Unexpected Escape

Chapter 14 - Old Man

Marahan kong binuksan ang pinto. It was my first time in here and I don’t know anybody if I let myself in inside the unfamiliar room.

Nagulat ako nang marahas na binuksan ng isa sa mga estudyante ang pinto kaya’t halos mapasubsob ako papasok sa loob ng silid. Mabuti na lang ay agad na napahawak ako sa seradura ng pinto at kung hindi ay sumubasob na ang nguso ko sa sahig.

Agad na inalalayan ko ang aking sarili para tumayo at pinasadahan ng tingin kung sino ang may gawa niyon.

Mabuti na lang at kaunti pa lang ang tao sa loob ng silid at kung hindi ay malamang ay humagalpak na ang lahat sa katatawa. Lumapit ako sa kung saan siya umupo. Hawak na naman niya ang kaniyang panibagong libro at ngayon ay muli siyang nagbabasa.

Naupo ako sa upuang nasa unahan niya saka iniharap ang upuan sa kaniya. “Hoy! Hindi ka ba marunong mag-excuse me?” halos pabulyaw na wika ko sa kaniya. Dadaan na nga lang, halos manakit pa.

Parang wala siyang narinig sa sinabi ko gayong diretso lang siya sa kaniyang pagbabasa. Upang makuha ko ang atensyon niya ay inagaw ko sa kaniya ang kaniyang libro. “Kinakausap kita. Huwag mo akong ini-ignore!” dagdag ko pa kaya’t marahan siyang tumunghay at tumingin sa gawi ko.

I can feel his cold sharp eyes continuously killing me inside his head. How dare he can do that? “Pwede ka namang mag-excuse me, padadaanin naman kita! Bakit mo naman tinulak ang pinto?!” I slapped his desk out of annoyance. Hindi ako makapagtimpi sa lalaking ito. Kung may gift lang ako, siguradong nabalot na siya ng yelo kanina pa.

After my remarks, I noticed his hands moved a little and I was surprised that the book was magnetized toward his hands. Mabilis na nagtungo ang kaniyang libro sa kaniyang kamay na ikinasurpresa ko.

Muli siyang tumingin sa kaniyang binabasa saka nagsalita. “Kanina ka pang nakatitig sa seradura. Tinulungan lang kitang buksan ang pinto,” walang kaemo-emosyong wika niya.

“Aba’t!–” Marahas na tumayo ako saka tinampal nang malakas ang kaniyang mesa. Lumikha ng napakalakas na ingay ginawa kong iyon. Tila narinig ng lahat na nasa silid ang ginawa ko ksya’t ang mga pares ng mga mata nila ay biglang lumingon sa gawi ko.

“He was in fault, okay! Just wanna tell him about that,” I told them. Sinamaan ko muna ng tingin si Cerulean bago inayos ang aking upuan. He is really annoying!

I sighed out of annoyance. He is unreasonable to what he did! If I would be able to remember what gift I have, I will really use it against him.

Tiningnan ko na lang buong silid. The room has too many eye-cathing designs. From the glass window at my left up to everything. The curtains slightly hanged sideways while the sun penetrates the glass. As usual, a black board and a chalk in front. On the other hand, everyone is starting to enter the room and I remain silent as the discussion started and goes on.

While sitting here silently, I remember something. I remember about the days when there is no contagious virus yet, and I missed it. I missed this kind of environment, the four corners of a room with the noises of my classmates, and their chitchats with other parties.

I can't believe I will be sitting again on a chair, listening to a normal discussion with a professor in front. I miss this time without phone or laptop to open an app for an online meeting.

“Paano mo tukuyin ang isang matandang lalaki, Zeniya?” I heard the professor said.

Nakatingin lang ako sa unahan pero napansin ko ang mga tingin na pinupukol sa akin ng mga kapwa estudyante ko.

“Zeniya! Nakikinig ka ba?” tanong ng propesor sa unahan. Ngayon ko lang napagtanto na ako pala ang tinutukoy niya. Tila hindi pa rin ako sanay sa aking hiram na pangalan.

Marahan akong tumayo saka ako ngumiti nang pilit. “Paumanhin, pero maaari niyo po bang ulitin ang tanong?” tanong ko sa lalaking nasa unahan namin. Our professor is wearing a dark gray, long-sleeved, button-up coat with matching pants.

“Paano mo tukuyin ang isang matandang lalaki?” pag-uulit niya.

“Kung ako po ang tatanungin, matutukoy ko ang isang matandang lalaki base sa kaniyang hitsura. Kung may kulubot ang kaniyang balat, masyadong kurbado na ang kaniyang likod at ang kaniyang buhok ay namumuti na rin,” sagot ko. Tumango lang si sir sa unahan.

“May iba pa bang magdadagdag?” tanong nito. Tumaas ng kamay ang isa sa mga estudyante. Tila nasa likuran ko ang tinutukoy ni Sir. “Oh sige, Cerulean.” Nakangiting pinatayo ni sir ang nasa likuran ko.

Oh! Pabibo.

“Masasabi ko na matanda na ang isang tao kung marami na siyang naging karanasan sa buhay. Kahit anong edad o uri ng katayuan sa buhay.” Nakangiting pinaupo ni Sir si Cerulean.

“Parehong tama ang inyong mga naging sagot. Ito ay dahil mayroon tayong magkaibang kaalaman tungkol sa tinanong ko sa inyo. Ibig sabihin, kung paano niyo tukuyin ang isang matandang lalaki ay nakabase sa kung ano ang unang impresyon niyo sa kaniya. Katulad iyan ng paggamit ng inyong abilidad. Ang paggamit ng inyong abilidad ay maaaring magtukoy sa kung anong tribo kayo nabibilang o maaari rin namang magtukoy kung ikaw ay malakas o hindi kaya’y kailangan pa ng ensayo. Sana ay may natutunan kayo sa naging diskusyon ngayon. Dito ko na tatapusin ang klase. Paalam sa inyo.” Pagkatapos sabihin iyon ni sir ay umalis na rin siya, dala ang kaniyang makapal na libro. Everyone has left the room after. Wala na rin namang sunod na klase kung hindi ako nagkakamali

“Oh! Asan na ba sina Sapphire at Blizz at bakit tila hindi sila pumasok?” tanong ko sa aking sarili. Ang alam ko ay hindi naman sila uma-absent. Did something came up? Hindi rin ako nakatungo sa kanilang silid kagabi dahil may curfew na pala sa oras na iyon.

Kaagad na tumayo ako mula sa aking upuan saka naglakad patungong dormitoryo. Nakapagtataka lang na wala sila sa discussion kanina at parang naging kasalanan ko kasi wala si Blizzard gayong naghahanap siya ng sagot para sa aking pagkawala ng alaala.

Kinatok ko ang pinto ng kwarto ni Sapphire pero walang sumasagot sa loob. “Sapphire?!” nag-aalalang tanong ko sa likod ng kanilang kwarto.

Marahan kong idinikit ang aking tainga sa pinto upang marinig kung naroon ba sila sa loob o wala.

Tiningnan ko ang seradura ng pinto. Nanginginig kong pinihit ang seradura ng pinto at nag-aalala ako kay Sapphire gayong maaaring may masama nang nangyari sa kaniya o hindi kaya’y kay Blizzard.

The door wasn’t locked, which I find alarming. As I open the door wide open, the two people inside the room directly gaze at me.

“Anong sa tingin mo ang ginagawa mo?” halos galit na tanong ng isa sa akin at agad na umurong ang dila ko.

“I-I’m sorry. Hindi ko sinasadya. Tila mali ang nabuksan kong pinto,” I awkwardly let a little laugh. “Sige ipagpatuloy niyo lang ang ginagawa niyo.”

Kaagad na sinara ko ang pinto saka sumandal doon. Tinampal ko ang aking sarili gayong mali palang kwarto ang nabuksan ko. Nakakahiyang isipin na makakita ng ganoong bagay muli mula noong isang araw. Well, hindi ko naman sila masisisi kung ang pleasure nila ay hindi nila mapigilan.

Kaagad na nagtungo na lang ako sa dulo ng corridor kung saan naroon ang aking kwarto. I should’ve rest for now, maybe? Hindi ko alam. Wala akong maisipang gawin sa ngayon.

Well, I forgot what is the room number of Sapphire and Blizzard. And it shook me off because I can’t visit the two if they were okay or not.

Nag-aalala na ako sa dalawang iyon. They didn’t showed up for the whole two discussion for today’s. It really means something came up and I don’t know what was it.

Nang binuksan ko ang pinto ng kwarto ko ay kaagad na nakita ko ang dalawang hinahanap ko.

“Oh! So nandito pala kayo? Kanina ko pa kayo hinahanap gayong hindi kayo um-attend ng klase. Nasaan kayo kanina at bakit wala kayo?”

Umupo ako sa couch habang ang dalawa ay nakatitig lang sa direksyon ko. “Hey! Ayos lang ba kayo? A-anong problema? May nangyari bang hindi maganda?” sunod-sunod na tanong ko.

“May natuklasan akong kailangan mong makita, Zeniya.” Agad na napakunot ako ng aking noo.

“Ano iyon?” tanong ko habang wala rin akong alam sa kung ano ang bagay na natuklasan nila. And if this is about my memory, I’ll be glad to hear what they discovered.

Lumapit ako sa kanila habang nakatingin sila sa sa isang libro.

“Maaaring siya at siya lang ang makatutulong upang manumbalik ang iyong alaala,” wika ni Blizzard. Tila nakalimutan na ni Blizzard ang galit niya sa akin kaya’t napapatango na lang ako sa utak ko na maaaring maganda ang mood niya ngayon.

Tumingin ako sa litrato na nakaguhit sa libro. “Sino naman siya at saan naman natin siya makikita?” tanong ko naman.

“Siya ang pinakaunang sorcerer sa Sorcerer tribe. Maaaring mayroon siyang kaalaman sa mga engkantasyon upang ipanumbalik ang iyong alaala,” tugon naman ni Sapphire.

“Alam niyo ba kung saan siya matatagpuan?” tanong kong muli. If he is the old sorcerer, then maybe he is already dead.

“Iyon ang kailangan nating pagtuunan ng pansin. Wala na siya rito sa akademya at kahit sa Sorzendom. Ni wala ring makapagsabi na namamahay siya sa iba pang kontinente,” wika ni Sapphire habang nakatingin sa libro.

“Teka, hindi pa siya patay?” nagtatakang tanong ko naman. Malamang na ang tinutukoy nila ay ang puntod niya at maaaring naroon ang libro ng mga engkantasyon ay kasama ng kaniyang libingan.

“Hindi pa!” sabay na saad ng dalawa kaya’t tumango na lang ako bilang pagsang-ayon.

Oh! So that old sorcerer is still alive. How fortunate it was for me to have my memories back if ever we find him then.

“M-maaari tayong magtanong o maghanap sa mga librong nakatala sa silid-aklatan. Maaari rin siguro nating itanong sa mga matagal na sa akademya na maaaring makapagturo sa atin kung nasaan siya.”

“Then, we’ll have to search to the library for him if he has history then.”