CHAPTER 72
HAZEL POV
Habang palabas na kami ng greenhouse, ramdam ko pa rin ang bahagyang lamig ng hangin na galing sa loob. Ang mabangong halimuyak ng mga bulaklak ay parang ayaw bumitaw sa ilong ko. Tahimik lang kami ng mayordoma habang naglalakad pabalik, ngunit sa bawat hakbang, parang mas lumalakas ang t***k ng puso ko—hindi dahil sa pagod, kundi dahil sa dami ng iniisip ko.
Pagdating namin sa veranda, napansin ko agad ang isang matangkad na lalaki na nakatayo sa tapat ng pintuan ng mansion. Nakapamulsa siya, ngunit halata sa tikas ng kanyang tindig at sa paraan ng pagkakatayo na may iniisip siya nang malalim. Nang mas lumapit pa kami, doon ko nakita ang ekspresyon sa mukha niya—para bang may halong pag-aalala at pananabik.
“Hazel…” mahina ngunit malinaw ang tawag niya. Agad niyan
