The Sinful Affair

Prologue The tears on her cheeks glistened against her emotionless face. Ang mga labi niya ay mariin na magkalapat habang pinipilit ang sarili na hawakan nang maayos ang hawak na ballpen. She swallowed the lump in her throat before she started putting her signature just above her name. Labag man sa kalooban, pinilit niyang tanggapin na matapos niyang ilagay ang kaniyang pirma, tuluyan ng magbabago ang takbo ng buhay niya. “Congratulations, Mr. and Mrs. Handerson!” That congratulatory remark made her cringe silently. With a swift movement, she dried her tears and looked at the witness of her wedding. May apat na tao roon bilang witness ng pribadong kasal. Naroon din ang kaniyang ama at ang mayor na nag-officiate ng seremonya. Napatingin siya sa tao na nasa kaniyang gilid. A man in formal attire whose age is just like her Dad’s is watching her with his victorious eyes. “Can I now kiss my bride?” tanong nito habang may multo ng ngisi ang mga labi. Nagtagis ang kaniyang mga ngipin saka nilingon ang kaniyang ama, ilang hakbang ang layo mula sa kaniya. Pilit ang ngiti nito habang nakaupo sa kaniyang wheelchair at may nurse sa likod. 'This is all for you... for the power and the wealth that you don’t want to lose, Dad. Ako, kapalit ng lahat ng 'yon.' Naalala niya kung paano nagmakaawa ang kaniyang ama na pakasalan ang matandang lalake para mailigtas ang kanilang kompanya mula sa tuluyang pagbagsak nito. She doesn't want it. She doesn’t want to be caged in a marriage with a man she barely knew and whose age is almost triple of hers. Handa na siyang mawala ang buhay na kinasanayan niya ngunit nang maging kritikal ang sakit sa puso ng kaniyang ama, wala na siyang nagawa. The medical attention that he needs and the maintenance is luxurious, something that they can’t afford anymore. They are already losing everything after her father mishandled all of their wealth through gambles and debt. Nagsimulang sirain ng kaniyang ama ang buhay nito na pinaikot na lang sa adiksyon sa sugal simula nang mamatay ang ilaw ng kanilang tahanan. Now, to save everything including him, Mr. Handerson is the only person that is willing to help them and in return, they got married. “Of course you can!” maligayang sagot ng mayor. Mr. Handerson let out a hearty laugh then he looked at her as he stepped forward. “Come on, dear Soledad… my wife.” Tinignan niya ang lalake at nakaramdam ng labis na pandidiri. She should be thankful that he would save them but something is pushing her not to. Bago pa man nangyari ang kasunduan, lagi na siyang tinitignan ni Simon Handerson sa paraan na hindi siya komportable. Idagdag pa ang katotohanan na wala itong makukuha na kahit ano sa kasunduan na 'to maliban sa magiging mag-asawa sila... parang may hindi tama. She feels like he has some hidden agenda. It is impossible that she is the only reason and he is just that kind to help them. His fingers held her chin then he closed the space between them for a kiss. Before his lips could touch hers, she slightly looked away causing for his lips to land on her cheek. Agad na umatras si Soledad nang umakma itong lalapit muli para sa isa pang halik. Alam niya kung gaano ka-awkward ang nangyari ngunit wala siyang pakialam. The civil wedding ended there. Hindi iyon engrande dahil pinili niya ang simpleng kasal. Isa sa kondisyon niya sa kanilang kasunduan ay ang panatilihin muna na sekreto ang kanilang kasal habang nag-a-adjust pa siya. Nakiusap ang ama niya kay Simon tungkol sa gusto ni Soledad. After all, that is the least thing he could do for his daughter. Surprisingly, Simon Handerson accepted Soledad’s request. “Dad, I am leaving today, right? Like what you promised,” ani Soledad sa kaniyang ama habang nakatayo siya sa harap nito. Tumango ito at ngumiti. “Of course, hija. Like what we agreed and planned, you are going to the province and stay there while your husband is gone for his business trip.” Nakahinga man nang maluwag dahil matutupad ng plano, hindi niya napigilan naagtagis ang mga ngipin dahil sa isang salita. “Dad, stop using that word to me. It irks me,” she uttered, pertaining to the word husband. Akmang magsasalita ang kaniyang ama ngunit nahinto ito nang may tumabi sa kaniya. Soledad’s body froze when he put his hand on the side of her waist. Nang tignan niya ang kaniyang ama, kita sa mga mata nito na hindi nito gusto ang mga nangyayari pero walang magagawa dahil nga sa kasunduan. At hindi man nito gusto, mas pipiliin pa rin nito na isakripisyo siya, ang nag-iisa nitong anak, huwag lang tuluyang mawala ang kompanya. “I am leaving tonight. Are you sure you don’t want to come with me? It can be our honeymoon especially that I am travelling to different countries for my business, Soledad,” nakangiting tanong sa kaniya ni Simon Handerson habang nakatitig sa kaniya. Agad na umiling si Soledad at hindi tinignan ang lalake. “No. I prefer to be on our province and have my time alone," she told him frankly. He laughed loudly and it echoed painfully in her ears. “Right, of course. Enjoy the three months, Soledad. After that, you need to do your duties as my wife. You need to serve me.” He followed that with a laugh again and what is more irritating is his father laughed with him too. Gusto niyang sumigaw at umiyak sa nakaiipit na sitwasyon niya pero alam niyang wala iyon magagawang mabuti. She can’t risk it, too because even her father is already his puppet. Umiwas siya ng tingin at tumitig sa kawalan. Could she escape this life? SHE looked down at her journal and opened it. Sinulat niya ang mga plano niyang gawin sa loob ng tatlong buwan. Sa maikling panahon na 'yon, dapat maging masaya siya lalo na't iyon ang huling mga buwan ng pagiging malaya niya. She sighed dreamily after reading all the things she wrote. She is hopeful that everything would be fine and joyful for her. Ngayon ay nakasakay siya sa van na sinundo siya mula sa airport at dadalhin na siya sa kanilang lumang mansion. Matapos kasi ng kasal ay nagbihis lang siya sa hotel kung saan naroon ang mga dadalhin niyang gamit, saka siya dumiretso sa airline at sumakay ng private plane patungong probinsiya. Hindi niya na maalala ang lumang mansion kung saan siya titira sa loob ng tatlong buwan. Doon sila nakatira sa unang limang taon lang ng kaniyang buhay at lumipat na sa Manila. Her gaze went to the window to look at the path that they are taking. Dahan-dahan niyang isinara ang journal habang palapit na sa mansion. Ani ng kaniyang ama, tinatawag na itong 'Forgotten Mansion' dahil nga nabigo siyang alagaan ito. They literally forgot about it and maybe that is a blessing in disguise because it was not included to his troubles. Naalala lang ulit ito noong nakaraang buwan. Hanggang ngayon tuloy ay nililinisan pa rin ito at inaayos ang mga sirang parte para maibalik ang ganda nito. Mabagal nga lang ang pag-aayos dahil hindi pa nila afford na mag-hire nang maraming tao para mapabilis ang proseso. “May mga katulong ba sa mansion?” tanong niya sa driver nang tuluyan nang huminto ang sasakyan sa harap nito. Dumapo ang paningin niya sa lumang fountain na nililinis ngayon. “Opo, Señorita. May limang katulong para alagaan ka at ako naman ang driver." Tinignan siya nito gamit ang salamin sa harap saka napangiti. "Papa ko po 'yung family driver n'yo no'ng dito pa kayo nakatira kaso wala na siya. Ngayon, ang mama ko ulit ang mayordoma katulad pa rin noon." Dahan-dahan siyang napatango kahit hindi niya na maalala 'yon. She decided to get off the car. As soon as the door of the car opened, the cold fresh air welcomed her. Dahan-dahan siyang napangiti at nawala ang lahat ng bigat na nararamdaman nang makita ang paligid. And in that moment, she decided to forget all her problems and issue. Mabuti na rin na walang alam ang mga tao rito tungkol sa nangyayari sa buhay nila. In that way, she could live a different life for the mean time…. Even in a short span, she could forget how her life has turned into a nightmare. Sinalubong siya ng limang katulong doon sa entrada ng mansion. Lahat siya ay nakasuot ng uniform kaya madaling malaman. Agad niyang napansin ang babae sa harap na nasa late 50's na siguro ang edad. She realized that it could be the mayordoma that the driver was talking about. Soldedad smiled at them. “Maligayang pagdating, Señorita Soledad,” sabay-sabay na pagbati ng mga kasambahay sa kaniya. Tumango siya, nanatili ang ngiti sa labi. "Thank you. It's nice to be here again!" The maids introduced themselves. Ang mayordoma ay si Nana Rona. Ang dalawa ay si Leandra at Andi na anak ng mayordoma. Ang natira naman na dalawa ay mga anak din ng dati nilang kasambahay. The inside of the mansion is still not that clean. It is too big so it needs a lot of time or a large number of people to clean. Inunang ayusin at linisin ang mga pinakamahahalagang area katulad ng sala, kusina, dining area, pati na rin ang common comfort room. “Inuna na rin nila ang master's bedroom dahil 'yon ang gagamitin mo. May tatlong kwarto rin sa third floor na handa na, kung sakaling may imbitahan kang kaibigan. Tapos dito sa ground floor, maid's quarter para sa mga gusto mag-stay-in,” paliwanag ni Nana Rona. Tumango si Soledad saka dumako ang tingin sa mga higanteng litrato ng pamilya nila na nakadikit sa mataas na pader sa living room. Dahan-dahan siyang umakyat sa engrandeng hagdan para mas matignan iyon nang mabuti. She is young on those pictures, maybe around four or five years old. Her deceased mom was still there during those time. Mukhang napakasaya ng pamilya nila sa mga litrato na 'yon. Walang kaalam-alam sa mga madilim na pangyayari sa hinaharap. She let out a bittersweet smile, feeling nostalgic. “Are there stocks for our food and necessities?” tanong niya saka iniwasan na ang tingin ang mga pictures saka bumaba. Ang mayordoma na sumunod pala sa kaniya ay bumaba na rin. For the mean time, she will forget all the sadness and pain in her life while she is here. Alam niya na deserve niya na maging masaya at tunay na malaya bago niya tuluyan ng harapin ang malungkot na reyalidad ng kaniyang buhay. “Lahat ay maayos at handa na, Señorita. Wala ka ng dapat ikabahala," sagot ng mayordoma. Nilingon niya ang babae. “Just call me Soledad, Nana Rona. Drop the formalities, please. Gusto ko rin magpasalamat para sa paghahanda ng lahat para sa akin.” Ang mayordoma ay bahagyang nabigla sa mabubuting salita ni Soledad. Matagal na niya itong hindi nakita at wala siyang balita sa kanila kaya naman wala siyang alam kahit kaunti tungkol sa ugali nito. Ngunit sa nakikita niya ngayon, mukhang maayos itong napalaki kahit mayaman at tiyak nakukuha ang lahat ng gusto. Napangiti siya. "Huwag ka ng mag-alala, Soledad. Aalagaan kita habang narito ka. Maging masaya ka lang at i-enjoy ang bakasyon mo," aniya. SOLEDAD just ate her lunch before she took a rest and slept. Her sleep was disturbed by the loud ringing of her phone. Inaantok pa siya nang pilit niyang inabot ang cabinet sa gilid ng kaniyang kama para kunin ang kaniyang cellphone. Mabibigat ang mga mata nang pinilit niyang tignan kung sino ang tumatawag. When she saw the name of her bestfriend, Dalya, she immediately opened her eyes, then sat and answered it. “Maria Soledad, you didn’t call me! How are you? Nasaan ka na?” Dalya asked aggressively. Soledad chuckled hoarsely hearing that then yawned. Her fingers ran through her brown hair to fix since it's a bit messy. “Sorry, nakalimutan ko i-update ka. I am already here.” Narinig niya ang malalim na paghinga ng matalik na kaibigan sa kabilang linya. “So, how’s the place? Is it worthy for rejecting my offer to come with me abroad?” Dalya asked, sounding like she is sulking. Hindi napigilan ni Soledad ang mapahagikhik sa sinabi nito. Hindi pa rin nakalilimutan ni Dalya ang pagtanggi niya sa offer! Vacation abroad sounds good and promising but she chose the relaxing province. Soledad really wants to be at peace and be calm for three months. Alam niyang probinsya ang perfect place para doon kaya tinanggihan niya ang pag-aaya nito. Far from the busy city, noisy transportations, and toxic people. “Well, it is fine,” ani Soledad. “Really? Is the place pretty?” She can imagine Dalya pouting while asking that. Napangiti siya. Nakagat niya ang labi habang nag-uunat. “Well…” The cold floor welcomed her feet as she stepped on it. Naglakad siya patungo sa ceiling-to-floor na glass window saka itinulak sa gilid ang mabigat na kurtina. Her room was built in the perfect place. It is facing the garden where there are lots of colorful flowers. Nakikita rin niya ang berdeng bundok sa 'di kalayuan. It looks peaceful and calming. “It’s beautiful here, Dalya. Exactly like what I am looking for.” “Hmp…” Dalya uttered. “You will see something better if you’ll come with me. I'lll visit Japan and South Korea pa naman then I'll stay somewhere in America for a month!” Tila nangungumbinsi pa rin ito ngunit kapagkuwan ay napabuntong-hininga. “But if you really like there and that is what you want…” she added with a low and sad voice. Gumuhit ang ngiti sa labi ni Soledad. Her bestfriend is really kind, generous, and understanding. Kaya naman never siyang na-bother na ito lang ang nag-iisa niyang kaibigan. Dalya is already the best. Quality over quantity. She learned that in the hardest way, She once had a lot of friends but when their company slowly fell, her so-called friends are also gone like a bubble. Si Dalya Constantina lang ang nanatili, anuman ang sitwasyon niya. “Pasalubong na lang from your trip,” Soledad answered and joked. Her gaze landed on the garden again when something moved and it caught her attention. Noon niya lang napansin na may mga matataas na damo roon na sinisira ang hardin na puno ng magagandang bulaklak. Tuluyan ng nawala ang atensyon niya sa nagsasalitang bestfriend niya nang makita ang malapad at hubo na likod ng isang lalake. Napataas ang kilay ni Soledad nang makita na naggalawan ang muscles nito sa likod nang may ginawa ito na may pwersa. His beautiful complexion is attractive too that somehow looks sparkly because it is golden tan intensified by some beads of sweat. “Just text me the things you want and I'll buy it for you. Don’t forget to enjoy there and look for a man so you can finally have a boyfriend, Sol!” Soledad blinked when she heard the last sentence that Dalya just said. Hindi nga pala alam ng bestfriend niya na kasal na siya. Hindi rin niya alam kung paano iyon sasabihin nang hindi sasama ang loob nito. Hindi siya nakapagsalita at nanatili ang tingin sa lalake na tuwid ng nakatayo. Nakatalikod ito sa pwesto niya. The man ran his fingers through his hair then dried his sweats on his forehead using the black shirt on his shoulder. 'Who is that man? Is he a gardener here?' She asked in her mind. Napansin niya ang mga tools sa may paanan nito at napagtanto na baka tama siya. He must be a gardener on their garden. He was just cutting the wild grasses. Nang gumalaw ito at bahagyang tumagilid ay nakita niya ang harap ng katawan nito. The man is standing tall, lean and muscular, and his abdominal muscles are hard not to be noticed. Napalunok siya nang malalim sa pagkabigla nang 'di inaasahan na tumingala ito sa kaniya. Soledad immediately looked away, trying not to embarrass herself from staring at the man like a creepy stalker then being caught. Napakurap-kurap siya saka kinalma ang sarili bago muling tinignan ang lalake. Akala niya ay hindi na ito nakatitig. But in her surprise, his gaze is still on her. His amber eyes look like smoldering and because of his heavy lashes, they look naturally seductive. Nakatitig ang lalake na para bang nakikita nito ang lahat sa kaniya. “Soledad?” She heard Dalya’s voice on the other line. Nakita niya ang paggalaw ng panga nito nang umigting iyon. She can’t stand the intimidation anymore so she quickly stepped back and covered the window with the heavy curtain again. “Hey!” Dalya uttered. She inhaled sharply before speaking, “I… I am here…” “Uh, okay…” There is a confusion in her voice. “So as I was saying--” Dalya started talking again. Pinilit ni Soledad na makinig muli sa kaibigan habang pilit na kinakalimutan ang mga mata ng lalake na 'yon. That man is just so intense and intimidating.