Unexpected Escape

Chapter 21 - Distress

Habol-hiningang nagpahinga ang lahat sa isang malawak na espasyo. Tanging mga maiigsing d**o lang ang makikita habang sa malayo naman ay pinaliligiran ng mga matatayog na puno at halaman.

Ang lahat ay tila pagod na pagod habang ang iba ay umiiyak dahil siguro sa pagkawala ng kanilang mga mahal sa buhay.

Their faces had hints of black stains. It was I think the cause of the fire to them. Others have hints in their usual clothes, tattered like they have nothing at all to restore their belongings; others are silently crying from afar while hugging their children; and others are still evacuating.

We have successfully executed the plan I plotted but still, the distress that the situation it brought to the tribesmen of Veonniphere is very serious.

Cerulean is responsible to evacuate the belongings of the people from the town. He is the one who could easily lift things with his gift whereas Blizzard is the one who evacuated the people through her gift of teleportation so it is an easy-peasy for her to evacuate the town people.

On the other hand, Sapphire made herself as high as sky. Bago pa man niya gawin ang sarili nang ganoon kalaki ay siniguro muna namin na ligtas ang lahat ng mamamayan gayong maaaring matakot sila sa kaniyang laki at wangis.

And as what was planned and expected, her gift strengthened so it is easy for her to shrink the fire and use her elemental skill to make everything back in place in a single cast.

We know she can do it because we have faith on her that she will successfully make it.

However, we can’t guarantee that no one was hurt and died. Death is always there and inevitable. We cannot tell when, how and where do people die because we are not the life bringer.

It was only the town of the Veonniphere who can handle their distress but of course, they still need a helping hand because we cannot tell when and in what extent can they handle the situation.

After a while, the paramedic from the academy arrived at the place we have evacuated. Since almost the town people are children and most of the parents are emotionally unstable, probably they can’t use their elemental ability to perform such task.

Elemental assassins could heal wounds and injuries using their manipulation of plants or trees. They can easily make the growth of a plant faster than they should be. Though, since if their emotions overpowered them, it is not simple to do so.

Nang masiguro na namin na ligtas na ang lahat ay ipinaubaya na namin ang academy paramedic na i-handle ang mga tao gayong wala na rin naman kaming maaaring gawin upang pagalingin sila.

Nagpaalam na rin ako na aalis sa isa sa mga academy paramedic sapagkat may patutunguhan pa ako. Hindi na rin ako nakapagpaalam sa tatlo gayong hindi naman nila siguro ako hahanapin dahil hindi naman ako sadya kasama sa kanilang misyon.

I took my exit to nowhere but tall trees again, a never ending couple of trees. Hindi ko naman mahagilap si Kylo gayong umalis siya nang hindi nagpapaalam at hindi ko rin naman siya maiintidihan kung sabihin niya rin kung saan siya patutungo gamit ang kaniyang lingguwahe.

I was left alone walking to nowhere. Hindi ko alam kung saan ang daan patungong South. Ni wala akong dalang compass kung saan matatagpuan ang South gayong patungo ako sa Gratiorhia upang malaman kung maaaring naroon ang old sorcerer na hinahanap ko.

And I'm not certain if I am safe walking to the aisle of trees, empty-headed. Wala akong alam sa lugar na ito lalo pa’t ngayon lang ako nakasalta sa lugar ng Veonniphere. Sabi naman ng isa sa mga nakausap ko kanina nang tanungin ko siya ay diretsuhin ko lang daw ang daang ito at matatagpuan ko ang aking hinahanap pero hindi ko tuloy maisip kung tama ba itong tinatahak ko gayong walang makapagsabi sa akin kung saang parte na ako ng kontinente ng assassin tribe.

Tumingin ako sa itaas. Tila umaga na pala dahil mataas na ang sikat ng araw samantalang ang kalangitan ay nanatiling kulay asul habang dinisenyuhan ng ilang ulap.

I am pretty sure that today is a new day ahead but what happened a while back is drastically traumatic.

A new day of something memorable but undesirable.

Muli akong tumingin sa diretsong daan at muling naglakad. Ramdam ko na ang aking mga paa ay bibigay na dahil sa pagod at siguro ay mayamaya lang ay matutumba na ako.

Hingal na hingal na sumandal ako sa malaking puno at naupo roon para magpahinga. Wala naman akong magawa upang talunin ang pagod kahit pa gustong-gusto ko nang makarating sa aking patutunguhan.

Tumatagaktak na rin pala ang pawis ko nang hindi ko napapansin. Saka ko lang iyon naramdaman nang tumigil ako upang magpahinga.

I open my bag and get something inside. I almost forgot that my things are still complete unseenable by the n***d eye. Halos wala akong makapa sa loob ng aking bag dahil pinaliit nga pala ni Sapphire ang mga gamit ko sa loob upang hindi ako hirap na hirap sa pagdadala niyon.

Tila isang butil ng paminta ang aking nasa palad ngayon. Hindi ako sigurado kung anong bagay ito na dinala ko mula sa closet ni Zeniya. Tanging isang maliit na kulay itim na kasing laki ng butil ng paminta lang ang tangi kong makita at kahit ilapit ko ang aking mga mata ay hindi ko masabi kung ano iyon.

Kailangang may gawin ako. Paano kung mayroon din akong gift na katulad ng kay Sapphire. I will be beyond amaze if that will happen then.

Mariin kong tiningnan ang nasa palad ko saka pumikit nang marahan. Siguro naman ay walang masamang mag-try upang maisagawa rin ang ginawa rin ni Sapphire kanina.

Inisip ko mula sa aking isip na bumalik ang tamang laki niyon. Marahan kong sinara ang aking mga mata at huminga nang malalim upang makatulong sa akin na makapag-focus sa ginagawa ko. I think that the thing on my palm turned back to its original state and when I open my eyes, I was surprised by what I saw.

Nanlalaking matang tiningnan ko ang aking nasa palad. It is unbelievable and unexplainable though.

Do I by any chance possess the same gift as Sapphire? P-paano na bumalik mula sa orihinal na laki ang hawak ko?

Ni wala akong ideya kung paano ko nagawa ang bagay na iyon. Hindi kaya...

Nagpalinga-linga ako sa paligid. Maybe someone is watching me from afar. I know it’s not this easy to unleash this gift of mine though, unless someone made it for me.

Well, it is still confusing that the things inside my bag started to turn back to its original state and so my bag was fertile again.

Bigla akong nakaramdam ng malakas na enerhiya mula sa hindi kalayuan kaya’t kaagad akong naalerto upang depensahan ang aking sarili mula sa may-ari ng malakas na enerhiyang iyon

It was as if kinda scare me in some ways, knowing that I am alone right now here in the forest. I should have warn myself a while back for the danger that might happen in the future and here I am, thinking that in a minute, my life will be taken away from me.

Marahan akong tumayo habang isinisilid ko ang gamit na hawak ko mula sa aking palad. Nakamasid rin ako sa paligid gayong maaaring dukutin ako ng isang assassin mula sa aking kinatatayuan saka patayin.

Napapailing na lang ako sa aking mga iniisip. Tila wala akong magandang maisip kung hindi ang masamang mangyayari sa akin oras na makasagupa ko ang ilan sa mga dark assassin.

Kinakabahan akong naglakad sa diretsong daan. Ramdam ko sa paligid na tila may humahabol sa akin. Tila pinagmamasdan nila ako sa malayo at maaaring napapangisi na siya ngayon habang sinusundan ako nang tingin gayong mabubura na ako sa mundong ito. Marahan kong inilagay ang aking palad sa aking dibdib. Sa sobrang bilis niyon ay tila nangangarera sa bilis ang t***k ng puso ko.

I don’t think I can think straight right at this moment. Who would have thought that my thoughts of leaving on Earth is now on the hand of a stranger? I should’ve seen the future that it will happen so I should be ready to be killed.

“O-okay, kill me now, please! Iyon naman ang gusto niyo hindi ba? Ang mawala ako?!” pakiusap ko sa hindi ko kilalang magulang.

Something pained my heart after I said the last sentence. I think I should harness my emotions from now on. The pain that my dad brought me in still haunting me like forever.

Isang malakas na kaluskos ang narinig ko mula sa tuyong dahon na tila nahulog mula sa puno.

O-okay. Hindi na siguro ito biro. I should have escape here as soon as possible. I still have mission unattended and I need to know and search about the truth about myself.

But what is it the future I am loooking forward to?

A death or a redeem?