CHAPTER 20
Aira
Nakasandal ako sa balikat ni Rick habang nakaupo sa window seat ng eroplano. Halos hindi ko na alam kung paano ko sasabihin sa sarili ko kung gaano ako pagod—ang katawan ko, lalo na ang pagitan ng mga hita ko, ay nananakit pa rin. Ngunit kahit ganoon, may kakaibang init sa dibdib ko sa tuwing nararamdaman ko ang presensya niya sa tabi ko. Hindi niya ako tinigilan; pinilit niya akong maramdaman ang bawat segundo ng araw at gabing iyon, hanggang sa napagod lang ako sa kaligayahan, hindi sa sakit.
“Are you okay?” tanong niya, dahan-dahan, na parang ayaw ipakita sa akin ang kabagalan ng kanyang boses.
Tumango lang ako. Halos hindi ko mailahad ang katotohanan—masakit pa rin. Masakit sa pagitan ng mga hita ko, masakit sa bawat galaw ng katawan ko. Pero paano ko siya sasabi
