin. "One at a time iha. Aayusin muna natin ang gusto dito saka tulong-tulong tayong maibalik sa kamay mo ang pinakamamahal ng mama mo na orphanage," bahagya siyang ngumiti matapos niyang sabihin iyon.

"Tama ka tita," pagsang-ayon ko sa kaniya.

"Go, check on Gelo. Mukhang nahimasmasan na 'yong bata. Nagsorry na siya kanina sa akin eh," sabi ni tita na ikinabigla ko.

"Really tita?"

"Uh-huh. Sige na, nando'n lang 'yon sa kwarto niya."

Biglang sumaya ang puso ko sa binalita ni tita sa akin. Sana maging okay na rin kami ng baby Gelo ko. Ang hirap kasing makita na galit ang mga tingin niya sa'kin. Para akong nanghihina. Sumisikip ang dibdib ko kapag gano'n.

Please forgive your mommy Gelo. I will clearly explain to you everything. Little by little, I will let you guide on accepting the reality. The reality that I have to accept. Reality that someday you will be with your true mommy. And that's not me.