Guard the Heart

SIMULA   The door opened. I heard footsteps and the lights turned on. On the other hand, I sit up straight, braced myself. Hindi man lang siya nagulat na makita ako. He walk pass me na parang wala ako. Diretso ang lakad niya sa hallway papuntang kwarto.   He immediately went inside the bathroom. After 30 minutes, he went out fresh from the shower. My eyes landed on his dashboard abs. Tanging tuwalya lang tumatakip sa katawan niya. I move my gaze.   “What?” He hissed when he noticed my stare.   “Bakit ngayon ka lang?” I said as calm as I can kahit sa totoo lang gutso ko ng magwala. His forehead knotted like what I said was ridiculous. Napailing pa siya.   “Ano?” Asik ko nang mukhang wala siyang planong magsalita.   “Mahirap bang sagotin ang tanong ko, ha, Juancho? Sa pagkakaalam ko Monday pa lang tapos na ang tour niyo.” Wala na ang kalma sa boses ko.   “Wag mo akong simulan Santina.” Mas lalo lamang nagngitngit ang kalooban ko.   “Really Juancho?” I laughed sarcastically.   “Sabihin mo nga Juancho, do you even have plans for us? Ano, ganito na lang tayo? Hanggang kama lang? Ako, standby girlfriend na inuuwian kapag gusto mo lang? Dahil marami ka namang reserba? Akala ko talaga road manager lang meron ka…” Tumawa ako ng mapakla. Nasapo ko ang noo ko.   “Iyon pala meron ka ding road girlfriend!” Sumabog na talaga ako. Marahas siyang lumingon sa direction ko.   “Ano bang pinuputok ng butchi mo Santina?”   “You know what I am getting tired of this Juancho.” I said in frustration. This is not the first time we fighting with this matter but I guess I reached my limit.   There’s always a stereotypes about guys in bands, mga babaero and Juancho is the best example to that. In just a wink kaya niyang baliwin ang kababaehan, at sa kasamaang palad kasama na ako doon.   “So what are you trying to say?” Hamon niya, pinapantayan ang galit ko.   “Ayoko na. Pagod na ako. I don’t deserve this Juancho.” I said straight to his eyes. Gusto kong palakpakan ang sarili ko dahil hindi ako pumiyok. Nagtagis ang kanyang bagang at naging madilim ang kanyang tingin. He advanced to me. I tried to stand firm sa kabila ng kabang nararamdam. The anger in his eyes is no joke but I refuse to back down, not now.   “Don’t you dare use that card on me Santina.” Mas lalo siyang lumapit sa akin. Ilang dangkal na lang ay magdidikit na an gaming mga katawan. Since he is way taller than me ay halos tingalain ko na siya. Mapakla siyang tumawa.   “Tinatakot mo ba ako? Is that it?” May panunuya sa boses niya. He consumed the remaining space between us. Hinapit niya ako sa bewang. I stiffened ang that made him smirk.   “You want out?” Tumaas ang boses niya na nagpaigtad sa akin. Nilukob ako ng takot dahil sa nakikitang galit sa mga mata niya. He stared at me, na para bang inaarok ang kalooban ko. If I don’t know what I am fighting for ay baka natumba na ako dahil sa panlalambot ng mga tuhod ko.   “Go ahead Santina. No one’s stopping you! I won’t stop you.” He gritted his teeth. With all the remaining guts I have sinalubong ko ang tingin niya.   “You really did not love me, d-don’t you?” I swallowed the lump on my throat. Nahihirapan akong huminga sa pagpipigil na huwag maiyak sa harap niya, mas lalo ko lang kinakawawa ang sarili ko.   He smirked like it was his answer.   “You’re one heartless beast Juancho and I am such a fool for loving you…” I said under my breath. Hindi ko na napigilan ang pagtulo ng luha ko. Tinulak ko siya gamit ang natitirang lakas.   “You should have known from the start Santina. Hindi ako santo.” He said grinning.   “Go ahead Santina, leave. We all know nababalik ka din sa akin.” He said with arrogance and hate that he is right but now is different. Kailangan kong panindigan ang paglayo before I lost myself.   Umiling ako at tinulak siya. Binitawan naman niya ako. Huminga ako ng malalim. Hindi ko na siya binalingan at naglakad na palabas. Palabas na ako nang marinig ko siyang magsalita. I stop but I did not turn my gaze.   “Kapag umalis ka, wala ka ng babalikan.” He said in his coldest baritone voice. My insides shivered.   “Don’t worry, I don’t intend to go back.” Parang may lumukot sa puso ko. In my heart, I was hoping, just this once na pipigilan niya ako. I shut my eyes tight and nodded. Muli akong naglakad at tuloyang ng lumabas.   So that was it, huh?   Parang dinudurog ang puso ko sa bawat paghakbang palayo. Bakit ang hirap? Ang hirap manatili sa tabi niya pero bakit parang mas mahirap umalis?   Hindi niya ba talaga ako hahabolin?   I smiled bitterly nang mapagtantong, wala nga pala siyang pakialam. Marami siyang babae at hindi ako kawalan. Tuloyan kong nilisan ang unit niya. Pinunasan ko ang mga nagmamalabis na luha saka tuwid na naglakad palayo… sa kanya at sa buhay niya. But this time it’s different, wala ng balikan pa.   Paalam.   Pinapangako ko bubuoin kong muli ang sarili ko and I will never let someone break me again.