HINDI na tumanggi pa si Eunice nang muli siyang halikan ni Jonathan. Pinatay muna nito ang ilaw ang tanging lampshade lamang ang bukas. Sapatna iyon upang makita nila ang mukhang ng bawat isa. Hindi niyang maintindihan ang kanyang nararamdaman. Isa lang ang alam niya. Panatag na ang kanyang puso at wala na ang galit.
Masayang-masaya siya sa mga oras na iyon dahil kasama niya ang mag-ama niya. Ang nag-iisang lalaki na minahal niya. Akala niya ay hindi na darating ang araw na maging buo sila at hindi niya na ito mapapatawad pa pero nagkamali siya dahil sa huling pagkakataon puso niya pa rin ang nangibabaw. Labis siyang nagpapasalamat dahil muling madudugtungan ang kahapon nila na akala niya ay hindi na mangyayari niya. Hindi na nila kailangan pang humiling na sana ngayon lang ang kahapon da
