CHAPTER 8
MR. BELFORT POV
Gabi na nang makarating ako sa bahay. Tulad ng dati, tahimik. Walang ilaw. Walang sasalubong sa akin sa may pintuan. Walang halakhak, walang boses na tatawag sa pangalan ko. Isang malamig at malungkot na tahanan—kabaligtaran ng tahanan na minsang puno ng init, ng pagmamahal, at ng mga pangarap.
Diretso akong umakyat sa second floor. Pamilyar na pamilyar na ang hakbang ko, kabisado ko na ang bawat pihit ng doorknob ng kwartong iyon. Marahan kong binuksan ang pintuan.
Agad akong sinalubong ng mabangong usok ng insenso. Lamig ang unang yumakap sa akin, tila ba sinasadyang paalalahanan akong wala na talaga siya rito.
Lumapit ako sa gitnang bahagi ng kwarto—isang istanteng yari sa kahoy, maingat kong pinagawa para lang paglagyan ng mga bagay na nagpapaalala sa kan
