My Sassy Heiress

CHAPTER TWO

Ano daw? Lolo ko siya?!

Parang gusto niyang tumawa, pero walang tunog na lumabas sa bibig niya.

Tumingin siya sa paligid, hinihintay na may magsabi ng “Joke lang!” o kaya “Nasa prank show ka!”

Pero walang nagsalita.

Walang tumawa.

Dahil mukhang seryoso ang lahat—lalo na ang matandang nasa harapan niya.

At doon lang niya napansin na may sakit sa mga mata nito.

Parang matagal na nitong hinanap ang sagot sa isang matagal nang misteryo.

At ngayon, mukhang natagpuan na niya ito—sa katauhan ni Bea.

Pero ang tanong?

Ano ang ibig sabihin nito?

At anong koneksyon niya sa pamilyang Montemayor?

Nanlaki ang mga mata ni Bea, tila hindi makapaniwala sa narinig niya. Parang binuhusan siya ng malamig na tubig, pero sa halip na magising, lalo lang siyang nalito.

"L-LOLO?!"

Napalingon ang ilang customers sa café, nagbulungan, at may ilan pang napahinto sa pagkain. Pati ang mga kasamahan niyang crew ay mukhang nag-aabang ng susunod na mangyayari.

Tiningnan niya ang matanda sa harapan niya este, si Don Ernesto Montemayor. Hindi lang basta mukhang mayaman, pero mukhang may bigat ang presensya nito. Parang ‘yung tipong sanay utusan ang mundo at asahan na susunod ito sa kanya.

Pero ngayon, ang malaking tanong: bakit siya?

Narinig niyang may suminghap mula sa gilid—si Jenny, ang isa niyang co-worker.

"Montemayor? 'Yung may-ari ng Montemayor Group of Companies?!"

Napalunok si Bea. Hindi nga ba ‘yun ‘yung isa sa pinakamalalaking business empires sa bansa? Napapanood niya lang sa balita at nababasa sa mga magazines. ‘Yung tipong nasa “Richest Families in the Country” list taun-taon?

Pero anong koneksyon niya ro’n?

Hindi niya napigilan ang mapatawa nang awkward. Pilit niyang dinadaan sa humor ang sitwasyong ito, kahit ramdam niyang nanginginig ang mga kamay niya. “Sir, maganda naman po ako, pero hindi po ako sugar baby niyo, okay?”

Pero hindi man lang nagbago ang ekspresyon ni Don Ernesto. Kung ano ang lungkot at seryoso niyang tingin kanina, gano’n pa rin ngayon.

“Hindi kita niloloko, Beatrice. Ikaw ang nawawalang apo ng Montemayor.”

Parang may sumabog na fireworks sa utak ni Bea.

Nawala ang lahat ng ingay sa café. Hindi niya alam kung siya lang ba ang nag-aamok sa loob, pero ang naririnig lang niya ay ang sariling paghinga—mabilis, parang hindi niya ma-control.

‘APO NG MONTEMAYOR.’

'NAWAWALANG APO.’

"Hala, seryoso ba ‘to?"

Tumingin siya kay Manager Rudy, na nakataas ang kilay at parang hindi rin makapaniwala. "Boss, nagdadrama lang ba ako o totoo 'yung sinabi niya?"

Huminga nang malalim si Manager Rudy bago lumapit at bumuntong-hininga. “Bea, parang totoo ‘tong sinasabi ni Don Ernesto.”

Dahan-dahang napaatras si Bea. Napailing siya, sinubukang mag-isip nang maayos. “Wait lang, so… ibig sabihin nito…” Tumingin siya sa paligid, sa mga kasamahan niyang crew na parang nag-aabang sa kanyang susunod na reaksyon.

Napatingin siya kay Manager Rudy, at sa wakas, nakahanap ng matinong conclusion.

“Mayaman na ako?!”

Ilang segundo lang ang lumipas, pero pakiramdam ni Bea ay isang buong pelikula na ang nag-flash sa utak niya.

Kung totoo ang sinasabi ng matanda…

Kung apo nga siya ng isang Montemayor…

Ibig sabihin… lahat ng paghihirap niya, tapos na?!

Pwede na siyang bumili ng mamahaling milk tea nang hindi na kailangang maghintay ng sweldo! Pwede na siyang mag-shopping ng hindi nangangamba sa presyo ng tag! Pwede na siyang mag-quit sa café na ‘to at mabuhay bilang isang—

Pero saglit.

Pumikit siya, huminga nang malalim, at inalis ang delulu mode.

Tiningnan niya ulit si Don Ernesto, this time, mas seryoso. “So, lolo kita?” tanong niya, sabay pulas ng kamay sa bulsa na parang cool lang.

Tumango si Don Ernesto. “Oo.”

Napataas ng kilay si Bea. "Mayaman ako?

"Oo."

Nag-cross arms siya. “Eh bakit ngayon ka lang lumitaw? Baka naman scammer ka? Pati ako, ibebenta mo?"

Napahagikhik ang ilang crew sa likod niya, pero seryoso lang ang ekspresyon ni Don Ernesto. Hindi siya galit, hindi rin mukhang na-offend.

Sa halip, malalim itong huminga at marahang sumagot. “Itinago ka ng ina mo para protektahan ka. May mga gustong agawin ang yaman mo.”

Natigilan si Bea.

Ang sagot na ‘yun, hindi niya inasahan.

May kilabot na dumaan sa batok niya.

Hindi lang ito basta tungkol sa pagiging mayaman.

Kung totoo ang sinasabi ng matanda…

Ibig sabihin, may mga taong gustong mawala siya.

Napalunok siya.

So, mayaman na nga ako, may bonus pang teleserye-level drama!

Pero isang bagay ang hindi niya matanggap:

Paano kung may mga taong ayaw siyang tanggapin bilang Montemayor?

At mas malala—paano kung may mga gustong bumura sa kanya sa mundong ‘yon?

Nakaupo si Bea sa isang lumang stool sa break area ng Café Alegre, nakatitig sa harap niya si Don Ernesto Montemayor, ang matandang bigla na lang sumulpot sa buhay niya at nagpakilalang lolo niya. Hindi lang basta lolo, kundi ang lolo na mayaman, isang bagay na akala niya’y sa teleserye lang nangyayari.

“Beatrice,” seryosong sabi ng matanda. “Gusto kong isama ka sa Montemayor Mansion.”

Napakurap si Bea. Pinisil niya ng kamay ang braso baka sakalaing bigla siyang magising sa panaginip na ito.

“Uh… teka, teka…” Tinaas niya ang kamay na parang estudyanteng may tanong sa klase. “Ano po ulit? Ulitin natin. As in… ‘yung mansion? Yung bahay na parang castle sa Forbes Park? Gano’n?”

Tumango si Don Ernesto. “Oo. Gusto kong ipakilala ka sa pamilya.”

Napakagat labi si Bea, saka unti-unting tumingin sa paligid ng Café Alegre. Ang maliit at masikip na puwesto niya sa staff break area, ang lumang coffee machine na madalas magloko, at ang apron niyang punong-puno ng coffee stains—ito ang mundong kinagisnan niya. At ngayon, isang yaman na hindi niya inakala ang bigla na lang iaalok sa kanya?

Milyon-milyong tao ang nangangarap ng ganitong pagkakataon. Isang iglap, pwedeng magbago ang buhay niya—wala nang pag-aalala kung paano makakabayad ng renta, wala nang overtime sa trabaho para lang makakain ng maayos. Pero bakit parang hindi lang simpleng swerte ito? Bakit parang may bigat na kasamang hindi niya pa lubusang nauunawaan?

“Wait lang, Lolo—este, Don Ernesto—”

Pinandilatan siya ng matanda.

“Okay, Lolo Ernesto. Para saan ba ‘to? Bakit ngayon lang kayo sumulpot sa buhay ko?”

Napabuntong-hininga ang matanda. “Hindi ko ginusto ang nangyari noon. Ang ina mo—”

Napataas ang kamay ni Bea, saka mabilis na umiling. “Wait! Teka lang! Classic line ‘yan ng mga tatay sa teleserye na biglang lilitaw pagkatapos iwan ang anak. Ano ‘to? Bigla na lang akong isasama sa bahay niyo, tapos may dramatic music, may kontrabidang tita na ayaw sa’kin, at may long-lost half-brother na galit sa mundo?”

Hindi sumagot si Don Ernesto.

Nanlaki ang mata ni Bea. “Teka… may kontrabidang tita nga ba ako?!”

Nagkibit-balikat ang matanda. “Sa isang pamilyang mayaman, laging may ganon.”

Napakurap si Bea. Aba, hindi niya in-expect na magkakaroon siya ng totoong kontrabida sa buhay!

“Pero bakit? Bakit bigla mo akong gustong isama? Ano’ng meron?”

Nagseryoso ang mukha ng matanda. “Dahil ikaw ang tagapagmana ng Montemayor empire.”

Napahawak si Bea sa dibdib niya. “Teka, ang bilis naman. Kahapon waitress lang ako, ngayon mana-mana na agad?”

Tumikhim si Don Ernesto. “Alam kong mabibigla ka. Pero ito ang katotohanan—ikaw ang tunay na tagapagmana, at gusto kong ihanda ka sa responsibilidad na iyon.”

Nanlaki ang mata ni Bea.

“RESPONSIBILIDAD?! Ano ‘to, trabaho? Akala ko ba pag mayaman, chill lang? Yung tipong may butler, may golden retriever, tapos may kasamang dramatic sunset habang iniinom ang mamahaling wine?”

Napailing ang matanda. “Hindi gano’n kasimple ang pagiging isang Montemayor.”

Napanguso si Bea. “So, may catch. Sabi ko na nga ba. Walang libreng lunch.”

Ngumiti si Don Ernesto, halatang naaaliw sa kakulitan ng apo niya. “Kailangan mong matutong maging bahagi ng pamilya. Gusto kong ipakilala ka sa iba, at gusto kong ikaw mismo ang magpasyang tanggapin ang lugar mo sa mundo namin.”

Muling napatingin si Bea sa paligid niya. Ang café na naging buhay niya, ang amoy ng kape na parang parte na ng sistema niya, ang mga katrabaho niyang parang pamilya na niya… kaya ba niyang iwan ang mundong ito para sa isang bagay na hindi niya sigurado?

Ang tanong: handa ba siyang pumasok sa mundo ng mga Montemayor?

“So… paano kung ayaw ko?”

Tumaas ang kilay ng matanda. “Handa kang talikuran ang lahat ng ito? Ang pagkakataong magkaroon ng mas magandang buhay?”

Napaisip si Bea. Totoo, mahirap ang buhay niya ngayon. Kulang ang sweldo, madalas magtipid, at minsan nagkakasya na lang sa instant noodles kapag petsa de peligro. Pero… at least, panatag ang loob niya.

Pero paano kung tanggapin niya ‘to? Paano kung mas malaking gulo ang hatid nito?

“May oras kang magdesisyon, Beatrice,” mahinahong sabi ng matanda. “Pero tandaan mo, hindi lang ito tungkol sa kayamanan. Tungkol ito sa kung sino ka talaga.”

Napalunok si Bea.

Pera o panatag na buhay?

Alin ang pipiliin niya?

Sa unang pagkakataon, pumayag si Bea na makita ang sinasabing Montemayor Mansion. Pero bago pa siya makasakay sa itim na luxury car na may leather seats at amoy bagong detailing, dumaan muna siya sa staff locker niya. Tumitig siya sa apron niyang puno ng coffee stains, sa lumang cellphone niya na may crack sa screen, at sa tip envelope na hindi pa niya nabubuksan.

Kaya ba niyang iwan lahat ito?

Habang nasa loob siya ng sasakyan, hindi niya mapigilang kabahan. Hindi lang ito tungkol sa yaman. Hindi lang ito tungkol sa pamilya.

Ito ang unang hakbang patungo sa isang bagong mundo.

Pero sigurado ba siyang gusto niyang tumuloy?

“Huwag kang kabahan,” sabi ni Don Ernesto habang nakatingin sa kanya mula sa passenger seat. "Relax ka lang."

Ilang minuto pa, huminto na ang sasakyan sa harap ng isang engrandeng mansyon na parang hinugot mula sa isang luxury magazine. Kasing laki yata ng buong barangay nila ang lugar! May fountain pa sa harap, parang hotel.

Nanlaki ang mata ni Bea. “Grabe naman ‘to… anong klaseng bahay ‘to? Parang palasyo ni Cinderella!

Bumaba siya ng sasakyan at huminga ng malalim. Pero pagpasok pa lang niya sa loob, para siyang na-time travel sa mundo ng mga elite.

“Kumusta naman ang buhay sa… normal na mundo?” may bahid ng pang-uuyam sa boses ng babae.

Napataas ang kilay ni Bea. Aba, ‘teh, sino ka?

“Masaya naman,” sagot niya, pilit na nakangiti. “Masarap ang tapsilog, mura ang kape, at hindi kailangan ng chandelier para gumaan ang buhay.”

May narinig siyang munting paghagikhik mula sa likuran, pero ang babae sa harap niya? Hindi natuwa.

“Hmph.” Binaling nito ang tingin kay Don Ernesto. “Bakit mo siya dinala rito?”

“Dahil bahagi siya ng pamilya,” mariing sagot ng matanda.

Pero hindi nagbago ang ekspresyon ng babae. “Ang pamilya natin ay hindi basta-basta dinadagdagan, Papa. Hindi ito laro.”

Ramdam ni Bea ang bigat ng sitwasyon. Alam niyang hindi magiging madali ang pagtanggap sa kanya ng pamilyang ito.

Pero ang tanong…

Handa ba siyang lumaban para sa lugar niya?

Pagkatapos ng tensyonadong pagtanggap sa kanya sa mansion, dinala si Bea ni Don Ernesto sa isang marangyang dining hall, isang silid na mukhang pang-royalty sa sobrang engrande.

Isang mahaba at makintab na dining table.

Mga upuang mukhang hindi pwedeng upuan nang basta-basta.

Isang chandelier na parang mas mahal pa sa buong street ng tinitirhan niya noon.

At higit sa lahat… mga matang nakatutok sa kanya.

Mukhang buong angkan ng Montemayor ang nandito, at hindi lahat mukhang masaya sa pagdating niya.

Let the battle begin, bulong niya sa sarili bago umupo sa tabi ni Don Ernesto.

Nagsimula ang dinner nang pormal masyadong pormal para sa panlasa ni Bea. Walang normal na kutsara’t tinidor, may tatlong klase ng baso, at ang pagkain? Parang obra maestra sa liit.

Habang tahimik na kumakain ang lahat, tumikhim si Don Ernesto at tumayo.

“May mahalaga akong anunsyo sa inyong lahat.”