When I Was Thirteen

Chapter 7

"Hey, Tricia! That's enough," Carl grabbed the glass of vodka that I am holding.

What’s with this guy?! He's so annoying. Palagi na lang siyang nakabuntot sa ‘kin. Kung nasaan ako, nando’n din siya. Twenty-three years old na ako pero kung ituring niya ako, parang bata pa rin. He is my friend ever since we moved here to the States. Magkasing edad lang kami, pero sobrang matured niyang mag-isip. Kung minsan, mas nakakainis pa siya kaysa kay Kuya!

"Carl!" I tried to reach the glass of vodka in his hand but he just lifted it up.

Hindi ko ‘yon nakuha dahil maliit lang ako, samantalang ang tangkad niya.

"Sht!" I cursed and pushed him away. Naglakad na ako palabas ng bar. Bahala nga siya! Inumin niya yung vodka kung gusto niya! Pati baso isama niya sa lalamunan niya.

"Hey, Tricia! Where are you going?" 

I ignored him. He's really getting into my nerves.

I immediately went to my car and start the engine. Ayaw kong maabutan niya ako. He's not bringing his car. Well, that’s a good thing dahil hindi niya ako masusundan. Palagi na lang niyang pinapainit ang ulo ko. Minsan nga, nagtataka na ‘ko kung bakit ko siya naging kaibigan. Nakakasakal siya!

He's not even my boyfriend! He's just a friend!

Pinilig ko ang ulo ko at pinilit na tanggalin ang iritasyong nararamadaman dahil kay Carl. It's been a very long and tiring day. I suddenly feel sleepy. I turned on the radio, hoping that a goofy music could freshen up my mood.

But…

I stiffened upon hearing the song. Gosh! Bakit itong kanta pang ‘to?

Someday We'll Know

I want to change the radio channel, but I can't. Parang may pumipigil sa akin na huwag ko itong ilipat. Sht. I composed myself and focus my attention on the road. I tried not to be affected by the song, but hell with it! I just can't!

The last time I heard this song was when I was with Johnny. Bata pa ako no’n, but that memory still lingers on my mind. Parang kahapon lang lahat. It's been ten years since the last time I saw him. Hindi na kami nagkaroon ng communication. Huli ko siyang nakausap nung nasa airport na kami. Ni hindi ko na nga siya tinatanong kay Jess kapag magka video call kami. Kaya… wala na talaga akong balita sa kanya.

Marami na ang nagbago sa ‘kin simula nang umalis kami sa Pilipinas. I never pursue college and focused on my modeling stint, instead. My brother, on the other hand, is engaged! Can you believe it? Dalawang buwan pa lang niyang dini-date ang girlfriend niya ngayon, pero nag propose na siya! Though, one time, nahuli ko siyang binibisita ang profile ni Ate Essa. Wala na rin kaming balita sa kanya, kaya hindi rin naman ako sigurado kung kasal na ba siya o hindi.

Noong bago pa lang kami rito sa States, gusto kong magbago para kay Johnny. Pero, napagtanto ko na hindi pala dapat gano’n. Nagbago ako para sa sarili ko… hindi para sa ibang tao. Inaamin ko, sa nakalipas na sampung taon, mahal ko pa rin siya. Ngunit hanggang doon na lang ‘yun. Pinipilit kong sabihin sa sarili ko na infatuation lang ‘yun. Kaya lang, habang tumatagal, iba talaga ang nararamdaman ko sa kanya.

Gayunpaman, hindi na ako maghahabol ulit. Hinding hindi na…

Hindi ko na rin siya masyadong iniiyakan ngayon. Nasanay na rin kasi ako. Isa pa, kung gusto naman talaga niya ‘kong makausap, gagawa siya ng paraan, ‘di ba? Kaso… wala, eh. Sa nakalipas na sampung taon, mukhang hindi rin naman siya nakibalita sa amin. Kaya, ba’t pa ako aasa?

I park my car near the lobby of the condominium building. Yes, I'm living on my own now. I'm not a child anymore. Hindi na ako thirteen years old! I can handle myself now. And besides, nasa San Diego sila mom, habang nandito ako sa New York.

Pagkadating ko sa unit ko, dumiresto agad ako sa bathroom para makapag shower. Kailangan ko ‘to. Pagkatapos kong gawin ang mga ritwal ko, pabagsak na akong humiga sa kama. Antok na antok na ‘ko. Naging mahaba ang araw ko ngayon at sobrang nakakapagod talaga. Ipinikit ko na ang mga mata ko hanggang sa makatulog na ‘ko.

"Hey, sleepyhead… wake up!" napamulat ako nang may tumapik sa pisngi ko. Pagbukas pa lang ng mga mata ko, ang nakangiting mukha ni Carl ang bumungad sa ‘kin.

"What the f— how did you get in here?!" iritado akong umupo habang kinukusot ang mga mata ko.

"Hmm, I have access here, remember?" he grinned. Oo nga pala! Binigyan ko nga pala siya ng access dito sa unit ko. Nagsisisi tuloy ako ngayon dahil bigla na lang siyang sumusulpot ng wala man lang pasabi!

"Ugh!" I scratched my head with irritation. Carl just giggled at my reaction. At talagang tawang tawa pa siya, ha? Hindi ba niya napansin na naiinis na ‘ko?!

I walked out of my room and slammed the door. Sana’y naramdaman niya na nawala ako sa mood. Masyado na kasi siyang nagiging makulit at hindi ko na nagugustuhan ang palagi niyang pagbuntot sa ‘kin. Dumiretso na lang ako sa sala at doon na humiga sa sofa. An gaga pa lang, eh! 7 AM pa lang. Gusto ko pang matulog.

"Hey, Tricia," Carl tapped my cheek. "I’m sorry if I’ve been very annoying…" he sighed. Nakapikit pa rin ako kaya hindi ko kita kung anong reaksyon niya. I pretended to be asleep. "I came here because I want to tell you something."

Well, that phrase made me open my eyes.

"About what?" maybe he will tell me that he'll stop bothering me. That’s great!

"I'm going to the Philippines."

WHAT? Tama ba ang narinig ko? O baka inaantok lang ako.

"Seriously?!" I asked tremendously. 

"Yes, I’m serious, Tricia…" I was about to say something but he interrupted me. "And I want you to coming with me."

I dropped my jaw on the floor. Me? Going back to the Philippines? With him? Carl?! He's kidding, right? What the f—