NAGSISIKIP ang dibdib ko. Pumikit ako at sumagap ng hangin. Itinaas ko ang mga binti ko sa bench at mahigpit na niyakap. Kanina ay hindi ko maramdaman ang lamig kahit mag-isa ako. Ngayon, na buhay na naman ang sakit sa dibdib ko ay doble na ang lamig na nararamdaman ko.
Tinanaw ko ang dagat. Mas naghatid ng lungkot ang papadilim na kapaligiran...
Sa mga taong lumipas ay naroon ako lagi sa bench na iyon hanggang sa tuluyang mamaalam ang araw. Hindi ko gustong umalis doon. Gusto kong makitang lumubog ang araw, katunayan na nagtapos rin ang isang napakasakit na araw. Sana nga lang, katulad ng paglubog ng araw ay maghilom rin ng ganap ang mga sugat.
Ngunit hindi. Hindi na siguro kahit kailan.
Hindi na siguro dahil kahit ano'ng gawin ko, hindi ko magagawang pakawalan ang mga alaala gaano ma
