I'm his slave

Chapter 8

Nagising ako na pakiramdam ko ang hina hina ko. "Lorraine," boses ni Manang Maria iyon.

Inalalayan niya pa akong maupo. "Kamusta? Anong nararamdaman mo? Tatawag akong doctor. Hinawakan ko ang kamay niya para pigilan siya. 

"Nagugutom po ako."

"O-okay,"

Tinignan ko ang braso ko na may bandage ngayon. Ramdam ko ang sugat sa ilalim nuon at alam kong gagaling din iyon.

Binigyan ako ni Manang ng pagkain na nilagay sa small table sa harap ko. "May gusto ka ba pa?"

Tinignan ko siya at alam kong pagod siya. Ako din pagod na sa buhay ko. "Pagod na ako, Manang." Mahinahon kong ani.

Kita ko ang gulat sa kanya. "Ayoko ng mahirapan pa. Dapat hinayaan niyo na lamang ako. Dapat hindi niyo na lamang ako tinulungan. Let me die, Manang."

"Please."

"Lorraine,"

Ang mga luha ko ang nagsisimula ng muli. "Manang, masyado na akong nag suffer. Mula bata pa lamang ako hanggang sa pag tanda. Pagod na pagod na ako. Hayaan niyo na akong magpahinga. Ito ang gusto ko."

Habang umiiyak ako at nagmamakaawa kay Manang ay bumukas nag pintuan kasama na naman ni Senor Matthew ang isang doctor.

Nang nakita niya ako ay lumapit kaagad. "D-don't," Kahit na alam kong wala naman magagawa ang pag layo ko sa kanya ay ginawa ko pa din.

"Mr. Alejandre." Tawag ng doctor at tumigil naman siya. Nag iwas ako ng tingin dahil hindi ko kaya ang mga mata niya.

"Can I talk to you, Ms. Santiago?" Ani ng doctor.

Hindi ko alam kung anong gusto niya pero tumango ako. "Please, leave us for now." Tinignan ko si Senor na parang ayaw sa idea ng doctor. "Please, Mr. Alejandre."

"Will you be okay?"

"Y-yes," Kinakabahan ako sa paraan niya tumingin.

Umalis naman din siya. Nang kami na lamang ni doc ang naiwan ay lumapit na siya.  "Ms. Lorraine Santiago, I am Doctora Capistrano a psychiatrist." Naglahad siya ng kamay na tinanggap ko naman.

"How are you feeling?" Tinignan ko ang kamay kong may bandage. "I want to end my life."

Hindi ko siya kayang tignan. Nag intay ako ng ilang taon para magkaroon ng lakas ng loob na tapusin ang buhay ko dahil may takot pa din namna ako sa Diyos pero ngayon ay hindi ko na alam. Malayo nga ako sa mga kinalakihan kong magulang ngunit ang mga ginawa nila sa akin nuon ay nanatili, kasa-kasama ko pa din.

Nuon nagtangka na akong tapusin ang buhay ko ngunit nahuli ako ni Daddy dahilan ng natamo kong bugbog. Iyon ang pinaka masakit sa lahat dahil halos hindi na ako makalakad ng ilang buwan dahil sa sakit ng katawan at sa mga sugat ko sa buong katawan.

"I am here to help you. Care to tell me what's on your mind?"

Naaalala ko pa naman kung paano kami dati. Madalas kaming kumain sa labas, mag shopping at may freedom pa ako nuon just like a normal kid. Nuong tumungtong ako ng seven years old ay duon nagbago ang lahat.

Madalas silang galit, mainit ang ulo at naging strict din sila sa akin. Nuong una hindi ko pa naiintindihan ang nangyayari, akala ko may problema lang sila kaya nasunod na lamang ako sa mga gusto nila. 

Nuong nag eight years old na ako ay duon na ako tinuruan ni Mama mag luto. Duon na din nag simula ang mga simpleng palo at sabunot sa akin na hindi ko naman nararanasan nuon sa kanila.

"Bulag ka ba? Hindi mo ba nakikitang nasusunog na?" Iyon ang unang beses kong nag luto kaya hindi ko pa alam.

Sa galit ni Mama sa akin dahil nasunog ko ang baboy ay hinila niya ang buhok ko at nagsimula na akong umiiyak. "Wag kang iiyak iyak dyan. Mag focus ka sa niluluto mo ng hindi nasusunog. Wala naman akong magawa nuon kundi ang umiyak.

Every wrong more I received a hit from her or slap.

"Mama, it hurts. Please, tama na po." Ani ko ng pinapalo niya ako. Masyadong malambot ang kanin kaya nagalit siya. Pagkatapos ng palo ay buhok ko naman ang pag didiskitahan niya na parang gusto niyang alisin iyon s aulo ko. 

"Tinuruan na kita kung paano mag saing. Tatanga tanga ka pa din."

Hawak ko ang kamay niya na baka sakaling mababawasan ang skait. "I'm sorry, Ma. Hindi na po mauulit.. Aray." Umiiyak na ako ng malakas dahil hinila niya pang muli ang buhok ko ng malakas dahilan ng pagkawalan ko ng balanse bago ako binitawan.

"Duon ka sa kwarto mo. Hindi ka kakain, punyeta ka."

Wala akong ibang choice kundi ang sumunod. May mga pagkakataon pang simpleng pagkakamali ko lamang gaya ng maling pagkakalagay ng damit sa kabinet ay pinapalaki na nila.

Ang pinaka malalang natamo ko ay iyon ngang nakita nila akong may hawak na kutsilyo. "Putangina, anong ginagawa mo?!" Si Daddy ang nakakita sa akin.

"A-ayoko ng mabuhay.. k-kasama kayo ni Mama. Palagi.. palagi niyo na lang akoong sinasaktan. Ayoko na sa inyo!" Iyon ang pinaka malakas ang loob kong nasabi sa kanila. Wala silang naririnig na reklamo sa akin nuon.

"Ah talaga lang ha?" ani daddy na halata ng galit.

Hinila niya ako muka sa braso palabas ng kwarto ko. Tinulak niya ako ng nasa sala na kami dahil nandun si Mama nanonood ng tv.

"Anong nangyayari?" 

"Aba ang putanginang ito, nahuli maglalaslas. Ayaw na daw satin at sinasaktan natin siya. Tanga talaga eh."

Nakayuko lamang ako ng narinig ko ang tawa ni Mama. "Totoo naman ah. Lumaki ako sa p*******t niyo. Isang maling galaw ko sasaktan niyo na agad ako. Pagod na ako sa buhay na 'to!" Sigaw ko sa kanila ng amrealize nila ang pinag gagawa nila sa akin.

"Hindi ito ang dapat ginagawa ng isang magulang sa anak. You should give me my needs and love me!" Kita ko ang pamumula ng muka ni Mama.

Lumapit siya dahilan ng pagatras ko. Kanina ang tapang tapang ko pero parang nawawala na ngayon.

"Gusto mo ng mamatay?" Sinampal niya ako magkabilang pisnge.

Hindi na ako ganun nasasaktan dahil sanay na ako. "Nag sisisi ako na kayo ang naging magulang ko. D-dapat pinalaglag n-niyo na lang ako ng hindi ako nahihirapan ng ganito. I.. I hate you for doing this to me!" 

Nagulat ako ng sapuhin ni Daddy ang panga ko at masakit iyon kumpara sa madala aniyang gawin. 

"Pasalamat ka nga binuhay ka namin. Sino ka para sabihan kami ng mga ganyan. Binigyan ka namin ng pagkain at damit. Pinag aral ka pa namin dahil iyon ang gusto mo. Tapos ito ang isusukli mo?" 

I am regretting what I said earlier. I should not say that to them. "I-i'm sorry, Dad." My tears are falling now.

"Sabi ko wag kang iiyak s aharapan ko!" Aniya bago suntukin ang sikmura ko. Nawalan ako ng balanse at parang bolang naka hawak sa tyan ko dahil sa sakit ng suntok.

Hinila naman ni Mama ang buhok ko. "I'm sorry. I'm sorry. I'm sorry." Paulit ulit kong ani.

"Ngayon nag sosorry ka kasi alam mong mali ka." Hinila niya pa palikod nag buhok ko. "Aray! Mama. Masakit!"

"It should be."

I saw Dad coming out from the kitchen holding a knife and a stick.

"D-dad," I am really trembling now.

I regret everything now!

Lumapit si Daddy at sa mabilis na galaw ay para niya akong sasaksakin kaya mabilis akong gumapang patalikod. "Dad no!" I scream as loud as I can.

They both laugh when they saw how scared I am. "See. You have the courage to tell us you want to die but your action tells different." Si mama.

"Talikod." 

Gaya ng dati wala na naman akong nagawa kung hindi ang tumalikod. Habang pinapalo nila ako ng stick na hawak nila. Kita kong nag palit pa sila sa dos por dos bago ako piang hahampas  muli sa likod. 

Umiiyak na lamang ako at sumisigaw sa sakit. Hindi ko na alam kung ilang minuto na nila akong hinahampas pero wala na akong lakas dahil namamanhid na ang hita ko. I'm tired and all I want is to sleep.

"Lorraine," Tawag ni Liza. Isa sa kaibigan ko sa school. "Ouch!" Ani ko ng hawakan niya ako sa balikat ko.

Buong katawan ko ay may sugat dahil sa p*******t sakin. "Anong nangyari? Tagal mong absent ah."

Hinila niya ako sa banyo bago tinaas ang uniform ko para makita niya ang likod lp. "f**k! Bat puro ka sugat?"

Lumayo ako sa kanya para hindi na niya muling makita ang mga sugat ko.

"Sabi ko naman kasi sayo ireport na natin. This is child absure, Lorraine."

"Nagawa ko na nuon ngunit may connection sila kaya hindi din sila naparusahan. Sa halip ako ang naparusahan pag uwi."

It took more months before all my wounds turn into a scar.