9
563 Kelimeler
♬
Hafif esintili bir sonbahar günü... İnsanlar, koşuşturmaca, trafik, gürültü... Klasik bir Ankara sabahı. Kavin ezberlediği yolunda, Barış ise ezberlediği yerinde. Buluşma noktaları ise otobüs. Tabii bir de müzik. Gürültüden uzaklaşabildikleri, kendilerini trafikten soyutlayabildikleri o nadide nokta.
Ve o noktada buluşmaktan bir hayli hoşnut iki kalp.
Klasik sabah muhabbetlerini yaptıktan sonra aklına takılan şeyle araladı dudaklarını. "Kafeler bu kadar erken mi açıyor?" Telefonunu belli bir alışkanlıkla ona uzatırken sözlerine devam etti. "Şayet benim kafem olsa, ben bu saatte açmazdım. Ne bileyim? Öğlen 12 de falan açardım, ne diyorsun?"
Barış yazdığı yazıyı telefon ekranını ona çevirerek okumasını sağladı. "Bir güzel batardın diyorum."
Güldü genç kadın. Gülüşünün aksine ciddiyetle kurdu bir sonraki cümlesini. "Sakın bana 'erken kalkan erken yol alır' klişesini yapma."
Cevap olarak bir omuz silkmesi geldi genç adamdan. Beden dili 'yapmam' der gibiydi ama yazdıkları bundan biraz (!) farklıydı.
"Erken kalkan erken yol alır."
Yazdığı cümleyi gören Kavin oflayarak hafifçe omzuna vurdu. "Çok kötüsün!" Cümlesi içten değildi. Hayatının son birkaç ayında olan bu adam tanıdığı kadarıyla iyi biriydi.
Barış, Kavin'in bu tepkisine gülerek ciddi açıklamasını yazdı ve gösterdi ona. "Erken kalkmayı seviyorum. İşimin başında olmayı da. O yüzden erkenden açıyoruz kafeyi. Diğerlerini bilmem ama biz de işbaşı saat 7'de yapılıyor."
"Erken kalkmayı seviyor musun?!" diye hayretle sordu. "Şunu seven tek kişi falan olabilirsin bunu biliyorsun değil mi? Şu uyanma işini sevmenin bir yolu var mı ya? Varsa bana da öğret lütfen. Her sabah uyku sersemliğiyle bir yerlerimi yaralamaktan bıktım."
Söylediklerine cevap vermeden önce yanındaki kadını gözleriyle kontrol etti baştan aşağıya. Görünürde bir yarası yoktu. Ufak tefek şeylerdir diye geçirdi içinden. Öyle olmasa bile öyle olmasını umdu.
Canının yanmasını istemezdi.
"Bünyeyle alakalı sanırım. Ben yıllardır bu tempoya alıştım, işim olmasa bile sabah erkenden uyanıyorum. Sen de yakında alışırsın ama kendini alışmamak için zorluyor gibisin."
Yazdıklarını okur okumaz onayladı. "Evet!" Başıyla da söylediğini tasdik etti. "Evet, kesinlikle alışmak istemiyorum. Uykusuz bir dünyaya hayır!"
"Şş kızım sessiz ol."
Önündeki kır saçlı teyzenin uyarısıyla ağzına fermuar çekti. Ama bu susacağı anlamına gelmiyordu. Sesini kısarak sürdürdü konuşmasını. "Sanırım bunun için çok yanlış meslek seçtim."
Barış gülerek onu onaylarken, o esnemekle meşguldü.
Hâlâ uykusuz olduğunu fark eden genç adam, öneride bulunan birkaç satır yazdı ve telefonu bugünlük geri almamak üzere kadına verdi.
Kavin bir gözünü eliyle ovalayıp diğer gözüyle Barış'ın yazdıklarını okudu. "İstersen ineceğin durağa kadar uyu. Ben seni gelince uyandırırım."
Bu teklif anında cazip gelmişti ona.
"Haklısın," dedikten sonra telefonunu cebine attı ve gayet rahat bir şekilde, her gün aynı şeyi yapıyormuşcasına başını adamın omzuna yasladı. "Müsaadenle ben biraz burada kestireceğim."
Adamın vücudu kaskatı kesildi.
Çünkü ona uyu derken kastettiği omzumda uyu değildi.
Kavin, Barış'ın kasıldığının farkına varamamıştı çünkü yumduğu gözleri uyuma hevesiyle yanıp tutuşuyordu. Bu da biraz bilinçsizce davranmasına sebep oluyordu.
Bir süre sonra kadının içi geçmiş, düzenli nefes alıp vermeye başlamıştı. Uyuduğunu anlayan adam, rahat bir nefes aldı. Kasılan vücudunu gevşetti. Ne vardı sanki canım? Altı üstü bir kadın omuzunda uyuyordu, değil mi?
Değildi.
Onun için sıradan bir kadın olamayacak kadar özeldi hemen bir nefes uzağında duran kişi.
Bunun üstüne bir büyük müzik açılırdı.
Kavin'i rahatsız etmemeye özen göstererek kulaklıklarını taktı, daha sonra sevdiği bir şarkıyı açıp yolu seyredaldı. Yanındaki kadının uyurken masum durduğuna emin olduğu yüzünü de seyredebilirdi. Şüphesiz bu ona tüm şehir manzaralarından daha güzel gelirdi. Fakat yüreği bunu kaldırır mıydı?
Kestiremiyordu.
Bu yüzden aklını, açtığı şarkıyla oyaladı. Ancak o sözler bile aklına onu düşürmesini sağlıyordu.
Kimseyi görmedim ben senden daha güzel...

♬
- Yazar
