Does the LDR Work?

CHAPTER 5

CONTENT WARNING: EXPLICIT CONTENT

Some parts of this chapter contains sensitive material and discusses s****l acts or explicit s****l language (which may be unsuitable for children). We advise you not to continue reading this chapter if you are uncomfortable and not open-minded about a certain topic

Chapter 5

They said that not all people who fell in love will experience a fairy tale-like life. Hindi ibig sabihin na sinabi niyang mahal ka niya ay totoo na kaagad ang sinabi niya. Maybe the first time he said that, he really meant it. Pero hindi ka nakakasigurado na ganoon pa rin ang nararamdaman niya para sa ‘yo sa mga susunod na araw.

Habang naglalakad ako papunta sa classroom ay ‘yon pa rin ang nasa isip ko. Hindi ko kasi lubos maisip na magagawa talaga akong lokohin ni Reymel. He was like an angel who disguised as a human. He was too good to be true way back then. I almost told myself that I didn’t deserve his kindness and his love.

“Babe,” tawag sa akin ni Reymel nang makaupo ako sa upuan ko.

Hindi kami sabay pumasok kanina kasi sobrang late na nang pumasok ako. Wala naman na kaming klase kaya hindi na rin ako mapapagalitan kahit pa late akong pumasok. Hindi ko siya nakita na naghihintay sa akin sa tabi ng Clinic. Hindi ko na lang ‘yon pinansin dahil masyadong okupado ang utak ko nang dahil sa mga nalaman ko kahapon.

Kahit na nararamdaman ko ang pait na nasa lalamunan ko ay nag-angat pa rin ako ng paningin sa kaniya at saka ako ngumiti. “Hi.”

Umupo siya sa upuan na nasa kaliwa ko at saka ako niyakap palapit sa kaniya. Naramdaman ko ang ginawa niyang paghalik sa buhok ko. “Sorry kung hindi na kita nahintay kanina.”

Nanatili lang akong nakasandal sa dibdib niya at hindi sinuklian ang yakap niya. Wala ako sa mood ngayon para ipakita na maayos lang ako. Ayaw ko rin namang maramdaman niya na may mali sa akin kaya nagawa ko pa ring sumagot.

I cleared my throat and tried my best to talk. “Ayos lang ‘yon. Hindi naman kailangan na palagi tayong magkasabay at magkasama.”

Hinaplos niya ang buhok ko. “Hmm? I don’t think so. Kaya lang naman tayo hindi nagkasabay kanina dahil nauna na ako. Bukas talaga ay—” Lumayo ako sa kaniya kaya nabitin sa ere ang mga sasabihin niya.

“It’s really fine, Reymel. Naiintindihan ko naman kaya hindi mo na kailangang magpaliwanag,” mahinang saad ko at saka nag-iwas ng tingin sa kaniya. “Alam ko naman na may sarili kang buhay no’ng hindi pa tayo. Hindi mo ako kailangang alalahanin sa bawat desisyon na gagawin mo.”

Sobra ang pagpipigil ko na huwag mabasag ang boses ko. Hindi ko na kayang isupil ang mga bagay na tumatakbo sa isipan ko ngunit ginagawa ko ang lahat ng makakaya ko para mapigilan ang pagkawala ng mga salita sa bibig ko.

Kahit na masyadong masakit isipin, pinipilit kong maging kalmado. Ayaw kong magpadalos-dalos dahil pinahahalagahan ko na si Reymel. Gusto ko na siya kaya medyo masakit para sa ‘kin na iniisip kong nagloloko siya. Hindi ko man siya mahal kagaya ng pagmamahal niya sa ‘kin, ‘yong pagpapahalaga at pag-aalaga na hindi ko ginawa noon sa ibang tao ay ginawa ko sa kaniya.

“Decyrie, ano bang sinasabi mo? Syempre mas mahalaga ka sa ‘kin. Ikaw ‘yong pinakauna sa mga priority ko.” Narinig ko ang pagbuntonghininga niya.

Wala akong lakas ng loob para tingnan siya. Hindi ko kaya. Ayaw ko rin namang makita niya ang ekspresyon ko na parang nasasaktan at nahihirapan.

Bumuntonghininga ako. “Wala, Reymel. Bumalik ka na sa upuan mo.”

Wala na akong narinig na salita galing sa kaniya. Narinig ko ang pagtayo niya at nakita ko ang pagdaan niya sa harapan ko. Nang mawala na siya sa paningin ko ay inihiga ko ang ulo ko sa braso ko na nakapatong sa ibabaw ng desk ko.

Sumasakit ang ulo ko nang dahil sa pago-overthink. Hindi ko magawang magsabi sa kaniya dahil ayaw kong pangunahan ang sitwasyon. Habang wala pa akong nakikitang matibay na ebidensya ay mananahimik muna ako. Hindi dahil natatakot akong malaman ang totoo, kundi natatakot ako sa kalalabasan ng mga desisyon at aksyon ko.

“Psst,” sitsit ng kung sino. Nanatili lang akong nakayuko sa desk ko at hindi siya pinansin. “Hoy, Decyrie! Anong nangyari sa inyo ni Reymel at himala yatang hindi kayo magkasama ngayon?”

Napairap ako kahit hindi naman niya ako nakikita. “Itigil mo ‘yang bibig mo kahit ngayon lang, Juliebee.”

Napasinghap siya. “Oh, my gosh! Don’t tell me… hiwalay na kayo? Gosh, grabe ‘yong effort namin no’ng niligawan ka niya, ah.”

Nag-angat ako ng tingin ngunit nanatili pa ring nakayuko sa desk. “Gusto mo bang supalpalin ko ‘yang nguso mo?” Umiling-iling siya. “Ayaw mo naman pala, eh. Umalis ka na rito dahil ayaw ko ng ingay.” Bumalik na ako sa pagkakahiga sa desk at nanahimik. Hindi ko na rin naman narinig na nag-ingay siya kaya malamang ay nakaalis na siya.

Makalipas ang halos isang oras ay narinig namin ang isang boses na nanggaling sa speaker na nakakabit sa bottom right corner ng classroom namin. “All grade 10 students should be in the covered court after 5 minutes. Again, all grade 10 students should be in the covered court after five minutes.”

Nagsimula na silang mag-ayos ng mga sarili nila. Ang sinabi sa speaker ay ang hudyat na mag-uumpisa na ang pagpa-practice namin para sa araw na ‘to. Halos limang araw naman na kaming nagpa-practice.

Inayos ko lang nang kaunti ang buhok ko at saka ako naglagay ng pulbos at liptint sa labi. Mas gusto kong gumamit ng liptint kaysa sa lipstick dahil mas maganda ito para sa labi ko. Nang matapos ako ay lumabas na ako sa classroom nang hindi hinihintay si Reymel.

Hiwalay rin naman kaming dalawa ng pila kaya ayos lang na hindi kami magkasama ngayon. Sabi ko nga kanina, hindi naman kailangan na palagi kaming magkasama. Papaano na lang kapag nasa grade 11 na kami? ‘Yon ay kung aabot pa ba ang relasyon namin hanggang sa mag-grade 11 kami.

Nasa isang pila ang mga babae sa section namin at ganoon din ang sa mga lalaki habang papunta kami sa covered court na nasa ibaba. Ito ‘yong covered court na makikita pagkapasok sa gate ng school. Mas mabuting nakapila na kami papunta pa lang sa covered court para hindi kami nakakalat. Isa pa, kung pipila na kami kaagad habang papunta pa lang sa covered court ay hindi na namin kakailanganin na mag-ayos ng pila kapag nasa mismong covered court na kami.

Nagsimula ang pagpa-practice namin at nagtuloy-tuloy hanggang sa pagkanta namin ng Hymn at ng iba pa naming kakantahin sa araw ng moving up. Wala namang bago dahil simula noong nakaraang araw pa namin pina-practice ito.

Pagkatapos ng halos apat na oras ay pinabalik muna kami sa mga classroom namin para sa break time. Pagkatapos ng isang oras na break time ay babalik ulit kami para mag-practice.

Ito talaga ang masaya kapag grade 10 ka na. Kahit na masyado kayong binugbog sa nagdaang mga buwan ay makakaramdam ka ng kaginhawaan sa huling mga linggo dahil wala na kayong ibang gagawin kundi ang mag-practice nang mag-practice.

Habang paalis kami sa covered court ay nakapila pa rin kami. Iniikot-ikot ko ang paningin ko sa paligid para malibang naman ako. Sakto namang bumaling ako sa kanan at nakita kong magkaharap pala kami ng pila ni Reymel. Nakatitig lang siya sa akin habang nakakunot ang noo niya. Nagkunwari na lang ako na hindi ko siya napansin.

Nang nasa classroom na kami ay nagpahinga na lang ako sa upuan ko. Maya-maya ay nakita ko ang paglapit ni Reymel sa akin.

Kahi matagal na simula nang maging kami, hindi pa rin nababawasan ang kaguwapuhan ni Reymel. Nandoon pa rin sa mukha niya ‘yong pagiging makulit at ang pagiging masiyahin. Sa tuwing nakikita ko siya ay naaalala ko ‘yong mga araw na nanliligaw pa lang siya sa ‘kin. Wala pa akong masyadong ideya noon kung papaano ba ang gagawin kapag pumasok sa isang relasyon. Parehas lang naman kami dahil first boyfriend ko siya at first girlfriend niya ako.

“Babe, hindi ka ba pupunta sa canteen?” tanong niya habang nakatayo sa harapan ko.

Kung normal lang siguro ang takbo ng isip ko ngayon, yayakapin ko siya sa baywang at aamuyin ko siya. Ganoon ako palagi kay Reymel kapag pakiramdam ko ay miss ko na siya. Pero dahil maraming bumabagabag sa isipan ko ngayon, hindi ko man lang magawang mag-angat ng paningin sa kaniya.

“Mamaya na lang siguro,” walang buhay na sagot ko.

“Sige. May gusto ka bang ipabili? Lalabas kasi ako para bumili sa canteen,” masuyong saad niya. Umiling ako. “Sure ka ba?”

Tumango ako. “Ako na lang ang bibili mamaya. Sige na, bumili ka na. Ingat ka.”

Bago siya umalis ay hinalikan niya muna ako sa noo. “Okay,” sagot niya. “I love you.”

Napahinga na lang ako nang malalim nang mawala na siya sa harapan ko. Everytime he will told me that he loves me, he won’t wait for a reply. Alam naman kasi niyang wala pa akong maisasagot sa ngayon. Pinag-usapan na namin ‘yon at naintindihan naman niya ako. He never forced me to do or say anything that against my will. ‘Yon ‘yong isa sa mga ugali ni Reymel na naging dahilan kung bakit nagustuhan ko siya.

Nang maramdaman kong naiihi ako ay lumabas ako sa classroom namin. Maraming mga estudyante ang nagkalat sa corridor, karamihan sa kanila ay mga grade 10 students dahil wala naman na silang ginagawa.

Pagkaliko ko sa isang corridor ay pumasok ako sa isang pinto at saka pumasok sa dulong cubicle. Dito ako mas kumportable dahil hindi naman ito madalas pasukan ng mga babaeng estudyante.

Hinubad ko ang aking palda, kasama na ang aking shorts at underwear. Umupo na ako sa bowl at umihi. Nang matapos ako ay kumuha ako sa balde ng isang tabo ng tubig na nasa gilid ko at saka ako naghugas. Pagkatapos ay tumayo na ako at isinuot muli ang aking palda at iba pang suot ko na pang-ibaba.

Nang tuluyan kong matapos ang pagsi-zipper ng aking palda ay handa na sana akong lumabas ngunit narinig ko ang pagbukas at pagsara ng pinto. Kasabay noon ay ang pagtunog ng dalawang magkaibang uri ng sapatos. Ang isa ay may heels at ang isa ay wala.

“Hmm, ang sarap mo talagang humalik,” mahina at tila nasasarapan na sabi ng isang babae. Hindi ko mawari ngunit biglang lumakas ang t***k ng puso ko nang dahil sa narinig ko. “Ohh, sige pa,” ungol nito.

Narinig ko ang pagkalabog ng isang cubicle kaya alam kong pumasok sila sa loob noon. Hindi ko magawang igalaw ang mga kamay ko dahil kinakabahan ako. Naiisip ko na paano kung mahuli nila ako na nakikinig sa kanila? Baka isipin pa nila na namboboso ako.

“Ohh, sh*t! Bilisan mo pa, Vanessa,” mahina ngunit narinig ko na ungol ng isang lalaki.

Pakiramdam ko ay nawala ang kulay sa mukha ko at nakaramdam ako ng init na umakyat sa leeg ko. Tila nabingi ako nang panandalian at nang magbalik na ang pandinig ko ay paulit-ulit naman na nagpi-play sa utak ko ang boses na narinig ko.

P*tang ina. Noong una ay hindi ako makapaniwala dahil hindi ko lubos maisip na ang kagaya ni Reymel na nagmahal at nagpakita sa ‘kin ng kabutihan ay magagawa akong lokohin. Sobrang sikip sa dibdib kasi pinagkatiwalaan ko siya. Hindi ko pinakinggan ang mga narinig ko mula sa ibang tao. Kahit na nagsinungaling siya, mas nanaig sa akin ‘yong nararamdaman ko para sa kaniya.

Narinig ko ang pagtunog ng isang bagay na tila ba sinisipsip ito. “Sh*t ka, Reymel! Ang sarap ng dila mo.”

Pakiramdam ko ay mas lalo lang akong nawasak nang marinig ko ang sinabi ng babae. Kanina ay may kaunti pang natitira sa kalooban ko na hindi naniniwala na si Reymel ang narinig kong nagsalita. Naisip ko na baka ka-boses niya lang ‘yon. Ngunit ngayon na narinig ko na mismo sa bibig ng babae na binanggit niya ang pangalan ni Reymel, wala na akong kahit na anong pag-aagam-agam.

“Hinaan mo nga ang boses mo, Vanessa! F*ck, ang laki talaga ng bo*bs mo!” pagpapatahimik ni Reymel. Narinig ko ang pagsipsip niya sa balat ni Vanessa.

Wasak na wasak na ako ngayon. Pakiramdam ko, anumang oras ay magwawala na ako. Tagos sa buto ‘yong kirot dahil mismong dalawang tainga ko ang nakarinig sa mga sinabi nila.

‘Yong kirot sa puso ko ay paunti-unting kumakalat sa sistema ko hanggang sa makarating sa mga mata ko. Naramdaman ko ang pagdaloy ng masaganang mga luha sa pisngi ko.

Habang nakatayo ako sa loob ng cubicle ay pilit kong inaalala kung saan ba ako nagkulang sa kaniya. Kung nagkulang man ako sa kaniya, sana ay sinabi niya sa akin. Sana ay pinag-usapan namin. Hindi ‘yong lolokohin niya ako.

Kailan pa ba simula nang lokohin niya ako? Ibig sabihin ba nito na habang magkasama kami ay naglalampungan na sila ng babaeng kasama niya ngayon? F*ck him.

Dahan-dahan kong binuksan ang cubicle at saka ako dahan-dahang naglakad papunta sa ikalawang cubicle kung saan alam kong nandoon sila. Tinitigan ko muna ang pinto habang iniisip ko ang magiging resulta ng gagawin ko.

Hindi na nga ako dapat mag-isip dahil hindi katanggap-tanggap ang mga narinig ko. Mapait akong napangisi habang nakatitig sa pinto. Reymel and I didn’t kiss—even just once. He always kiss me on the forehead, always hug me, and hold my hand. But aside from those things, we did nothing.

Hindi kailanman pumasok sa isipan ko na magagawang magloko ni Reymel sa ‘kin—ang ganitong dahilan pa kaya ng pangloloko. I always thought that Reymel was an angel because he always show me the good side of him. ‘Yon ang rason kung bakit kahit ni minsan ay hindi ako nagduda sa kaniya. Marami rin naman akong insecurities sa katawan ngunit hindi ko ipinapahalata ‘yon. Ayaw ko kasing magamit ‘yon laban sa ‘kin.

Dahan-dahan kong binuksan ang pinto kahit na naririnig ko pa rin ang impit na mga ungol nila. Habang sila ay nasasarapan, nadudurog naman ako. Sobrang durog.

Hindi na nila napansin ang pagbukas ko sa pinto dahil busy sila sa paghahalikan nila. Ang babae na nagngangalang Vanessa ang nakaharap sa pinto habang si Reymel naman ay nakatalikod sa ‘kin. Gusot ang kaniyang uniporme habang ang kay Vanessa naman ay nakataas na hanggang sa ibaba ng kaniyang bo*bs.

Hinalikan ni Reymel sa leeg si Vanessa. “Vanessa… ugh!”

Ang sakit marinig galing sa ibang tao na nagsinungaling sa ‘yo ‘yong boyfriend mo. Masakit ding malaman mula sa iba na nagloloko ang taong gusto mo. Pero triple pala ang sakit kapag nakita mo mismo nang harap-harapan ang lalaking gusto mo na may kahalikang iba.

Nang magdilat ng mga mata si Vanessa ay nabigla siya nang mapansin ako na nakatayo sa labas ng cubicle. Daglian niyang inilayo si Reymel sa kaniya ngunit itong si Reymel naman ay hinabol ang bo*bs ni Vanessa.

“Ano ba, Vanessa? Ngayon ka pa ba aayaw? Nagawa kong magsinungaling sa babaeng mahal ko para rito tapos tatanggi ka?” reklamo ni Reymel. T*ngina. Sobrang hirap para sa akin na manatiling nakatayo habang naririnig ang mga lumalabas sa bibig ng taong gusto ko.

Inayos ni Vanessa ang sarili niya at saka tumayo. “T-Tumingin ka sa likod mo, R-Reymel.”

Inayos ni Reymel ang buhok niya. “Kung ayaw mo, sabihin mo kaagad. Hindi ‘yong gagawa ka pa ng excuse,” tugon ni Reymel. “Ano ba kasi ang… sinasabi… mo?” Dahan-dahang napahinto si Reymel dahil nang lumingon siya ay napaawang ang kaniyang bibig. “B-Babe, hayaan mong magpaliwanag ako!” Umayos ng tayo si Reymel at saka inayos ang uniporme niya na puro gusot.

Napangisi ako habang nagbabagsakan ang mga luha ko. Ito pala ang dahilan kung bakit sa tuwing nagpapaalam si Reymel na pupuntahan niya ang mga kaibigan niya ay gusot ang kaniyang uniporme kapag bumabalik siya sa classroom namin. Hindi man lang ako nagduda na gumagawa na pala siya ng kagaguhan habang kami pa. Sobra akong nagtiwala.

Umiling ako kay Reymel at saka bumaling kay Vanessa. “Masarap ba siya, Vanessa? Parang ang sarap kasi ng naramdaman mo no’ng binabanggit mo ‘yong pangalan niya.” Sobrang sakit itanong ng bagay na ‘yon.

Imagine, nasa harapan ko ang boyfriend ko habang kasama ang babae na ka-make out niya. Mabuti na lang at malakas ako since birth kaya nakakayanan ko pa ring manatili rito kahit unti-unti na akong nauupos.

Pinasadahan ko ng tingin si Vanessa. She’s pretty, yes. She’s sexy, yes. She’s attractive, yes. That was why I understood why my boyfriend got tempted to her.

Lumabas si Reymel sa cubicle at saka lumapit sa ‘kin. Napaatras ako sa ginawa niyang paglapit. “D-Decyrie, please, hayaan mo munang magpaliwanag ako. I-It was just an accident. I-I didn’t mean to cheat on you. Nadala lang ako sa b-bugso ng damdamin ko.”

Tumawa ako kahit na puno ng luha ang mga mata ko. “A-Accident, Reymel? T*ngina, may aksidente ba na pinili mong patagalin ang relasyon natin habang nakikipag-make out ka sa iba? Sino bang ginag*go mo? Kung aksidente ‘yon sana ay una pa lang, lumayo ka na! Sana ay una pa lang, sinabi mo na kaagad sa ‘kin na nagkasala ka! Pero hindi! Hindi mo sinabi!” umiiyak na tugon ko.

Ang hirap magsalita habang nararamdaman ko ‘yong bukol sa lalamunan ko. Ito ‘yong sakit na mawawala pero hinding-hindi ko makakalimutan. Baka sa tuwing maaalala ko si Reymel ay itong scenario na ‘to ang palagi kong makikita.

Nagtangka siyang lumapit sa akin ngunit lumayo ako ulit. “Don’t you dare come near me, you cheater! I trusted you with all my heart, Reymel! Alam mo ‘yan! Alam mo ‘yan pero nagawa mo pa rin akong lokohin! At nagawa mo pa ring sirain ‘yong tiwala ko!” Lalapit na naman sana siya sa ‘kin ngunit sinampal ko siya. Napabaling ang kaniyang mukha sa kanan nang dahil sa ginawa ko. “F*ck you for breaking my heart! F*ck you for ruining my trust! F*ck you for cheating on me!” Tumingin naman ako kay Vanessa. “Thank you sa pag-satisfy sa ex-boyfriend ko. Sana palagi mo siyang ma-satisfy para naman hindi ka niya iwan.”

Nakita ko ang pagkagat ni Vanessa sa kaniyang labi habang pinagmamasdan ako. Hindi ko na siya sasaktan dahil masyado na ‘yong below the belt. Hindi naman siya ‘yong boyfriend ko kaya hindi siya ‘yong dapat kong pagbuntunan ng galit ko.

Aalis na sana ako ngunit hinawakan ako ni Reymel sa braso kaya padarag akong humarap at saka dinuro siya. “Huwag mo na ulit akong hahawakan o lalapitan dahil simula sa araw na ‘to, break na tayo! Ilang beses kong iwinaksi sa isipan ko na nagloloko ka dahil tiwala ako na hindi mo ako magagawang saktan at lokohin, pero nagawa mo! Sobrang sakit, Reymel, kung alam mo lang! Tama na, ayaw ko na. Magsama kayo ng babae mo!”

Tuluyan na akong lumabas sa comfort room. Narinig ko pa ang pagtawag niya sa pangalan ko ngunit tumakbo na ako palayo roon. Tama na ‘yong sakit na natamo ko nang dahil sa ginawa ni Reymel at narinig ko galing sa kanila ni Vanessa. Hindi naman ako masokista para bigyan pa siya ng isang pagkakataon kahit pa kitang-kita at dinig na dinig ko ang mga kagaguhan niya.

Nagpatuloy ako papunta sa classroom namin at yumuko sa upuan ko. Iyak ako nang iyak nang dahil sa sobrang sakit. Kung may kakausap siguro sa ‘kin ngayon, malalaman nila na hindi biro ang nararamdaman ko. Gusto kong humagulgol ngunit ayaw kong makaagaw ng pansin.

“Nasaan ngayon ang yabang mo, Decyrie?” pang-uuyam ni Sofia. Hindi ko siya pinansin. “Matagal ko na talagang napapansin ang weird na nangyayari kay Reymel. Hindi ko lang masabi sa ‘yo kaagad dahil ayaw ko namang pagmulan ‘yon ng pag-aaway niyong dalawa. Naghihintay lang ako ng tamang tiyempo na makakita ng matibay na ebidensya para maniwala ka. Pero mukhang ikaw na mismo ang nakakita ng ebidensya.”

Huminga ako nang malalim. Pilit kong pinapatigil ang mga luha ko sa patuloy nilang pagtulo. Sobrang sakit na ng lalamunan at ilong ko nang dahil sa pag-iyak.

“Tumigil ka na sa pag-iyak dahil hindi bagay sa ‘yo. You don’t deserve to be hurt like that. Hindi mo rin deserve na umiyak nang dahil sa isang lalaki,” pagpapatigil niya sa akin. Hindi ko alam kung pagco-comfort ba ang ginagawa niya o nang-iinsulto. “Alam kong masakit pero hahayaan mo bang makita niya na sobra kang naapektuhan? Hindi ba’t malakas ka? Ipakita mo ‘yon sa kaniya para maisip niya na sobrang mali ‘yong ginawa niya.”

Nang dahil siguro sa sinabi ni Sofia, mas lumakas ang loob ko. Naisip ko na huwag masyadong magpaapekto sa ginawa sa akin ni Reymel. Kung ipapakita ko na masyado akong apektado, parang ibinigay ko na rin ‘yong satisfaction na gusto niya.

Naisip ko na hindi lang ako ang dapat magdusa nang dahil sa nangyari. Dapat siya rin ay makaramdam ng sakit at pagsisisi.

Naisip ko na mag-post sa f*******: tungkol sa relasyon namin. Nagbigay ako ng brief summary tungkol sa nangyari sa ‘min. Naglagay din ako ng caption sa bawat pictures na inilagay ko sa post. Ang ilan sa mga pictures ay ang conversation namin at ang karamihan ay ang mga picture namin nang magkasama.

Decyrie Acibar

• Just now • Public

I was not a believer of romantic relationship. I thought before that it was just a waste of time. But when a man came into my life, my perspective about romantic relationship had changed. He made me feel that I was the most special girl in the whole universe. He always show me good things. He always understands me and supports my own decision. He never forced me to do and say anything that against my will. We lasted for 4 months. We were so happy, or so I thought. When we were about to reach 5 months, I saw him making out with other girl. It was so painful for me when I saw with my own two eyes that he was making out it with our schoolmate. I don’t understand why he needs to cheat when he can break up with me first then make out with any other girl.

To my ex-boyfriend, Reymel Reyes, I hope you can be happy with your new girlfriend. Kung nagkulang man ako sa ‘yo kaya mo ‘yon nagawa, sana naisip mo rin na may pagkukulang ka rin naman sa ‘kin. Pero ang kaibahan lang natin ay hinanap mo ‘yong kakulangan ko sa iba, habang ako ay nanatiling tapat sa relasyon nating dalawa. Mag-iingat ka palagi at sana ay huwag mo na ulitin sa bagong girlfriend mo ‘yong pagkakamali na ginawa mo sa ‘kin.

• 15k reacts • 5k comments • 25k shares

That was the exact caption of my post. I wrote that with my heart. I wrote there the unspoken tears and pains that he inflicted on me. I posted that to make Reymel realized that he should be ashamed and be embarrassed on what he did to me.

Hindi pa man nakakaabot ng 1 hour ang post ko ay sumabog na kaagad ang notification bar ko. Public kasi ang privacy kaya marami ang nakakita at nag-share. Marami ang naki-simpatya sa akin at marami rin naman ang nang-bash. Wala naman akong pakialam sa mga sasabihin nila. Ang gusto ko lang ay mailabas ang sakit na naramdaman ko.

After we broke up, hindi na kami nagpansinan. Hindi ko naman na siya tinatapunan ng tingin dahil sa tuwing makikita ko siya ay ang imahe nila ni Vanessa habang naghahalikan ang nakikita ko.

Hindi na kami nagpansinan hanggang sa makapag-move up na kami. Iniisip ko na lang na hindi siya nage-exist. Iniisip ko rin na hindi ko siya nakilala. Kung tinitingnan niya man ako, wala na akong pakialam doon. Malinaw kong sinabi sa kaniya na huwag niya na akong lalapitan kahit kailan.

Kung may isang bagay man na naituro sa akin ang panloloko ni Reymel, ‘yon ay ang huwag masyadong magtiwala. Hindi ako titigil pumasok sa relasyon ngunit hindi na ako masyadong magbibigay ng tiwala sa makaka-relasyon ko. Hindi ko naman hahayaan na pigilan ako ng past ko na maging masaya sa future ko.

Hindi man naging maganda ang kinahantungan ng relasyon namin ni Reymel, nagpapasalamat pa rin naman ako na nakilala ko siya. Kung hindi dahil sa kaniya ay hindi ko mararanasan na kiligin at maging mulat sa reyalidad ng pakikipagrelasyon.