Unexpected Escape

Chapter 11 - Dormitory

Nasa labas pa lang kami ng isang building ay nararamdaman ko na ang hindi pangkaraniwang enerhiya sa loob. Hindi ko alam kung saan nanggagaling ang aking kakayahan na maramdaman ang bagay na iyon pero nasisiguro ko na masyado akong mahina kung ikukumpara sa kanila.

Colored with graphite grey and bold shadows of black in every corners of the windows, aided with marbles and surfaced with thick bricks, make the tall, wide well-litted building more stunning, especially its spire above all.

Marahang binuksan ni Saph ang seradura ng pinto at halos malaglag ang aking mga mata nang makita ang entrance ng building.

Parang nasa engrandeng okasyon ako dahil sa nakikita ko. Isang malaking staircase ang nakaabang sa amin nang pumasok kami sa loob. Tila mas mahaba pa sa dalawang dipa ang lawak niyon habang ang mga kandila ay marahang nakalutang sa ere na nakaayon naman sa magbilang handle ng hagdanan. Hindi mabilang sa kamay kung ilang mga kandila ang nakalagay roon pero tanging mga kandila lang ang nagsilbing ilaw namin sa madilim na daan at sapat na iyon para marating namin ang dulo ng hagdanan.

A wide corridor welcomed us with candle lights, hanged against the concrete wall. Doors are brown in color, everywhere at either my right and left while some are slightly opened. I surprisingly hear from here some people making weird sounds, igniting their pleasures.

Was it normal to do that thing inside the dormitory? I should ready myself for the upcoming days hearing those weird noises then.

Saph started to walk straight, escorting me to wherever the room was. Since only the candle lights could bring us light, I carefully walk on my feet, slightly tiptoed. I believe there’s nothing to be scared of but I don’t know if I am really safe in here because of those unusual sounds.

What if– nevermind...

Few more steps and we finally reach the last door. “Ito nga pala ang kwarto mo, Zeniya,” said Sapphire, slightly smiling at me. “Kung may kailangan ka, pwede ka naman magtungo sa kwarto namin ni Blizzard.” Tinapunan niya ako ng simpleng ngiti saka muli siyang nagsalita. “Maiwan na kita rito.”

My forehead creased. “A-akala ko, magkakasama tayo sa isang kwarto?” nagtatakang tanong ko sa kaniya.

Marahan niyang hinawakan ang aking balikat. “Ikaw ang may gusto na manatiling mag-isa, Zeniya. Pinili mong mapag-isa lagi dahil ayaw mong may umiistorbo sa'yo. Humingi ka pa nga pabor sa tagabantay ng dormitoryo na hindi ka tumatanggap ng makakasama mo sa kwarto,” saad niya sa mababang tono saka nagpaalam sa akin. Nagsimula naman siyang tumalikod bago naglakad papalayo.

Saph left me dumbfounded. I don’t know if I would be able to be here alone, knowing that I can’t be safe by myself. What if someone breaks the door, and... and...

I shook my head out of frustration and about thinking very much. I face the huge door. It was just a door but what made me bother is the inside. Who and what am I supposed to be? Am a liquor friend or the otherwise?

Marahan kong pinihit ang seradura ng pinto at hindi ko alam kung anong naghihintay sa akin sa loob. Dahan-dahang kong binuksan ang pinto at nang tuluyan ko na iyong mabuksan ay nanatiling blangko ang aking mukha.

Inihakbang ko ang aking mga paa at sumilay sa akin ang loob ng kwarto. In the middle of the drafty room, the cheap bare wooden bed with its scratchy canvas mattress was crowded end to end. Without the bed, it would appear rather spacious, and with the shiny wooden floor and corniced ceiling, it may even appear quite regal, but it reminded me of my own, haunted room. The light shone softly through the dirty mullioned window, slightly covering with ragged curtains at the end of the middle aisle onto the blue bedding and the grey, dusty floor.

Ramdam ko ang pangungulila sa kwartong ito at bahagya akong napaisip gayong mag-isa na naman ako sa apat na sulok ng kwarto. Para bang walang nagbago at walang pagkakaiba sa aking totoong buhay gayong wala na naman akong kasama rito bukod kay Kylo na kasama ko mula sa aking totoong mundo.

Maybe, if Kylo wasn’t there for me, I might be doing things unexpected. Ni hindi ko siguro magagawang kumain sa tamang oras dahil sa sobra kong pag-aalala tungkol sa magiging grado ko sa bawat course subjects na mayroon ako.

At ito ako ngayon sa isang hindi pamilyar na kwarto kung saan mag-isa na naman ako. Ang kaibahan lang ay wala akong boses na maririnig mula kina mom and dad sa tuwing sasapit ang alas singko ng hapon at wala ring Kylo na mangungulit sa akin sa tuwing abala ako sa pagre-review.

I sat against the semi-smooth bed and let myself take a rest. I am still exhausted by the happenings today. I am almost killed, chased by an unknown, attacked by a tree, was late, and I don’t know how would I digest those things in behalf of my condition. Still, I haven’t seen and found my answers about who am I.

Isang katok mula sa pinto ang kaagad na nagpabangon sa akin. Dahan-dahan naman akong lumapit sa pinto upang tingnan kung sino ang maaaring nasa likod niyon.

No one would visit me anyway. Blizzard, as what Sapphire said is taking her vacation for finding the answers, while Sapphire just got back to her room. I can’t find any person who can be subjected to who will be the person behind the door.

I silently pick up a random book at the floor and encourage myself to hold it tightly before someone get my life like hell.

Marahan kong pinihit ang seradura ng pinto at kinakabahang makita kung sino man ang nasa likod niyon. I can feel something but I wasn't so sure about it. A feeling of energy that he or she might possess.

Nang buksan ko ang pinto ay nakaamba na ang librong hawak ko para sana ay ihampas sa kaniya ngunit natigilan ako nang makilala kung sino iyon.

“Oh! Hello!” I mockingly smiled at her. She will be probably hated me right now for what I told her and probably a while ago, she reported me to her father.

“Let’s get things straight. What are you doing here?” She shrugged her shoulders while her eyebrows narrowed like she’s confused about what did I say.

Basically, I heard her say the language when we first met and now she's acting like she doesn't know anything. What a shame.

Mula sa pagkunot ng kaniyang noo ay muling sumeryoso ang kaniyang mukha. “Naparito lang naman ako para sabihin sa'yo na hinahamon kita sa paligsahang magaganap sa susunod na buwan. Kapag natalo kita, susunod ka sa mgs gusto ko,” taas noo nitong wika sa harap ko ngunit ako naman ang napakunot ang noo.

“Paligsahan?” pag-uulit ko. Ni wala nga akong kakayahan at hindi ko rin alam kung paano gamitin ang mga kakayahan ng isang sorcerer tapos sasabihin niya na hinahamon niya ako sa isang paligsahan?

But am I really a sorcerer?

“Gusto lang kitang tanggalin sa iyong ranggo at wala ka nang magagawa kung hindi ang tanggapin ang aking naging alok gayong kapag tumutol ka, ibig sabihin niyon ay ako ang nanalo.” She let out a lopsided smile and crossed her arms.

“Ranggo?” nagtatakang tanong ko. “Anong ranggong pinagsasasabi mo! Ni wala nga akong maaalala tapos sasabihin mong may ranggo ako. Bobo ka ba?!”

“Sabihin na lang natin na iyon na lang ang lamang ko sa iyo, Zeniya. Sige, maiwan na kita,” saad niya saka nginitian ako nang malawak bago nagsimulang maglakad papalayo.

What she said makes me more confused. Anong paligsahan ang sinasabi ng babaeng iyon at paano naman ako magkaka-ranggo sa lagay kong ito? I don’t have any ability to defeat her. I can even feel her energy and it is more powerful than me.

Sino ba talaga itong si Zeniya? I can’t do it if I don't know anything about who I am. I am a complete mess and I don’t own any rank in the academy.

Nanggigigil ako sa babaeng iyon. She caught me off handed. Well, I should be more careful next time to troll around other people that may disadvantage me. She's really unbelievable about what she said earlier.

Agad na kinuha ko ang isang kasuotan na nakasabit sa clothes rack. It’s I think my cloak and I am fascinated about how would it look on me. But that's not how it looks like. Hindi pa rin pala ako nakakapagpalit ng aking kasuotan magmula kanina at tanging pangtulog pa rin ang aking suot.

I find my closet and find something useful then. A pair of casual dress and pants might suffice, but I don't find anything useful. All I can see was a uniform, and another uniform, and other uniform...

Of the effin other tribes.

How will I look like with these uniforms and why these other tribe’s uniforms are here in my closet?

Napailing na lang ako sa aking mga iniisip kaya’t napagdesisyunan ko na lang na huwag na lang magpalit at suutin na lang ang kulay asul na cloak.

Marahan akong napangisi sa aking kasuotan. It is probably cool and amazing. I never tried this thing before though.

After a nonsensical talk with myself, I escorted myself outside of the room. I shouldn't be resting by now. Kailangan ko na talagang malaman kung sino ako upang sa gayon ay magkaroon ng kaliwanagan ang mga nangyayari dito sa isang lugar na hindi ko kilala.

If I will know myself with an unexpected time, I will probably have to find Kylo too. Hindi ko alam kung anong nangyari na sa kaniya. At hindi ko mapapatawad ang aking sarili kung sakali man na may mangyaring masama sa kaniya rito. He’s my friend and I should not be here wasting my time for a rest.

Agad na sinarado ko ang pinto saka nagsimulang maglakad papalabas ng dormitoryo.

Desidido na ako. Kahit pa magtungo ako sa ibang dimensyong sinasabi nila kung sakali man na mali ang binigkas ko na engkantasyon, maaaring sa dimensyong iyon naroroon si Kylo.

Kylo is my friend, although he is a dog but he gave me a reason to survive with my messed life. He is my everything and I can risk my life in this mere dream of mine for him.