Tears Of Asteria (TAGALOG)

Chapter Three | The Fall

The moment I regained my consciousness, the rusty ceiling of an unfamiliar place greeted me. Bumangon ako at tiningnan ang buong paligid. Right now, nakakulong ako. Naaamoy ko ang kalawang sa paligid, while dirty water kept dripping around the place. It was wet, smelly, unhygienic, and my bed was nothing but hay.

Tiningnan ko ang buong paligid looking for a place to escape pero kahit bintana na may railings, just like the normal dungeon windows that I imagine, wala akong makita. Walang maayos na ventilation sa paligid at parang may lason sa hangin dito.

Naalala ko ang sinabi ni Ellion na nilalagyan niya ang lahat na mga pagkain na binigay niya sa ‘kin noon ng lason pero hindi man lang ako naapektuhan. Am I poison immuned?

Tumayo ako mula sa hinihigaan ko at namalayang nakatali sa likod ko ang dalawang kamay ko. I tried gathering my curse attribute as much as I could pero wala akong naramdaman. Back to the powerless Asteria now, are we?

Pumunta ako sa harap ng pintuan na gawa sa bakal na sobrang makapal. Sumilip ako mula sa maliit nab utas ng pintuan para tingnan ang paligid kung may mga sundalo ba.

Nagulat ako nang biglang may matang lumabas sab utas habang nakasilip ako mula sa loob. Agad akong napalayo mula sa butas dahil sa pagkabigla at napaupo. May narinig akong mga lalaking nag-uusapan kaya nakinig ako.

“Gising na siya,” rinig kong sabi ng lalaking sundalo sa kasama niya. May narinig akong tunog ng mga susi bago pa nabukksan ang bakal na pinto sa harap ko. Nang mabuksan ng maayos ang pintuan, mas lalong lumakas ang amoy ng kalawang.

Napatingin ako sa mga naglalakihang mga katawan ng mga sundalong nakabantay sa ‘kin. Tiningnan nila ang kabuohan ko at ang marumi na silid bago nila sinira ulit ang bakal na pintuan. Hindi man lang ba nila ako papakainin?

As time passed by, itinulog ko nalang ang gutom ko hanggang sa lumipas ang isang gabi hanggang sa naging dalawa, tatlo, apat, lima at umabot ng higit na isang buwan bago nila nabuksan ulit ang pintuan sa silid ko.

I was hungry. Higit na isang buwang akong nagugutom at mas lalong akong pumayat dito sa kulungan. Halos mabaliw ako dahil wala na ‘kong ibang nakita kung hindi ang apat na pader na nakapaligid sa ‘kin at ang mga galit naboses na gustong pumatay sa utak ko. I was suffering in silence as I begged the Gods, the saints, the angels for someone to atleast give me some food.

Those pests must’ve been married by now.

Sa loob ng isang buwan, wala man lang taong bumisita sa ‘kin para bigyan ako ng pagkain. My body was slowly shutting off. They were torturing me pero kinaya ko dahil ayaw kong mangyari ang gusto nila. Tanging kamatayan ko lang naman ang hinihingi nila, hindi ba? Pwes, hinding hindi ako mamamatay. Or atleast, not in their hands.

Matapos ang isang buwan, ngayon pa nila nabuksan ang pintuan. Finally, light shun upon me and my dirty get-up was made clearer. Hindi ko na kayang tumayo sa kalagayan ko. Walang wala nang enerhiya sa katawan, sapat lang para buksan ang mga mata at bibig. I barely had my mind intact if it wasn’t for my will.

Napansin nilang hindi ko na kaya bayolente nila akong kinaladkad palabas sa kulungan ko. Hindi nasanay ang mga mata ko sa ilaw ng araw kaya masakit sa paningin ko. Nilagyan nila ng takip ang mga mata ko at bibig kasama na rin ang isang maliit na sako at inilagay ito sa ulo ko.

Matagal at mabagal ang oras para sa ‘kin habang kinakaladkad ako ng mga sundalo at sa wakas, huminto na kami. Narinig ko ang pagbukas ng mga malalaking pintuan. It reminded me of the time when the king, my bastard of a father, summoned me to the main palace only to engage me to Ellion. I was dumb to trust someone who was arranged by my father. It was extremely delusional of me to think na kaya niyang talikuran ang ama ko para makasama niya ako even if it meant giving up his noble title. Just thinking about them made my heart scream in anger and mind running wild once again.

Papunta ba kami sa sentral na palasyo? Makikita ko na rin ba ulit ang mga pagmumukha nila? Mga patawa.

They took off the small sack covering my face and my dim view became lighter. Nakita ko ulit ang malaking pintuan na naghihintay mabuksan. It’s been a while. It’s been three years huh. This door had nothing to give me but pain, the moment I went inside it.

“THE CRIMINAL OF THE BLACK PALACE, PRINCESS ASTERIA LEYRIN VALDIS, HAS ENTERED!” sigaw ng pamilyar na boses ng tagabantay at anunsiyo.

Black Palace was the palace that I grew up in ever since I was a child. The Palace where my mother died, where I fell into a three year coma, and the place where I had the worst years of my life. Betrayals, the truth…everything was revolting to the point where I’d voluntarily want to take my guts out.

Bumukas ang engrandeng pintuan sa harap ko at bumungad sa ‘kin ang mga nagkukumpulang mga maharlike at ang hari na naupo sa trono niya, as always. Ngunit iba ngayon dahil mas maraming mga Maharlika ang dumayo. Nasa tabi ng hari sila Ellion at Eris na naktingin sa ‘kin, alatang hindi sila nanghihinayang sa ginawa nila sa ‘kin.

The nobles must’ve gathered to see my end, huh?

Kinaladkad ako ng mga sundalo at marahas na pinaluhod sa harap ng hari habang nasa tabi ang mga maharlikang nakatingin lang sa ‘kin, halatang nalilibang sa mga pangyayari.

Walang imik ang hari habang nakatingin sa kin mula sa itaas ng silid habang naka-ekis ang mga paa a nakapangulambabang nakatingin sa nakaluhod kong katawan. God, I hate those eyes of his. I hate where he sits, or how privileged they all are to belittle my life.

I despise everything in this shitty place.

I looked up, staring back at him, my eyes full of resentment. Nang mapansin ako ng sundalo, marahas niya akong pinayuko at narinig ko ang mahinang tawanan ng mga taong nasa paligid ko.

My heart trembled in anger but there was nothing I could do. Hindi ko alam kung paano gamitin ang kapangyarihan ko, walang kakampi, at mas lalong walang tutulong sa ‘kin. I was decapitated and I can barely move with my malnourished body that this wretched people starved for a month.

“Princess Asteria Leryin Valdis is hereby stripped off from her title,” pasiuna ng taga-anunsiyo. Tumahimik ang lahat at patuloy na walang pag-imik ang hari. Malaking ngisi ang ipinukol ni Eris sa ‘kin.

“Criminal Asteria Leyrin Valdis, the attempt of murdering Crown Princess Eris Valdis and Crown Prince Ellion De La Croix, injuring not only minor but several major injuries to both high nobles, the king and the affected families of the mentioned victims have therefore issued this decree! Asteria Leyrin Valdis will receive the death sentence!” malakas na anunsiyo. Nagpalakpakan ang mga tao at sa bawat palakpak na naririnig ko, unti-unti na ‘kong nawawalan ng tamang pag-iisip.

UNFAIR. UNFAIR. UNFAIR. How?! What the f**k is wrong with them?

Alam ko na ang sama ng loob ng hari sa’kin simula nung bata pa lang ako. He must be euphoric when finally, he could kill me without doing it discretely.

“WHAT THE HELL IS WRONG WITH YOU?! YOU ATTEMPTED TO MURDER ME NOT ONLY ONCE! NOT ONLY TWICE BUT SEVERAL MORE TIMES! YOUR UNDERHANDED METHODS WE’RE USELESS! PINADALA MO SI ELLION SA ‘KIN PARA PATAYIN AKO PERO MASAMANG d**o AKO HINDI BA? NOT ONLY DO YOU CONSENT ERIS FOR HARRASSING ME! ANAK MO RIN AKO! YOU r***d MY MOTHER! YOU f*****g r****t OF A KING!” malakas na sigaw ko pero hindi pa ako tapos.

“IF ONLY YOU DIDN’T DRAG MY MOTHER IN THIS HELLHOLE! NABUHAY NA SANA SIYANG MASAYA!” naiiyak kong sigaw. And I wouldn’t have existed in the first place.

“I HAVE ALL THE RIGHT TO MURDER YOU! YOU GODDAMN BASTARDS! MAS MALALA KA PA SA MGA BASURA AT MGA HAYOP! KAYONG LAHAT! I CAN’T BELIEVE THE PEOPLE ARE THIS UNFORTUNATE TO HAVE SHITLESS RULERS LIKE ALL OF YOU!—” hindi ko natapos ang mga sinasabi ko nang sumigaw ang hari kasabay ng pagsampal ng sundalo sa ‘kin.

“SILENCE! YOU HAVE GONE TOO FAR TO ACCUSE ME OF SOMETHING AS HIDEOUS AS THAT!” nagmamalinis niyang sigaw. Hideous? Ikaw ang hideous dito walanghiya ka.

“Mana nga siya sa ina niyang walang aral,”

“How dare she insult us! Kulang ang madaliang pagpaslang sa kaniya!”

Rinig kong mga sabi sabi nila. Mas lalong lumakas ang usap-usapan nila habang diduro nila ako. Ang mga mata nilang napupuno ng pandidiri. Ang mga Maharlika sa kahariang ito ay punong puno sa mga sarili nila hanggang sa punto na naging normal na sa kanila na maliit lang na bagay ang buhay ng iba kumpara sa kanila. Pero ibang usapan nap ag ang buhay na nila.

“EHERM,” imik ng taga-anunsiyo habang sinusubukan na kunin ang atensiyon nila. “THE COURT HAS UNANIMOUSLY CHOSEN TO DROWN THE CRIMINAL IN THE OCEAN THAN TO SWIFTLY EXECUTE THE SAID CRIMINAL ON THE GUILLOTINE! THE EXECUTION WILL HAPPEN TWO DAYS LATER!” malakas na sigaw ng lalaki.

Isn’t it unfair? They get to judge my own life too.

Bumalik ako sa kulungan ko at gaya ng nakaraan, hindi man lang nila ako binigyan ng pagkain. Dalawang araw na ang lumipas at bumukas ulit ang bakal na pintuan sa kung saan nila ako kinukulong.

Nilagyan nila ako mas mabigat n amga kadena at tinakpan ang paningin at bibig ko. Marahad nila akong dinala sa isang karwahe na amoy kalawang rin at bumyahe ng matagal. Naramdaman ko ang malakas na ihip ng hangin at narinig ang pagbukas sa karwaheng sinasakyan ko.

Kinuha nila ang takip ng bibig at mata ko at nakita kong dinala nila ako sa pinaka mataas na talampas malapit sa dagat. Nilagyan nila ng mga mabibigat na mga kadena na may bolang gawa sa bakal na nakatali rin sa duol ng kadena. Halos matumba na ako dahil walang lakas ang katawan ko kung hindi lang ako tinayo ng isang sundalo.

At the edge of the cliff was a guy in black cloak and Eris, drinking tea at the side with her chair embedded in frills and her body in expensive diamonds. She’s clearly celebrating this.

Dinala ako ng mga sundalo sa tabi ng lalaking nakasuot ng black cload. He’s probably the one who’ll push me off the cliff right? Naramdaman ko ang malakas na ihip ng hangin sa direksiyon ko, parang madadala na ang katawan ko kung hindi lang sa mga mabibigat na kadena na nasabit sa mga paa ko.

Malakas na tumawa sa ‘kin si Eris at tiningnan ko siya ng masama habang papalapit siya sa ‘kin dala dala ang mainit niyang tsaa. Paos ang boses ko at tuyong tuyo ang lalamunan ko pero may sasabihin na sana ako sa kanya nang ibuhos niya sa ‘kin ang tsaa niya.

Nakita ko ang mukha niya at napatawa ako ng malakas. May malaking peklat sa mukha niya.

“S-serves you right,” nahihirapan kong sab isa kanya at namula ang mga kamay niya at may apoy na naman lumabas. Wala na bang mabuting naggawa yang kamay na yan?

“DAMN YOU! BUTI NA LANG MAMAMATAY KA NA AT SA WAKAS, MAGKAKASAMA NA KAYO NG KABIT MONG NANAY!” aniya at hinawakan ang kamay ko habang umaaso sa init ang mga kamay niya.

Ilang sigaw at daing ang naggawa ko dahil sa sakit na naramdaman ko mula sa hawak niya bago siya tumigil.

“f**k YOU! YOUR DAD, ELLION, EVERYONE! SISIRAIN KO KAYONG LAHAT! SISIRAIN KO KAYONG LAHAT HANGGANG SA PUNTONG KAYO NA MISMO ANG PAPATAY SA SARILI NIYO!” as I was about to lash out, the chains attached to me kept me from attacking her along with the guy in black cloak holding the metal chains, as if I was some wild dog.

“Oh my, nakakatakot naman yan, Asteria,” she snickered at me as if banta lang ng isang hayop ang ginawa ko. Well, even animals could kill.

“Well, in your dreams. Mamamatay ka naman, wala ka nang magagawa hindi ba?” aniya at sinenyasan ang lalaking nakaitim na cloak. Before I was able to react, marahas niya akong tinulak mula sa talampas.

“Farewell Asteria, my beloved little sister. Die quickly, okay?” huli kong narinig mula kay Eris.

The wind hugged me as I violently fell from the cliff at mas lalo lang itong bumibilis dahil sa bigat ngmga kadenang nasa paa ko. My eyes went blurry as my tears flew in the air as I fell.

Is this how everything ends? Umapaw ang galit sa puso ko at sumigaw ako sa galit, panghihinayang dahil gusto ko pa silang magdusa, at sa poot na hindi lang mula sa ‘kin kundi pati na rin ang sa ina kong hindi man lang nabigyan ng hustisya.

“I WILL TAKE EVERY SINGLE THING AWAY FROM ALL OF YOU!”

Everything.

Bibigyan ko ng hustisya ang ina ako. I won’t wait for karma to strike them. I will be their karma.

“Asteria, ang pinakamamahal kong anak,” tawag sa ‘kin ng ina ko. Agad-agad akong pumunta sa tabi niya habang nakahiga siya sa kama.

“Bakit? May masakit ba sayo?” nag-aalalang tanong ng batang ako sa ina ko.

“Wala naman,” mahinang tumawa ang ina ko at malumanay na hinaplos ang pisngi ko. “Kapag wala na ako sa mundong ito, umalis ka sa lugar na ito. Umalis ka bago ka pa kainin ng galit at masira ang sarili mo,” aniya.

“Anong mawawala?” pilit kong tawa habang niyakap ang ina ko sa kama niya, pilit na pinipigilan ang pag-iyak sa yakap niya. “Walang iwanan hindi ba?” ngiti ko sa kanya.

Ngumiti lang siya sa ‘kin and three days later, she passed away.

Kahit hindi ko hinayaang masira ang sarili ko, sila na mismo ang sumisira sa ‘kin.

I’m sorry, Ma.

But I’ll have to destroy myself in the process of destroying them.

Pagpikit ko sa mga mata ko, naramdaman ko ang impact ng dagat atu tuluyan na akong lumubog. Pinigilan ko ang paghinga ko at pinilit na iahon ang sarili pero hindi kinaya ng katawan ko ang paglubog sa dagat kasama ang mabibigat na mga bakal sa paa ko.

Pero hindi ako nawalan ng pag-asa at pinilit ang sarili na lumangoy sa ibabaw ng karagatan kahit sobrang sakit na ng katawan ko at parang mapuputol na ang mga paa ko at sa wakas! Naabot ko nga ang ibabaw ngunit bumalik ulit ako sa paglubog nang matamaan ako ng alon.

I can’t let everything end. Not yet.

Halos mawalan na ako ng hininga at malay nang may nakita akong pigura na papunta sa ‘kin. Hindi ko na natingnan ng maayos ang mukha niya pero naramdaman ko ang paggaan ng katawan ko. Did this person release me from those chains?

Ramdam kong hinawakan niya ang bewan ko at dinala ako sa itaas ng dagat pero nawalan agad ako ng malay dahil sa pagod. Naramdaman ko ang init ng araw bago tuluyang nangmanhid ang buong katawan ko.

“Your highness, Persaeus! Are you out of your mind?!”

Silver hair as intriguing as mine that shined brightly in the sun was the last thing I saw before I was consumed by my body’s deteriorating condition.