Rüzgâr aynı keskinliğiyle esmeye devam ediyordu ve gecenin de daha fazla karardığı yoktu. Her şey bir an önce nasılsa şimdi de öyleymiş gibiydi ama olmadığını biliyordum. Kasım ayının soğuk havasında; başlarımıza çatı olmuş siyah göğün altında ömrüme kışı getirecek adamı işte tam da o anda gördüm. Benim için orada ve o anda dünya durdu. Dünyadaki tüm sesler kalbimin atışına hapsolurken o gözler beni buldu, her şeyi kendi rengine buladı ve her hücremi bir mıknatıs gibi kendine çekti. Hissettim, tam kalbimin içinde. Gelecekte ve geçmişte; ait olduğum yere varmışım gibi hissettim. "Sana ihtiyacım varmış, bilmiyordum." Bu bir mücadelenin; kaybolmamak için karanlığa teslim olmayışın savaşı.