FATAL DESIRES

CHAPTER 8 🔥

Halos hindi pa ako nakakahinga mula sa matinding sarap na ibinigay niya nang buhatin niya ako, madiin, parang wala na siyang pakialam kung saan kami naroroon. Sinandal niya ako sa malamig na dingding ng hotel room, sabay laplap ulit sa labi ko—mapusok, mapang-angkin, puno ng apoy na matagal nang ikinukubli.

Napapahawak ako sa batok niya, sabay kapit sa balikat, pilit kumakapit sa katinuan. Pero sa bawat halik niya, sa bawat ungol na lumalabas sa lalamunan niya, unti-unti akong nilalamon ng apoy.

Ramdam ko ang bigat niya sa ibabaw ko, ang init ng katawan niya. Ang mga kamay niya, walang tigil sa paghagod—mula sa baywang ko, pataas sa dibdib, pabalik sa hita. Bawat haplos ay puno ng gigil, parang gusto niyang ipaalala na kahit galit siya, hindi niya ako kayang bitawan.

“Do you have any idea what you’re doing to me, Bella Reyes… or should I say, Bella Salazar?” bulong niya, halos punitin ang labi ko sa gigil.

Napapikit ako, hindi ko kayang sagutin. Dahil sa sandaling iyon, wala akong ibang alam kundi ang init niya.

Mabilis niyang ibinaba ang zipper ng pantalon niya, hinila pababa, at ramdam ko agad ang matigas, galit na galit niyang ari na kumakaskas sa hita ko. Napasinghap ako. “Nathan…”

He smirked, pero hindi iyon ngisi ng biro—iyon ay ngisi ng isang lalaking puno ng pagnanasa at pananabik. “Say it again,” bulong niya, sabay tutok ng ari niya sa bukana ko.

“Na—Nathan…” halos pabulong kong ungol.

At dahan-dahan siyang pumasok.

Napakapit ako nang mahigpit sa kanya, halos masugatan ang balat niya sa lakas ng kapit ko. Napasinghap siya, napapikit, sabay kagat sa labi ko. “Sh*t… you’re still so tight,” mariin niyang ungol.

Ramdam ko ang pagbaon niya, dahan-dahan pero walang awa. Ang bawat pulgada, parang apoy na pumupunit at sabay nagpapakawala ng sarap. Hanggang sa tuluyan na siyang lumubog sa loob ko.

“Oh God…” Napapikit ako, halos mabaliw sa halo ng kirot at matinding sarap.

“F*ck, Bella… you feel so good,” bulong niya habang nakasubsob ang mukha niya sa leeg ko, hinihingal.

Sandaling nanatili siyang nakabaon, para bang pinipigilan ang sarili niya. Pero ilang segundo lang, nagsimula na siyang gumalaw. Mabagal sa una, mahaba ang bawat ulos, para bang gusto niyang maramdaman ko ang bawat segundo ng pagpasok niya.

“Ahhh—Nathan!” Hindi ko na napigilan ang ungol.

At doon siya tuluyang bumigay. Binilisan niya ang ritmo, mariin, madiin, walang pakialam kung naririnig kami ng mga tao sa kabilang kwarto. Ang katawan ko’y kumakaskas sa dingding sa bawat ulos niya.

Parang mawawala ako sa sarili sa bawat pagbaon niya. Ang tunog ng balat naming nagtatama, ang hingal at ungol naming dalawa, ay musika ng isang gabing puno ng bawal pero nakalalasong sarap.

Napahawak siya sa bewang ko, itinaas pa lalo ang isang hita ko at isinabit sa bewang niya para mas lalong makabaon. Napa-arko ang katawan ko, napasigaw sa sarap.

“God, Bella—mine. You’re f*cking mine tonight,” mariin niyang ungol.

At wala na akong nagawa kundi tanggapin ang bawat ulos niya, bawat pag-angkin, hanggang sa halos mawalan ako ng ulirat sa sarap na patuloy na kumakawala sa buong katawan ko.

Halos wala pa akong lakas. Nakasandal pa rin ako sa malamig na dingding, hinihingal, ramdam pa rin ang init ni Nathan sa loob ko nang biglang tumunog ang cellphone sa purse ko.

Sht!* Napakagat ako ng labi, nagmamadaling hinanap iyon kahit nanginginig pa ang mga daliri ko.

Pagtingin ko sa screen, parang gumuho ang mundo ko. Victor.

Halos mabitawan ko ang telepono. Nanginginig ang kamay ko, hindi ko alam kung sasagutin ko ba o hahayaan na lang itong mag-ring hanggang sa mamatay.

Pero bago ko pa makapagdesisyon, mabilis na inagaw ni Nathan ang phone mula sa akin.

“Nathan—!” halos pabulong pero desperadong protesta ko.

Hindi siya nakinig. Walang alinlangan niyang pinindot ang green button, sabay pindot ng loudspeaker.

“Bella?!” boses ni Victor, malakas, galit, at puno ng authority. “Where the hell are you? Kanina pa kita hinahanap!”

Para akong binuhusan ng yelo. Nanginginig ang tuhod ko, para akong mababaliw sa kaba.

“Victor…” mahina kong tawag, halos hindi lumalabas ang boses ko.

Pero si Nathan, nakatitig lang sa akin, malamig ang mga mata pero may apoy sa ilalim. Hinawakan niya ang baba ko, pinipilit akong tumingin sa kanya habang nakikinig kami sa kabilang linya.

“Bella! Sagutin mo ako! I said, where are you?” galit pa ring sigaw ni Victor.

Ramdam kong lumulunok ako nang biglaan, halos mawalan ng laway. Pero lalo akong natigilan nang maramdaman kong hinahaplos ni Nathan ang hita ko… paakyat, mabagal, mapang-asar.

Parang nanunuya, sinasadya niyang iparamdam sa akin na nasa kanya ako ngayon—habang si Victor, ang asawa kong hinahanap ako, ay walang kamalay-malay.

Nanigas ang buong katawan ko. Hindi ako makasagot. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko.

Si Nathan ang unang bumulong, malapit sa tenga ko, mababa at paos: “Answer him, Bella. Tell him where you are… let’s see if you can lie to his face while I’ve still got you trembling for me.”

Parang sasabog ang dibdib ko sa kaba. Hawak ni Nathan ang phone, nakaloudspeaker pa rin, at si Victor… galit na galit sa kabilang linya.

“Bella! Bakit hindi ka sumasagot?!” sigaw niya. “Where the hell are you?!”

Nagpilit akong lunok ng laway, pinipilit maging kalmado kahit nanginginig pa rin ang katawan ko sa mga halik at haplos ni Nathan kanina.

“V-Victor…” halos paos kong sabi, nanginginig ang boses. “I—I stepped out lang for a bit. Restroom. The crowd was too much, I needed air.”

Saglit na katahimikan sa kabilang linya. Dinagdagan pa ni Nathan ang torture—dahan-dahang ipinasok ang kamay niya sa ilalim ng damit ko, hinahaplos ang tiyan ko pababa, pababa… hanggang halos madikit na siya sa pinaka-sensitibong bahagi ko. Napakagat ako ng labi, halos hindi mapigilan ang mahinang daing na muntik nang lumabas.

“Restroom?” mariing tanong ni Victor. “Kanina pa ako naghahanap. Zenab was worried. Kung restroom lang, bakit ang tagal?”

Napapikit ako, pinipilit mag-isip ng mabilis. Ramdam ko ang mainit na hininga ni Nathan sa leeg ko, at ang malikot niyang kamay na halos tuluyan na akong mabaliw.

“Victor… please, relax. I’m fine,” pilit kong sagot, pinipilit gawing steady ang boses ko kahit halos hindi na ako makahinga. “Nag-retouch lang ako. Alam mo namang… the cameras, the people. I needed a moment.”

Tumingin ako kay Nathan, galit at pagsusumamo ang mata ko na itigil niya ang ginagawa niya. Pero ngumisi lang siya, mapang-asar, at bigla niyang idiniin ang daliri niya sa gitna ng hiyas ko—eksaktong oras na nagsalita ulit si Victor.

“Damn it, Bella. Next time, huwag mong gagawin ‘to. You know appearances matter. San ka na ba?!”

Napakagat ako ng labi, halos mapahawak sa balikat ni Nathan para hindi mapasigaw. Pilit kong kinain ang ungol at napilitang ngumiti kahit hindi niya nakikita.

“G-give me five minutes,” sabi ko, halos nagmamakaawa rin sa sarili kong boses na huwag madulas. “I’ll be there. Promise.”

Huminga nang malalim si Victor sa kabilang linya. “Fine. Five minutes, Bella. I’ll be waiting.” Click.

Nalaglag ang balikat ko sa sobrang pagod at kaba nang tuluyang bumaba ang call. Nanginginig pa rin ako, hingal na hingal.

Pero si Nathan? Hindi niya binawi ang kamay niya. Sa halip, mas lalo pa niyang diniinan, pinagmamasdan ang mukha ko na parang siya ang may hawak ng lahat ng kontrol.

“Five minutes, baby…” bulong niya, nakakaloko ang ngiti. “Let’s see what I can do to you before you walk back to him.”

“Five minutes…” bulong ni Nathan, habang hindi pa rin binibitawan ang pagkakahawak sa akin. Mainit ang palad niya sa balat ko, mapangahas ang galaw, parang sinasadya niyang ipaalala na kahit saglit lang, kaya niya akong baliwin.

Diniinan niya ang labi niya sa leeg ko, mabagal na halik, sabay hagod ng daliri niya sa pagitan ng hita ko. Napapikit ako, napaungol ng mahina. Diyos ko… hindi ko siya mahindian. Para akong isinilid sa apoy—nanghihina pero sabik, ninenerbyos pero hindi makawala.

“Nathan…” bulong ko, halos pakiusap na. Pero imbes na tumigil, lalo pa siyang dumulas pababa, pinipilit pakinggan ang bawat hinga kong nababasag.

“You’re trembling,” bulong niya, mapanganib ang ngiti. “Not because you’re scared of Victor… but because you want me.”

Halos mawalan ako ng lakas ng loob. Totoo ang sinabi niya, pero hindi ko puwedeng hayaang lamunin ako ng ganitong init. Kaya bigla ko siyang itinulak, hingal na hingal, pinilit kong tumayo ng diretso kahit nanginginig pa rin ang mga tuhod ko.

“Stop it, Nathan!” halos pasigaw kong sabi, hawak ang dibdib ko para kumalma. “Hindi mo naiintindihan… mapanganib si Victor. Hindi siya ordinaryong tao. Kapag nahuli niya ako—kapag nahuli niya tayo—hindi ko alam kung anong kaya niyang gawin!”

Saglit siyang natahimik, nakatitig lang sa akin, mabigat ang tingin na parang sinusuri ang bawat galaw ko. Kita ko sa mata niya ang galit, pero mas nangingibabaw ang pananabik, ang pagnanasa, ang hindi niya maikubli.

Mabilis akong lumayo, kinuha ang purse ko at naghanap ng ayos. Halos magkandaugaga ako sa pagmamadaling isuot muli ang panty at ayusin ang dress na gulo-gulo na. s**t, lipstick ko… Kinuha ko agad ang compact at nagretouch ng mabilis, nanginginig pa rin ang kamay ko.

“Nathan,” bulong ko, hindi makatingin nang diretso sa kanya. “Hindi ito biro. Hindi ako ligtas… hindi ka ligtas kapag nalaman niya. Kaya kailangan kong umalis. Ngayon na.”

Tahimik siya, nanatiling nakasandal sa desk, pero ramdam kong sinusunog ng titig niya ang likod ko habang nag-aayos ako. Nang lumingon ako bago tuluyang lumabas ng pinto, naroon pa rin ang ngiti niya—ngiting puno ng panganib at pangakong hindi ito matatapos dito.

At ako? Wala akong magawa kundi magmadali palabas, pilit pinapakalma ang puso kong hindi pa rin makabawi sa pagkabog.

Ramdam ko pa ang pamamanhid ng mga labi ko, ang apoy na iniwan ni Nathan sa balat ko. s**t… Isabella, compose yourself.

Pagbalik ko sa grand ballroom kung saan ginaganap ang auction, bumungad agad ang mga kumikislap na chandelier, ang mga negosyanteng nagbubulungan, ang mga mata ng socialites na parang lahat may alam. Parang ang ingay-ingay ng paligid pero ang tanging dinig ko ay ang t***k ng puso kong ayaw kumalma.

At doon, sa table namin, naroon si Victor. Diretso ang tingin niya sa akin habang nakahawak ang isang kamay sa wine glass. Nakakunot ang noo niya, halatang kanina pa naghihintay. Katabi niya si Zenab, eleganteng naka-updo ang buhok, pero may mapanuring kislap sa mga mata habang pinagmamasdan ako.

“Where have you been?” malamig na tanong ni Victor habang inaayos ko ang upuan ko.

Napakagat ako sa loob ng pisngi, pinilit maging kalmado ang boses ko. “Restroom. The wine was too strong,” sagot ko, diretso ang tono, parang rehearsed kahit ramdam ko ang panginginig ng tuhod ko sa ilalim ng mesa.

Tumingin si Zenab sa akin, may maliit na ngiti na parang alam niyang hindi iyon ang buong katotohanan. “Bella,” tawag niya, bahagyang mapanukso, “you were gone for quite a while. I almost thought you left us here.”

Napilit akong ngumiti, pilit na magaan ang tawa. “Oh, darling, don’t be silly. Hindi ko naman gagawin iyon.”

Pero ramdam ko pa rin ang malamig na titig ni Victor. Hindi siya agad nagsalita, pero hindi rin inalis ang mga mata niya sa akin. Halos hindi ako makahinga sa ilalim ng kanyang mapanuring tingin.

At sa di kalayuan… nahuli ko ang isang pares ng mata. Mga matang pamilyar, nanunuya, nagbabaga. Nathan. Nakaupo siya sa kabilang side ng ballroom, kasama si Xian. At kahit napakaraming tao, kahit nakapako siya sa upuan, alam kong sa akin lang siya nakatingin.

Parang biglang lumiit ang mundo. Ako, nakaupo sa tabi ng asawang kinatatakutan ko. At siya, ilang metro lang ang layo—tahimik, mapanganib, at handang ituloy ang laro kahit delikado.