Unexpected Escape

Chapter 22 - Trap

I alerted myself as I hear the noise. It wasn’t like s dried leaf but honestly, a sound of footsteps from the ground full of dried leaves. Whoever might be the one behind this, I think it will be the end of me.

How many times do I have to run for protecting myself from harm? I just want a peace of mind and freedom of living but I even can’t seem to understand how does I can’t do that for just an hour or maybe a day?

Lakad takbong tinahak ko ang daan kung saan ako patutungo habang nababalisang palinga-linga sa paligid baka sakaling mayroong patalim ang biglang bumulusok sa gawi nang hindi ko man lang nalalaman. I should've taken this thing seriously because one wrong move, I might fell on the ground, dead.

Habang mabilis na naglalakad ako ay bumibilis din ang mga yabag na naririnig ko mula sa aking likuran. My heart is like a racing car that could even reach its finish line in no time.

Pwede bang timeout muna? Halos kapusin na ako ng hininga sa kakatakbo ko. Tumatagaktak na rin ang pawis ko sa gilid ng aking leeg. I can feel myself melt in no way like I am an ice inside the microwave

Iniligay ko ang aking palad sa aking tuhod habang hinahabol ang hininga. Kung ngayon na ako kukunin ni Lord, baka sakaling makahiling ng isa pang buwan para makilala ko lang kahit ang katauhang nagsisilbing ako mula rito sa bagong mundo.

Mula sa pagpapahinga ay naramdaman ko ang sakit mula sa ang aking tiyan kaya’t agad na napahawak ako roon.

“Damn! Kapag minamalas ka nga naman oh!” I cursed myself as I was slapping my head out of frustration.

I remember I haven't eaten yet. If I will die here in no time, I will probably dead with eyes, wide-open. Surely it might be the case.

“At saan ka pupunta?!” Halos mapatalon ako sa gulat nang biglang may sumulpot sa aking unahan. I almost die as my heart seems to skip a beat.

Gusto ko sanang magpaalam muna bago mamatay but they seems to be fond of surprises, aren't they?

“You are really unbelievable!” I said as I am still chasing my breath because of surprise.

“Bakit ka ba kasi umaalis mag-isa?!” naiiritang wika ni Blizzard habang makikita sa kaniyang mukha ang pagka-inis.

“A-akala ko kasi, a-abala pa kayo sa inyong ginagawa,” pagdadahilan ko habang kinakabahang nginingitian siya.

“Magkasama nating haharapin ang mga pagsubok, Zeniya. Hindi mo kaya ang mag-isa. Alam mo naman na wala ka pang maalala. Paano na lang kung dito ka na nga mamatay? Paano ang mga taong maiiwan mo? Paano kaming taong nagmamahal sa iyo! Huwag ka namang makasarili!” Ramdam ko sa boses niya ang inis pero tila may halo iyong pag-aalala.

“I-I’m sorry!” hinging paumanhin ko saka niyakap siya ng mahigpit. Marahang pumadausdos ang gabutil na luha mula sa aming mata pababa sa aking pisngi. “Hindi ko sinasadya na iwan kayo. Ang gusto ko lang namang mangyari ay hindi na kayo mag-alala pa sa akin,” dagdag ko pa.

Ang gusto ko lang namang mangyari ay huwag na silang mag-alala pa sa akin gayong alam ko na sa una pa lang naming pagkikita dito sa kagubatan ay ayaw na nila akong samahan. Bukod pa roon, they insist to be one of the team in their mission, thus I am finding myself by myself and not to be a burden to them since I have no gift or ability like them.

But I guess, I really need their back to be safe. And maybe without them, it was like I am lurking around inside the den of tigers.

“Okay, kung gayon ay saan tayo patutungo?” Napalingon ako sa nagsalita.

Well, it is implausible for him to say like that. Did he change his personality or hit his head on a hard wall to make him say that?

“I am heading towards Gratiorhia. If you want to come, then come with me and if not, it is okay,” I told them. “Hindi ko kayo pinipilit na samahan–

“I’ll come!” mabilis na wika niya at saka nagsimulang maglakad.

I was left dumbfounded. Tila sinapian itong lalaking ito ha.

“Basta ang alam ko lang ay sasama ako,” wika naman ni Sapphire na sumunod kay Cerulean sa paglalakad. I nearly forgot that he’s her prince charming kuno.

“Narito lang ako para sa inyo.” Diretsong nakatingin si Blizzard sa mata ko nang sabihin niya iyon. It seems that I should have trust her, as a friend and colleague, perhaps.

Nagsimula nang maglakad muli ang lahat samantalang ako ay napapangiti na lang gayong nakakilala si Zeniya ng ganitong mga kaibigan. They were here by her side no matter how dangerous it would be.

Marahang tumigil ang lahat. Napaumpog naman ako sa likod ni Cerulean kaya’t napatingin siya sa gawi ko. “Sorry!” saad ko habang naka-peace sign.

Pansin ko naman na nakatingin sina Blizzard at Sapphire sa isang direksyon kaya’t napatingin na rin ako sa gawi kung saan sila nakatingin.

“A cabin in the woods?” I said, almost whisphering. “Maaari bang–”

“Sshhhhh!” Blizzard shushed while placing her pointing finger on the middle of her lips so I didn’t finish my statement. “Maaaring may tinatago sa loob ng dampang iyon at maaaring may nakalagay na bitag sa bawat daan.

Napatango na lang ako sa sinabi niyang iyon. How could it be possible to have this cabin in here?

“Gusto niyo bang maglaro?” tanong ni Sapphire kaya’t napakunot naman kami ng noo. “Kung sino ang mahuling dumating roon ay siya ang unang papasok sa loob, game?”

“Game!” sabay-sabay nilang pagsang-ayon.

Okay so that is faster than I thought. Ni hindi pa man ako nakaka-oo ay agad na silang sumang-ayon.

Ngayon ay nagre-ready na sila sa pagtakbo gayong marahan silang nakayuko pasulong. Kulang na lang ay tumakbo sila at mahuli ng mga bitag, kung mayroon nga ba.

“Isa...” Nakita ko silang tatlo na nag-ayos ng kanilang mga pwesto at napapangisi sa isa’t isa. Tila nag-uusap sila sa isip na humanda sila sa isa’t isa.

“Dalawa,” pagpapatuloy ni Sapphire sa pagbibilang at ang lahat ay agad na tumingin sa diretsong daan.

“Tatlo!” Kaagad na tumakbo ang tatlo mula sa kanilang pwesto at agad na tinahak ang diretsong daan. Samantalang ako ay naiwan mag-isa, nanonood sa kanilang munting laro.

Unang nakarating si Blizzard. As usual and of course, she used her gift to be there in a second.

Every movement of Cerulean and Sapphire are too fast, that I almost can’t see nothing but the blurry color of their school uniforms. Halos maliyo na rin ako sa katititig sa kanila habang tumatakbo samantalang mayroon namang mga palaso na bumubulusok sa kanilang direksyon sa tuwing nakakaapak sila ng mga nakatagong buton mula sa lupa. Kung siguro’y ako ang nasa kanilang sitwasyon ay maaaring sugatan na ako dahil sa dami ng nga bitag na nakakabit pala sa bawat poste ng mga puno.

I watched them inquisitively, asking how these three are so fond of these stuffs while me, I haven't enjoyed such thing because I am drained on school, to the fact that I don’t go outside for achieving happiness with other people.

Naglambitin ang dalawa sa mga sanga ng puno at nagpaikot-ikot upang hindi matamaan ng mga matatalim na armas na umiindayog mula kanan pakaliwa, and they successfully dodge them all.

Sunod na nakarating ay si Sapphire at sumunod naman ay si Cerulean. Natakid pa kasi si Cerulean sa may maliit na bato na sana ay siya ang mauuna. It is unusual of Cerulean to be like that. Mas sanay ako na palagi na lang siyang hindi nagsasalita at seryoso. May nakain kaya siya kung bakit naging ganito na siya kapalangiti?

Nakangiti nilang sinalubong ang isa’t isa saka tumingin sa akin.

“Come on, Zeniya!” saad ni Sapphire habang kinakaway ang kaniyang kamay na lumapit ako.

At natatakot ako. I am afraid that I won't reach them and just be here forever at my spot. How would I go there if I know how would I die?

“Huwag kang matakot, Zeniya. Kaya mo yan!” pagpapalakas ng loob sa akin ni Sapphire kaya’t napatango na lang ako.

I was hesitant to step forward. Phoenix is afraid but I guess, Zeniya is not this kind of person who does not retreat in all fights and I think I should manifest her bravery too though.

Taas noo kong hinakbang ang aking mga paa at nagsimulang tumakbo sa isang normal na daan: mga puno at halaman na nakapaligid sa buong kagubatan na hindi mapapansin ng iba na may nag-aabang na bitag na pala sa naghihintay sa kanilang pagdating.

I ran like what they did. Buti at wala pa akong naapakang buton sa lupa kaya’t wala pang mga palaso o matatalim na sandata ang lumalabas.

Diretso lang ako sa pagtakbo at nang huli ay bigla na lang lumabas ang isang malaking hukay sa aking harap. Halos mawalan ako ng balanse dahil muntik ko nang ihakbang ang aking mga paa. Nakahinga na lang ako nang maluwag nang agad kong naiatras ang aking mga paa. Bahagya akong umatras para sumalida saka kaagad na tumalon ako upang maabot ang dulo. Napahawak naman ako kay Cerulean nang matunton ko silang tatlo saka inalalayan akong tumayo.

Nang makatayo naman ako ay agad na kumalas ako mula sa kaniyang hawak. “S-salamat!” naiilang na wika ko saka nginitian siya nang pilit.

“Sabi ko sa’yo e! Kaya mo!” basag naman ni Sapphire kaya’t agad na napaharap ako sa kaniya.

Agad na niyakap ko siya nang mahigpit. “S-salamat,” bulong ko sa kaniya saka kumalas sa aking yakap.

“Ano ka ba! Kilala namin si Zeniya at alam naming kayang-kaya mo iyon. Ikaw pa ba?!”

Napangiti na lang ako sa sinabing iyon ni Sapphire. I am happy that I met these people in a short time and I can feel how loved Zeniya was, and I hope, I am too.