Somewhere In Between

“Why is it that just when the noise begins to fade – no more calls, no more texts, no trace of their presence, just the distant echo of their name passing in news or memories…? They suddenly return? They come back right when you’ve finally started to accept their absence. When you’ve begun to believe you’re free at last.” “They return just when your heart is beginning to heal, when you’ve found peace, and maybe even a little happiness. Then suddenly, there they are… Giving you just enough attention to make you remember everything. Just enough to make you stop and think, and wonder if you’re really ready to move on. It’s like they’re pulling you back without saying a word.” “And somehow, in just one moment, everything comes rushing back. The quiet that used to feel peaceful now feels heavy and loud. Everything you worked so hard to forget is back. In an instant, it feels like you’re starting all over again, feeling the same pain, realizing you still care, still miss them, still want them even if you’ve tried so hard not to.” “What hurts more is knowing I was the one who actually walked away. I was the one who choose to leave, who tried to protect myself by letting go. But why do I still feel like this? Why does it still hurt so much? Why does it feel like I’m the one who’s more hurt? Even when I was the one who leave and never say goodbye?” “Tulala ka nanaman siyan Saraiah.” Sambit ni Ryen na aaking katawagan ngayon. Agad akong napabalik sa huwisyo matapos marinig ang sambit ni Ryen. I am packing my things while talking to them dahil plano kong umuwi na ng Pilipinaas. I already build a company, maaayos na siya at stable, tapos na rin ang contract ko dito sa ibang bansa. “When do you plan to go home?” Tanong ni Annaya. “This week.” Sambit ko habang busy mag ayos ng aking mga damit. “Are you staying here for good or bakasyon lang?” Tanong ni Ryen. Mabilis akong humarap sakanila at ngumiti, “I’ll tell both ogf you kapag naasa Pinas na ako.” Sambit ko. “And by the way, yung condo, kamusta?” Tanong ko. “Maayos, minsan doon kami nag stay ni Annaya. Walang binago, walang pinalitan. Kung ano nung iniwan mo, yun din aabutan mo.” Kibit balikat na sambit ni Ryen habang umiinom ng kape. “Thank you sa pag maintain at pag aalaga sa condo ko.” Nakanguso kong ssambit sakanilang dalawa. “May bawi yan, kaya umuwi ka na rito.” Natatawang sambit ni Annaya. “Malapit na.” Tugon ko naman at saka ngumiti. “Ayaw mo ba talaga ng sundo?” Tanong ni Annaya. “Nope, uuwi naman ako. Hintayin niyo nalang.” Napapailing na sambit ko. “I also have a gifts para sainyo.” Dugtong ko maatapos ko maag impake. “Wow finally tapos ka na.” Puna ni Ryen. “Ang bagal mo talaga kumilos, walang pinaag bago.” Napapailing niyang dagdag. “That’s why I need to get ready ng maaga kasi I hate cramming na.” Biro ko. “Wow? The Saraiah Kaamari Alva who is literally known for her cramming attitude????” Hindi makapaniwalang sambit ni Annaya. “Hoy! Ang oa mo.” Tumatawa kong sambit. “Seryoso, you hate cramming now? Dámn, ilang taon ka bang nawala.” Sulsol ni Ryen kaya napailing nalang talaga ako sakanilang dalawa. “Trippings kayo. Syempre may work na, CEO hello?? Bawal ang cramming.” Depende ko habang tumatawa. “Sus. Ikaw boss, ikaw masusunod.” Biro naman ni Ryen. “Need baguhin routine syempre, hindi na ako nag aaral na pwedeng mag beg sa teachers dahil hindi nagawa ng maaga task.” Kamot ulo kong sambit. Naalala ko noon halos habulin at mag beg ako sa mga teachers kasi palagi akong late submission sa sobrang katamaran ko pero thank God, nag graduate ako as Suma Cúm Laude sa school. Diba? Sino mag aakalang yung batak sa pag kacram, yung tamad, yung late submissions palagi at halos hindi na mag aral ay Suma Cúm Laude pala at the end of the year. “Oo na, our one and only Suma Cúm Laude.” Napapailing na sambit ni Ryen. Nang matapos ako maakipag usap kila Ryen ay agad na akong tumayo at naaligo. “Hey.” Sambit ko sa aking kapatid. “Are you really going home na?” Tanong ni Yanna. Si Yanna ay bunsong kapatid ko. She’s a miracle baby of my mother. 5 years old. “Yes baby. Uuwi na po si Ate sa Philippines.” Sambit ko at saka marahang binuhat si Yanna. “Uwi rin ikaw doon kapag big girl ka na at graduate.” Nakangiting sambit ko. Maiiwan kasi sila ni Mommy dito sa Australia kasama si Daddy na nag papagaling. “Sigurado ka na bas a desisyon mo?” Tanong ni kuya Iyo. “Oo naman kuya. Nandoon ang trabaho ko, ang kumpanya.” Seryosong sambit ko, trying to avoid the reason why he asked me that question. “Wala pa man din umiiwas ka na.” Natatawang sambit ni Ate Haya, asawa ni Kuya. “Masyadong maliit ang mundo at ang industriya sa Manila at Baguio para hindi kayo mag kita.” Seryosong sambit ni Kuya at bakas sa kaniyang mata ang pag aalala. “I’m okay. As long as hindi ko siya makikita, makakatrabaho.” Mahinang sambit ko at nag iwas ng tingin. Kaya ko nga ba talaga? Handa na ba talaga akong Makita siya? Mabilis ang kabog ng aking dibdib, samu’t saring emosyon ang nararamdaman, nagugulumuhani na rin ang aking isip. Hindi mapakali. “You’re not yet ready.” Puna ni Kuya. “She needs it. Hindi yan makakausad kung tinatago at iniiwasan niya.” Pang kontra ni Ate kay Kuya dahil mukhang pipigilan akong umuwi ng bansa. “She needs to grow, to explore, and to learn. Kaya niya yan, kailangan niyang harapin king saan siya pinaka mahina at pinaka takot.” Dagdag ni Ate kaya napangiti ako. “May tiwala kami sayo.” Sambit niyang muli. “Kapag kailangan mo kami ay huwag kang mag dalawang isip na tumawag o umuwi ha.” Paalala ni Kuya. “Oo naman Kuya.” Natatawang sambit ko. “And besides, hindi pa ako uuwi ng pinas oh. I have one more week to spend time sainyo.” Sambit ko. “Yehey!” Sambit ni Yanna na nakapukaw sa aming atensyon. Kanina pa pala nakikinig. “Come here Yanna.” Nakangiting sambit ni Kuya Iyo. Pinagmamasdan ko lang sila ni Ate Haya habang nilalaro si Yanna. “Pwede na kayo mag anak, gusto ko na magka pamangkin.” Biro ko sakanilang dalawa habang nakangiting nanonood. “Sa susunod na yon.” Biro ni Ate Haya kaya napakibit nalang ng balikat si Kuya Iyo. “Ikaw? Baka gusto mong mag asawa na?” Singit ni Daddy na nakasakay sa wheel chair na tulak tulak ni Mommy. “Yan mag aasawa? E hindi nga maka usad sa best friend niya.” Biro ni Kuya Iyo. “Hoy! Ang kapal naman ng mukha mo!” Sigaw ko at binato ng unan na nadampot ko sa may couch si Kuya. “Kaya mo na ba?” Tanong ni Mommy sa akin. “Kakayanin po. Nandoon ang trabaho at ang kumpanya ko Mommy. Nandoon din po ang mga kaibigan ko.” Seryoso kong sambit. “Hindi naman yan main reason mo e.” Sambit ni Kuya na ngayon ay nakalapit na pala sa amin. “Ano nanaman.” Reklamo ko habang naka nguso. “The whole point, and the main reason why you want to comeback kasi nandoon ang BUHAY mo hindi ba?” Tanong ni Kuya Iyo at talagang diniinan pa ang salitang ‘buhay.’ “Malamang, doon ako lumaki e.” Pambabara ko pero alam ko talaga ang totoong tinutukoy ni Kuya. Kasi tama siya, na kahit hindi ko man aminin sakanila o sa sarili ko. Alam kong kaya ako babalik dahil nandon ang buhay ko, nandoon si Achilles.