When She Was Thirteen

Chapter 6

Pagkatapos ng halos kalahating oras ay nakawala na rin kami sa traffic. Gutom na gutom na ako at sa tingin ko'y gutom na rin si Chantle dahil pagkatapos niyang tumawa kanina'y naging tahimik na siya.

I must admit, I did not expect that question. Kung totoo man ang naging tanong niya, ano naman ang isasagot ko? Damn, I don't know.

Chantle is very special to me. Sa lahat ng importanteng pangyayari sa buhay niya ay nandoon ako. I witnessed her first cry, when she learned how to walk, I saw her in her first uniform during her preschool years, I was there during her 1st until 13th birthday. Nakita ko kung paano siya lumaki at magka-isip.

I couldn't like Chantle more than a little sister because that would be my greatest sin here on Earth. Hindi ko alam kung mapapatawad ba ako ng mga taong nakapaligid sa amin, lalo na sa mga taong nasa paligid ni Chantle, kapag nalaman nilang may posibilidad na mahalin ko siya ng higit pa sa pagiging kapatid.

"Uy, Kuya Lester? Ano hindi tayo bababa?" natauhan ako nang magsalita si Chantle. Halos makalimutan ko nang nandito na nga pala kami sa paborito niyang restaurant.

"Ah. Sige, tara na."

Wala ako sa sarili habang kumakain kami. Ang daming kwento ni Chantle pero kahit isa ay wala akong matandaan at maintindihan. Nakatitig lang ako sa kanya habang nagsasalita siya.

I need to confirm some things...

Nang nasa grocery store na kami ay ganoon pa rin ang eksena. Siya ang pumili ng mga dapat naming bilhin. I am amazed that she could actually handle grocery chores. Chantle acts matured in public places. Hindi naman kasi siya mukhang 13 years old dahil matangkad siya, marunong manamit, at ang pisikal na katawan ay tila nahubog na. I wonder if she'll be more like this in the future.

What the hell? Bakit pati iyon ay iniisip ko?

"Are you okay?" tumigil sa pagtutlak ng cart si Chantle at humarap sa akin.

"Yeah, I'm fine," ngiti ko. "Medyo pagod lang siguro."

"Ohh... magbayad na tayo?" nilingon niya ang aming mga pinamili bago muling tumingin sa akin. "Okay na rin naman ito. Para makapagpahinga ka na."

"Sige, ako nang pipila. Hintayin mo na lang ako sa labas ng counter."

"Okay."

Kinuha ko ang cart sa kanya pagkatapos ay lumabas na siya para hintayin ako sa dulo ng counter. Habang nasa pila ay pinagmasdan ko si Chantle. She's checking her phone. I couldn't help but appreciate her physical appearance. Her hair's in a ponytail while her bangs parted in the middle. She's wearing jeans folded above her ankle, a sleeveless white top, and white sneakers. 

"Uh, excuse me, Sir? Kayo na po..." the lady on the counter talked to me. Tumingin ako sa kanya at ngumiti para pagtakpan ang kahihiyang natamo.

I should f*****g stop this whatever right now. Hindi na maganda ito. Bakit nang dahil sa tanong ni Chantle ay naging tuliro na ako? I thought I was just hungry when she asked that. Pero bakit gano'n? Hanggang ngayon ay dala ko pa rin ang tanong na iyon.

Lumipas ang mga araw ay naging ganoon na ako. I'm like an idiot trying to solve an unknown mystery. I know, alright, that question was only meant as a joke. But why do I feel like I need to answer it? Pakiramdam ko'y hindi ako matatahimik kapag hindi ko sinagot ang tanong na iyon.

Damn it, Lester. You are insane!

"Pansin ko lang, ilang araw ka nang wala sa sarili... minsan tulala. May problema ba?" puna ni Caleb pagkatapos ng aming meeting.

"Wala," iling ko kahit na alam kong pareho kaming hindi kumbinsido sa naging sagot ko.

"No, really, talk to me. Alam mo naman na mahilig lang akong mang-asar pero pwede mo rin naman akong kausapin ng seryoso."

Gusto ko na lang sanang itago itong gumugulo sa isip ko ngunit hindi ko kaya. Hindi ko na rin kasi maintindihan ang sarili ko.

Napagpasyahan kong ikuwento na kay Caleb ang gumugulo sa aking isip. I know I can trust him. Isa siya sa pinakamatalik kong kaibigan simula pa noong college. May mga bagay rin akong gustong itanong sa kanya at alam kong kaya niyang sagutin ang mga iyon.

Nang gabing iyon ay tumungo kami sa isang bar na malapit sa aming opisina. Nagtext ako kay Chantle na baka gabi na akong makakauwi. She did not reply, though. I wonder if she received my message? Dalawang beses ko naman itong sinend sa kanya, siguro naman ay natanggap niya.

"So... what's your problem?" Caleb handed me a bottle of beer.

Hindi ko na kailangan pang patagalin ang usapan namin.

"Sabihin mo nga sa akin... paano mo nasabi na may gusto ako kay Chantle?"

Nagulat siya sa tanong ko pero batid ko rin sa mga mata niya na darating kami sa araw na ito, kung kailan itatanong ko ang ganitong bagay sa kanya.

"Well..." seryoso siyang nakatingin sa bote ng beer na hawak niya. "At first, I thought it was a normal gesture... iyong maging protective ka sa kanya. Pero habang tumatagal ay naging iba na."

"Paano?"

"Sabihin na lang natin na... sa lahat ng babae ay hindi ka naging ganyan. Yes, you were protective but not that overprotective with anyone unless it's Chantle," he shifted his sight while drinking his beer.

"Kasi nga parang kapatid ko na siya," depensa ko.

"'Yan naman ang lagi mong sinasabi, eh..." muli siyang tumingin sa akin. "Kalimutan natin ang tungkol d'yan. Kunwari ay ibang tao si Chantle, kunwari'y kasing edad na natin siya. Anong mararamdaman mo para sa kanya kapag ganoon ang sitwasyon?"

"I don't know," nagkibit balikat ako at ininom ang sariling beer.

"Kita mo na... hindi mo alam ang sagot dahil ikaw mismo ay hindi mo kinukumpirma ang lahat sa sarili mo. You like her because she's like a little sister to you. Yes, I know that. But let's exclude the age gap, let's forget that she's the daughter of your Mom's bestfriend. Forget all the buts... do you still like her?"

I was stunned, trying to find the answer... 

"You like her in a romantic way but you're scared to admit that because of the 'buts' in between, right?"

Damn, those words...

"I'm confused," I said. "May tinanong siya sa akin na nagpagulo sa isip ko. Ang sabi niya'y handa raw ba akong maghintay kung sakaling malaman kong may gusto siya sa akin. Biro lang naman na tanong 'yun. But... that question puts me on the brink."

"Timbangin mo muna kung ano ba talaga ang nararamdaman at gusto mo. Ikaw lang naman ang makakasagot sa lahat ng tanong mo, eh. Pero tandaan mo, masyado pang bata si Chantle. Pag-isipan mong mabuti kung ano ba talaga ang nararamdaman mo para sa kanya dahil mahirap ang ganyan."

"Masama ba akong tao sa paningin mo kung sakaling tototoo man ang naging obserbasyon mo sa akin? Kung sakaling magustuhan ko man si Chantle ng higit pa sa kapatid?" hindi ko na maiwasan pang itanong ang bagay na iyon.

"You are not a bad person, Lester," nilapag niya sa mesa ang hawak niyang beer. "But, if ever, you are in a bad situation and that's dangerous."

I sigh heavily to release the guilt. 

Ilang bote ng beer pa ang naubos namin ni Caleb bago umuwi. Inaalala ko rin si Chantle dahil malalim na ang gabi at wala siyang kasama.

Kumain na kaya siya ng dinner?

Actually, Chantle's a good cook. Hindi nga ako makapanilawa na sa murang edad ay magaling na siyang magluto. Ang sabi niya'y nagpaturo siya sa mga kasambahay nila para matuto. I am a bit surprised that she's friendly towards their maids. I supposed she was brat as hell, I was wrong.

Alas dose y media nang makadating ako sa aking unit. Dahan-dahan ako sa pagbukas ng pintuan dahil akala ko'y tulog na si Chantle. Pero nagulat ako nang maabutan siyang gising pa, nakahalukipkip habang matalim ang tingin sa akin.

"Ngayon ka lang," puna niya. Ramdam ko ang lamig sa bawat salitang binitawan niya.

"Uhm, oo..." sinarado ko ang pinto ngunit nanatili ako sa aking kinatatayuan. "Buti gising ka pa. Late na, ah?"

"Where have you been?" she neglected my question. The nonchalance in her eyes shook my confidence.

This girl is indeed different. 

"I'm with... uhm... Caleb. Sorry medyo late na akong nakauwi. Nag inuman lang kami ng konti," paliwanag ko. "I messaged you, though. Nabasa mo ba?"

Tumango lang siya.

Bakit nga ba takot na takot ako sa kanya? Bakit ayokong nagagalit siya sa akin? Bakit ba napaka-big deal ng lahat kapag malamig ang pakikitungo niya sa akin?

I really need to sort out my feelings. Hindi na maganda ito. Hindi na normal ang ganito. Ilang araw pa lang si Chantle dito ay ang dami ko nang naging tanong sa aking sarili. 

Takot man ay lumapit pa rin ako sa kanya. Umupo ako sa kanyang tabi. Umusog siya ng kaonti, nakahalukipkip pa rin at nilipat ang tingin sa TV. 

"Nag dinner ka na ba?" pinilit kong pagaanin ang tensyong namumuo sa pagitan namin.

"Oo.."

Hindi ba niya ako tatanungin kung nag-dinner na rin ba ako? Damn, Lester! Really?

"I'm sorry," I forbid myself to hold her hands right now. No matter how much I want it, I know it's wrong.

"For what?" humarap siya sa akin.

Her deep and eloquent eyes are the stars in my own sky. Shit...

"Kasi late akong umuwi. I know you're mad. I'm sorry."

"Hindi ako galit, Kuya Lester," aniya. "Pero nagtatampo ako dahil alam kong may problema ka dahil ilang araw ka ng tulala. Is it because of me? Ayaw mo ba na nandito ako?"

Nagulat ako dahil napansin na rin pala niya ang pagiging iba ko sa mga lumipas na araw. Well, maybe, I am really obvious.

"My work consumes me. I'm sorry," I lied. 

"Bakit?" ngayon ay kita ko na ang pag-aalala sa kanyang mukha. My heart hurts because I lied to her.

"Wala 'yun. Marami lang ginagawa..." kahit wala naman talaga. "Pasensya na kung minsan ay tahimik lang ako."

"It's okay. Now I understand. Ang akala ko kasi ay ayaw mong nandito ako kaya palagi kang tahimik," she pouted her pinkish lips. "I am trying to act more mature here. Ayoko kasing maging sagabal sa 'yo. Ngayong nandito ako ay nalaman kong may mga bagay pa pala akong kayang gawin."

"Gaya ng?" ngumiti ako para takpan ang pagka mangha sa maganda niyang mukha.

"Gaya ng paglilinis! Kapag nasa bahay ako ni hindi man ako humahawak ng walis," tumawa siya ng kaunti. "'Tsaka nabawasan na rin ang oras na nilalaan ko sa social media."

"Huwag kang masyadong maglinis. Baka isipin ni Tita Jess at Tito William na kinakawawa kita rito," I joked and moved her bangs sideways.

"Tss... I'm sure they'll be proud because I can do chores now," tinapik niya ang kamay kong inaayos ang kanyang bangs. The softness of her hands wouldn't escape my senses. Ang lambot ng kanyang kamay ang nagpapatunay na hindi pa siya nakaranas ng kahit na anong hirap sa anumang gawain.

"Pero huwag kang masyadong magpagod. Just enjoy, okay? You can swim if you want."

"Okay!"

"You should sleep now. Oras na..." I pinched her pointed nose.

"I'm not sleepy, though," bumaling siya sa isang music video na pinapanuod sa isang music channel. "I had coffee while waiting for you."

"That's not a very healthy lifestyle, huh? Dapat ay maaga kang natutulog. Sige ka, hindi ka na tatangkad."

"That's not true. Is there a scientific explanation na nakakatangkad ang pagtulog?"

 Ain't never felt this way

Can't get enough so stay with me

Napatingin ako sa pinapanuod ni Chantle nang napalitan na ang kanta. Nakalimutan ko na ang kanyang tanong dahil sa kantang narinig. Maganda ito, huh...

I read the lyrics of the song. It reminds me of the things I was contemplating earlier.

And you need to know

That you keep me up all night

Palihim kong sinulyapan si Chantle. She's so serious while making, which I assume, different shapes on her lips using her thumb. Pasimple akong umusog palapit sa kanya. Nag iwan pa rin ako ng sapat na puwag para hindi magdikit ang aming mga balat. Binalik ko ang tingin sa aming pinapanuod.

Oh, oh my heart hurts so good

I love you, babe, so bad, so bad, oh

Something's wrong with me, I know that. But first, I need to confirm everything before making a move.

Because fck...

If my mind goes s**t, I'd be dead... for sure.