I'm his slave

Chapter 3

It has been weeks since simula nuong napunta ako dito at ang routine ko ay hindi na nagbago. Pagkagising ay mag luluto ng umagahan o mag huhugas ng kinainan. Madalas wala si Senor sa umaga kaya nakakagalaw ako ng ayos.

Pag tapos na ako sa mga gawain sa loob ng bahay ay nag didilig na lamang ako sa labas dahil may mga halaman si Senor duon. Ang paglilinis ng mansion lamang ang bihira kong magawa dahil ayaw nga ni Manang.

Minsan natulong ako sa pag bubuhat ng mga gamit o kung kailan niya ng alalay ay iyon ang ginagawa ko. Ayoko namang nakaupo lamang habang siya ay busy sa paglilinis.

Mabuti na lang talaga at busy si Senor sa mga business niya kaya hindi kami nakakapag usap o nagkikita madalas. Pakiramdam ko kasi sasaktan niya ako anytime na may mali akong magawa.

Ngayon ay nag lilinis si Manang kasama ang isa pang kasambahay na nakilala ko nuong patatlong araw ko dito sa mansion. Kaya nag dilig na lamang ako.  I love seeing them grow and turn into something beautiful. It makes me calm.

Papapitan ko sana ang isnag bulaklak na pag kakaganda ng biglang may bubuyog na lumipad galing duon. "Ahh!" Nagsisisigaw ako dahil sa takot. I have melissophobia where I have fear of bees.

Nawalan ako ng balanse sa pag iwas baka dumapo sa akin ang bubuyog na iyon. Nararamdaman ko ding kinakapos na ako sa hininga at ang puso ko ay ang bilis ng t***k. Ang kamay ko din ay nanlalamig na.

"Lorraine?" Boses ni Manang iyon.

Mabilis akong tumayo at lumapit sa kanya na tila mapoprotektahan niya ako sa bubuyog.. "Manang, m-may bubuyog."

Alam kong ramdam niya ang pangangatog ko kaya ng niyakap niya ako ay hinayaan ko siya. I close my eyes as I bury my face into her neck. "Na..natatakot po ako."

"Shh,"

Ramdam ko ang pagtapik niya sa likuran ko. So this how it feels to be comforted by someone. I never felt this kind of happiness. "Halina sa loob."

Inalalayan niya ako hanggang sa kwarto ko dahil nanginginig pa din ako lalo na ang mga kamay kong malalamig.

"Magpahinga ka na muna." Tumango ako at nahiga sa kama ko. Mabilis kong niyakap ang unan na siyang madalas kong gawin nuon sa bahay pagkatapos nila akong pag malupitan. I can find comfort sa unan dahil sa lambot din nito.

Nang sumara ang pintuan ay pumikit na din ako ng makapagpahinga ngunit sa pag pikit ko ay nakikita ko pa din ang bubuyog na iyon. Natatakot na baka bumalik iyon at dumapo na naman sa akin.

Sinarado lahat ng bintana at kurtina para walang makapasok na bubuyog. Naupo ako sa kama ko as I cover myself with my comforter. I need to calm down. 

Pinikit ko ang aking mga mata ngunit ang ala ala ng bubuyog ay nanduduon pa din kaya napag desisyonan ko ng tumayo at pumasok sa banyo. I need this.

Ito ang unang beses na gagamitin ko ang bathtub dahil wala din naman kami nito sa bahay nuon. Pinuno ko iyon ng warm water. Nakakita din ako ng bath bomb na kay bango kaya nilagay ko din iyon duon. 

Inalis ko kaagad ang damit tsaka nahiga sa bathtub hanggang baba ko. The warm water makes me calm I can feel it. I close my eyes and let myself rest.

Nagising na lamang ako sa katok mula sa pintuan ng banyo ko. Tatayo na sana ako para buksan iyon ng bumukas iyon ng kusa dahilan ng pag kakahiga kong muli para takluban ang katawang walang saplot.

Senor Matthew and Manang Maria showed up at pareho silang mukang alalang alala. Mabilis akong nilapitan ni Manang at niyakap kahit na basa ako. "Juskopo kang bata ka. Tinakot mo kami."

"Manang?" Naguguluhan ako.

"Kanina ka pa naming kinakatok dahil nga nag aalala ako saiyo duon sa bubuyog. Hindi ka sumasagot kaya kinabahan na ako na baka kung ano ng ginagawa mo."

I look at Senor and he look so pissed. That trigger me again to feel nervous and anxious. He look away when Manang gave me a towel so that I can get up from the tub. I cover myself with it but I still feel like naked.

"I-i'm sorry, Manang, S-senor. P-please don't be mad and d-don't h-hurt me."

My tears are falling now. I saw how Senor expression calm down. "Hindi naman kami galit. Nag alala lang tsaka anong sinasabi mong wag kang saktan. Hindi ka talaga namin sasaktan ano ka ba. Ang batang ito talaga oh." Sagot ni Manang para kumalma ako ngunit hindi iyon sapat.

Ang mga kamay ko ay nangangatog ng muli. Ang hininga ko ay bumilis na naman dahil sa takot. "I-i'm sorry. I.. I w-won't do it again, p-please d-don't be mad." I look at Senor. 

"Are they hurting you before I got you?" Senor asked.

Hindi mahaba ang pasensya niya sa pag iintay kaya mabilis akong tumango ng hindi na siya magalit pa sa akin. Tinignan ko siyang muli at napansin ko ang pag galaw ng panga niya.

"I-i'm sorry." Binaba ko ang mga mata ko sa mga daliring nanlalamig.

I can hear Manang Maria's deep exhale. "Magpalit ka muna, hija." Nag banlaw muna ako ngunit hindi kaagad ako nakagalaw dahil sa takot ngunit pinilit ko lamang dahil baka nag iintay sila at mapagalitan pa ako. 

Nang nakapasok sa closet ko ay hindi kaagad ako nag palit. Tinignan ko ang hubad na katawan sa malaking salamin dito. Seeing my scars makes me hate myself. This scars are the evidence how my parents unwanted me. My real parents give me to my poster parents that sell me to Senor Matthew.

Why is life unfair? Is it my fault? Am I not a good girl that's why people didn't want me. I can feel that Senor Matthew didn't want me too. I don't think I have a place in this world.

Every time na tinitignan ko ang sarili ko sa salamin ay pumapasok sa utak ko lahat ng pag mamalupit nila sa akin. Kaya as much as possible ayokong nananalamin. I look ugly, a beast that no one will ever accept for who I am. No one will love a girl who is broke inside and out.

I don't even know what I want. I grew up not deciding for myself. I grew up in pain and not in love.