Unexpected Escape

Chapter 10 - Late

Marahang binuksan ni Saph ang seradura ng pinto habang ako ay nanatili sa kaniyang likuran. Ano naman kaya ang kailangan niya sa amin upang ipatawag kami sa kaniyang opisina? Nakaka-isang late pa lang naman ako (o hindi kaya ay hindi na talaga pumapasok itong si Zeniya sa kaniyang klase kaya ganoon?)

Nang tuluyan nang magbukas ang pinto ay nakakatakot na tunog ang aking narinig dahil sa pagbukas ng pinto. Parang hindi ako sanay sa mga ganitong ingay gayong sa totoo kong buhay ay sanay na ako sa tuwing dadating sina Mom and Dad upang buksan ang pinto at itanong ang status ng aking mga quiz at exams.

Agad na sumilay sa amin ang mga kakaibang kasangkapan na hindi karaniwang nakikita sa loob ng opisina ng isang guro.

Some sorts of body organs such as small brains, intestines and any other parts of the body like skeletal hand was placed inside a small bottle with a water solution and piled beautifully at the shelf near the wall. Halos punuin niyon ang buong shelf samantalang sa kabilang shelf naman sa bandang kaliwa ko ay makikita ang mga lumang libro na maganda ring nakasalansan doon.

I am wondering what will she do with those body organs which I find scary. Well, having those kinds of stuffs inside her office must have multiple stomachs to handle.

“Maupo kayo,”mahinang saad ng boses na halos magpatalon sa akin sa gulat. Hindi ko inaasahan na narito pala siya sa loob ng kaniyang silid at kung may sakit ako sa puso ay tiyak na inatake na ako dahil sa gulat.

Marahan akong umupo sa isang wooden chair na malapit sa kaniyang mesa habang hawak-hawak ko ang aking dibdib.

Nang tuluyan na kaming makaupo ni Saph ay dahan-dahan din siyang umupo sa kaniyang upuan habang may hawak na isang tasa ng tsaa na marahang ipinatong niya sa kaniyang mesa.

Other than Dr. Olivia’s outfit, this woman reminds me of my mom by how she dresses. She’s wearing a pale blue long sleeve beneath whereas a retro color corduroy vest was topped on it, left unbuttoned. While she’s standing a while back, she is wearing a matched retro color of her vest of her knee-length skirt.

She clasped her hands and placed it upon her table. Sa unahan ng kaniyang lamesa ay mayroong desk name plate na gawa rin sa isang uri ng kahoy.

“Prof. Prussian Cagore,” I read for myself. Other than her name plate was different thick books at her left and a pile of white folders on her right. She smiles briefly at us and starts to speak.

“Nasaan kayo nang wala kayo sa klase ko?” mahinang tanong nito sa amin habang nanatiling magkadikit ang kaniyang mga ngipin. Tanging kaniyang mga labi lang ang gumagalaw nang siya ay magsalita.

“We are at the library,” I told her but Saph held my hand and widen her eyes at me. Napakunot din ng noo si Professor Cagore dahil sa sinabi ko. “Oh sorry! N-nasa silid-aklatan kami nang mga panahong wala kami sa inyong klase, Professor,” I corrected. I almost forgot that they minimally understand my second language which I find odd. Well, professors must know the drill of learning the language though.

“At ano naman ang gagawin niyo roon, aber? Mas pinili niyo roong magtungo kaysa sa klase ko?! Kung gayon ay huwag na kayong pumasok sa klase ko!” Her voice echoed in the four corners of the room. She is raged right now, I guess. Nanatiling tahimik lang kami sa kaunting sandali ni Saph gayong walang magsalita sa amin pagkatapos nang pagsigaw niya. Nang siya ay tumayo ay malakas na dumagundong ang kaniyang silya kaya’t lalo lang napahigpit nang hawak si Saph sa aking kamay.

Well, that’s a lovely idea. Not going to school and only roaming around to the different continents with life threatening instances is quite terrific then.

“P-pero-” Hindi na naituloy si Saph ang kaniyang sasabihin nang marining namin ang malakas na ingay mula sa paghigop nito sa kaniyang tsaa. Nang ilapag niya ang kaniyang munting tasa sa kaniyang lamesa ay lumikha iyon nang matinis na ingay.

Saph elbowed me which made my forehead creased. “What?!” I shrugged my shoulders and sigh after realizing what was it.

“Ah, a-ano po kasi. W-wala pa rin po akong maalala kaya’t nagbakasali po kaming magtungo sa silid-aklatan upang makahanap nang kasagutan para bumalik na ang aking alaala ngunit wala kaming napala sapagkat wala kaming sapat na kaalaman tungkol sa engkantasyon upang makapasok sa loob,” mahaba kong salaysay habang napapatango-tango lang siya. “Nakausap ko na rin si Cerulean upang tulungan kami pero hindi siya pumayag,” mahinahon kong saad sa kaniya habang mababakas sa aking boses na tila mangiyak-ngiyak na ako sa kaniyang harapan.

Well, that's the only way to get out from her eerie and scary office. I can even feel the pair of eye balls inside the bottle eyeing me at the back.

“Kung gayon ay maaari na kayong makaalis,” saad niya sa monotonong boses.

“Ibig po bang sabihin ay maaari na kaming umalis dito sa loob ng inyong opisina?” tanong ni Sapphire.

“Hindi. Maaari ka namang manatili sa aking opisina kung gusto mo.” Agad na napailing si Saph sa naging tugon ni Prof. Cagore. “Ngunit makakarating ito sa Headmaster. Kailangan niyong magtandang dalawa.”

Napatango na lang kami ni Sapphire sa kaniyang sinabi saka agad na lumabas ng opisina. Tila parang isang kabayo si Sapphire sa bilis ng kaniyang pag-alis sa opisina at halos maramdaman ko na lang ay ang hanging dumampi sa aking balat. Ni walang bakas ni Sapphire ang naiwan sa silid samantalang ako ay nakakahakbang pa lang ng isa nang siya ay makaalis sa opisina.

“Why is that?” I asked her as I get out from the office successfully. Successfully because I don't think I’ll get out from her office safely then.

“Ah eh... Dadalhin na kita sa ating dormitoryo, Zeniya. Til hindi mo pa alam kung saan iyon matatagpuan,” masiglang wika nito.

Napatango na lang ako sa kaniya bilang pagsang-ayon. I still don’t know where can I sleep tonight. Maybe at the infirmary again if I don’t have the proper knowledge about myself and my roof for every night if possible.

Sinundan ko si Saph na naglalakad sa diretsong daan. All students were typically at their respective rooms while their professors are lecturing at their front. Yet the unusual thing is that the lessons the lecturer teach wasn't like an ordinary lesson but an extraordinary one.

Magic and Spells.

Students were like obliged to listen and attend. Well, that’s b****y brilliant. You will be attending to some magical lessons and all you have to do is to listen.

But not like me since I find it boring. I mean the online class. A boring part of my life that may taken my life away.

So that's it! It is different by how students handle their lessons. Like I never been too free from the lessons our professors gave us. So in conclusion, the lessons may only make difference by how the lecturer approach it, however I feel it is kind of harder to accept that online class is still exhausting ang make you incapacitated for some reason.

Look at those innocent eyes. These students are quite immersed in the lessons and they like the reason behind it. Yet, mine isn’t sincere when I am taking my lessons.

I should’ve feel that feeling too. But how would I be able to feel it when I am not on their same page? I don’t like the program that my parents chose me. But I can't do anything about it. Sila ang nasusunod at tanging pawn lang nila ako na sunod-sunuran sa kanilang mga kagustuhan.

“Zeniya!” Bumalik ako sa aking tamang pag-iisip nang marinig ko ang hindi ko pangalan. “Ayos ka lang ba?” tanong niya na agaran ko ring tinanguan.

“Sorry. Just that the interior was fascinating,” sabi ko na lang.

Well, the corridor was typically a corridor but a crystalizing chandelier above? That’s insane! Saan naman ako makakakita ng corridor na may chandelier? Well I am seeing it now.

Marahan akong tumakbo para maabutan si Sapphire. “Bakit pala hindi mo kasama si Blizzard?” tanong ko nang makalapit ako sa kaniya.

“Oh! May pupuntahan daw siya at wala siyang nasabi kung saan. Hindi ko naman siya tinanong pa upang malaman kung saan pero nasisiguro ko na tungkol iyon sa pagkawala ng iyong alaala,” mahaba nitong salaysay.

I just realized that we still have a strife a while back but she will be investigating my lost of memories? I don’t know how can a friend forget that strife, if she is really a friend of Zeniya.

Nang makalabas kami sa building ay nagtungo kami sa diretsong daan ng field. Sobrang nakakapagod maglakad at mamaya lang ay maaaring matumba ako nang dahil sa pagod. I can even sense how exhausting walking was. Hindi naman kasi ako naglalalabas ng bahay. I only roam around inside our house but I find it interesting since I am with Kylo.

And I have never seen him here.

I hope Kylo was in good terms. Kung narito man siya sa mundong ito, sana ay nasa mabuting kamay siya o hindi kaya naman ay sana, ligtas siya.

If I ever find out who I am, I will send us back to the world we belong. Naalala ko tuloy ang sinabi sa akin ni lola na hindi raw ako ligtas sa lugar na ito and I have proven that when I was miles away from the academy.

Halos mamatay ako mula sa taong gustong pumatay sa akin lalong lalo na sa punong hindi ko alam kung nage-exist ba talaga sila. They are cruel but I haven’t seen them move as Tomas butted in.

Am I delusional that time? Was it just a product also of my dream that I made?

Hindi ko alam ang tamang sagot sa katanungan ko. Kung karaniwang tao si Tomas, hindi ba’t dapat sinugod siya ng mga puno? Or maybe, I am really just find the trees moving on their own which really in reality, there weren't?

Napatampal na lang ako sa aking noo dahil sa bumabagabag na mga katanungan sa akin.

I badly want to know myself here. Because if I learn to knwo who I am, I will probably say I am thinking normal, and if not, I am maybe the otherwise.