DESPERATE MOVE

Chapter 40

Halos pigil ko na ang aking hininga habang hawak ang serradura ng pinto. Isang marahas na buntong hininga ang pinakawalan ko bago ako nagdesisyon na pihitin ito at tuluyang pumasok sa loob ng silid naming mag-asawa.

Madilim na silid ang sumalubong sa aking paningin, at tanging ang matamlay na liwanag ng buwan ang nagsisilibing ilaw ng buong silid.

Nakabibinging katahimikan ang nangingibabaw habang inililibot ko ang aking mga mata hanggang sa napako ang tingin ko sa likod ng aking asawa. Kasalukuyan siyang nakatayo sa pintuan ng beranda, nakapamewang ito at abalâ sa pakikipag-usap mula sa cellphone na nasa tapat ng kanyang tenga.

Ang malakas na kabôg ng dibdib ko ay tila sumasabay sa tunog ng mga kulisap na maririnig mula sa labas. Habang sa magkabilang gilid ng aking asawa ay inililipad ng panggabing hangin ang manipis na puting kurtina. Ramdam ko ang matinding pressure sa awra ng aking asawa at batid ko na ang pananahimik nito ay nagbabadya ng panganib para sa aking kaligtasan.

Dahan-dahan kong isinara ang pintuan, lumapit ako sa sofa at ibinabâ ang aking bag bago humakbang palapit sa nakatalikod kong asawa. Nang tuluyan akong makalapit kay Alistair, mula sa likuran ay niyakap ko ang malaki nitong katawan.

Maingat na isinandig sa likod nito ang aking ulo kaya narinig ko ng magpakawala siya ng isang mabigat na buntong hininga.

“Where have you been?” Kalmado niyang tanong, ngunit imbes na maging kampante ay mas lalo lang akong kinabahan. Sa ilang taon ng pagsasama naming mag-asawa ay alam ko na ang takbo ng utak nito. Hindi pa man nangyayari ay batid ko na kung ano ang kahihinatnan ng lahat.

“Nakipag meeting ako kay Mrs. Celiz,” nakangiti kong sagot habang masuyong hinahaplos ng palad ko ang bandang dibdib nito. Mula sa salaming dingding ay kita ko kung paanong pumikit ang kanyang mga mata dahil sa aking mga haplos. Bumaba ang isang kamay nito na may hawak na cellphone. Nang maramdaman ko na akmang kikilos ang kanyang katawan ay kusang lumuwag ang pagkakayakap ng braso ko.

Pumihit siya paharap sa akin kaya dun ko palang nakita ang madilim niyang mukha. Wala sa sarili na inalis ko ang aking mga braso at kusang humakbang paatras ang aking mga paa. Sumasabay ito sa bawat pag-abante ng kanyang mga paa. Nagpatuloy kami sa paghakbang habang nanatiling nakatingala at nakatitig sa kanyang mukha.

“Tell me, may balak ka bang iwan ako?” Matigas niyang bulong sa tapat ng mukha ko kaya napalunok ako ng wala sa oras. “A-Ano bang sinasabi mo?” Balik tanong ko sa kanya na kunwa’y naguguluhan ngunit nagsisimula ng tumaas ang tensyon sa aking katawan. Umangat ang sulok ng kanyang bibig at mula roon ay isang nakakatakot na ngiti ang lumitaw.

Nagimbal na lang ako ng isang malakas na sampal ang dumapo sa kaliwang pisngi ko. Napaka bilis ng mga pangyayari dahil namalayan ko na lang na bumagsak sa kama ang aking katawan. Nagugulumihanan na nag-angat ako ng mukha at tumitig sa kanya, hindi pa man ako nakakabawi sa labis na pagkabigla ay mahigpit niya akong hinawakan sa panga. Lakas-loob na tumitig ako sa kanyang mga mata, at tanging galit ang nakikita ko mula roon.

“Ito ang tatandaan mo, kailanman ay hinding-hindi ka makakaalis sa poder ko kahit magpantay pa ang mga paa mo. Sa tingin mo ba ay hahayaan kong mangyari ang binabalak mo? Huh? Akala mo siguro ay hindi ko malalaman ang ginawa mong pagtatago sa mga magulang mo.”

Pagkatapos na sabihin iyon ay marahas niyang binitawan ang aking pangâ. Napasinghap ako upang sumagap ng hangin. Malakas ang tahip ng dibdib ko dahil kasalukuyan akong naghahabol hininga.

“Wala akong balak na iwan ka! Saan mo ba nakuha ang ideyang ‘yan!?” Singhal ko sa kanya ng maging normal ang paghinga ko. Base sa obserbasyon ko ay mukhang sarado na ang isip ng aking asawa. Wala na akong nagawa pa ng hiklasin nito ang suot kong damit hanggang sa nawasak ito.. Halos hindi na maipinta ang mukha ko, nasasaktan kasi ako sa marahas na paggalaw ng kanyang mga kamay.

“Hindi mo na mabibilog pa ang ulo ko, Louise. Alam ko na malakas na ang loob mo na kalabanin ako dahil nakuha mo na ang gusto mo! Siguro may lalaki kang sasamahan kaya naghahanda ka ng layasan ako! Tulad ka rin ng mga malanding babae na walang pakialam kahit pa makasira ng pamilya!” Galit niyang bulyaw sa akin na sinundan na naman nito ng isa pang sampal. Halos mayanig ang buong pagkatao ko.

“Wala akong lalaki at wala akong plano na iwan ka! Bakit ba ayaw mong makinig sa akin?” Naiiyak kong sigaw sa tapat ng kanyang bibig. Imbes na sumagot ay sinibasib niya ng halik ang mga labi ko habang patuloy niyang sinisira ang damit ko. Ibinunton niya ang galit sa katawan ko, walang pag-iingat na nilamas niya ito at kulang na lang ay magsugat ang mga labi ko.

Kagat labi na tiniis ko ang sakit ng sapilitan niyang inangkin ang katawan ko. Nang mga oras na ito ay parang gusto kong sumigaw dahil sa matinding sama ng loob. Gusto ko siyang isumpa! Gusto ko siyang patayin! Ngunit may bahagi ng utak ko ang tumututol. Isa akong abogado at nakikita ko na humaharap ang aking asawa sa isang psychological illness. At mukhang hindi siya aware sa kanyang kalagayan. Kahit na nasasaktan ako ay hinayaan ko lang siya sa kung ano ang gusto niyang gawin.

“Hmmmp...” isang impit na ungol ang kumawala sa bibig ko ng mabilis na naglalabas-masok sa hiyas ko ang kanyang kargada. Kahit masama ang loob ko sa aking asawa ay maluwag ko pa rin siyang tinanggap. Walang halong pagtutol, bagkus ay tinapatan ko pa ang kanyang kapusukan. Mariin na hinagod ng aking mga palad ang kanyang likod habang iginigiya siya na mas lalo pang isagad sa aking loob ang kanyang kargada.

Marahil ay nagtaka siya sa ikinikilos ko kaya saglit siyang huminto at tumitig sa aking mukha. Ang mga mata nito na kanina lang ay puno ng galit, ngayon ay malamlam na ang bukas ng kanyang mukha. Masasalamin sa mga mata ng aking asawa na tila nagsisisǐ ito sa ginawa niyang pananakit sa akin.

Isang malambing na ngiti ang lumitaw sa mga labi ko, dahil nais kong ipabatid sa kanyan na okay lang ako. Kasunod nito ay masuyo kong kinabig ang kanyang batok. Sa pagkakataong ito ay pinagsaluhan namin ang isang masuyong halik habang patuloy na sinasamba ng aking mga palad ang kanyang katawan. Halos maligo na kami sa pawis at mabigat na rin ang aming paghinga.

Naging mapusok ang mga sandali at wari moy sumasayaw sa isang saliw ng musika ang aming mga katawan. Nilamon na ng matinding pagnanasa ang aming mga kaisipan at wala ng ibang mahalaga ng mga oras na ‘to kundi ang mapunan ang init ng aming mga katawan.

Kulang na lang ay tumirik ang aking mga mata dahil sa hugot-baon niyang ginagawa sa aking hiyas. Kapwa hinihingal at halatang pagod na, ngunit imbes na tumigil ay mas lalo pang bumilis ang galaw nang aming mga katawan hanggang sa tuluyan naming naabot ang hangganan. Mariin na naglapat ang aming mga labi habang nilalasap ang ginhawa ng pagsabog niya sa loob ko.

Katamikan ang namayani sa buong silid habang nakaunan ang ulo ni Alistair sa pagitan ng aking dibdib. Patuloy kong hinahaplos ang kanyang maikling buhok habang nakatitig ako sa kulay kremang kisame.

“Bakit mo naisip na iiwan kita?” Malumanay kong tanong at yumakap sa kanyang likod ang kaliwa kong braso.

“Bakit inilihim mo sa akin ang pagkuha mo sa mga magulang mo? Bukod pa run ay tinakasan mo ang mga bodyguard mo.” Balik tanong niya sa akin. Isang marahas na buntong hininga ang pinakawalan ko bago sinimulang ipaliwanag sa kanya ang lahat.

“Kapag ba nagsabi ako sayo ay papayagan mo ba ako? Bilang anak ay tungkulin ko na bigyan ng maayos na pamumuhay ang aking mga magulang. So, I think wala namang masama sa ginawa ko?” Malungkot kong pahayag ngunit ang tinig ko ay kababakasan mo ng hinanakit. Ang kalahati sa sinabi ko ay totoo, ngunit ang tunay na agenda ko ay tanging ako lang ang nakakaalam.

Marahil ay lalo siyang nakunsensya sa ginawa niya sa akin, dahil nang mag-angat siya ng mukha ay para itong isang maamong tupa. Buong pagsuyo niyang hinagkan ang mga labi ko, sabay bulong ng salitang, “I’m sorry.” Sa tapat ng bibig ko.

“Hindi ko tatanggapin ang sorry mo, wala akong kasalanan sayo, pero nagawa mo akong saktan, patunayan mo na nagsisisi ka.” Malungkot kong sagot sabay baling ng tingin sa ibang direksyon. “Tell me, how?” Ani nito habang hinahagod ng kanyang palad ang aking katawan.

“Tuparin mo ang kahilingan ko noong nasa Canada pa tayo.” Matatag kong sagot, natigilan siya at tumitig sa akin.

“Hindi mo na kailangan pang magtrabaho kaya kong ibigay ang lahat ng pangangailangan mo.” Seryoso niyang sagot, biglang bumigat ang dibdib ko dahil tama nga ang hinala ko na wala siyang balak na tuparin ang nais kong mangyari.

Walang imik na bumangon ako at nagtataka naman si Alistair kung bakit umalis ako sa akma. Tahimik na kinuha ko ang roba at isinuot ito, nang akmang bubuksan ko na ang pintuan ng banyo ay naramdaman ko ang isang kamay ng aking asawa sa kaliwang braso ko.

“Please, don’t leave me, ibibigay ko na kung ano ang gusto mo.” May halong pakiusap nito kaya isang ngiti ang lumitaw sa mga labi ko habang masuyo kong hinahaplos ang mga braso ng aking asawa na nakayakap sa maliit kong baywang.”