"Sen gitmedin Poyraz. Anlamadan dinlemeden beni bırakıp gitmedin. Bana güvendin, buraya geldin" dedim fısıltıyla. Öyle büyüktü ki bu yaptığı, öyle güzeldi ki.. Bana inanmayı seçmişti, bana güvenmeyi seçmişti. Kalbimde ki yük artık hafiflemiş, kuş olup uçmuştu. "Güvendim" diye fısıldadığında kalbime yenik düştüm. Kollarım beline sıkıca sarılırken gözlerine baktım. "Seni seviyorum Poyraz" Kalbimde ki tek yük de gitmişti artık.

Zor günler geçirmiştik ama sonunda mutluyduk, beraberdik. Biz kocaman bir aileydik ve ne olursa olsun bu aile sonsuza dek bir arada kalacaktı, çünkü aramızda ki bağı hiç kimsenin koparmaya gücü yetmezdi.