My Billionaire Boss is My Husband Too?

KAMUKHA KO DAW?

CHAPTER 6

HAZEL POV

Paglabas ko ng opisina, ramdam ko pa rin ang kakaibang bigat ng naging pag-uusap namin ni Mr. Belfort. Tila ba may bahid ng misteryo sa bawat tingin at salita niya—parang may alam siya tungkol sa akin na ako mismo'y hindi ko pa matukoy.

Habang naglalakad ako paibaba sa hallway, natanaw ko agad ang pamilyar na mukha ng babaeng bumangga sa akin kanina—siya na ang maingay at palaban, kasama pa rin ang dalawang kaibigan niya. Nang magtagpo ang aming mga mata, hindi maipinta ang ekspresyon sa mukha niya—halong gulat, inis, at pangmamaliit.

Naglakad siya palapit sa akin, tumiklop ang mga braso sa dibdib habang mataray akong sinipat mula ulo hanggang paa.

"How come na ikaw ang natanggap bilang secretary?" sarkastikong tanong niya, habang sinadya pa talagang iparinig iyon sa lahat ng naroon.

Huminga ako nang malalim, pilit pinakalma ang sarili. Ayokong magpakita ng kahinaan. “Hindi ko rin po alam. Nagulat din ako. Sabi po ni sir… tanggap na raw ako. Maski ako nagtataka,” sagot ko ng mahinahon.

Pero hindi siya napatahimik. Bagkus, lalo siyang nag-init.

"Liar!" halos isigaw niya. “Sabihin mo nga, inakit mo siya? O baka ginayuma mo gamit ang itsura mong—makaka-awa?"

Napapikit ako sandali. Hindi dahil nasaktan ako sa sinabi niya—sanay na akong maliitin. Pero sa pagkakataong ito, ayoko lang patulan. Dahil may mas malaking layunin ako rito—ang alamin kung sino ba talaga ako.

“Pfft,” ani ng isa pa niyang kasamang babae, sabay tawa ng malakas. “Baka nagustuhan lang siya ni Mr. Belfort kasi may paawa effect. Alam mo na, damsel in distress vibe.”

“Or baka naman kamukha niya ang ex ni sir kaya nakalusot agad sa interview,” sabat pa ng isa, at nagtawanan silang tatlo na para bang walang ibang naroon kundi sila.

Ramdam ko ang mga mata ng ibang empleyado na unti-unting napapalingon. May ilan ang halatang naiinis sa kaguluhan, pero mas pinili nilang manahimik.

Pinagpatuloy pa ng babae ang pag-mamaliit sa akin.

“Kung ako sayo, umalis ka na habang maaga. Hindi ka nababagay dito. This company values class and excellence. Ikaw? You’re just… a stray girl na napadpad dito!”

May lalim ang bawat insulto—hindi lang simpleng paninira, kundi parang may personal na galit.

Sa kabila ng lahat, pilit akong ngumiti. Ramdam kong nanginginig na ang kamay ko sa gilid, pero pinigilan ko. Hindi ako pwedeng sumagot ng may galit. Hindi ako tulad nila.

“Salamat po sa concern,” mahinahon kong sagot. “Pero hindi ko po balak umalis. Basta legal at patas ang proseso, nararapat po akong manatili.”

Napasinghap siya, halatang nabigla sa sagot ko. Hindi niya inasahan na hindi ako magpapaapekto.

“Pwes,” aniya, nilalapit ang mukha niya sa akin. “Mag-ingat ka. Dahil sa kompanyang ito, hindi lahat ng ngiti ay totoo. At hindi lahat ng nakakamit ang gusto, natatagalan sa puwesto.”

Naglakad silang palayo, mataas ang noo, pero halata ang pagkainis sa likod ng mga hakbang.

Naiwan akong nakatayo sa hallway—naguguluhan pero hindi nawawalan ng pag-asa. Marami pa akong tanong, pero isang bagay ang malinaw:

Hindi ako basta-basta aalis. Hindi ngayon. Hindi habang may pag-asa pa akong mabuo muli kung sino ako.

“Hazel Ramirez?” tawag ng pamilyar na tinig mula sa likuran.

Napalingon ako at nakita ko ang isang babaeng nakasuot ng maayos na corporate attire—elegante, maaliwalas ang mukha at may malumanay na mga mata. Nakaayos ang buhok sa isang mahigpit pero propesyonal na bun at may hawak na clipboard.

“Ako nga po,” sagot ko, bahagyang iniangat ang boses.

“Hi! I’m Clara. Ako ang secretary ni Mr. Belfort. Actually, ako rin ang mag-o-orient sayo. Halika, sumunod ka muna sa akin habang wala pa siyang ipinapagawa.”

Sumunod ako sa kanya habang tinatahak namin ang isang hallway na tahimik at puno ng mga glass door offices sa magkabilang panig. Hindi ko maiwasang humanga sa linis at ayos ng buong gusali.

Kung secretary po kayo ni mr Belfort bakit nag hahanap pa sya nang bago?” Takang tanong ko

Ngumiti siya, may bahid ng pananabik sa mga mata. “Ikakasal na ako sa fiancé ko next month. Magmu-move na rin kami abroad. Kaya tinanggap ni sir ang application mo agad. Matagal na niyang gustong may pumalit sa akin.”

Napangiti ako kahit may kaba sa dibdib. “Congrats po. Sana ako rin… isang araw, may mahanap din.”

Ngumiti rin si Clara, sabay tapik sa balikat ko. “Baka mas mauna ka pa sa inaasahan mo.”

Naupo kami sa harap ng computer at sinimulan niya akong turuan kung paano mag-manage ng schedule, tumanggap ng tawag, at mag-handle ng mga dokumento ni Mr. Belfort. Tinuruan niya rin ako kung paano harapin ang mga investors at bisita na dumadating sa opisina, at kung anong klaseng professionalism ang inaasahan mula sa isang secretary ng isang high-profile boss tulad ni Mr. Belfort.

Habang nagtuturo siya, nahuhuli kong napapatingin siya sa akin paminsan-minsan—parang may gustong itanong, pero pinipigilan. At sa bawat oras na lumilipas, lalo akong napapatanong sa sarili:

Bakit ganito ang mga tingin nila sa akin? At bakit parang... may alam sila tungkol sa pagkatao kong ako mismo’y hindi ko matandaan?

Habang patuloy si Clara sa pagtuturo, nakatutok lang ako at pilit inaalala ang bawat detalye. Mahirap man sa simula, sinusubukan kong kabisaduhin ang mga proseso: paano mag-ayos ng appointment gamit ang digital calendar, paano tumanggap ng tawag na may respeto at propesyonalismo, at paano mag-retrieve ng mga confidential files mula sa cabinet na may kombinasyon.

“Dito ka madalas mauupo, Hazel,” sabi ni Clara habang tinuturo ang sleek na secretary desk sa labas ng main office ni Mr. Belfort. “Pag may investors o biglaang bisita, ikaw ang unang sasalubong. You always smile, but firm ka dapat. Hindi lahat ng guest ay mabait, lalo na kung may inihahabol na meeting.”

Tumango ako. “Noted po.”

“Good. At para hindi ka malito, eto pa—” Binuksan niya ang isa pang drawer at inilabas ang isang maliit na box. Isa-isa niya itong binuksan at inilatag sa ibabaw ng mesa.

“Ito ang full set ng uniforms mo. Binigay ito ng HR kahapon. Meron kang Monday hanggang Friday set. Hindi kailangan ng paulit-ulit na paglalaba araw-araw.”

Napanganga ako sa dami ng laman. May five neatly folded blouses—lahat pare-pareho ng design pero magkakaibang shade: soft white para sa Lunes, powder blue sa Martes, light gray sa Miyerkules, cream beige sa Huwebes, at deep navy blue para sa Biyernes. Lahat ay may katambal na pencil skirt at silk scarf na ka-partner ang kulay ng damit.

“Wow... ang dami po. Parang hindi ko kayang isuot lahat 'to,” sabi ko, bahagyang natatawa.

“Sanayan lang 'yan. You’ll look great in all of them,” ani Clara na may ngiti. “At saka—ganyan talaga dito. Ayaw ni Mr. Belfort ng unprofessional look. Gusto niya may consistency, may presence. You’re not just a secretary—you represent him.”

Napabuntong-hininga ako habang pinagmamasdan ang mga uniform. Napakaganda ng tela—malambot, presko, at halatang mamahalin. Para bang... hindi ako sanay sa ganitong klase ng damit.

“Tomorrow, wear the white one. First official day mo na 'yon. Tapos ilalagay mo ang name plate sa left chest, laging naka-pin.”

“Sige po, salamat,” sagot ko habang maingat na inilalagay ang mga uniform sa provided garment Cobag.

“Hazel...” biglang seryosong sabi ni Clara.

Napalingon ako. “Po?”

“Hindi ko alam kung alam mo... pero matagal na kitang nakikita sa mga litrato sa opisina ni Mr. Belfort. Noon pa. Kaya hindi na ako nagtaka kung bakit bigla ka niyang tinanggap.” May bahid ng pagkamausisa sa boses niya.

Napakagat ako sa labi. “Hindi ko po talaga alam kung bakit gano’n. Wala po akong maalala.”

Hinawakan niya ang kamay ko ng marahan. “Baka nga may dahilan kung bakit ka dinala ng tadhana dito, Hazel. Baka unti-unti mong matuklasan ang totoo.”

Tahimik akong tumango habang mariing pinanghahawakan ang garment bag.

Pagkatapos ng halos dalawang oras ng pagsasanay sa desk, tumayo si Clara at ngumiti sa akin.

“Okay na muna tayo sa orientation. Ngayon, ipapakita ko na sa’yo ang buong building para hindi ka maligaw bukas. Tara, sumunod ka lang sa akin.”

Bitbit ang clipboard at keycard, inakay ako ni Clara palabas ng main office at nagsimula kaming maglakad sa hallway. Paglabas pa lang namin, agad akong nakaramdam ng maraming matang nakatutok sa akin. May mga empleyadong pasulyap-sulyap, may iba naman ay lantaran ang pagkakatitig habang nagbubulungan.

"Siya ba ‘yun?" bulong ng isang babaeng naka-uniforme na agad naman pinisil sa braso ng kasamang lalaki.

"Ang sabi ni Tricia, kamukhang-kamukha daw siya ni..." hindi ko na narinig ang kasunod.

Napayuko ako, biglang nailang sa dami ng atensyon. Ramdam ko ang tensyon sa paligid, pero si Clara ay kalmado lang at ngumingiti.

“Hayaan mo sila. Nasasanay lang sila kasi hindi sila sanay na may bago—lalo na secretary kaagad ng boss natin,” bulong niya sa akin, may halong aliw.

Pumasok kami sa unang pintuan sa kaliwa.

“Dito ang HR Department. Next office sa kanan, Finance and Accounting. Wag kang kakalimot, Hazel—hindi gusto ni Mr. Belfort ang pagka-late sa reports, lalo na kung galing sa accounting. Isa pa, ayaw niya ng kulang-kulang na detalye. Laging double-check.”

Tumango ako at tahimik na nag-note sa isipan ang mga paalala.

Habang lumalakad pa kami sa hallway, may ilang staff na tahimik lang pero may iba na may halatang pag-uusisa sa mga mata. Napansin kong may ilang mga litrato sa hallway—mga old company events, ribbon cutting, at gala night. Bigla akong napahinto nang makita ko ang isa sa mga frame: isang malaking gathering, at sa gitna ay si Mr. Belfort… at sa tabi niya, may babaeng naka-white dress na kahawig ko.

"Okay ka lang?" tanong ni Clara nang mapansing natigilan ako.

"Ah—opo, parang… parang pamilyar lang ang eksenang ito," sagot ko, pilit na ngumiti.

“Let’s keep going,” sabi niya, pero pansin ko ang kakaibang sulyap niya sa akin—parang may gusto pa siyang sabihin pero pinipigilan lang.

Naglakad pa kami hanggang sa makarating sa lounge area.

“Dito ka pwedeng mag-break pag may free time ka. Pero tandaan mo, Hazel, ayaw ni Mr. Belfort ng empleyadong palagi sa lounge o panay ang chika. Gusto niya focus, tahimik, at may respeto sa oras.”

“Opo, noted po,” sagot ko agad.

“Isa pa—hindi rin niya gusto ang malakas na tunog ng heels, kaya wag kang magsusuot ng masyadong matinis ang tak-tak ng sapatos. Maliliit na bagay 'yan pero malaki ang epekto sa kanya.”

Tahimik lang akong nakikinig habang pilit kong inaaninag ang bawat kwarto, bawat mukha, bawat daanan. Sa kabila ng pagod at kaba, may kakaibang sigla sa dibdib ko.

Parang... parang unti-unti kong binubuo ang sarili kong nawawala.

Pagbalik namin sa front desk, nilingon ako ni Clara.

“Tomorrow, ikaw na ang uupo sa pwesto ko. Huwag kang kabahan, okay? You’ve got this.”

Ngumiti ako. Kahit may takot, may halong tiwala akong nadama.

“Salamat, Clara. Sa lahat-lahat.”

Tumango siya at tinapik ang balikat ko. “Welcome to Belfort Corporation, Hazel.”